Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 30 ศึกสุดท้ายพลิกวิกฤติชะตาโลก

“เมื่อลุงพีได้พบกับประตูมิติในถ้ำ เขาก็ได้เดินเข้าไปในประตูมิติเพื่อเข้าไปหาอีวิล 303 และประตูมิติบานนี้ก็ไม่ได้มีอะไรขัดข้องหรือผิดพลาด ทำให้ลุงพีได้พบกับอีวิล 303 ตามที่เขาต้องการ” ผู้ใหญ่พูด “ส่วนแจ้และเจี๊ยบ หลังจากที่เดินหลงอยู่ในถ้ำพักใหญ่ เขาทั้งสองก็ได้ค้นพบประตูมิติ ทว่า ประตูมิติเกิดข้อผิดพลาด ทำให้แจ้และเจี๊ยบ แยกทางกันออกไป...

“แต่การเดินทางของแจ้สำเร็จ ทำให้แจ้ได้พบกับอีวิล 303 และลุงพีตามที่คนแก่คาดหมาย...”

“และนี่คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ทั้งหมด ที่ทำให้แจ้ได้รู้จักอีวิล 303 กับลุงพี และนั่งเรือลำเดียวกับทั้งสองนั่นเอง...”

 

        แต่การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับลีหรืออีวิล 303 ก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เมื่อการขึ้นเรือสำราญเที่ยวครั้งแรกของเขา ลุงพี และแจ้ กลับเกิดความผิดพลาด เหล่าสัตว์ประหลาดที่ฮีโร่บรายน์สร้างขึ้นมาได้บุกทำลายเรือจนล่ม และในเวลาเดียวกัน ฮีโร่บรายน์ก็ได้ส่งพวกมันอีกกลุ่มเข้าไปฆ่าคนในเมืองที่อีวิล 303 จากมาจนหมดสิ้น จนเป็นเหตุให้คนหายไปทั้งเมือง และนำไปสู่การต่อสู้ระหว่างอีวิล 303 และกองทัพซอมบี้หมวกเหล็ก...

 

“แจ้ เขาต้องกุมความลับทั้งหมด และภารกิจที่สำคัญ นั่นก็คือช่วยลุงพีชี้ทางให้อีวิล 303 ไปในทางที่ดี” ผู้ใหญ่เล่า “หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น แจ้รู้ตัวว่าตนเองเป็นเป้าหมายของฮีโร่บรายน์ เพราะเขารู้แล้วว่าแจ้มาช่วยลุงพีขัดขวางภารกิจของเขา”

“ส่วนลุงพี เหตุการณ์ครั้งนั้นส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขาอย่างรุนแรง เพราะเขาได้เห็นวินาทีที่แจ้ได้ทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน ทว่า เขากลับไม่สามารถทำอะไรในวินาทีนั้นได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่ไก่ผู้เป็นหลานรักก็อยู่ใกล้แค่ไม่กี่เมตร แต่กลับรู้สึกว่ามันไกลเกินกว่าจะเข้าถึง...

“หลังจากนั้นเป็นต้นมา ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้นได้กลายมาเป็นความทรงจำอันขมขื่นของลุงพี ที่เปรียบเสมือนดั่งฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนเขาไปตลอดกาล...

 

        ในวินาทีที่แจ้ได้เข้าไปจิกใส่ฮีโร่บรายน์ในศูนย์วิทยาศาสตร์ตอนนั้น นอกจากทำให้ฮีโร่บรายน์รวมร่างกับอีวิล 303 แล้ว ยังมีผลลัพธ์อื่น ๆ ที่ตามมารัว ๆ ในเสี้ยววินาที นั่นก็คือ...

        “แกต้องการอะไร... บ้าเอ๊ย! จริง ๆ เลยนะเนี่ย เจ้านายไม่ต้องไปฟังมัน ฮีโร่บรายน์เป็นคนไม่ดี อย่าไปเชื่อมัน ฮีโร่บรายน์เป็นคนชั่วร้าย!!” แจ้พยายามพูดคุยกับลี หลังจากวินาทีนั้น แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ไม่มีใครได้ยินเสียงเขาแม้แต่คนเดียว

        “ทำไมพวกแกต้องมาขัดขวางฉันด้วย เกือบแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะสำเร็จแล้ว เพราะอะไรกัน ได้ อยากรู้นักใช่ไหม ฉันจะเล่าให้พวกแกฟัง” ฮีโร่บรายน์พูดวิจารณ์ถึงวินาทีนั้น

        “ทำไมกัน...ทำไมกันแจ้!! ลุงอุตส่าห์...ควบคุมสถานการณ์ได้ดีแล้วแท้ ๆ ทำไมเธอถึงตัดสินใจทำอะไรที่...ทำให้ทั้งหมดที่ลุงดูแลมาพังพินาศแบบนี้!!” ลุงพีรำพันกับแจ้

 

“ภารกิจของแจ้ได้หยุดลง เมื่อเขารู้ตัวว่า มันสายเกินไปแล้ว...” ผู้ใหญ่พูด

 

        ที่บ้านของคนแก่ ดินแดนที่ถูกลืม

        หลังจากที่ลุงพีรักษาคนแก่ได้แล้ว คนแก่ก็พอจะนั่งได้บ้างแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ออกไปจากกองเลือดนั้น

        “คุณคนแก่ครับ” ลุงพีพูด “ดีขึ้นมาหรือยัง?”

        “ดีขึ้นแล้วล่ะ” คนแก่ตอบ “ขอบคุณมากที่ยังอยู่ช่วยรักษาผมไว้ ถ้าไม่ได้คุณช่วย ผมคงไม่สามารถรักษาให้หายทันเวลาแน่นอน”

        “ผมรู้” ลุงพีพูด “ผมเข้าใจสถานการณ์ดี”

        “เอาล่ะ เมื่อกี๊ คุณอยากจะถามอะไรผมเหรอ?” คนแก่ถาม

        “คุณคนแก่ คุณจำผมได้ไหมครับ?” ลุงพีถาม

        “ผมจำได้อยู่แล้วล่ะ” คนแก่ตอบ “เจี๊ยบเคยเล่าให้ผมฟังว่า คุณคือนักวิทยาศาสตร์ที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ และสามารถสร้างสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ขึ้นมาได้ แต่โชคร้ายที่คุณได้ถูกสาปให้ได้รับพลังปีศาจและสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งไป แต่พลังปีศาจนั้นยังให้ดวงตาปีศาจดวงหนึ่งมาแทนที่ดวงตาข้างที่เสียไป ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมจะไม่เคยได้พบกับคุณสักครั้ง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรก ที่ผมจะได้รู้จักคุณ ออริจินส์โคลน 013”

        “รู้ไหมครับ” ลุงพีพูด “ตอนที่ผมอยู่ในศูนย์วิทยาศาสตร์ ผมได้ถามคำถามเดียวกันนี้แก่ฮีโร่บรายน์ เขากลับไม่รู้จักผมเลยสักนิดเดียว ทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นร่างแยกของผมแล้วแท้ ๆ แต่กลับจำผมไม่ได้เลย”

        “นั่นก็เป็นเพราะว่า ความทรงจำในชาติก่อนทั้งหมดนั้นอยู่ที่ตัวคุณหมดแล้วนั่นแหละครับ” คนแก่ตอบ “จึงไม่แปลกที่เขาจะจำอะไรในชาติก่อนไม่ได้เลยสักนิดเดียว”

        “อย่างนี้นี่เอง” ลุงพีพูด “เอาเถอะ ผมว่า ไปช่วยหลานของพวกเรากันเถอะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป”

        “ผมก็เห็นด้วย” คนแก่ตอบ เขาลุกขึ้นและบอกว่า “ไปกันเถอะครับ” และเดินออกจากบ้านไป ส่วนลุงพีก็เดินตามคนแก่ไปด้วย

 

        ที่หลุมอุกกาบาตคอนาลิปโต

        ตอนนี้มนุษย์ที่ได้อยู่ในก้นหลุมนี้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายลุงพี และฝ่ายฮีโร่บรายน์ ซึ่งฝ่ายลุงพีจะประกอบไปด้วย ออริจินส์วัน ลุงพี คนแก่ ออริจินส์ 101 ออริจินส์ 105 นิวทรัล 101 และนิวทรัล 105 ส่วนฝ่ายฮีโร่บรายน์จะประกอบไปด้วย ฮีโร่บรายน์ที่ยึดร่างอีวิล 303 ได้แล้ว อีวิลโคลน 101 (Evil Clone 101) และอีวิลโคลน 105 (Evil Clone 105)

        “มันจบแล้ว หยุดซะเถอะ” ฮีโร่บรายน์พูด “พวกแกไม่เข้าใจจุดประสงค์ของฉันหรือยังไง!”

        “ฉันรู้ว่าแกต้องการอะไร ฮีโร่บรายน์” ลุงพีตอบ “และฉันก็จะจบในสิ่งที่แกเริ่มไว้ทั้งหมดในทีเดียว!”

        “แกมันปีศาจ ฮีโร่บรายน์...แกมันปีศาจ!” นิวทรัล 101 ต่อว่าฮีโร่บรายน์ แต่จอมปีศาจโกรธจัดและยิงลูกไฟใส่นิวทรัล 101 บาดเจ็บสาหัส

        “นิวทรัล 101 เป็นอะไรไหม?” นิวทรัล 105 ร้อง “อยู่นิ่ง ๆ ไว้ เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการต่อเอง” นิวทรัล 105 หันไปถามคนแก่ว่า “ลุงคนแก่ ไม่เป็นอะไรนะครับ?”

        “ไม่เป็นไรหรอก” คนแก่ตอบ

        “ฉันจัดการกับพวกลูกสมุนของมันเอง” ลุงพีพูด เขาชักดาบเอ็นเดอไรต์ออกมา “พวกเธอไปจัดการกับต้นตอเถอะ”

        “ครับ ลุงพี” นิวทรัล 105 พูด จากนั้นก็ได้พุ่งเข้าไปต่อสู้กับฮีโร่บรายน์ทันที

        เหล่าออริจินส์โคลนร่วมโลกเมื่อเห็นฮีโร่บรายน์ทำร้ายนิวทรัลโคลนโลกเดียวกันก็รับไม่ได้ เข้าไปตะลุมบอนกับฮีโร่บรายน์แบบหกรุมหนึ่งทันที (อย่าลืมว่าออริจินส์และนิวทรัล 303 ก็ได้เข้าไปสู้ผสมโรงด้วย)

        การต่อสู้ครั้งนั้น นิวทรัล 105 พยายามห้ามไม่ให้นิวทรัล 101 เข้าไปต่อสู้กับฮีโร่บรายน์โดยตรงแต่ก็ไม่สำเร็จ ประกอบกับว่าตัวเองก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ จากการต่อสู้กับฮีโร่บรายน์แล้ว แม้พวกออริจินส์โคลนพอจะสู้ได้อยู่บ้าง แต่สำหรับพวกนิวทรัลโคลนนั้น ฮีโร่บรายน์นั้นโหดเกินกว่าที่ทั้งสองจะรับมือไหว

        ส่วนลุงพี

        “พวกแก เหล่าอีวิลโคลนทั้งหลายน่ะ” ลุงพีพูดระหว่างประลองดาบ “ยังไงพลังของพวกแกก็ยังอ่อนแอกว่าฉันหลายเท่าตัว! ถ้าแกจะสู้กับฉันน่ะ”

        “ไม่จริง...ไม่จริง!!” พวกอีวิลโคลนเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ

        “พลังของฉันเทียบเท่ากับเจ้านายของแก!” ลุงพีตะโกน “พวกแกสู้กับฉันมันเหมือนมวยคนละขนาดกันแล้ว! ฉันเหนือกว่าพวกแกตั้งเยอะ!!”

        อีวิล 101 และ 105 เริ่มจะไม่สามารถต่อสู้กับลุงพีได้อีกต่อไป ดังนั้น ลุงพีจึงใช้แสงแทเซอร์บีมยิงทะลุร่างของทั้งอีวิล 101 และอีวิล 105 ตายคาที่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮีโร่บรายน์ยิงลูกไฟใส่ทั้งนิวทรัล 101 และนิวทรัล 105 บาดเจ็บสาหัสด้วย

        “เปล่าประโยชน์หรอกน่า...” ฮีโร่บรายน์พูด แต่เมื่อหันมาดูลูกสมุนของตัวเองแล้วพบว่าพวกเขาถูกด้านดีของเขาฆ่าตาย เขาก็เม้งแตกอย่างรุนแรง “แกกล้าดียังไง!!!” ฮีโร่บรายน์กรีดร้อง “แกฆ่าลูกสมุนผู้ซื่อสัตย์สองคนสุดท้ายของฉัน!!! แกจะต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำลงไปแน่!!!”

        “ก็เข้ามาเลยสิ!!” ลุงพีท้าทาย แล้วจากนั้นก็ตั้งรับการโจมตีจากศัตรูของเขาได้อย่างง่ายดาย

        “ไม่ได้การแล้ว...” คนแก่พูด จากนั้นเขาก็ฝืนตัวเองเพื่อลุกขึ้นมา “เจ้าฮีโร่บรายน์... ฉันจะจัดการแกเอง!!”

        เมื่อออริจินส์วันเห็นดังนั้น เขาก็ได้ชักดาบเนเธอไรต์ขึ้นมา แล้วเข้าไปต่อกรกับฮีโร่บรายน์ ส่วนคนแก่ได้ชักไม้คฑาของตนเองเพื่อยิงลูกไฟจัดการกับฮีโร่บรายน์ ระหว่างสู้ก็มีการเถียงกันไปมา ดังนี้

        “แกเองเรอะที่ยังรอดอยู่!! เจ้านิวทรัลโคลน!!” ฮีโร่บรายน์ตะโกน

        “ฉันจะต้องจบมันให้ได้!!” ลุงพีตะโกน “ฉันจะจบก่อนที่แกจะเริ่ม!!”

        “ไม่!! ฉันจะไม่มีวันให้แกได้จบหรอก!! ฉันจะต้องเริ่มมัน!!” ฮีโร่บรายน์เถียงต่อ

        “ออกจากร่างของอีวิล 303 ซะ!!” คนแก่ตะโกน

        “ไม่ออก!! ยังไงก็ไม่ออก!! เจ้านิวทรัลโคลน!!” ฮีโร่บรายน์เถียง

        “ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว!” ออริจินส์วันตะโกน “จงหยุดซะเถอะ!! ฉันได้พลังจากพระเจ้าผู้สร้างโลกแล้ว! ยังไงแกก็สู้ฉันไม่ได้อยู่ดีแหละน่า!!”

        “ไม่ยอม!! ฉันจะไม่ยอมแพ้พวกแกแน่!!” ฮีโร่บรายน์ตะโกนกลับ

        “ออกจากร่างของอีวิล 303 เดี๋ยวนี้!!” คนแก่สั่ง

        “ไม่ออกง่าย ๆ หรอก! ยังไงก็ไม่ออก!!” ฮีโร่บรายน์ตะโกน

        “ได้ ไม่ออกใช่ไหม...” คนแก่พูด

        ตอนนี้แต่ละฝ่ายหืดขึ้นคอพอสมควร ไรต์เองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าฝ่ายไหนจะแห้งก่อน

        “ได้!! ถ้าแกไม่ออกล่ะก็ ฉันจะทำให้แกออกเอง ด้วยวิธีนี้!!” คนแก่ตะโกน แล้วทิ้งไม้คฑา ก่อนจะพุ่งเข้าไปจับตัวฮีโร่บรายน์แล้วตบหน้าหนึ่งฉาด

        “ออกจากร่าง...อีวิล 303” คนแก่พูดขู่ “เอ็นเดอร์ดรากอน ได้ยินไหม! ฉันขอแลกวิญญาณ!!”

 

“คนแก่ได้เสียสละวิญญาณของตนเอง เพื่อทำให้อีวิล 303 ถูกปลดปล่อย” ผู้ใหญ่เล่า

 

        ลุงพีได้เห็นดังนั้นจึงยิงลูกไฟปิดบัญชีครั้งสุดท้ายไปที่ร่างของฮีโร่บรายน์เต็มแรง จนกระทั่งเกิดแรงระเบิดทำให้คนแก่และฮีโร่บรายน์กระเด็นออกไป

 

“กลับกลายเป็นว่า วิญญาณของเขาเป็นวิญญาณเดียวกับฮีโร่บรายน์และลุงพี ทำให้วิญญาณนั้นล่องลอยขึ้นไปกลางอากาศและหายสาบสูญไป” ผู้ใหญ่เล่า

 

        อีวิล 303 หลังจากที่หลุดพ้นจากการยึดร่างของฮีโร่บรายน์มาได้แล้ว ก็ลุกขึ้นมาดูอาการของคนแก่ทันที พร้อมกับลุงพีและเหล่าออริจินส์โคลนที่มามุงดูพวกคนแก่

        “ลุงคนแก่ครับ” อีวิล 303 พูด “ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมทำอะไรลงไป ยกโทษให้ผมด้วยครับลุง”

        “ไม่เป็นไร...” คนแก่พูด “เธอทำดีที่สุดแล้ว อีวิล 303 และอีกอย่าง มีบางสิ่งที่เธอควรรู้ แจ้เขาคงจะดีใจกับสิ่งที่เธอทำลงไปมากนะรู้ไหม?”

        “แจ้เหรอครับ?” อีวิล 303 ถาม

        “ฉันเป็นคนส่งแจ้ไปหาเธอ ช่วยเธอ ช่วยเธอมาตลอด” คนแก่ตอบ “แจ้เขาคงจะดีใจ”

        “พูดถึงแจ้ทีไร... เหตุการณ์ที่ผมเห็นแจ้ทำอย่างนั้นลงไป ก็ยังเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนผมอยู่ไม่หายเลย” ลุงพีพูดเสียงสั่นครือ “อภัยให้ผมด้วยนะ คุณคนแก่ มันเป็นความผิดของผมเอง ที่ผมไม่สามารถช่วยแจ้ในวินาทีนั้นได้...ฮือ...”

        และน้ำตาของนักวิทยาศาสตร์พลังมืดก็เอ่อล้นมาจากดวงตาทั้งสองของเขา ลุงพีซบหน้าลงบนฝ่ามือและร้องไห้

        “ลุงพี? เป็นอะไรไป?” อีวิล 303 ถาม

        “คุณไม่จำเป็นที่จะต้องโทษตัวเองเลย คุณพี” คนแก่ปลอบลุงพี “สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่ความผิดของใครเลย มันก็เป็นแค่การตัดสินใจของไก่ตัวหนึ่ง ที่ต้องการจะปกป้องเจ้านายที่นิทราของเขา และช่วยสนับสนุนลุงของเขาก็เท่านั้นเองครับ”

        “ขอบคุณมากครับคุณคนแก่” ลุงพีพูด “ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว”

        “ทุกคน แจ้เขายังไม่ตายนะครับ” อีวิล 303 พูด “แจ้เขายังคงอยู่กับผม ช่วยผมมาตลอด ทุก ๆ อย่างที่เราช่วยกันมา”

        “ไม่...” ทั้งลุงพีและคนแก่ส่ายหน้าไม่เชื่อใจหลานชาย เพราะทั้งสองรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับแจ้

        “ลุงอย่ามาพูดแบบนี้ แจ้เขายังคงอยู่กับผม แจ้เขายังคงอยู่แถวนี้ ลุงได้ยินผมไหม” อีวิล 303 อ้อนวอน

        “ฟังนะไอ้หนู!! แจ้เขาตายไปนานแล้ว เขาตายตั้งแต่ตอนไปช่วยเธอ...” คนแก่ตะโกน

        “มันเกิดขึ้นตอนที่ฉันพยายามซื้อเวลาให้เธอฟื้นคืนมา!!!” ลุงพีระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างดังให้หลานชายได้รู้ “เธอไม่เคยรู้มาก่อน แต่ฉันเห็นวินาทีนั้นมากับตาเลยนะ!!”

        “ไม่...ไม่! แจ้เขายังมีชีวิตอยู่!!” อีวิล 303 ตะโกน

        “งั้นลองหลับตา แล้วนึกดูดี ๆ สิ” คนแก่ตอบ อีวิล 303 จึงหลับตาตาม

 

        เมื่อเขานึกเป็นนิมิตขึ้นมา เขาพบว่าแจ้อยู่ใกล้ร่างของลุงพีและคนแก่มาก พร้อมกับอีกนิมิตหนึ่งที่เล่าถึงเหตุการณ์ในระหว่างที่เขาสลบ

        “แจ้!! ฉันอยู่นี่ แจ้!!” อีวิล 303 ตะโกนแต่ก็ไม่ได้ผล

 

        หลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมา เขาเสียใจมากจนร้องไห้ตามลุงของเขา

        “อีกอย่างที่เธอจะต้องรู้” คนแก่พูด “เธอไม่สงสัยบ้างเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับตาข้างขวาของลุงเธอ”

        “เอ๋?” อีวิล 303 ถามเสียงสะอื้น “ลุงพีบอกว่าเขาตาบอดจากการทดลองครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?”

        “ถึงเธอจะไม่สงสัย” คนแก่บอก “แต่ก็ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะได้รู้ความจริงเกี่ยวกับตาข้างขวาของเขา คุณพีครับ ได้เวลาบอกความจริงแก่หลานชายของคุณแล้วครับ” ประโยคสุดท้ายเขาหันไปบอกลุงพี

        “ครับ คุณคนแก่” ลุงพีตอบ จากนั้นก็ทำท่าจะถอดผ้าปิดตาออก

        “หมายความว่ายังไงกัน ผมไม่เข้าใจ” อีวิล 303 พูด

        “เธอยังไม่รู้อีกใช่ไหม?” ลุงพีถาม และจากนั้นก็ลงมือปลดผ้าปิดตาออกจากเบ้าตาทันที เผยให้เห็นดวงตาสีม่วงในเบ้าตาข้างขวาของเขา

        “ทำไมลูกตาของลุงถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ!!” อีวิล 303 อุทาน

        “ใช่ ฉันเป็นคนที่ริเริ่มความเลวร้ายทั้งหมด ด้วยการเซ็นสัญญาเลือดกับเอ็นเดอร์ดรากอน จากนั้นมันก็ฆ่าฉันทิ้งแล้วเอาลูกตาของฉันไป!” ลุงพีตอบเสียงสะอื้น “แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ ฉันกลับมาอยู่ร่างนี้ ร่างที่มีพลังเอ็นเดอร์ และลูกตาปีศาจที่มาแทนที่ แต่ฉันก็ได้แยกวิญญาณให้ไปเป็นทาสรับใช้ของเอ็นเดอร์ดรากอน เมื่อฉันกลายเป็นแบบนี้ ฉันจึงพยายามทุกวิถีทาง ที่จะเป็นการไถ่บาปล้างมลทินออกจากตัวฉันให้ได้ และการชี้ทางให้เธอไปในทางที่ดี ก็คือหนึ่งในภารกิจไถ่บาปของฉันนี่แหละ!”

        “แล้วทำไมลุงต้องโกหกผมด้วย!!” อีวิล 303 ตะโกน

        “เพราะพวกเรารู้ว่าตอนนั้นเธอยังไม่พร้อมที่จะรับความจริงนี้ได้” คนแก่ตอบ “และตอนนี้เธอพร้อมแล้ว ฉันดีใจที่วันหนึ่งเธอได้รู้แล้วว่าลุงของเธอเป็นใคร”

        “ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ฉันสูญเสียอะไรหลายอย่างนับไม่ถ้วน” ลุงพีพูดเสียงสะอื้น “และการสูญเสียแจ้ จะเป็นการสูญเสียที่ฉันจะต้องจดจำไว้ตลอดไป”

        “ที่ผ่านมาทั้งหมด เธอสู้ด้วยตัวของเธอเอง มันเป็นพลังของเธอเอง” คนแก่พูด “แจ้เขาคงจะดีใจ ที่มีเจ้านายคนเก่ง อย่างเธอ...นะ อีวิล 303 ฉันขอฝากด้วยแล้วกันนะ”

 

“ในที่สุด วิญญาณนิวทรัลโคลนของฮีโร่บรายน์และลุงพี ก็ค่อย ๆ จางหายไป...จางหายไปอย่างช้า ๆ” ผู้ใหญ่เล่า

 

        นิวทรัลโคลนทั้งหมด ทั้งคนแก่ หรือนิวทรัลโคลน 013 (Neutral Clone 013) นิวทรัล 101 และนิวทรัล 105 ได้ค่อย ๆ จางหายไปจากโลกนี้อย่างช้า ๆ เหลือเพียงนิวทรัล 303 คนเดียวเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ ส่วนออริจินส์โคลนทั้งหมดได้แยกย้ายกันกลับบ้าน จนกระทั่งเหลือแค่ ลุงพี อีวิล 303 นิวทรัล 303 และออริจินส์ 303

 

“ด้วยความโกรธแค้นและเสียใจ อีวิล 303 จึงตะโกนเรียกชื่อเอ็นเดอร์ดรากอนอย่างดัง เพื่อเรียกมันมา...จัดการ” ผู้ใหญ่เล่า

 

        “เอ็นเดอร์!...เอ็นเดอร์ดรากอน!!!” อีวิล 303 ตะโกนดังก้องไปทั่วฟ้า และเมื่อเจ้ามังกรปีศาจได้ยินดังนั้น มันจึงรีบออกจากโลกของตนเองมาที่ดินแดนที่ถูกลืมทันที และทั้งสี่ก็ได้รอมันอยู่ที่นั่นแล้ว

 

        และเมื่อทั้งหมดมาเจอกัน (อาวุธที่ทั้งสี่ใช้สู้กับเจ้ามังกรนั้นมีดังนี้ ลุงพีใช้ดาบเอ็นเดอไรต์ ออริจินส์ 303 ใช้หอกสามง่าม นิวทรัล 303 ใช้หน้าไม้ และอีวิล 303 ใช้ไม้คฑาของคนแก่)

        “ฉันมาที่นี่แล้วเอ็นเดอร์!” อีวิล 303 ตะโกน “มาจัดการแก!”

        “ไม่มีประโยชน์หรอก” เอ็นเดอร์ดรากอนพูด

        “มันต้องมีสิ” นิวทรัล 303 พูด “แกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน”

        “ครองโลกยังไงล่ะ” เอ็นเดอร์ดรากอนตอบ

        “ทำไมแกต้องทำแบบนี้กันด้วย??” ออริจินส์ 303 ถาม

        “เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็มนุษย์มันมีแต่ความโลภ” เอ็นเดอร์ดรากอนตอบ “พวกแกโลภเอง มันถึงเป็นแบบนี้”

        “แกพูดมาได้ยังไง!” อีวิล 303 ร้อง “ฉันจะแก้แค้นกับสิ่งที่แกทำ!”

        “คิดเรอะว่าคนอย่างพวกแกจะทำอะไรฉันได้” มังกรถาม

        “ไม่ลองไม่รู้!!” อีวิล 303 ตอบ จากนั้นทั้งสี่ก็ระดมยิงใส่มังกรโดยที่มันไม่สะทกสะท้านเลย

        “แกบังอาจทำร้ายความรู้สึกของฉัน!” อีวิล 303 ตะโกน “แกไม่รู้หรอกว่า การที่โดนโคลนแล้วมีความรู้สึกอย่างนี้มันเป็นยังไง!”

        “รู้สึกยังไงน่ะเหรอ ดีใช่ไหมล่ะ?” เอ็นเดอร์ดรากอนถามเชิงกวนประสาท

        “มันแย่ต่างหากเล่า!!” อีวิล 303 ตะโกนแล้วยิงไปอีกยก

        “แกมันร้ายกาจมาก เอ็นเดอร์ดรากอน!” ลุงพีตะโกน

        “ทำไมกันล่ะ?” เอ็นเดอร์ดรากอนถาม

        “เพราะแกรู้ทุกอย่าง แม้กระทั่งแผนการในขณะที่ฉันตาย ฉันอุตส่าห์แยกวิญญาณออกเป็นสองส่วน เพื่อหลอกว่าฉันเป็นลูกน้องของแกไปแล้ว ส่วนฉันก็กลับมาคืนชีพพร้อมกับได้พลังของแกไปแบบฟรี ๆ โดยไม่ต้องเสียอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว” ลุงพีพูด

        “แกนี่ช่างฉลาดนักนะ เอาล่ะ ไหนลองอธิบายซิ ว่าแกได้ลูกตาดวงนั้นมาได้ยังไง?” เอ็นเดอร์ดรากอนพูด

        “ฉันกำลังจะบอกนี่ไงล่ะ” ลุงพีพูด “แทนที่ฉันจะได้พลังไปฟรี ๆ แต่แกกลับรู้ทันอุบายของฉัน และเอาลูกตาของฉันไป!” เขาใช้มือข้างที่ว่างชี้ไปที่ตาข้างขวาของเขา “จากนั้นก็ยัดเยียดให้ใส่ลูกตาดวงใหม่ไปแทนโดยที่ฉันไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว แกไม่รู้หรอกว่า การที่ต้องเสียลูกตาไปนั้นมันทรมานแค่ไหน!!”

        “แกนั่นแหละที่ไม่รู้อะไร ออริจินส์ 013” มังกรพูด “การใส่เนตรอสูรลงไปในเบ้าตาของผู้ที่เซ็นสัญญาฉัน เป็นการทำเครื่องหมายอย่างหนึ่ง ที่จะบ่งบอกว่าแกคือผู้ที่ได้รับพลังของฉันไปแล้วยังไงล่ะ”

        “ถ้าสิ่งที่แกทำกับฉันเป็นการทำเครื่องหมายอย่างที่แกว่าจริง” ลุงพีพูด “ฉันกับหลานชายของฉันอีกสามคนจะช่วยทำเครื่องหมายให้แกเอง!!”

        “ใช่!!” อีวิล 303 ตะโกนเสริม “มาสู้กับพวกเราสิ!”

        “สู้ไปก็เปล่าประโยชน์” เอ็นเดอร์ดรากอนพูด

        “ฉันบอกให้สู้ยังไงเล่า!!” ออริจินส์ 303 ตะโกน แล้วขว้างหอกสามง่ามใส่มังกร แล้วดึงหอกกลับเข้าตัว (เออลืมไป หอกด้ามนี้ได้เอ็นชานต์ลอยัลลิตี้ระดับสามแล้วด้วย)

        “เจ้ามนุษย์โง่เขลา!!” มังกรคำรามด้วยความโกรธที่โดนหอกแทงและไล่ต้อนทั้งสี่ไป แต่พวกเขาก็สู้กับมันไปเรื่อย ๆ จนมันอ่อนแอลง แต่สกิลวาจาของมันยังแข็งแรงดี

        “ยังไงแกก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว” มังกรอวดโดยไม่สนเลยว่ามันจะอ่อนแอแค่ไหน

        “ขอโทษนะ แต่พวกเราทำได้!!” ลุงพีตะโกน “ทุกคน! ปิดฉากมันเลย!!”

        “ครับ!” สามหลานชายตอบ แล้วจากนั้นทั้งสี่ก็ยิงพลังของตนเองใส่มังกรร้ายเพื่อจบชีวิตมันลง

        “ม่ายยยยยย!!!” เจ้ามังกรกรีดร้อง และมันได้ทิ้งท้ายคำพูดก่อนตายว่า “แกเป็นใคร! แกมันก็แค่คนธรรมดา!”

        “ขอโทษด้วย ฉันไม่ใช่คนธรรมดา” อีวิล 303 ตอบ “เรียกฉันว่า อีวิล 303”

 

“และนี่ก็เป็นจุดกำเนิดของอีวิล 303 ผู้ฆ่าฮีโร่บรายน์ และจัดการเอ็นเดอร์ดรากอน” ผู้ใหญ่กล่าวสรุป

“แล้ว...วิญญาณของฮีโร่บรายน์ล่ะครับพ่อ” เด็กถาม

“บ้างก็ว่าหายสาบสูญ บ้างก็ว่า...” ผู้ใหญ่ตอบ จากนั้นก็ลืมตาปีศาจขึ้นมา “...ยังอยู่...”

 

เรื่องราวยังไม่จบ เพราะมันจะมีต่อใน Realm of Tales 2 : Road To Fantasy Warfare กับ Porpiang Writer 2 : Age of Megaversal โปรดติดตามต่อได้ที่สองเรื่องนี้