ใช้ชีวิตใหม่เพื่อทำดี ทำไมมันยากขนาดนี้! บทที่ 1 ตอนที่ 3

     วันเวลาเลยผ่านไปจนถึงวันที่ฉันใช้ชีวิตในฐานะองค์หญิงได้เติบโตขึ้นจนอายุสี่ขวบ ฉันเริ่มวิ่งเล่นด้วยร่างกายที่แข็งแรงและอ่านหนังสือได้คล่องแคล่ว ฉันสามารถเข้าใจสิ่งที่อ่านได้มากมาย สิ่งต่างๆรอบตัว และยังพูดคุยเรื่องต่างๆอย่างชาญฉลาด 

     ใครๆต่างก็พูดว่าฉันเป็นองค์หญิงที่แสนฉลาดมาพร้อมกับความน่ารักเอ็นดูที่แผ่ขยายออกมา โดดเด่นในเรื่องของความไร้เดียงสาเจ้าปัญญาแต่ตัวฉันก็แฝงไปด้วยความซนอยู่บ้างเล็กน้อย แน่นอนว่าก็แค่เรื่องที่ทุกคนเล่ากันไปเอง

     "องค์หญิงเพคะ! องค์หญิงลงมาเถิดเพคะ" เสียงของซังกงที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลฉัน กำลังยืนมองอย่างกังวล นางคอยดูแลอบรมเรื่องมารยาท

     ฉันที่อายุสี่ขวบในร่างของฮวังแชนานั้น กำลังปีนป่ายต้นดอกโบตั๋นที่กำลังแย้มบาน โดยปีนขึ้นไปพร้อมกับตะกร้าเพื่อใส่ดอกไม้ แน่นอนว่าโชคดีที่ฉันยังตัวเล็กอยู่เลยไม่ห่วงเรื่องกิ่งที่ปีนนั้นจะหักตกลงมา ฉันยังคงเก็บดอกไม้ไปเรื่อยๆ เพื่อว่าจะนำไปทำมงกุฏดอกไม้ให้กับฮวังบินดงพี่ชายกับเสด็จแม่ 

     ส่วนของเสด็จพ่อจะทำอะไรดีนะ ยังคิดไม่ออกนัก เสียงขอร้องให้ฉันลงจากต้นไม้ของเหล่าซังกง พวกเธอแทบลมจับที่องค์หญิงน้อยที่คอยดูแลดูจะไม่เป็นหญิงเท่าไหร่ แต่พวกนางก็เข้าใจว่าฉันยังเด็กจึงไม่คิดอะไรมากนัก

     "องค์หญิงเพคะ ทำไมจึงขึ้นไปปีนบนนั้นล่ะเพคะ" เสียงของเด็กสาวดังขึ้น ฉันหันไปมอง

     คนที่กำลังเรียกฉันคือลูกพี่ลูกน้อง องค์หญิงฮวังนูยา ลูกสาวของพระสนมเอกจองฮวาพิน และยังมีอีกคนคือ องค์ชายฮวังคิมอุน ฉันไม่ได้เกลียดหรือชอบพวกเขาหรอกนะ แน่นอนว่าพระราชานั้นมีรูปพรรณโฉมงามหล่อเหลา ก็ต้องมีความรู้สึกอยากมีภรรยาหลายคนเป็นธรรมดา 

     เป็นการโปรยเสน่ห์ในแบบของผู้ชาย และยังโชคดีที่ฉันเกิดจากพระมเหสีผู้เป็นภรรยาเอก ฉันหันไปยิ้มให้กับลูกพี่ลูกน้อง

     "ดอกโบตั๋นสวยดีน่ะเพคะท่านพี่หญิงนูยา เลยอยากจะเอามาทำมงกุฏดอกไม้ให้ท่านพี่บินดงกับเสด็จแม่เพคะ ถ้ามีโอกาสข้าจะทำให้เสด็จพ่อด้วยเพคะ" ฉันบอก ฮวังนูยายิ้มออกมา

     นางเป็นเด็กสาวที่งามบริสุทธิ์ แน่นอนว่า คนละแบบกับทางฉันสิ้นเชิงด้วยยีนส์ที่แตกต่างนั่นแหละ ฮวังนูยาจะมีความบริสุทธิ์ออกไปทางสวยน่ารักใสซื่อ ออร่าเปล่งประกาย ส่วนฮวังแชนา ร่างที่ฉันอยู่นั้นถ้าโตไปแล้วก็น่าจะเป็นความงามสง่างามตามแบบพระมเหสี

     "องค์หญิงทรงชอบเล่นจริงๆเลยเพค่ะ ลงมาเถอะเพคะ เดี๋ยวนางซังกงที่ยืนอยู่ตรงนี้จะโดนทำโทษเอานะเพคะ" นางพูดบอก ฉันจึงลงมาจากต้นดอกโบตั๋น

     ฉันค่อยๆก้าวเพื่อปีนลงพร้อมกับมีซังกงมาคอยรอรับตะกร้ากับร่างของฉันอยู่ เมื่อลงมาถึงพื้นแล้วฉันได้เดินตรงไปหาฮวังนูยา และกวักมือให้ก้มตัวลง ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่แต่ก็ยังถือเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ถ้าถามถึงสาเหตุที่ไม่ชอบแล้วมันก็เป็นความรู้สึกนั่นแหละ ฮวังนูยาเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนเพราะนิสัยดีน่ารักบางทีมันก็เกินไปหน่อย จนเธอดูบอบบาง 

     ถ้าถูกชักจูงหน่อยก็คงจะทำตามทันที เมื่อฮวังนูยากำลังก้มตัวลง ฉันจึงนำดอกโบตั๋นดอกใหญ่ที่สวยที่สุดมอบให้ด้วยการทัดที่ใบหู สำหรับฮวังนูยาที่มีความสวยน่ารักเป็นทุนเดิมนั้นแล้ว 

     เมื่อได้ของที่สวยงามประดับอยู่ด้วยแล้วก็ขับความงามของนางมากยิ่งขึ้น ทำดีเข้าไว้ ฉันยังจำสิ่งที่พระเจ้าพูดกับฉันได้และจำอดีตบางส่วนของตัวเองได้บ้างว่าฉันมาเกิดใหม่เพื่อจะทำเรื่องดีๆและกลับไปขอพรเพื่อกลับไปยังชีวิตเดิมของฉัน

     "องค์หญิงแชนาทรงให้ดอกโบตั๋นกับหม่อมฉันหรือเพคะ" นางยิ้มทักขึ้น ฉันพยักหน้า

     "ข้าให้ดอกโบตั๋นที่ใหญ่ที่สุด เบ่งบานที่สุดเพื่อให้ท่านพี่หญิงงดงามที่สุดเพคะ" ฉันพูดออกไป ฮวังนูยายิ้มสวยให้

     "ขอบพระทัยเพคะ องค์หญิงฮวังแชนา แต่ให้ดอกโบตั๋นที่บานสวยเช่นนี้กับหม่อมฉัน แล้วพระมเหสีกับองค์รัชทายาทล่ะเพคะ" ฮวังนูยาเอ่ยถาม ฉันยิ้มตลอดการคุย

     "ไม่ต้องห่วงหรอกเพคะ ข้าจะทำเป็นมงกุฏเดี๋ยวจัดให้ดีก็สวยเหมือนกัน อีกอย่างท่านพี่บินดงนั้น ก็ชอบที่ข้าทำเสมออยู่แล้วเพคะ" ฉันเอ่ยขึ้น ฮวังนูยายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ดูเสียดายหน่อยๆ

     ตลอดเวลาที่ฉันได้เติบโตมานั้น ได้บังเอิญสังเกตุเห็นว่าฮวังนูยาแอบชอบฮวังบินดง น่าจะตั้งแต่ตอนฉันอายุได้สามขวบเศษ ก็จับได้ทันที ยุคสมัยนี้เด็กจะแก่แดดมากเลยล่ะ เพราะสำนวนที่ว่ายิ่งเมียเด็กยิ่งมีลูกดก 

     ซึ่งฮวังนูยานั้นอ่อนกว่าฮวังบินดงปีหนึ่งเห็นจะได้ หากเรียงตามลำดับการเกิดที่รู้แล้ว ฮวังบินดงเป็นพี่ชายคนโต ฮวังนูยาเป็นพี่สาวคนที่สอง ฮวังคิมอุนเป็นพี่ชายคนที่สาม ส่วนฉันเป็นน้องเล็กคนที่สี่ พวกเราพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ 

     ตอนที่ได้พบพระสนมเอกจองฮวาพินนั้นก็ดูน่าเชื่อถือดี นางคือต้นแบบของสาวสวยในอีกแบบหนึ่งเลยล่ะแต่ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจนางเท่าไหร่ โชคดีไปที่พระราชานั้นดูแลพวกเราสี่คนดี จึงไม่กังวลเรื่องอารมณ์พี่น้องอิจฉากัน แน่นอนว่ามันก็มีปัญหาบ้างเล็กน้อยที่ทำฉันขนลุกอยู่ ฮวังนูยายืดตัวขึ้นและลูบหัวฉัน

     "องค์หญิงทรงเป็นคนที่เก่งมากเลยเพคะ ฮวังคิมอุนน่าจะได้มาเห็นองค์หญิงนะเพคะ" ฮวังนูยาพูดขึ้น ฉันยิ้มให้ตามประสาเด็ก นั่นก็คือ ฮวังคิมอุนชอบฉันมากสุดๆเลยล่ะ

     "ท่านพี่ฮวังคิมอุนหรือเพคะ ฮาๆ" ฉันหัวเราะออกมา ฮวังนูยายิ้มสวย

     "เพคะ...องค์หญิงรีบไปทำมงกุฏดีกว่านะเพคะ เดี๋ยวดอกไม้เฉาหมด" นางพูดขึ้น ฉันพยักหน้ายิ้ม

     "เพคะท่านพี่หญิง" ฉันพูดจบก็วิ่งไปทางตำหนักของตน