ตอนที่ 738 ความแปลกประหลาดของศูนย์ฝึกสายลม

ตอนที่ 738 ความแปลกประหลาดของศูนย์ฝึกสายลม

“ก่อนไปฉันขอเตือนนายเอาไว้ 2 อย่าง อย่างแรกคุณปู่เซี่ยเหล่าสือชอบเงินมาก และอย่างที่ 2 อย่าไว้ใจคำพูดของเขามากนัก” หลังจากพูดจบราชากฎเซี่ยจงไห่ก็รีบวิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามองศูนย์ฝึกแห่งนี้ด้วยซ้ำ

ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เซี่ยเฟยส่ายหัวไปมา ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในศูนย์ฝึกสายลมด้วยความประหม่า

ศูนย์ฝึกสายลมครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่มาก โดยภายในสวนฝึกมีพื้นที่ต่าง ๆ ถูกจัดสรรเอาไว้เป็นอย่างดี แล้วมันก็มีเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังขึ้นมาแต่ไกล ราวกับว่าพวกเขากำลังพูดคุยหัวเราะกันในระหว่างช่วงเวลาพักของการเรียน

ทันใดนั้นเองร่างสีขาวก็พุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้วยความรวดเร็ว

เล่ห์กายา!

เซี่ยเฟยหมุนตัวด้วยท่าทางผิดธรรมชาติ พร้อมกับใช้มือจู่โจมออกไปยังลำคอของเป้าหมายตามสัญชาตญาณ

ตูม!

ความเร็วของอีกฝ่ายค่อนข้างดี แต่น่าเสียดายที่เขามีประสบการณ์ในการต่อสู้จริงน้อยเกินไป เขาจึงอาศัยเพียงแค่ทักษะทางกายภาพในการพุ่งจู่โจมตรง ๆ การโจมตีแบบนี้จึงไม่เป็นอันตรายต่อเซี่ยเฟยที่มีประสบการณ์ต่อสู้จริงมาอย่างโชกโชน

ในที่สุดชายคนนั้นก็ถูกเซี่ยเฟยบีบคอแน่นชูขึ้นสูงและใช้ฝ่ามืออีกข้างทำท่าทางคล้ายกับคมดาบ ซึ่งถ้าหากว่าศัตรูยังคงพยายามดิ้นต่อต่อไป ชายหนุ่มก็จะปลิดชีวิตของเขาในทันที

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาสังเกตเห็นฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน มันก็ทำให้เขารู้สึกตลกขบขันขึ้นมาเล็กน้อย เพราะคนที่โจมตีเขาเป็นเพียงแค่เด็กอ้วนอายุประมาณเพียงแค่ 10 ปี แล้วเด็กคนนี้ก็กำลังจ้องมองมาทางชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจมากกว่าความกลัว

เซี่ยเฟยตัดสินใจระเบิดจิตสังหารออกมาในทันที ทำให้ร่างกายของเด็กคนนั้นสั่นกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในเวลาเดียวกันมันก็ได้มีเสียงแห่งความประหลาดใจดังขึ้นจากในระยะไกล ก่อนที่เด็กหลาย ๆ คนจะรีบวิ่งเข้ามาในพื้นที่บริเวณนี้ จากนั้นเด็กหลาย ๆ คนก็อ้าปากค้างและมองมาทางเซี่ยเฟยด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ตำแหน่งลอบโจมตีที่ดีที่สุดคือมุม 45 องศาจากด้านหลัง การโจมตีโดยตรงจากด้านหน้าแบบนี้มันก็ไม่ต่างไปจากการพยายามฆ่าตัวตาย” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยท่าทางสบาย ๆ ขณะที่ปล่อยมือเพื่อวางเด็กคนนั้นลง

เด็กอ้วนตัวน้อยตบฝุ่นบนร่างกายและถอยกลับไปอย่างหดหู่ใจ ซึ่งในระหว่างนั้นเขาก็ถูกเพื่อน ๆ ล้อเลียนอยู่พักหนึ่ง

“นายคือเซี่ยเฟยใช่ไหม?” เสียงของชายแก่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เมื่อเซี่ยเฟยหันมองไปทางเสียง เขาก็ได้พบกับชายชราร่างผอมตัวไม่สูงมากนักเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

อย่างไรก็ตามท่าทางของชายชราทำให้เขานึกถึงพวกจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ในวงการธุรกิจ ที่พร้อมจะแสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวเองตลอดเวลา

“ใช่ครับ ผมชื่อเซี่ยเฟย คุณคงจะเป็นคุณปู่เซี่ยเหล่าสือใช่ไหม?” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

“ทักษะทางกายภาพของนายค่อนข้างดี จิตสังหารทรงพลังพอสมควรดูเหมือนว่านายจะเคยผ่านความเป็นความตายมาแล้วสินะ สมแล้วที่เซี่ยบูหยุนแนะนำมา นายถือว่าเป็นเมล็ดพันธุ์ชั้นดีที่ฉันต้องการ” 

“ตราบใดก็ตามที่นายมาฝึกกับฉัน ฉันก็สามารถรับประกันได้เลยว่านายจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้กฎแห่งความเร็ว และกลายเป็นนักรบที่มีคุณสมบัติเหมาะสมกับตระกูลสกายวิงของเรา” เซี่ยเหล่าสือไม่ตอบคำถามโดยตรงแต่เดินวนรอบชายหนุ่มอย่างพิจารณา

“คุณปู่จะชมผมมากเกินไปแล้ว การที่เด็ก ๆ พวกนั้นมีความเร็วได้จนถึงระดับนี้ทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย มันก็สมควรแล้วที่คุณปู่จะถูกยกย่องว่าเป็นครูฝึกที่ดีที่สุดของตระกูล ถ้าผมจำไม่ผิดผู้คนในดินแดนกฎมักจะเริ่มฝึกฝนตอนอายุประมาณ 12 ปี แต่เด็ก ๆ พวกนี้ดูเหมือนจะเริ่มฝึกที่อายุน้อยกว่านั้น” เซี่ยเฟยกล่าวอย่างถ่อมตัว

“นั่นมันเป็นธรรมเนียมของคนอื่น อย่าเอาเรื่องของคนอื่นมาใช้ตัดสินเรื่องของพวกเรา” เซี่ยเหล่าสือกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซี่ยเฟยได้ยินคำพูดทำนองนี้ และมันก็ทำให้เขาตระหนักว่าความรู้ทั่วไปที่เขาเคยรู้มาไม่สามารถเอามาใช้กับตระกูลสกายวิงได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลนี้ต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นเอกลักษณ์ คล้ายกับว่าพวกเขามีอิสระในการตัดสินใจโดยไม่จำเป็นจะต้องไปสนใจเรื่องกฎเกณฑ์ของสังคม

“ถึงแม้ว่านายจะเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดี แต่มันก็ยังมีปัญหาสำคัญที่ต้องแก้ไข ถ้าหากว่านายยังแก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้ตัวฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้ด้วยเหมือนกัน” เซี่ยเหล่าสือเผยรอยยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

“ไม่ทราบว่าผมจะต้องแก้ไขเรื่องอะไรเหรอครับ?” เซี่ยเฟยกล่าวถามด้วยความเคารพ

“นายมีเงินไหม? ตราบใดก็ตามที่นายมีเงิน พวกเราก็จะคุยกันง่ายหน่อย” เซี่ยเหล่าสือกล่าวพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างมาถูกันเหมือนกับพวกพ่อค้าขี้งก

เซี่ยเฟยขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และมันก็ทำให้เขาได้นึกถึงคำเตือนของเซี่ยจงไห่ในทันที เพราะหลังจากที่เขาได้พูดคุยกับชายชราคนนี้เพียงแค่ไม่กี่ประโยค เซี่ยเหล่าสือกลับพูดถึงเรื่องเงินขึ้นมาตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่พวกเขาได้พบกัน

—

เซี่ยเหล่าสือถือได้ว่าเป็นตาเฒ่าขี้งกอย่างแท้จริง เพราะตลอดทางเขาพยายามสืบหามาโดยตลอดว่าเซี่ยเฟยมีเงินในกระเป๋าอยู่เท่าไหร่

ในความเป็นจริงเขาก็ถือว่าเป็นคนขี้งกด้วยเหมือนกัน เขาจึงพยายามบอกปัดบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องเงินออกไป ซึ่งมันก็ทำให้ใบหน้าของเซี่ยเหล่าสือดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

“นายจะเลือกห้องพักแบบไหนดี? ห้องธรรมดาวันละ 10 คริสตัลเหลือง, ห้องพิเศษวันละ 30 คริสตัลเหลือง, ห้องพักหรูวันละ 100 คริสตัลเหลืองและห้องพักสุดหรูวันละ 500 คริสตัลเหลือง…”

เซี่ยเฟยขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง เพราะท้ายที่สุดสถานที่แห่งนี้ก็คือศูนย์ฝึกของตระกูล มันจึงดูไม่ค่อยจะเหมาะสมถ้าหากว่ามันมีการเรียกเก็บเงิน และมันก็ไม่จำเป็นจะต้องพูดถึงว่าการคิดราคาห้องพักของชายชราแพงกว่าโรงแรมชั้นยอดภายในกลุ่มดาวม้าขาวเสียอีก

นี่มันเป็นการปล้นกันชัด ๆ!

“ผมขอแค่ห้องธรรมดาก่อนก็แล้วกันครับ” เซี่ยเฟยกล่าว

“ขี้งก!” เซี่ยเหล่าสือพึมพำขึ้นมาเบา ๆ

แน่นอนว่าในกระเป๋าของเขายังคงมีเงินที่ได้มาจากชาวแอตแลนติสอีกมากกว่า 5 ล้านคริสตัลเหลือง อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ชอบใช้ชีวิตแบบหรูหราอยู่แล้ว แค่ห้องพักธรรมดา ๆ ก็เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตของเขาแล้ว

ในที่สุดเซี่ยเหล่าสือก็พาเซี่ยเฟยไปยังห้องตรงมุมมืด และถึงแม้ว่าห้องนี้จะเล็กแต่สภาพแวดล้อมภายในห้องก็ไม่ต่างไปจากห้องพักในโรงแรมทั่วไป ซึ่งในตอนแรกชายชราคิดว่าเซี่ยเฟยจะเปลี่ยนใจหลังจากที่ได้เห็นห้องพักแห่งนี้ แต่ในความเป็นจริงชายหนุ่มกลับรู้สึกพึงพอใจในห้องพักห้องนี้มาก

“ห้องนี้ค่อนข้างดีเลยครับ ว่าแต่การฝึกพิเศษจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่เหรอครับ?” เซี่ยเฟยกล่าวถาม

“นายจะรีบไปไหน? พวกเรายังไม่ได้คุยเรื่องราคาอาหารในระหว่างที่นายอยู่ที่นี่เลย ในศูนย์ฝึกสายลมมีทั้งอาหารธรรมดา, อาหารพิเศษ, อาหารหรู, อาหารสุดหรู…”

“ผมไม่ได้เรื่องมากเรื่องอาหารอยู่แล้ว ความจริงแล้วผมก็สามารถอยู่ได้โดยการดูดซับพลังงานจากคริสตัลต้นกำเนิดเพียงอย่างเดียว” เซี่ยเฟยกล่าวขัดก่อนที่ชายชราจะพูดราคาค่าอาหารไปมากกว่านี้

ท่าทางของชายหนุ่มทำให้ชายชราเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เพราะตอนแรกเขามองเซี่ยเฟยว่าเป็นลูกหมูตัวอ้วนที่รอให้เขาเชือด แต่ในความจริงลูกหมูตัวนี้กลับผอมแห้งไม่มีไขมันให้เขารีดไถเลยแม้แต่นิดเดียว

“เอาแบบนี้ไหม? ฉันคิดโปรโมชั่นพิเศษให้ถ้าหากว่านายเลือกห้องพิเศษพร้อมกับชุดอาหารพิเศษ ฉันจะคิดราคาให้กับนายเพียงแค่ครึ่งเดียว” เซี่ยเหล่าสือกล่าวถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

ตอนแรกเซี่ยเฟยต้องการที่จะปฏิเสธกลับไป แต่เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเซี่ยเหล่าสือเป็นคนชอบเงินและเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินมากนัก เขาจึงตอบตกลงกลับไปเพื่อเป็นการเอาใจอีกฝ่ายสักเล็กน้อยก็ยังดี

—

ช็อก!

โคตรช็อก!

เมื่อเซี่ยเฟยเข้ามาในห้องพิเศษมันกลับทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก เพราะเขารู้สึกราวกับว่าพื้นที่ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยพลังงาน จนทำให้เขารู้สึกสบายตัวอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่ความเจ็บปวดภายในร่างก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาด้วยความรวดเร็ว

“ทำไมมันถึงมีพลังงานมากขนาดนี้?” เซี่ยเฟยพึมพำขึ้นมาเบา ๆ ซึ่งถ้าหากว่าแม้แต่ห้องพิเศษยังมีพลังงานมากขนาดนี้ แล้วห้องที่ดีกว่านี้มันจะมีพลังงานมากขนาดไหน

ฟุบ!

ร่างของเซี่ยเฟยหายตัวไปในพริบตา ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปภายในห้องสุดหรูที่อยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ถึงแม้ว่าห้องนี้จะมีการตกแต่งที่คล้ายคลึงกับห้องพิเศษ แต่ภายในห้องกลับมีพลังงานหนาแน่นกว่าห้องพิเศษอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งไปกว่านั้นพลังงานพวกนี้ยังมีความละเอียดอ่อนมาก จนทำให้เขาสามารถดูดซับพลังงานเข้าไปภายในร่างได้อย่างง่ายดาย

ทันใดนั้นเองชายชราก็กลับมาพร้อมกับถือถาดอาหารมา 2 ถาดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะเสนอให้ชายหนุ่มไปนั่งรับประทานอาหารภายในสวนที่มีการตกแต่งอย่างสบายตา

“ลองอาหารจากศูนย์ฝึกสายลมของเราซะก่อน แล้วนายจะรู้ว่าการกินอาหารมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่เท่าไหร่หรอกนะ”

เซี่ยเฟยพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะได้พบว่าอาหารทั้งสองถาดดูเกือบจะเหมือนกันทั้งเนื้อย่างและถ้วยซุป

ชายหนุ่มตัดสินใจตักซุปเข้าปากไป 1 คำ หากพูดตามตรงรสชาติของอาหารจานนี้ก็อยู่ในระดับที่ธรรมดามาก ซึ่งความจริงแล้วเขาก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะเข้มเกินไปด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามในเวลาเพียงแค่ไม่นานมันกลับมีพลังงานอันรุนแรงไหลเข้าไปภายในร่างของเขาอย่างฉับพลัน ซึ่งความบริสุทธิ์ของพลังนี้ให้ความรู้สึกคล้ายกับการดูดซับคริสตัลต้นกำเนิดระดับ 5 แล้วมันก็คงจะมีเพียงแต่พลังงานที่เขาดูดซับผ่านบลัดบิวเทียสเท่านั้น ที่จะมีความบริสุทธิ์มากกว่าพลังงานในอาหารจานนี้

หลังจากชะงักด้วยความตกใจไปเล็กน้อย เขาก็เริ่มกินอาหารทุกอย่างเข้าไปด้วยความเร็วราวกับพายุ

แม้ว่าภายนอกเขาจะยังเคลื่อนไหวได้เหมือนคนปกติ แต่ในความเป็นจริงความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างของเขายังคงไม่หมดไป เขาเพียงฝืนอาการบาดเจ็บพวกนั้นเพื่อทำการเคลื่อนไหว แต่อาหารพวกนี้กลับสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติได้อย่างรวดเร็ว

“กินช้า ๆ หน่อยก็ได้ อาหารพวกนี้มีราคา 500 คริสตัลเหลือง” เซี่ยเหล่าสือกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หา!”

เซี่ยเฟยอุทานจนแทบจะสำลักอาหาร เพราะเขาไม่คิดว่าอาหารง่าย ๆ พวกนี้จะมีราคาถึง 500 คริสตัลเหลือง

นี่เขากำลังจะโดนปล้นอีกแล้วใช่ไหม?

“ว่าแต่ใครเป็นคนพานายมาที่ศูนย์ฝึกสายลม?” เซี่ยเหล่าสือกล่าวถามด้วยความสงสัย

“พี่เซี่ยจงไห่ครับ” เซี่ยเฟยกล่าวตอบพร้อมกับยกผ้าขึ้นมาเช็ดปาก

“ไอ้หนูนั่นเป็นหนี้ฉันมากกว่า 3 ล้านคริสตัลเหลือง! มันกล้าดียังไงที่รีบหนีไปโดยไม่คิดจะจ่ายดอกเบี้ยให้กับฉันด้วยซ้ำ!!” เซี่ยเหล่าสือกัดฟันร้องคำรามขึ้นมาด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ในทันทีว่าทำไมพวกนักรบสกายวิงถึงรู้สึกกลัวครูฝึกคนนี้มาก ซึ่งมันก็อาจจะไม่ใช่เพราะการฝึกโหดของเขาเท่านั้น แต่มันอาจจะเป็นเพราะทุกคนติดหนี้ชายชราคนนี้เป็นจำนวนมากอีกด้วย

แค่อาหารมื้อละ 500 คริสตัลเหลืองมันก็มากพอที่จะทำให้ทุกคนล้มละลาย มันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดถึงค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้เลย

“เซี่ยเฟย ฉันคิดว่าเขาคนนี้น่าจะเป็นปรมาจารย์ด้านการกลั่นพลังงาน และเขาก็น่าจะเป็นนักประดิษฐ์ด้วย” จู่ ๆ โอโร่ก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

***************

อ่าาา เข้าใจแล้ว เป็นหนี้กันนี่เอง