Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 3 การไปเยือนขวดแก้วอื่น

ในเรื่องเล่า...

 

        ลีจ้องมองกระจกดูขวดแก้วเรียงเป็นตับทางทิศตะวันตกซึ่งดวงอาทิตย์กำลังจะตกด้วยแล้วพึมพำว่า “นี่ก็ผ่านมาหลายเพลาแล้ว”

        “หลังจากที่เจ้านายได้สร้างสโตนเจนฯ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้านายก็ได้ไปขวดแก้วขวดอื่น ๆ จากนั้นเจ้านายก็จะจบเรื่อง” แจ้พูด

        “แล้วมันมีกี่ขวดแก้ว?” ลีถาม

        “เจ้านายก็ลองนับเองสิ” แจ้บอก

        “ไม่ได้กวนแน่นะ?” ลีถาม

        “แน่สิ” แจ้ตอบ

        จากนั้นลีก็ลองนับขวดแก้วโดยใช้สายตานับดู

        “รวมแล้วสิบเอ็ดใบใช่ไหม?” ลีถาม

        “ประมาณนั้นแหละ” แจ้ตอบ

        “งั้นนอนก่อนนะ” ลีพูดแล้วล้มตัวลงนอนแต่ระบบมันไม่สามารถนอนได้เพราะมันยังไม่มืดพอ

        “เจ้านายก็ดูดวงอาทิตย์สิ มันยังไม่ตกเลย” แจ้พูด

        “แล้วอยากตกไหม?” ลีถามและขู่ว่า “ตกจากขวดนี้น่ะ”

 

        ในที่สุดเขาก็นอนได้แล้วเพราะมันมืดพอที่ระบบจะอนุญาตให้เขานอนได้แล้วเพื่อกำหนดจุดเกิดใหม่

        “ให้ผมนอนด้วยไหม?” แจ้ถาม

        “นอนอยู่ตรงนั้นแหละ” ลีตอบ จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนทันที

        “คนอะไรไม่รู้ ไม่ให้นอนด้วย” แจ้พึมพำ

 

        เช้าวันต่อมา เนื่องจากลีได้ยินเสียงพึมพำของแจ้ก่อนที่เขาจะหลับ เขาจึงคาใจเรื่องที่ไก่บ่นพึมพำด้วย

        “วันนี้เราต้องออกตามหาสิ่งของ” ลีพูด “ก่อนอื่นเราจะปั๊มหินก่อน”

        “ทำอะไรก็ทำเหอะ โตแล้ว” แจ้บ่น

        ลีเริ่มถอนหายใจเพราะแทบจะหัวร้อนบ้างแล้ว

        “เป็นอะไร” แจ้ถาม

        “เป็นคน” ลีตอบ

        “ตอบอย่างนี้มีแวว แววโดน...” แจ้ตอบ

        “โดนอะไร?” ลีถาม

        “ไม่บอก” แจ้ตอบ

        “มีลับลมคมในกับเจ้านาย” ลีพึมพำ

        “เจ้านายขี้เนิร์ด” แจ้พูด

        “แล้วแต่” ลีพึมพำ

        “เอ...แปลกนะเจ้านายไม่ว่าอะไรผมเลย” แจ้พูด

        “เอ้า ใครทำใครได้ ว่าร้ายคนอื่นได้เอง” ลีพูด

        “ผมยอมละ งั้นเจ้านายว่าร้ายผมกลับ เจ้านายจะได้โดนกับผมด้วยแฟร์ ๆ” แจ้บอก

 

        “โอ้โหแจ้!” ลีร้องเพราะเขาหันไปเห็นลิฟต์น้ำที่วางไว้บนขวดเนเธอร์เวสต์กลับมีหมึกผุดขึ้นมาเป็นกระจุก ๆ ด้วย

        “อะไรเจ้านาย” แจ้ถาม

        “ฉันวางลิฟต์น้ำแป๊บเดียวกลายเป็นว่าปลาหมึกผุดขึ้นมาสามสี่ตัวเลย” ลีบอก “เดี๋ยวฉันไปทักทายมันดูดีกว่า”

        “ระวังตัวด้วยแล้วกัน ปลาหมึกพวกนี้ไม่น่าไว้ใจ” แจ้พูด

        “ทำไม?” ลีถาม

        “เพราะมันน่ากิน” แจ้ตอบ

        “คิดอะไรกันอยู่เนี่ย?” ลีถามด้วยความไม่พอใจ

        “ผมคิดถึงอาหารนะ” แจ้บอก

        “นายเป็นมังสวิรัตินะ ไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ! จะมามองปลาหมึกเป็นอาหารไปได้ไง!”

        “แล้วเจ้านายมองผมเป็นอะไร?” แจ้ถาม

        “ฉันก็มองแบบ...” ลีบอกและจ้องมองแจ้ที่จ้องมองเจ้านายกลับด้วย “บรึ๋ย ฉันเขิน”

        “เจ้านายเขินผม มีอะไรรึเปล่า?” แจ้ว่า

 

        และพอขุดไปได้สักพักลีเงยหน้าขึ้นมามองฝาขวดก็นึกขึ้นได้ว่า ฝาก็ทำจากไม้

        “เออ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าข้างบนก็มีไม้” ลีพูด

        “มีตาไว้ดูก็มองดูแล้วทำสิ” แจ้พูดอย่างไม่ใส่ใจเจ้านายตัวเอง

        “เอ้า ทำไมแจ้โหดร้ายอะ” ลีพูดอย่างน้อยใจ

 

        ลีได้ต่อจาก “กระดานลื่น” สโตนเจนฯ ด้านบนสุดขึ้นมายังฝาขวด

        “แจ้ ฉันขึ้นมาข้างบนแล้วนะ” ลีพูด

        “เจ้านายระวังตกด้วยนะเป็นห่วง” แจ้บอก

        ลีขึ้นไปตัดฝาขวดมาทำเป็นไม้ทีละบล็อกไปเรื่อย ๆ

        “ดีนะเนี่ยที่มีไม้เป็นฝาขวดละ ได้มาอย่างละชิ้น ๆ” ลีพูด “จะคุ้มไหมเนี่ย?”

        “ดีกว่าไม่ได้เลยนะเจ้านาย” แจ้บอกจากข้างล่าง

 

        แต่ตัดไปสักพักลีปวดท้องอีกแล้วเพราะพลังงานหมด เขารีบลงมาทันที แถมยังรำคาญเสียงแมงมุมในดันเจียนที่เขาอุตส่าห์ทำเป็นตัวปั๊มค่าประสบการณ์แล้วนะ

        “ฉันรำคาญเสียงแมงมุมจริง ๆ” ลีพูด ในขณะที่มือข้างหนึ่งลูบที่ท้องของเขา “ทำยังไงดีล่ะเนี่ย”

        “ก็ไปทักทายมันสิ” แจ้ตอบ

        “เดี๋ยวฉันจะได้ทักทายนะรอแป๊บนึง ฉันขอกินอะไรก่อน ไม่มีอะไรจะกินแล้วเนี่ย” ลีพูดด้วยเสียงแทบจะทรมานมาก

        และลีก็เตรียมใจที่จะตายแล้ว ดังนั้น เขาก็รอให้พลังเลือดนั้นลดจนหมด จะได้ตายให้มันจบ ๆ ไปเพราะเขาได้นอนเพื่อตั้งจุดเกิดใหม่แล้วเรียบร้อย แต่ว่า...

        “เจ้านายโง่หรือเปล่า นี่มันนอร์มัล เจ้านายตายได้ยังไง” แจ้ทัก “ถ้าจะหิวตายก็ฮาร์ดนู่น”

        นั่นแหละ ลีลืมไปว่าระดับความยากของโลกนี้ตั้งไว้ที่นอร์มัล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หิวตายเหมือนระดับฮาร์ด

        “เออจริงด้วย ขอบใจมากนะแจ้” ลีบอกไก่ของเขา

        จากนั้นลีก็ได้สร้างเคียวไม้เพื่อทำนาในขวดแก้ว เขาบอกว่า “เริ่มบรรจงทำกันได้เลย”

        แต่ปรากฏว่ามันกลายเป็นชื่อพ่อของแจ้ซะงั้น (จริง ๆ พ่อของแจ้ไม่ได้ชื่อนี้) ลีก็เลยเอาไปล้อเล่นเลยว่า “บรรจงละบรรจงบรรจง” เพื่อยั่วโมโหแจ้

        “เจ้านายไปยั่วโมโหผม ถ้าเจ้านายโดนยั่วโมโหบ้าง โดนล้อชื่อพ่อแม่บ้างเจ้านายจะรู้สึกยังไง!” แจ้ร้อง

        “ก็รู้สึกเจ็บใจสิ มันเจ็บจากข้างใน ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายดีนะ” ลีตอบด้วยน้ำเสียง (แกล้ง) สะอื้น “ตอนเด็ก ๆ ฉันก็เคยโดนล้อชื่อพ่อแม่ด้วย”

        “ดราม่าไปงั้นแหละ” แจ้พึมพำ ก่อนจะถามว่า “แล้วเจ้านายไม่คิดถึงผมบ้างเหรอที่ต้องโดนล้อชื่อพ่อแม่เนี่ย”

        “เอาน่า มันก็ไม่มีครั้งต่อไปหรอกนะ” ลีบอก “อย่างน้อย พ่อนายก็จะเป็นที่รู้จักของประชาชนทั่วไปนะถ้ามองอีกด้านหนึ่ง”

        “พ่อเจ้านายชื่ออะไร?” แจ้ถาม

        “ไม่บอกหรอก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!” ลีตอบ

        “อย่าให้รู้นะ ผมจะจิกตาแตกเลย!” แจ้ว่าด้วยความหมั่นไส้

        “มีการดึงสายด้วย มองหน้าด้วยนะเนี่ย” ลีพูดขณะที่ถือเมล็ดข้าว “อ๋อ หิวละสิ”

        “เจ้านายเอาของมาล่อผม” แจ้บอกด้วยความไม่พอใจ “ฮึ่ย ถ้าเชือกมันหลุดนะป่านนี้จะเข้าไปใช้เท้าข่วนหน้าแหกแล้ว”

        “โหดร้ายมาก คิดจะทำร้ายคนอื่น”

        “เจ้านายเริ่มก่อน”

        “อย่ามาลามปาม!”

        “เจ้านายบ้าไปแล้ว”

        “เดี๋ยวฉันขึ้นไปตัดไม้อีกรอบละ” ลีพูดก่อนจะขึ้นไปตัดฝาไม้อีกรอบ

        “จะไปไหนก็ไป” แจ้บ่น

        “ฉันอยู่แถวนี้เองน่า” ลีบอก

        “ผมงอนแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าเจ้านายละ” แจ้บอก

        “จะงอนไปเพื่ออะไรเนี่ย?” ลีถาม

        “ผมงอนไม่ได้เหรอ ผมมีอารมณ์ความรู้สึกนะ” แจ้ว่า “เจ้านายทำกับผมเหมือนผมไม่มีความรู้สึกเลย ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดได้เจ็บเป็น”

        “เหมือนเคยได้ยิน” ลีพูด

        “ก็จริงไหมล่ะ?” แจ้ย้อน

        “โอเค ไม่เถียง” ลีพูด

 

        สักพัก ลีก็ได้ตัดไม้จนกระทั่งเจอกับหีบที่อยู่ข้างใน ปรากฏว่ามันเป็นห้องลับที่เต็มไปด้วยเพชร รวมทั้งชุดเกราะและเครื่องไม้เครื่องมือที่ทำจากเพชรด้วย!!

        “เฮ้ย!!” ลีร้อง

        “อะไรเหรอเจ้านาย ร้องเฮ้ยทำไม?” แจ้ถาม

        “‘เย้!!’ ‘คุณเจอห้องลับ!’” ลีอ่านป้าย

        ในหีบนั้นมีเพชร 18 ชิ้น พร้อมกับเครื่องมือและชุดเกราะที่ทำจากเพชรด้วย

        “แจ้ เดี๋ยวฉันลงไปพร้อมกับสิ่งของบางอย่างนะ” ลีพูด

        “อะไรเหรอเจ้านาย?” แจ้ถามจากข้างล่าง

        “เดี๋ยวรู้เลย” ลีพูด จากนั้นเขาก็เอาชุดแรกออกมาก่อน

        “แจ้ ฉันลงมาแล้ว ฉันมาพร้อมกับชุดเพชรที่เรืองแสงอร่าม!!” ลีร้องพร้อมกับลงมาพร้อมกับสวมชุดเกราะเพชรทั้งตัว

        “โห ชุดเท่เอามาจากไหน?” แจ้ถาม

        “ฉันเจอห้องลับอยู่ข้างบนน่ะ” ลีตอบและชี้ไปที่ฝาขวด

        “อ๋อ ผมลืมเล่าไปเลยว่าในขวดนี้มีห้องลับด้วย เจ้านายรู้แล้วผมจะได้ไม่ห่วง” แจ้บอก

        จากนั้นลีจึงลงมือทำนาต่อไปเรื่อย ๆ ปลูกเมล็ดทุกชนิดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

        “หวังว่าเรามีอาหารให้กินแล้วนะแจ้นะ” ลีพูดกับไก่

        “ครับเจ้านาย” แจ้บอก

        “โอเค ฉันจะไปดินแดนใหม่แล้วนะแจ้นะ” ลีพูด แต่ก่อนจะไปเขาก็เก็บของที่ไม่จำเป็นใส่หีบไว้ก่อน

        “หวังว่าจะไม่ตกนะ” ลีพูดระหว่างที่เขาจะออกมา

        “เจ้านายก็พูดไป ถ้าตกขึ้นมาจะทำยังไง” แจ้ถาม

        “คนเขาเซียนไม่ตกง่าย ๆ หรอก” ลีตอบ

        “ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม?” แจ้ถาม

        “เดี๋ยวถ้าฉันสร้างเสร็จเดี๋ยวฉันจะพานายมาเที่ยวเลยล่ะ” ลีตอบ

        และพอลีออกมา เขาก็มุ่งหน้ามาทางกลุ่มขวดเรียงเป็นตับทิศตะวันตก แล้วก็ขึ้นไปบนขวดแก้วเพื่อตัดฝาไม้บนขวด ซึ่งมันก็เล็กกว่าขวดบ้านเกิดพอสมควร

        ระหว่างนั้น ลีก็ได้เห็นพวกวัวที่ขวดข้าง ๆ ขวดน้ำด้วย เขาจึงทักทายพวกวัวว่า

        “สวัสดีจ้าพวกวัวทั้งหลาย” ลีทักทายพวกวัว “ไม่ได้เจอตั้งนานเลยนะ”

        “ฉันรู้จักนายด้วยเหรอ?” หนึ่งในวัวถาม

        “ใครจะไม่รู้จักล่ะ เราเคย...” ลีตอบ แต่ก็หยุดกลางคันเพราะเกือบจะร่วงจากขวดแล้ว และทันใดนั้นก็ได้เห็นพวกไก่ในขวดถัดจากขวดวัวด้วย

        “นี่มันตระกูลแจ้นี่นา” ลีว่า

 

        “มีที่ให้ไปเยอะแยะเลย” ลีบอกระหว่างที่เขากลับมาถึง

        “เจ้านาย ผมได้ยินเสียงเจ้านายพูดอะไรแจ้ ๆ แบ้ ๆ” แจ้ว่า

        “ฉันเจอตระกูลของนาย” ลีตอบ

        “เหรอ แล้วหน้าตาเป็นยังไง” แจ้ถาม

        “เหมือนนายเปี๊ยบ ๆ แหละ ไม่ต้องห่วง” ลีตอบ

 

        ส่วนขวดทิศใต้ที่อยู่เหนือลี เขาก็ต้องไปสำรวจเช่นกัน เขาได้ต่อเส้นทางไปเรื่อย ๆ เพื่อเข้าถึงขวดใบนั้น และในที่สุดเขาก็พบว่านั่นคือขวดไบโอมเห็ด เขาหวังว่าจะได้เก็บเห็ดจากขวดเหล่านี้ไปทำซุปเห็ดด้วย

 

        คืนนั้น

        “เดี๋ยวฉันจะพาครอบครัวของนายมาหาด้วยนะ” ลีพูด “เอาไหม?”

        “ถ้าเจ้านายสามารถ เจ้านายก็พามาเลย” แจ้บอก “ผมเป็นคนที่ชอบอยู่กับเจ้านาย ผมไม่ชอบอยู่กับใครหรอก ถ้าเจ้านายจะพามาก็แล้วแต่เจ้านาย ตามใจเจ้านาย ผมไม่เกี่ยงอยู่แล้ว”

        “ตอนนี้พลังงานฉันเต็มละ” ลีพูด

        “อ้าว แล้วแมงมุมข้างล่างล่ะจะเอาไง?” แจ้ถาม

        ลีถอนหายใจหนึ่งรอบ เพราะป่วยการที่จะต้องไปจัดการกับพวกแมงมุมในตอนนี้

        “แมงมุมล่ะแมงมุมแมงมุม” แจ้ร้องเพลง “แมงมุมล่ะแมงมุมแมงมุม”

        “ร้องอะไรเนี่ย หยุดร้องเถอะ” ลีปราม

        “แมงมุมล่ะแมงมุมแมงมุม!!!” แจ้ร้องเพลงเสียงดังขึ้น

        “หยุดร้องได้แล้ว!” ลีปรามอีก

        “อ้าว เจ้านายไม่รำคาญพวกมันเหรอ?” แจ้ถาม

        “ฉันก็รำคาญไง แต่นี่มันดึกแล้ว ไว้ปราบพรุ่งนี้เหอะ” ลีตอบ

 

นอกเรื่องเล่า...

 

        “เช้าแล้ว ตื่นได้เจ้านาย” แจ้ทักทาย

        ลีกับลุงพีลุกขึ้นมา

        “แล้วขวดแก้วที่เหลือล่ะ จะเอายังไงต่อ” ลุงพีถาม

        “โห เรื่องกล้วย ๆ เจ้านายก็ต้องไปสำรวจให้หมดสิ” แจ้ตอบ

        “สรุปคือยังไงนะ ฉันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ในขวดนั้น?” ลีบอก “แล้วเมื่อไหร่เรื่องมันจะจบ?”

        “ใจเย็น ๆ สิ” แจ้บอก “มันต้องมีต้นสายปลายเหตุก่อน อยู่ดี ๆ ก็อยากให้จบซะงั้น มันต้องไปสำรวจขวดแก้วให้หมดทั้งโลกก่อน เรื่องต่อไปถึงจะสนุก”

        “ฉันอยากจะปลดปล่อยนายจากสภาพนี้อยู่นะ แต่ฉันกลัวว่านายจะหนีไป” ลีพูด

        “ผมไม่หนีไปไหนหรอก เจ้านายล่ามผมไว้อย่างนี้แหละ ผมรู้สึกว่าปลอดภัยดี” แจ้บอก

        “โอเค วันนี้เรามาสานฝันของเราต่อดีกว่า” ลีพูด

        “ฝันอะไร” ลุงพีถาม

        “ฝันลม ๆ แล้ง ๆ” ลีตอบลุงพี ก่อนจะบอกแจ้ว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปหาของก่อนนะ”

        ลีหันไปมองแจ้ และบอกว่า “ฉันจะออกไปหาของก่อนนะ” อีกสองรอบ พอรอบที่สามที่ลีจะไปจริง ๆ แจ้กลับร้องว่า “เจ้านายอย่าทิ้งผมไป ให้ผมไปด้วยดีกว่า!”

 

        “สรุปจะไปหรือไม่ไป?” ลีถามและกลับมาหาแจ้

        “ไปด้วย ไปด้วย ไปด้วย” แจ้บอก

        “แจ้ไป ฉันก็ไปด้วยแล้วกัน” ลุงพีพูด

        “ทุกงานเลยนะเนี่ย” ลีพึมพำ แล้วกลับมาปลดเชือกล่ามแจ้พร้อมกับพาแจ้กับลุงพีตามไปด้วยทันที

        “คือถ้าฉันไม่มีนายฉันก็อยู่ได้นะ” ลีพูดกับแจ้

        “เจ้านาย คนเรามันต้องใกล้ชิดกันไว้ เหมือนยาสีฟันไง” แจ้บอก

        “ฉันละเหนื่อยหน่ายจริง ๆ เลย ฉันอยากให้นายเป็นมนุษย์จริง ๆ นะแจ้” ลีบอกแจ้

        “เธอจะทำอะไรเขา?” ลุงพีถามหลานชาย

        “เปล่า” ลีพึมพำ “ผมก็แค่จะต้องทำอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ถ้าแจ้เป็นคนก็จะได้...”

        “ไอ้หนู เชือกหลุด” ลุงพีทักและชี้ไปที่เชือกกับแจ้ที่หลุดจากตัว

 

        “เจ้านายไม่เคยมองดูคนด้านหลังเลยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” แจ้บอก

 

        ระหว่างที่ตัดไม้ แจ้บ่นว่าสะเก็ดไม้ที่ลีตัดมันกระเด็นเข้าตา ลีจึงเป่าให้สะเก็ดไม้หลุดออกมา แจ้ก็บอกว่าเปื้อนน้ำลาย

        “โอเค มาแค่นี้แหละ ฉันจะไปดูด้านล่างด้วยเผื่อจะมีอะไรอีก” ลีบอก

        “ผมละเหนื่อยใจแทนเจ้านายจริง ๆ” แจ้บอก

        “เหนื่อยใจแทนทำไม ฉันน่ะทั้งสร้างบ้านและสร้างเรือ” ลีพูด “แล้วนายทำอะไร”

        “ก็ออกไข่ให้เจ้านายรับประทานไง” แจ้บอก

        “ไม่กินหรอก ถ้าเกิดมันฟักอะไรขึ้นมานั่นลูกนายนะ” ลีพูดกับไก่

        “เออใช่ ถ้าเกิดว่าเจ้านายกินไข่ก็เป็นการฆ่าลูกผมด้วย” แจ้บอก

        และแล้วลีก็ได้ทำประตูที่ทำจากไม้สายพันธุ์อาเคเซีย ซึ่งเป็นพันธุ์ไม้ที่หาได้ในไบโอมสะวันนาเท่านั้น (Savana Biome)

        “อืม รู้สึกว่าเป็นประตูที่สวยใช้ได้เลย” ลุงพีพูด

        “งั้น ๆ อะ” แจ้วิจารณ์

        “เดี๋ยวฉันจะไปหาของอะไรเพิ่มก่อนแล้วกัน” ลีพูด

 

        หลังจากที่ได้ของเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับมาแล้ว

        “เจ้านายอยากจะฟังเรื่องขวดแก้วต่อไปหรือเปล่า?” แจ้ถาม

        “โอเคว่ามา เป็นยังไงต่อไป” ลีตอบ