บทที่ 177 กับดักของปีศาจตัวแม่!!

ผมที่จมอยู่กับความโมโห จนลืมเรื่องที่จะเค้นถามเธอไปเสียสนิท

จนกระทั่งสติที่ถูกเรียกกลับมาจากเสียงหวาน ๆ ที่เอ่ยถามออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ถึงสายที่ผมได้รับว่าเกิดอะไรขึ้น

ในจังหวะนั้น ผมที่นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปแล้ว ก็ได้เอ่ยบอกเธอให้อยู่รอที่ห้องไปก่อน แต่ถ้าเกิดหิวขึ้นมาก็หาอะไรกินก่อนได้เลย นั่นก็เพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวที่ต้องไปสะสางนั้น มันจะใช้เวลานานเท่าไร