ตอนที่ 14 แค่ฝัน

ตอนที่ 14 แค่ฝัน

               วันนี้เป็นวันที่ทางโรงเรียนจัดกิจกรรม น้องฝ้ายยังคงนอนอยู่บนเตียงนอน  เสียงเคาะประตูดังขึ้น สาวใช้เดินเข้ามาปลุก

               “คุณฝ้ายคะ ไม่อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนหรือคะ”

               “ไม่ละ วันนี้มีกิจกรรม ฝ้ายไม่อยากไป”

               “อ้าว แล้วแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่ไม่แต่งตัวรอคุณฝ้ายเสียเปล่าเหรอคะ”

               “อะไรนะ คุณแม่ คุณพ่อ กลับมาแล้วเหรอคะ”

               “คะ เมื่อคืนพวกท่านกลับมาดึกมาก คุณฝ้ายหลับไปแล้ว อย่างนั้นเดี๋ยวฉันลงไปบอกคุณ ๆ ก่อนนะคะว่าคุณฝ้ายไม่ไปโรงเรียนวันนี้”

               “จะบ้าเหรอ ไปซิ แปบนะ” เธอรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

ที่โรงเรียนน้องฝ้าย

               วันนี้ผู้ปกครองมากมายมาร่วมกิจกรรมอย่างสนุกสนาน กิจกรรมที่ผู้ปกครองต้องร่วมเล่นเกมกับลูก ๆ ของตนเอง

อาทิตย์ได้เดินปะปนเข้ามาในโรงเรียน เขามองหาน้องฝ้าย เมื่อเขาเห็นครอบครัวน้องฝ้ายและรอยยิ้มของทุกคน มันทำให้เขายิ้มออกมา แววตาของพ่อมีความสุขมาก ๆ เลย เขาใช่มือถือถ่ายวิดีโอไว้ตลอดทั้งวันที่ครอบครัวของตะวันเล่นกิจกรรม ระหว่างนั้นเขาก็คิดมองภาพน้องฝ้ายเป็นตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อตอนเด็ก ๆ แม่แทนที่คุณเมย์ รอยยิ้มที่คลอด้วยน้ำตาก็ปรากฏขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“อ้าว...อาทิตย์ นายมาได้ไง” ลุงคนขับรถพูดขึ้น

“เอิ๊ก....ผม....”

แล้วเสียงของเมย์ที่เดินจูงมือลูกสาวก็ดังขึ้น ตะวันเองก็หอบของรางวัลมากมายที่ชนะการแข่งขัน

“ฉันให้อาทิตย์มาเองแหละ...วันนี้พวกเราไปเที่ยวกันต่อดีกว่า พ่อกับแม่ ลางาน สองวันเพื่อพาสาวน้อยไปเที่ยวหัวหินกัน...นายก็ไปด้วยถือเป็นการขอบคุณที่นำจดหมายมาให้”

“แต่ผมไม่ได้นำเสื้อผ้ามาเลยครับ”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการให้” เมย์พูดขึ้น

“เย้....” น้องฝ้ายดีใจ วิ่งไปกอดอาทิตย์ทันที

“ขอบคุณนะคะ ที่เก็บจดหมายนั้นให้คุณแม่” เขามองหน้าฝ้ายที่กอดเอวเขาอยู่

“ไม่เป็นไรครับ”

“ไปกันเถอะ”เมย์บอกทุกคน แล้วทุกคนก็ขึ้นรถ มุ่งหน้าสู้หัวหินทันที อาทิตย์นั่งไปข้างหน้ากับลุงสนคนขับรถ ส่วนครอบครัวตะวันก็นั่งด้านหลังของรถตู้ ทั้งสามนั่งคุยกันตลอดทาง

เสียงเล็ก ๆ ที่อยู่ภายในใจของหนุ่มวัย 15 ปี ตอนนี้มันเรือกร้องโหยหาความรักที่อยู่ตรงหน้าตลอด ความอิจฉาเข้ามาเกาะกินหัวใจเขาทีละนิด สายตาที่เจ็บปวดมองตรงไปข้างหน้า ในหัวของเขามโนภาพครอบครัวที่มีพ่อแม่และเขาอยู่ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ปรากฏขึ้นมานั้นแม้จะรู้ว่ามันเป็นได้แค่ความฝันไม่ใช่ความสุขที่มีอยู่จริง แต่ตอนนี้เขาก็ทำได้แค่นี้ ได้แค่ฝันเท่านั้น

เขาหลับตาลงแล้วเบี่ยงหน้าไปทางประตู น้ำตาเขาเริ่มไหล ตอนนี้เขาคิดถึงแม่มาก ๆ เขาคิดถึงภาพตอนวัยเด็กที่เขาต้องเจอมา หลายครั้งที่แม่ตีเขาเพราะเขาไม่ยอมไปโรงเรียน แอบออกไปรับงานรับจ้างขุดดิน ขุดบ่อบ้าง เข็ญผักให้พ่อค้าแม่ค้าในตลาดบ้าง บางครั้งก็เข้าไปในตัวเมือง ไปนั่งขอทานที่ตลาดจนถึงเลาเลิกเรียนจึงกลับบ้าน เขาคิดถึงคำสอนของแม่เสมอ แต่วันนี้เขากลับอิจฉาเด็กสาวผู้นี้ มีจิตคิดไม่ดีกับเธอเลย

...หากเขาบอกความจริงทุกอย่าง ภาพเหล่านี้จะเกิดขึ้นอีกมั้ยนะ พวกเขาจะรู้สึกเหมือนเขาหรือเปล่า เขาจะรู้สึกสะใจหรือเปล่า...

“พี่อาทิตย์คะ ทานขนมมั้ย” เสียงเด็กน้อยพูดขึ้น แต่ทว่าเขาไม่ได้ตอบไปแม้เขาจะได้ยินก็ตาม ลุงสนตอบแทนเขา

“อาทิตย์หลับแล้วครับ”

“แม่คะ พี่อาทิตย์หลับแล้ว อย่างนั้นหนูขอเก็บไว้ให้พี่นะคะ”

“ลูกอิ่มแล้วเหรอคะ”แม่ถาม

“ยังคะ แต่ขนมชิ้นนี้อร่อย หนูอยากให้พี่อาทิตย์ได้ทานของอร่อยคะ”  ฝ้ายพูดขึ้น เธอห่อขนมชิ้นนั้นไว้ให้เขา

“ลุงเองก็อยากทานนะครับคุณหนู” ลุงสนพูดขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้มด้วยความเอ็นดูน้องฝ้าย

“ลุงทานชิ้นนี้ก็แล้วกันคะ ชิ้นนี้น้องฝ้ายเอาไว้ให้พี่อาทิตย์คะ”

อาทิตย์ได้ยินทุกอย่างที่น้องสาวพูด เขาได้แต่ข่มความรู้สึกไว้ อยู่ ๆ อารมณ์ที่อิจฉาก็เริ่มลดลง ใจเขาเริ่มสงบลงมากขึ้น

เมื่อรถขับมาถึงตลาด ตะวันสั่งให้จอดรถ อาทิตย์ตื่นขึ้นมา

“ถึงแล้วเหรอครับ” อาทิตย์ถามลุงสน

“ยัง..นายอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูก่อนนะฉันจะไปห้องน้ำ เดี๋ยวคุณ ๆ ก็กลับมา”

“ครับ” เขาหันมองน้องฝ้ายที่นอนหลับ ในมือของเธอกำถุงขนมไว้แน่น เขายิ้มเล็กน้อย

“คุณหนูช่างโชคดีจัง ผมอยากโชคดีแบบนี้บ้าง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยครับ”

แล้วประตูรถก็เปิดออก

“ตื่นแล้วเหรอ อาทิตย์” ตะวันเดินขึ้นรถพร้อมกับเมย์

“ครับ”

“นี่ของเธอนะ”เมย์ยื่นเสื้อผ้าให้เขา อาทิตย์ยกมือไหว้เธอพร้อมกล่าว

“ขอบคุณครับ” เมย์ยิ้ม “ผมขอไปห้องน้ำแปบนะครับ”

“ไปเถอะ”ตะวันพูด “ผมรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มาก ๆ เลย” เขาพูดกับเมย์

“เหรอคะ”

“จริง ๆ นะ เหมือนรู้จักเขามาก่อน แต่เสียดายที่เขาไม่ค่อยร่าเริงเท่าไร อาจเป็นเพราะ เขาอยากเจอพ่อก็ได้”

“คุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ”

“จริง ๆ นะครับ เมย์พี่มายสืบเรื่องพ่อของอาทิตย์ไปถึงไหนแล้วคุณพอจะรู้เรื่องบ้างมั้ย ผมโทรไปก็ไม่ว่างตลอดเลยช่วงนี้”

“ก็มีพูดบ้างนะคะ เห็นว่าตามสืบอยู่แต่ไม่มีข้อมูลมากเท่าไรคะ”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

แล้วลุงสนกับอาทิตย์ก็กลับมา มุ่งหน้าไปยังที่พัก ซึ่งที่พักก็เป็นบ้านตากอากาศของครอบครัวตะวัน เมื่อมาถึงที่พัก แม่บ้านที่อยู่ดูแลที่นี่ ก็จัดแจงจัดโต๊ะอาหารเย็นให้กับทุกคน

อาทิตย์มองทะเลที่กระทบกับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะตก ช่างเป็นภาพที่งดงามมาก เขาเดินไปใกล้ชายหาด

“พี่อาทิตย์คะ ไปดูน้ำทะเลกันคะ” น้องฝ้ายวิ่งนำหน้าเขาไป ตะวันหันมองคุณเมย์กัลป์คุณตะวัน

“ไปเถอะ ดูฝ้ายด้วนละ” ตะวันพูดขึ้น อาทิตย์ยิ้ม

“แล้วรีบกลับมาทานอาหารเย็นละ” เมย์เสริมขึ้นมา เธอยืนมองอาทิตย์เดินตามลูกสาวไป