Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 19 ชายธรรมดากับหมู่บ้านเล็ก ๆ ของเขา

เรื่องที่ 3 : จุดกำเนิด

 

        กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายคนหนึ่งที่มีผมเกรียนสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีแทน นัยน์ตาสีม่วง สวมเสื้อแบบเดียวกับที่บุคคลปริศนากล่าวมา คือเสื้อแขนสั้นสีน้ำเงินเขียว กางเกงขายาวสีน้ำเงินอมม่วง รองเท้าสีเทา เขามีนามว่า สตีฟโอ (Steve O)

        สตีฟโอเดินออกจากบ้านหลังเล็ก ๆ ของเขาอย่างร่าเริง และบ้านของเขาอยู่ห่างจากหมู่บ้านอยู่บ้าง แต่ยังไงซะเขาก็ต้องทำหน้าที่ประจำตัวคือ เอาของไปแลกในหมู่บ้าน

        ระหว่างทางสตีฟโอเห็นผลผลิตจากแปลงของชาวบ้านเป็นไม่ได้ ต้องเด็ดอันที่โตเต็มวัยไปกินที่บ้านของเขาทุกที

        สตีฟโอไม่รอช้าเมื่อมาถึงหมู่บ้านแล้ว ก็ตัดสินใจทักทายชาวบ้านคนแรกเพื่อแลกของทันที คนแรกจัดเข้าไป ใช้เนื้อไก่ 16 ชิ้นเพื่อแลกกับมรกตชิ้นเดียว เยี่ยม

        ระหว่างนี้สตีฟโอก็ได้ทักทายกับเด็กผู้หญิงหลาย ๆ คน และพวกเธอตอบกลับมาว่า “สวัสดีค่ะคุณลุง”

        “สวัสดีจ้ะ” สตีฟโอตอบ และพึมพำในใจว่า “ยังเป็นพี่อยู่เลย เรียกลุงซะแล้ว”

        จากนั้นสตีฟโอก็ได้เดินกลับไปยังบ้านของตัวเองทันที

        “นี่เป็นวันของผมนั่นแหละครับ” สตีฟโอพูดกับเหล่ารีด “ปกติผมก็ใช้ชีวิตอยู่ใกล้หมู่บ้านแห่งนี้ เติบโตมาที่นี่ แม่ของผมก็จากไปแล้ว”

        จากนั้น สตีฟโอก็ได้ไปตัดต้นไม้ใกล้ ๆ เพื่อทำเครื่องมือ และระหว่างทางก็ได้เห็นไก่กำลังส่งเสียงแปลก ๆ ที่เขาไม่เข้าใจสักนิดเดียวจนเขาเริ่มรำคาญมากขึ้นแล้ว และเมื่อกลับมาถึง เขาก็ได้เปิดกล่องดูข้างใน เขาพบกับหนังสือที่เขียนไว้ว่า “จดหมายถึงสตีฟโอ” เขาจึงเปิดอ่านดู เนื้อความในหนังสือบอกไว้ว่า...

 

ถึงสตีฟโอ

เธออ่านจดหมายนี้

ก็แสดงว่าฉันคงจากไปแล้ว

ขอให้ความดีสถิต

ปกปักรักษาเธอไว้

จากแม่

 

        หลังจากที่เขาสร้างดาบไม้ขึ้นมาได้แล้ว เขาใช้มันในการเชือดไก่ทิ้งไปทีละตัว ๆ ซึ่งไม่ใช่แค่ไก่หรอกที่สตีฟโอฟังไม่รู้เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นม้า เป็นแกะ วัว หรือหมู เขาก็ฟังไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเดียว

        ระหว่างที่เชือดไก่ สตีฟโอก็มีสองด้านที่อยู่ในใจ ใจหนึ่งเขาอยากจะรวย แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดว่ารวยไปก็ทำอะไรไม่ได้ ใจทั้งสองด้านนี้กำลังเถียงกันในหัวของสตีฟโอเป็นประจำ

        พอกลับมาที่หมู่บ้าน สตีฟโอพยายามจะแลกของกับชาวบ้าน แต่ก็ไม่ค่อยมีใครจะให้สักเท่าไหร่ แถมยังมีเหล่สาว ๆ สวย ๆ ในหมู่บ้านนี้เสียอีกแฮะ

        สตีฟโอทัวร์รอบหมู่บ้านจนเขาหิวจะแย่อยู่แล้ว แต่ก็ยังหาไก่ไม่เจอสักที ดังนั้นเขาจึงกินแครอตแทน

        “รู้สึกว่าเราจะขาดแคลนเนื้อไก่มาก งั้นเราก็น่าจะต้องหาเพชรหรือไม่ก็เนเธอไรต์แล้วล่ะนะ” สตีฟโอพูด

        เมื่อสตีฟโอได้ไปสอบถามแหล่งหาแร่ดี ๆ จากบาทหลวง เขาก็ได้คำตอบว่า ต้องลงไปขุดในถ้ำใต้หมู่บ้าน ดังนั้นสตีฟโอจึงยอมลงไปขุดในถ้ำแห่งหนึ่งข้างใต้ และก็พบกับถ่านและเหล็ก ซึ่งเมื่อเจอถ่าน เขาก็จะได้ทำเป็นคบเพลิงไม้ แต่ทันใดนั้นสตีฟโอก็ได้เจอกับซอมบี้ตัวหนึ่งซึ่งไม่เคยทำร้ายสตีฟโอเลยสักนิดเดียว สตีฟโอตัดสินใจว่าจะต้องเอาเรื่องซอมบี้ตัวนั้นให้ได้

        สตีฟโอตัดสินใจทิ้งรถลากไว้แล้วก็พุ่งเข้าไปจะจัดการซอมบี้ แต่ดันมาชะงักเมื่อเขาได้อ่านป้ายที่เขียนว่า ‘ไม่มีการหันกลับ มันจะเปลี่ยนชีวิตคุณไปตลอดกาล’

        “มันบอกว่า ไม่มีการหันกลับ มันจะเปลี่ยนชีวิตคุณไปตลอดกาล!” สตีฟโอตะโกนลั่น

        “คุณคือใครครับ?” ซอมบี้ตัวนั้นถาม

        “อ้าว พูดได้ด้วยเหรอ?” สตีฟโอถาม “ฉันฟังนายรู้เรื่องได้ยังไง?”

        “อ้าว คุณก็มีหูไม่ใช่เหรอ?” ซอมบี้ตัวนั้นถามกลับ

        “นายเป็นซอมบี้จริงหรือเปล่าเนี่ย?” สตีฟโอถาม

        “ผมเป็นซอมบี้จริง ๆ นะ คุณเห็นผมเป็นอะไร” ซอมบี้ตัวนั้นถามและกระโดดไปเรื่อย ๆ

        “นายพอจะรู้แหล่งดี ๆ ไหม” สตีฟโอถาม

        “ผมรู้ มันจะทำให้คุณรวยไปยาว ๆ เลยล่ะ” ซอมบี้ตัวนั้นตอบ “แต่มันต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างนะ นั่นคือชีวิตเก่าไง”

        “แน่ใจนะ แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนบ้าง?” สตีฟโอถาม

        “ชีวิตใหม่ ความร่ำรวย และอำนาจ” ซอมบี้ตัวนั้นตอบ

        “น่าสนใจ แล้วเราต้องทำยังไง?” สตีฟโอถาม

        “คุณเซ็นสัญญาเลือดตรงนี้ก่อนนะ” ซอมบี้ตัวนั้นตอบ

        “เอางี้ นายมีชื่อไหม?” สตีฟโอถาม

        “ผมไม่มีอ่ะ” ซอมบี้ตัวนั้นตอบ

        สตีฟโอยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งนานพอที่ซอมบี้ตัวนั้นจะบอกสตีฟโอว่า “คิดนานอย่างนี้ฮัมเป็นเพลงเลยไหมพ่อคุณ?”

        “เรียกว่า บี้ แล้วกัน” สตีฟโอตอบ (Bie The Zombie)

        “เป็นชื่อที่เพราะมาก” บี้พูด “ใคร ๆ ก็ต่างรู้จักและจดจำง่าย”

        “เฮ้ย!! นั่นอะไรน่ะ!” สตีฟโอร้องเมื่อได้เห็นประตูมิติที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กรอบประตูทำจากหินมอส และมวลสารที่เป็นประตูมิติเป็นสีเขียวจาง ๆ

        “ก็อย่างที่ผมบอกไง ถ้าคุณจะแลกกับชีวิต คุณก็เข้าประตูนี้ไปเลย คุณจะได้รวยและมีอำนาจ” บี้ตอบ

        “ดีเหมือนกัน คนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ใส่ใจฉันอยู่แล้ว” สตีฟโอพูด “ฉันอยู่แถวนี้คนเดียว ไม่มีใครคุยกับฉันด้วยเลย”

        “แหม ชีวิตน่ารันทดนะครับ” บี้พูด “แล้วคุณชื่ออะไรเหรอครับ?”

        “ฉันชื่อว่าสตีฟโอ” สตีฟโอแนะนำตัว

        “ให้ผมเรียกคุณว่าสตีฟหรือโอดี?” บี้ถาม

        “แล้วแต่นายเลย” สตีฟโอตอบ

        “เรียกสตีฟแล้วกัน” บี้ตอบ

        “แล้วไงต่อ?” สตีฟโอถาม

        “ก็ถ้าคุณยอมแลกด้วยชีวิต คุณก็เดินเข้าไปเลยครับ” บี้ตอบ “จากนั้นชีวิตของคุณก็จะเปลี่ยนไปตลอดกาล”

        “แน่ใจนะ” สตีฟโอถาม

        “ใช่ครับ ผมแน่ใจ” บี้ตอบ

        สตีฟโอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในประตูมิติ และพบว่ามันนำไปสู่มิติที่เป็นถ้ำขนาดใหญ่และเต็มไปด้วยแร่จุกจิกเต็มไปหมด ดังนั้น สตีฟโอจึงกลับไปเพราะเข้าใจแล้วว่ามันมีอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปบ้าง และแปลกใจที่บี้ไม่ตามมาด้วย

        “เป็นไงบ้างครับ สุดยอดไหมครับ” บี้ถาม

        “สุดยอดสิ แต่ทำไมนายไม่ไปกับฉันด้วยล่ะ” สตีฟโอถาม

        “ผมไปไม่ได้ครับ ผมได้แต่เฝ้าอยู่ข้างนอก ผมเป็นผู้เฝ้าประตูแห่งนี้” บี้ตอบ

        “นายนี่มีเรื่องให้เล่าเยอะแยะมากมายเลยนะเนี่ย” สตีฟโอพูด “เอาล่ะ เรากลับบ้านกัน ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันได้รู้ว่ามีประตูแห่งนี้ ฉันจะไม่ให้ใครรู้เรื่องประตูนี้เด็ดขาด เพราะฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับชาวบ้าน ถ้าฉันเลี้ยงนายละก็ เขาอาจจะมองว่าฉันเป็นตัวประหลาดก็ได้”

        “แค่คุณคุยกับผม คุณก็ประหลาดแล้วครับ” บี้พูด

        “อ๋อ” สตีฟโอพูด “บ้านฉันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหมู่บ้าน แต่ก็ต้องหลบสายตาจากพวกคนทั่วไป”

        “อ๋อ ไม่เป็นไรครับ” บี้พูด

        สตีฟโอจึงจูงรถลากและพาบี้ออกไปจากถ้ำลึกทันที โชคดีที่ไม่มีใครเห็นเลย

        “แล้วนายมาที่นี่ทำไม?” สตีฟโอถาม

        “ผมอยู่ที่นี่มาห้าร้อยปีแล้วครับ” บี้ตอบ “จนกว่าจะได้เจอผู้ที่ถูกเลือก”

        สตีฟโอได้ยินคำนี้ถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ถามไปว่า “แล้วฉันเป็นผู้ที่ถูกเลือกหรือเปล่า?”

        “เปล่าครับ” บี้ตอบ “คุณเป็น ผู้เลือกถูก”

        “แล้วมันต่างกันยังไงเนี่ย?” สตีฟโอถาม

        “คุณเลือกที่จะใช้ชีวิตเมื่อกี๊นี้ คุณก็เข้าไปยังมิติอื่นแล้ว ชีวิตคุณก็เปลี่ยน แต่ถ้าคุณเป็นผู้ที่ถูกเลือกและมีคุณสมบัติตามที่ผมต้องการ ผมเลือกคุณ” บี้ตอบ

        “ฉันงงนะบี้” สตีฟโอพูด “เอ้า เข้าบ้านฉันแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยอธิบาย แล้วนายกินอะไรเป็นอาหาร”

        “เนื้อสดครับ” บี้ตอบ

        “หรูนะเนี่ย ฉันเป็นมังสวิรัติ ฉันกินแต่ผักและผลไม้นะเนี่ย” สตีฟโอพูด

        “เดี๋ยวชีวิตคุณก็จะเปลี่ยนไปครับ” บี้พูด

        “เปลี่ยนไปยังไง?” สตีฟโอถาม

        “คุณก็จะกินของดิบ ๆ” บี้ตอบ

        “หืม??” สตีฟโออุทาน

 

        วันต่อมา

        “เอาล่ะบี้ ฉันต้องออกไปตามหาไก่ ฉันละเบื่อจริง ๆ กว่าจะได้มรกตมาเนี่ย” สตีฟโอพูด “เออลืมไป! สัญญาเลือดที่นายให้มามันยิ่งใหญ่มากเลยนะ”

        “ใช่ มันยิ่งใหญ่และใหญ่ยิ่ง” บี้พูด

        “ก่อนอื่นฉันเตรียมของก่อนนะบี้นะ” สตีฟโอพูด “เราต้องใช้อีเต้อสำหรับขุดแร่ต่าง ๆ น่ะนะ”

        จากนั้น สตีฟโอก็ได้ทำอีเต้อหินเพื่อขุดเหล็กมาทำเป็นเครื่องมือและชุดเกราะเพิ่ม และเห็นว่าบี้จมดินเฉยเลย (สงสัยจะเป็นกลิตช์แบบเดียวกับที่มังคุดเป็นกระมัง)

        “ช่วยด้วยครับ!! แผ่นดินสูบ!!” บี้ร้อง

        “คนที่แผ่นดินสูบมักจะเป็นคนที่ทำกรรมหนักไม่ใช่เหรอ?” สตีฟโอถาม

        “สงสัยของเก่ายังไม่หมด” บี้พูด

        “แล้วไอ้เรื่องอำนาจกับความร่ำรวยที่นายว่ามานี่มันจะมีอะไรตอนไหนบ้างล่ะเนี่ย?” สตีฟโอถาม

        “เดี๋ยวมันก็มาเองครับ มันจะเปลี่ยนคุณไปทีละเล็กละน้อย” บี้ตอบ

        “ฉันก็รอดูอยู่ว่ามันจะเป็นยังไง” สตีฟโอบอก

 

        จากนั้น สตีฟโอก็พาบี้ไปที่หมู่บ้าน แต่คนในหมู่บ้านดันไม่อยู่

        “สงสัยฉันว่าพวกเขารู้แล้วล่ะว่าพวกเรามาที่นี่” สตีฟโอพูด และพอเห็นคนมา เขาก็พาบี้หลบสายตาคนไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงถ้ำที่มีประตูมิติและต้องรีบหลบสายตาไม่ให้ชาวบ้านเห็น

        “แล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะ นายไม่ได้อยู่กับฉันจากอีกโลกหนึ่งเลยนะ” สตีฟโอถาม

        “ก่อนไม่มีผม คุณก็อยู่คนเดียวได้นะ” บี้พูด

        “มันแตกต่างกันนะบี้” สตีฟโอบอก “ลองมาเป็นฉันดูสิ”

        “จะเป็นทำไม เป็นคนเกิดแก่เจ็บตาย รู้สึกเจ็บปวด” บี้พูด

        “แต่นายอยู่มาห้าร้อยปีนี่รู้สึกอะไรบ้างไหม?” สตีฟโอถาม

        “เฉย ๆ” บี้ตอบ

        “แน่ใจนะ” สตีฟโอถาม “ไม่เหงาบ้างเหรอ?”

        “ไม่เลย!!” บี้ร้อง

        “ทำไมต้องขึ้นเสียง?” สตีฟโอถาม “เอาดี ๆ นะ”

        “อันที่จริงผมก็เหงา” บี้ตอบ

        “ถ้าใครเข้ามาที่นี่นะ ไล่มันออกไปเลย” สตีฟโอบอก

        “ได้เลย” บี้พูด

        จากนั้น สตีฟโอก็เดินเข้าไปในประตูมิติเพื่อไปหาแร่ต่าง ๆ ในมิติถ้ำลึก แต่ระหว่างขุดเขาก็กังวลว่าจะมีตัวอะไรมาทำร้ายเขาอีกหรือเปล่า เขาเดินลึกลงไปในถ้ำหมายจะเอาเหล็กให้เยอะ ๆ และเมื่อเขาได้เหล็กจนพอใจแล้ว เขาก็ออกจากมิติถ้ำใหญ่

        “มาเร็วจังเลยครับ” บี้พูด

        “ไปทำอะไรอยู่ในนั้น” สตีฟโอถามเมื่อเขาเห็นบี้ซ่อนอยู่ในรูหิน

        “เขาเรียกว่ากลมกลืนกับธรรมชาติ” บี้ตอบ

        “ฉันไปกี่ชั่วโมงเนี่ย” สตีฟโอถาม

        “ก็นานพอสมควรเหมือนกันครับ” บี้ตอบ

        “แสดงว่าออกมาต้องค่ำแน่นอน” สตีฟโอพูด

        แต่เมื่อสตีฟโอออกมาจริง ๆ มันก็จะเย็นแล้วจริง ๆ ด้วย

        “ฉันอยากจะแนะนำให้ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักนายนะ แต่วันนี้มันยังไม่พร้อม” สตีฟโอพูด

        “แล้วจะให้ผมทำยังไงครับ?” บี้ถาม

        “นายมีพลังล่องหนบ้างไหม?” สตีฟโอถาม “แบบไม่มีใครเห็นนายน่ะ”

        “มีแต่คนไม่ดีเท่านั้นนะครับที่เห็นผม” บี้ตอบ

        สตีฟโอรู้สึกเหมือนถูกจี้ใจดำนิดหน่อย จึงบอกว่า “พูดอีกทีซิ”

        “ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ” บี้ตอบ

        “นายใช้อะไรบอกว่าฉันไม่ดี?” สตีฟโอถามอย่างขุ่นเคือง “ฉันคือสตีฟโอผู้ยิ่งใหญ่นะ!”

        “นั่นแหละครับ ผู้ยิ่งใหญ่มักจะมีความชั่วซ่อนอยู่เสมอครับ” บี้บอก “เช่นความหยิ่งทระนงตัวเองนี่ใช่เลย”

        “เอาดี ๆ นะ คนที่เห็นนายได้ต้องเป็นคนไม่ดีใช่ไหม?” สตีฟโอถามบี้เพื่อให้แน่ใจ

        “ใช่ครับ” บี้ตอบ

        “ทำไมฉันถึงไม่ดี?” สตีฟโอถาม

        “เมื่อวานนี้คุณฆ่าไก่ไปกี่ตัวครับ?” บี้ถามกลับ

        สตีฟโอจึงเปิดดูกล่องที่อยู่ในรถลาก แต่ปรากฏว่ารถลากมันติดอาการบั๊กที่ทำให้เปิดไม่ติดและไม่สามารถดึงได้ ดังนั้น ในวันต่อมาสตีฟโอจึงต้องผลักมันลงน้ำอย่างเดียว

        “อันนี้เอาจริง ๆ นะ เอาให้แน่ใจ คนที่ทำความชั่วเท่านั้นถึงจะเห็นนายใช่ไหม” สตีฟโอถาม

        “ก็ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ” บี้ตอบ

        “งั้นลองไปดูกันว่าใครในหมู่บ้านนี้ทำความชั่วบ้าง” สตีฟโอออกไอเดีย

        “ได้ครับ ผมจะทดสอบดูว่าใครในหมู่บ้านมีความชั่วบ้าง” บี้พูด พร้อมกับตามสตีฟโอที่ถือรถลากไป

        “มิน่าล่ะ ฆ่าไก่ไปตั้งเจ็ดตัว ได้ความชั่วไปเต็ม ๆ เลย” สตีฟโอบอก “ผลกรรมติดจรวดจริง ๆ”

 

        สตีฟโอคิดจะทดสอบคนในหมู่บ้านอยู่หลายหลัง แต่ปรากฏว่าบี้บอกว่าไม่มีใครมีความชั่วเลยสักคน หนำซ้ำชาวบ้านยังทักสตีฟโอว่าเขาคุยกับใครอยู่

        ก็พอดีว่าสตีฟโอได้ไปดูบ้านของบาทหลวงซึ่งมีลูกสาวชื่อโซเฟีย (Sofia) สตีฟโอเข้าไปจีบเธอแต่ก็ไม่สำเร็จเสียที เขาจึงเดินขาลากนำรถลากและบี้กลับไปบ้าน

        “ชาวบ้านที่นี่ตลกมากนะครับ” บี้พูด

        “ฉันก็ยังถามอยู่นะว่าฉันจะเอาความรวยไปทำอะไร รวยไปจะไปทำอะไรได้?” สตีฟโอบอกบี้

        “ก็ซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อเรือ ซื้อใจผู้หญิงได้ด้วยครับ” บี้ตอบ

        “ความรู้สึกมันซื้อไม่ได้นะ” สตีฟโอพูด

        “ซื้อได้ครับ” บี้ตอบ “ลองไปขุดมรกตดูสิครับ”

        “ฉันหลงรักโซเฟีย ลูกสาวบาทหลวงน่ะ” สตีฟโอบอก

        “อ๋อ เธอคนนั้นนี่เอง” บี้พูด “ผมบอกอะไรให้นะครับ ในอนาคตคุณจะได้...”

        “อย่าสปอยล์ ไม่เอา” สตีฟโอพูด “นายเห็นอนาคตด้วยเหรอ?”

        “ผมเห็นหมดครับ” บี้ตอบ

        “งั้น” สตีฟโอพูด “เราพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะได้เผาเหล็กไปด้วย”

        ในบ้านสตีฟโอนั้นมีแต่โต๊ะคราฟติ้ง เตาเฟอร์แนนซ์ และกล่องไม้ ยังไม่มีถังบาร์เรล ไม่มีโต๊ะคาร์โทกราฟ ไม่มีเครื่องเย็บผ้า ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยมากกว่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะว่าเขาจะต้องทำทั้งอีเต้อเหล็กและชุดเกราะอวดสาวให้ได้

        “ว่าแต่ทำไมฉันฟังนายรู้เรื่องแต่ฟังพวกสัตว์พวกนี้ไม่รู้เรื่องเลย?” สตีฟโอถาม

        “คนไม่ดีเท่านั้นที่จะฟังภาษาของปีศาจรู้เรื่อง” บี้ตอบ

        “แทงใจดำอีกแล้ว” สตีฟโอพูด

        จากนั้นสตีฟโอก็คิดจะเด็ดดอกไม้ไปจีบโซเฟีย ปรากฏว่าเธอชอบดอกไม้มาก เขาจึงกระโดดโลดเต้นอย่างมาก แต่ทันใดนั้นทุกคนในบ้านนี้ดันวาร์ปกลับไปนอนที่บ้านของตัวเองในพริบตาเนื่องจากมันดึกมากแล้ว ทำให้สตีฟโอหน้าถอดสีอย่างหนัก

        “อะไรครับ” บี้ถาม

        “นี่มันหมู่บ้านผีสิงชัด ๆ” สตีฟโอตอบอย่างหวาดกลัว “อยู่ดี ๆ พวกเขาก็โดนวาร์ปไปบ้านอื่นต่อหน้าต่อตาเลย ฉันงงและตกใจมาก ๆ เลยนะ”

        หลังจากชาวบ้านวาร์ปกลับไปนอนที่บ้านของตัวเองแล้ว หน้าที่ของชาวบ้านที่เป็นผู้ปกป้องหมู่บ้านพร้อมอาวุธครบมือก็พร้อมทำหน้าที่ปกป้องหมู่บ้าน แต่สิ่งที่สตีฟโออยากรู้คือ

        “นายเป็นพวกเดียวกับฮอสไตล์ม็อบแถวนี้หรือเปล่า?” สตีฟโอถาม

        “อ๋อ คนละพวกกันครับ ผมมาจากดินแดนอื่น” บี้ตอบ

        “แสดงว่าน่าจะช่วยฉันจัดการได้สินะ” สตีฟโอพูด

        “ได้ครับ” บี้พูด

        จากนั้น สตีฟโอกับบี้ก็ได้ออกลาดตระเวนเพื่อจัดการกับพวกฮอสไตล์ม็อบที่มารุกรานชาวบ้าน ซึ่งขณะที่ยังไม่มีอะไรมาบุกหมู่บ้าน สตีฟโอก็แอบดูว่าโซเฟียวาร์ปไปบ้านไหน ปรากฏว่าเธอไปอยู่กับเพื่อนบ้านที่อยู่ข้าง ๆ โบสถ์ของบาทหลวงนี่เอง

        และในที่สุด สตีฟโอก็ได้เจอกับโครงกระดูกแล้ว เขาได้สั่งให้บี้จัดการกับโครงกระดูก รวมถึงพวกฮอสไตล์ม็อบที่เริ่มทยอยบุกมากันบ้างแล้ว แต่พอมีบางตัวที่หายไป สตีฟโอเลยตัดสินใจว่า...

        “ฉันต้องมีอะไรมาช่วยให้แข็งแกร่งขึ้นแล้วล่ะ” สตีฟโอพูดกับบี้ “มีของอะไรดี ๆ บ้างไหม”

        “ความชั่วของคุณต้องเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ก่อนครับ” บี้ตอบ “ตอนนี้คุณยังชั่วยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์อยู่”

        “แล้วจะทำยังไง?” สตีฟโอถาม

        “คุณก็ต้องทำความชั่วเพิ่มอีกสิครับ” บี้ตอบ “คุณจะได้ของรางวัลจากผม”

        “แล้วของรางวัลจะเป็นยังไง?” สตีฟโอถาม

        “มันวิเศษที่สุดเท่าที่ผมจะให้คุณได้” บี้ตอบ

        “แล้วมันโหดด้วยไหม?” สตีฟโอถาม

        “โหดสิครับ” บี้ตอบ

        “แล้วฉันต้องทำยังไง?” สตีฟโอถาม

        “ก็ทำความชั่วเพิ่มสิครับ” บี้ตอบ

        “เอาล่ะ ฉันรู้สึกหมั่นไส้เจ้าพวกยามพวกนี้มากเลย” สตีฟโอพูดและกวาดสายตาไปยังเหล่ายามที่ปกป้องหมู่บ้าน

        “นั่นแหละครับ ถ้าคุณฆ่าคน ความชั่วก็จะเพิ่มขึ้น” บี้พูด

        “แต่ฉันไม่อยากความชั่วเพิ่มตอนนี้” สตีฟโอพูด “แล้วพวกฮอสไตล์ม็อบมันชั่วเหมือนกันไหม?”

        “ก็เหมือนกันครับ มันทำร้ายสิ่งมีชีวิต ก็บาปเหมือนกัน” บี้ตอบ

        “นายวัดความต่างอยู่ที่อะไรเนี่ย” สตีฟโอพูด “เออใช่! เรามาแกล้งคนดีกว่า แกล้งมันก็บาปเหมือนกันใช่ไหม?”

        “ใช่ครับ แต่จะบาปนิดหน่อย” บี้ตอบ “แต่มีผลตามมาเยอะเหมือนกันครับ”

        “ฉันเอาหมดแหละ” สตีฟโอพูด ดังนั้น เขาจึงลองทำบล็อกกั้นประตูบ้านหลังหนึ่งและทำเนียนว่าไม่มีอะไร แต่ไม่นานสตีฟโอก็ได้เห็นเอ็นเดอร์แมนด้วย

        “ตัวอะไรน่ะ?” สตีฟโอถามบี้

        “เพื่อนผมเองครับ” บี้ตอบ “ชื่อเอ็นเดอร์แมน เป็นคนที่เก่งเรื่องการทำอาวุธจากโลกของผม”

        “ไปดีกว่า” สตีฟโอพูด “ดูท่าจะไม่ปลอดภัย”

 

        แต่ระหว่างที่สตีฟโอจัดการกับครีปเปอร์ได้นั้น เขาก็นึกไอเดียการทำบาปขึ้นมาได้อย่างหนึ่งนั่นก็คือ...

        “ฉันจะระเบิดหมู่บ้านนี้” สตีฟโอพูด “บาปจะได้เพิ่มขึ้น เพราะฉันได้ผงดินปืน (Gunpowders) ที่เหลือก็หาทรายเท่านั้นเอง เอาเป็นว่า ตอนสายของวันนี้ เราจะไประเบิดบ้านคนกัน ดีไหม?”

        “ดีเลยครับ!” บี้ตอบ และหัวเราะลั่น