Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 4 เรื่องบาดหมางในครอบครัว

ในเรื่องเล่า...

 

        “จากนั้นก็จะไปขวดแก้วทุนดร้า” แจ้บอก

        “ขวดทุนดร้าเนี่ยนะ?” ลีถาม “ทิศเหนือด้วยเหรอ”

        “ใช่” แจ้บอก “เจ้านายไปที่นั่นเจ้านายก็จะรู้เอง”

        “ก่อนที่ฉันจะไปที่นั่น เดี๋ยวฉันมาแป๊บนึง ฉันขอไปจัดการเสียงโหยหวนด้านล่างก่อน ไม่หยุดร้องสักที รำคาญมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ลีพูด จากนั้นก็ลงไปจัดการกับดันเจียนทันที

        “เลิกส่งเสียงได้แล้ว” ลีเรียกพวกแมงมุมแล้วจัดการพวกแมงมุมจนตาย จากนั้นก็ใช้อีเต้อทุบตัวเกิดใหม่ทิ้ง

        “โอเค แมงมุมไปผุดไปเกิดแล้วแจ้เอ๋ย” ลีบอกแจ้เมื่อเขาขึ้นมาแล้ว

        “ทำไมอะ?” แจ้ถาม

        “ก็ฉันทุบตัวเกิดใหม่ของมันแล้วมันคงไม่มาที่นี่แล้วล่ะ” ลีตอบ

 

        จากนั้น พอลีออกไปข้างนอก เขาก็คิดว่าจะขยายเขตของขวดเรียงเป็นตับให้กว้างขึ้นบ้างแล้ว แต่ทรัพยากรมันหมดแล้ว ดังนั้นลีจึงต้องกลับบ้านเพื่อไปขุดหินเพิ่มเติม

        “แจ้ ไปเดินเล่นไหม?” ลีถามแจ้

        “จะดีเหรอ?” แจ้ถามเจ้านายของตัวเอง

        “ฉันจะปล่อยให้นายเดินเล่นนะ” ลีบอก “ฉันจะได้ทำประตูขังนายเอาไว้ไม่ให้นายออกมา แล้วก็ไม่ให้นายตกลาวาด้วย”

        จากนั้นลีก็ปลดเชือกล่ามที่ผูกกับเสาและอยู่กับแจ้ให้ออกมา

        “เจ้านายปล่อยผมเป็นอิสระ!! ด๊อบบี้เป็นอิสระแล้ว!!” แจ้ร้อง

        “คนละเรื่องหรือเปล่า?” ลีว่า “ฉันยิ่งไม่ไว้ใจนายอยู่ด้วย”

        “ทำไมเจ้านายไม่ไว้ใจผม” แจ้ถาม “ผมอยู่กับเจ้านายมาหลายร้อยปีแล้ว”

        “เดี๋ยว ๆ นายบอกนายห้าขวบ แล้วอีกหลายร้อยปีคือ?” ลีถาม

        “ก็เป็นเซลล์ล่องลอยไปในอากาศ” แจ้ตอบ

        “โม้” ลีพูด

        “ใครว่าโม้ อันนี้เรื่องจริง” แจ้ตอบ

        “ฉันต้องดูแลนายครบทุกอย่างเลยใช่ไหม?” ลีว่า จากนั้นเขาก็ขึ้นไปข้างบนเพื่อไปตัดไม้จากฝาขวดเพิ่มทันที และเมื่อเขาได้ไม้จนพอใจแล้วเขาก็ลงมาพบกับแจ้ที่แช่น้ำจากสโตนเจนฯ

        “เจ้านายอย่าแอบดูผมอาบน้ำสิ” แจ้ร้อง

        “จะมีอะไรให้ดูเนี่ย” ลีพูด

 

        ระหว่างที่เขาขุดปั๊มหินเขาก็เห็นว่าหมึกที่อยู่บนลิฟต์น้ำบนขวดแก้วเนเธอร์เวสต์นั้นเริ่มทยอยตายไปแล้วหลายตัว

        “นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ ปลาหมึกที่นายบอกว่าน่ากินตายไปหลายตัวแล้ว” ลีบอก

        “สงสัยเป็นชะตากรรมของเขา” แจ้พูด

 

        ลีขุดไปเรื่อย ๆ ซึ่งดูเหมือนว่าเขาแทบจะไม่ได้หินเลยเพราะว่าบางส่วนก็ไปลงลาวาหายไปหมด

        “อยู่กับนายนี่ฉันเริ่มเบื่อบ้างละ” ลีพูดกับแจ้

        “เจ้านายเบื่อไปเถอะ” แจ้พูด “คนที่อ่านอยู่เขาไม่เบื่อผมหรอก เขารักผมจะตาย”

        “ไปถามเขาหรือยังว่าเขารักนายหรือเปล่า” ลีบอก

        “อ๋อ รักหรือเปล่าไม่รู้แต่แฟนอาร์ตผมเพียบนะครับ” แจ้ตอบ

        “อ๋อ ก็จริงสินะ แฟนอาร์ตของนายนี่เยอะจริง ๆ เลยนะ” ลีพูด “กี่ครั้ง ๆ ฉันก็จะเห็นนายอยู่บนรูปวาด”

        “แฟนอาร์ตผมน่ะเท่จะตายไป” แจ้บอก

 

        หลังจากดูแลทำอะไรทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งป้องกันอันตรายจากแจ้ และก็ขุดหินมาเยอะ ลีก็บอกว่า “ได้เวลาอาหารแล้ว ฉันรู้ว่านายอดอยากมาหลายวัน ฉันก็จะมีสิ่งตอบแทนให้นาย นั่นคือเมล็ดข้าว”

        จากนั้นลีก็ได้เก็บผลผลิตที่โตแล้วทั้งรวงข้าวและเมล็ดเก็บไว้ แล้วป้อนให้แจ้กิน จากนั้นก็เดินออกไปจากขวดบ้านเกิดเพื่อไปต่อเติมในส่วนของขวดแก้วเรียงเป็นตับต่อไป

 

        “เราต้องปูพื้นแบบยาว ๆ ไปเลย ครอบคลุมทุกพื้นที่” ลีพูด และก็ต่อหินไปเรื่อย ๆ จนกว่าหินจะหมด และระหว่างทางก็ได้คุยกับพวกวัวสามตัวที่อยู่ข้างในด้วย

        “ชื่ออะไรบ้างแต่ละตัว?” ลีถาม

        “ฉันชื่อ...” หนึ่งในวัวกลุ่มนั้นตอบ “ไม่รู้สิ คิดชื่อให้ฉันหน่อย”

        “แหม งานตั้งชื่อนี่ถนัดเลย” ลีพูด “ตัวนี้ชื่อดรา”

        “ชื่อดรา?” วัวตัวแรกพูด “งั้นตัวที่เหลือตั้งให้หน่อยสิ”

        “ตัวที่สองชื่อก้อน” ลีบอก

        “ฉันชื่อก้อนเหรอ?” วัวตัวที่สองถาม “งั้นตัวสุดท้ายคิดให้ที”

        “ชื่อบอร์น” ลีตอบ

        “โห ชื่ออย่างกับสายลับหนังฮอลลิวูด” วัวตัวสุดท้ายบอก

        “รวมกันก็ ดรา-ก้อน-บอร์น” ลีบอก (สกายริมมาเอง) “ให้ฉันบรรเลงให้ไหม ฉันมีเพลงจะบรรเลงด้วย รอแป๊บ เดี๋ยวบรรเลงให้”

        ว่าแล้ว ลีก็ได้บรรเลงเพลงเมนธีมของเกมสกายริม เกมภาคห้าของดิเอลเดอร์สกรอลล์สจนจบ

        จากนั้นลีก็กลับมาบ้านเพื่อรอไก่ของเขาออกมาต้อนรับ ทว่า ลีกลับไม่พบกับแจ้เลยแม้แต่เงา เขาแทบใจสลายอย่างมาก

        “รู้งี้ล่ามไว้จะดีกว่า” ลีคร่ำครวญ “แจ้อยู่ไหน! แจ้หายไปไหนเนี่ย!”

        ทันใดนั้นแจ้ก็ผุดออกมาจากกองใบไม้ลอยฟ้าอมตะจนหัวใจของเจ้านายตกไปถึงตาตุ่ม

        “ตกใจ!” ลีสบถ

        “ทำเป็นกลัวไปได้ ผมไม่ได้หายไปไหนหรอก ผมแค่ออกมาหาอาหารกิน” แจ้ตอบ

        “ฮึ่ย! แจ้ พอเลยนะ วันนี้ให้ครึ่งชั่วโมงพอ” ลีพูด จากนั้นก็ล่ามแจ้กลับมาไว้ที่เดิม

        “เจ้านายใจร้าย เจ้านายปีศาจ” แจ้บ่น

        “ฉันเป็นปีศาจดีกว่าฉันต้องเสียนายไป” ลีพูดกับแจ้

 

        วันต่อมา

        “เจ้านาย ผมขอถามอะไรหน่อยสิ” แจ้พูด “ถ้าเกิดว่าเจ้านายมีสมาชิกใหม่ของครอบครัว เจ้านายยังจะรักผมอยู่หรือเปล่า?”

        “คือว่า ตอนนี้มันยังไม่เกิดขึ้นน่ะ” ลีพูด “รอให้มันเกิดขึ้นจริง ๆ ก่อนค่อยว่ากันอีกที เพราะตอนนี้ยังไงฉันก็ยังรักนายอยู่ดี เข้าใจนะ”

        “เข้าใจ” แจ้ตอบ

        “โอเค ถ้านายเข้าใจแล้ว ฉันก็มีความสุข” ลีบอก

 

        จากนั้นเขาก็ลงไปขุดในโพรงใต้ดิน เพราะขุดสบายกว่าขุดในสโตนเจนฯ ที่กว่าจะได้ต้องเสียบางส่วนไปอยู่ในลาวาอีก แทบจะไม่คุ้มสักเท่าไรเลย ก่อนที่เขาจะออกเดินทางไปยังดินแดนทุนดร้าทันที

        ลีต่อบล็อกแยกจากทางไปยังขวดแก้วเรียงเป็นตับและชิดกับขอบด้วย แจ้เห็นเจ้านายตนเองทำแบบนี้แล้วแจ้ถึงกับทักว่า “เจ้านายเป็นสไปเดอร์แมนหรือเปล่าเนี่ย! เห็นเจ้านายทำแล้วเสียวจัง”

        “เดี๋ยวถ้านายออกมานี่จะเสียวกว่านี้ ฉันเป็นห่วงนายด้วย” ลีพูด จากนั้นก็ต่อสะพานไปยังขวดแก้วทุนดร้า ระหว่างทางเขาก็พบว่าที่เขานับเมื่อบทที่สามมันผิด เพราะมีขวดแก้วเพิ่มอีกเยอะเลยที่สายตาของเขามองไม่เห็น

        “มันมีอีกเหรอ? ทำไมไม่บอกว่ามันมีอีก?” ลีถามแจ้

        “อ๋อ ลืมไปเจ้านาย มันยังมีขวดแก้วที่เจ้านายมองไม่เห็นอีกเยอะเลย” แจ้ตอบ

        เมื่อหินที่ต่อสะพานหมดกลางคัน ลีจึงใช้ดินต่อสะพานแทนจนกระทั่งถึงขวดทุนดร้า และเขาทุบกระจกเข้าไปข้างในเพื่อหวังจะได้ขุดเอาหิมะทั้งหมดมาต่อเป็นบล็อกหิมะ

        และขวดต่อไปที่เขาจะต้องไปก็คือ ขวดหมู่บ้าน ขวดทะเลทราย ขวดจังเกิ้ล และขวดคฤหาสน์ แต่ก่อนอื่นเขาต้องขุดข้างใต้ดินที่ขวดทุนดร้าก่อนว่าข้างในมีอะไรบ้าง และแล้วเขาก็ได้พบกับอะแบนดอนด์ไมน์ชาฟต์ (Abandoned Mineshaft) ขนาดเล็ก และในหีบนั้นได้บรรจุเมล็ดแตงโม 7 เม็ด และแผ่นเสียงสองแผ่น

        “แหม ได้แผ่นเสียงมาแล้วจะไปเปิดให้ใครฟังเนี่ย เราเองก็ไม่มีเครื่องเล่นแผ่นซะด้วย” ลีพูด

        จากนั้นลีก็ขุดต่อไปเรื่อย ๆ จนพอใจแล้วเขาก็กลับมาบ้านอย่างหน้าชื่นตาบาน

        “แจ้ ฉันมีข่าวดีมาบอก” ลีประกาศอย่างร่าเริง “เราได้สมาชิกครอบครัวใหม่เพิ่มมาแล้วนะ!!”

        “ยินดีด้วย” แจ้พูดน้ำเสียงเบื่อโลกมาก

        “ทำไมไม่ดีใจด้วยล่ะ” ลีถาม “ดีใจด้วยเถอะ สมาชิกใหม่ เราจะได้ไม่เหงาแล้วนะ”

        “ผมอยู่กับเจ้านายสองคนไม่เห็นจะเหงาตรงไหนเลย” แจ้พูด “อย่าบอกนะว่าเจ้านายจะเอาสโนวี่ สโนว์โกเล็มของเจ้านายมาด้วย?” (Snowy The Snow Golem)

        “รู้ได้ไง?” ลีถาม

        “ผมเห็นเจ้านายมองฟักทองอยู่ข้างหน้าเจ้านายมาหลายวันละ” แจ้บอกแล้วบุ้ยใบ้ไปทางฟักทองข้างหีบเอ็นเดอร์เชสต์

        “รู้ทันด้วยแฮะ” ลีพึมพำ

        “ใคร ๆ ก็รู้ทัน ผมรู้ว่าเจ้านายรักลูกสาวมากกว่าผมอีก” แจ้พูด

        “เรื่องแบบนี้มันรักเท่าเทียมกัน!” ลีสบถ “ไปพูดได้ยังไงว่าฉันรักคนอื่นมากกว่า?”

        และเมื่อแจ้เห็นลีพยายามเด็ดหัวฟักทองออกมา แจ้ก็บอกว่า “ดูสิ เจ้านายจะเตรียมของจะสร้างเธอออกมา เดี๋ยวรู้เลย”

        “แจ้ ฉันบอกว่ารักเท่าเทียมกัน ไม่เชื่อรึ?” ลีถาม

        “ไม่” แจ้ตอบและทนดูเจ้านายตัวเองต่อบล็อกหิมะและฟักทองออกมาเป็นลูกสาว

        “สวัสดีค่ะ” สโนว์โกเล็มสาวเรียก “คิดถึงหนูไหม รักหนูไหม?”

        “สวัสดีลูก” ลีตอบอย่างชื่นบาน “คิดถึงหนูมาก และรักหนูมากเลย!”

        “ว่าแล้ว” แจ้พึมพำ

        “นี่” ลีหันไปค้อนแจ้ “ก็ดูสิ น้องเขามาทีหลัง นายเป็นพี่นายรับได้ไหม?”

        “รับไม่ได้” แจ้พึมพำ

        “นี่” ลีพูด

        “อะไรกันเจ้านาย!!” แจ้ร้องโพล่ง “เจ้านายมาบังคับให้ผมรักคนอื่นได้ยังไง เมื่อก่อนผมก็รักเจ้านายดีอยู่แล้ว จะให้ไปรักคนอื่นได้ยังไง!”

        พอลีได้ยินอย่างนี้ลีก็โกรธจัดมาก แจ้เลยบอกว่า

        “ผมงอนแล้ว เจ้านาย พาผมไปนอนข้างล่างที วันนี้ผมนอนข้างล่าง”

        “เอางั้นใช่ไหม??” ลีถามกระชากเสียง

        “ใช่” แจ้ตอบเสียงแผ่วเบา

        “งั้นมานี่” ลีบอก จากนั้นก็ปลดเชือกล่ามแจ้แล้วย้ายเสาล่ามไปไว้ในโพรง และพาแจ้ที่เริ่มร้องไห้เข้าไปในโพรง แล้วล่ามไว้กับเสาในนั้น แต่จู่ ๆ สโนวี่ก็ตามมา

        “หนูมาทำอะไรเหรอลูก?” ลีถามลูกสาว

        “หนูมาดูพี่ชายของหนู” สโนวี่ตอบ

        “เห็นไหม!!” ลีหันมาบอกแจ้ “น้องยังมาดูนายเลย ทำไมนายไม่เคยมองหน้าเธอบ้าง!”

        “ทำไมผมต้องมามองหน้าเธอด้วย!” แจ้โวยวาย

        “งั้นนายอยู่ที่นี่ไป” ลีบอก แล้วอุดทางเข้าโพรงไว้ “เมื่อไหร่ที่นายรู้ตัวได้ ฉันจะมาหานายใหม่”

 

        เมื่อขึ้นมาแล้ว สโนวี่ได้ถามพ่อว่า “พ่อคะ มีอะไรเหรอ?”

        “ไม่มีอะไรหรอกลูก” ลีตอบลูกสาว “มันเป็นเรื่องที่หนูไม่ต้องไปสนใจ – นั่นแหละ ยังไงก็ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”

        “ค่ะพ่อ” สโนวี่บอก

 

        ลีได้ไปหลบมุมร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

        “เรื่องของครอบครัว ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ...” ลีคร่ำครวญ

 

นอกเรื่องเล่า...

 

        “แจ้” ลุงพีเรียก “เลิกเล่าแบบนี้สักทีเถอะ เดี๋ยวรีดบางคนจะร้องไห้เอานะ”

        “โธ่ ลุงก็ไม่เข้าใจ นี่เป็นธาตุแท้ของเจ้านายผมนะเนี่ย” แจ้บอก

        “ธาตุแท้ใครกันแน่?” ลุงพีถาม “ฉันรู้แต่ธาตุแท้ของเธออย่างเดียว”

        “พอแล้ว ๆ ฉันไม่อยากฟังแล้ว” ลีตัดบทใส่แจ้ “ทำไมมันต้องมีเรื่องดราม่าด้วยเนี่ย?”

        “เจ้านายไม่เข้าใจหรอก ตัวเจ้านายเองเนี่ยแหละ” แจ้บอก “ผมอยากจะบอกว่าเจ้านายมันหลายใจ”

        “นี่ ๆ เขาไม่ได้เรียกหลายใจ เขาเรียกว่าฉันรักเท่าเทียมกัน” ลีตอบ “ส่วนฝ่ายที่งอนไม่ใช่ฉันนะ เป็นนายต่างหาก แล้วที่เล่ามานี่ โอ้โห! นายล้วน ๆ!”

        จากนั้นลีก็ได้ปลดเชือกที่ผูกเสาแล้วพาแจ้กับลุงพีไปหาของอีกครั้ง

        “แล้วจะเอายังไงต่อ?” ลีถาม

        “ก็หลังจากที่เจ้านายได้สมาชิกใหม่แล้วนะ เจ้านายก็ได้ไปยังขวดแก้วอีกขวดหนึ่ง” แจ้ตอบ

        “ขวดแก้วอะไร?” ลีถาม

        “ขวดแก้วหมู่บ้านน่ะ” แจ้ตอบ

 

        “แล้วเจ้านายรู้ไหม?” แจ้ถาม “เขาก็จะบอกใบ้ให้”

        “ใบ้เรื่อง?” ลีถาม

        “เรื่องมันมีอยู่ว่า...” แจ้ตอบ