บทที่ 472: หลงโม่กลับมาแล้ว

ลู่หลีกอดตัวเองแน่นพลางมองไปที่ทางเข้าออกถ้ำอย่างกระวนกระวายใจ

เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ในที่สุดเขาก็เห็นว่า...

คนที่เดินมาคือผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ผมที่ยุ่งเหยิงก็ปรกลงมาคลุมทั่วใบหน้า ซึ่งสภาพของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้รับการดูแลเลย

ทว่าชุดหนังสัตว์บนร่างกายของนางไม่ได้ขาดรุ่งริ่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเปรอะเปื้อนฝุ่นและโคลนมากมาย