บทที่ 151: หางมังกรเปิดเผย

ดูเหมือนว่าการแปลงร่างของหลงเหยาจะไม่ประสบความสำเร็จมากนัก

 

เนื่องจากคนตัวเล็กมีเขามังกร 2 อันยื่นออกมาจากหน้าผากและหางมังกรดำเรียวยาวอยู่ที่หลังบั้นท้าย ขณะที่ปลายหางเป็นรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ แกว่งไปมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

 

เมื่อมองเสี้ยววินาทีแรก รูปลักษณ์ของเด็กคนนี้เหมือนลูกมังกรปีศาจในการ์ตูน

 

ทันทีที่หลงเหยาได้ยินเสียงหัวเราะของหลงหลิงเอ๋อ เขาก็ตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้นพร้อมกับที่หางของเขาตั้งตรงขึ้น

 

ต่อมา เด็กหนุ่มยกมืออ้วน ๆ ขึ้นมาแตะที่หน้าผาก

 

“!!” แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะตกใจ

 

ทำไมเขามังกรไม่ยอมหายไป!? 

 

ใบหน้าเล็กจ้ำม่ำแดงก่ำด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ ด้วยมือทั้ง 2 ข้าง

 

ป้าบ!

 

ในที่สุดเขามังกรน้อยก็ถูกบังคับให้หายไป

 

ถัดมา หลงเหยาแตะหน้าผากที่เปลือยเปล่า ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และหันหลังไปดึงหางมังกรสีดำพลางสั่งด้วยเสียงเล็กแหลม

 

“เจ้าหางน้อย อย่าเสียมารยาทสิ ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ข้าจะทุบเจ้า!”

 

คนตัวเล็กชูกำปั้นข้างหนึ่งขึ้นข่มขู่หางตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยื่นไปดึงหาง 2 ครั้ง แล้วตบหลังก้นจนกระทั่งหางนั้นยอมหดกลับไป

 

ภาพที่เกิดขึ้นทำให้หูเจียวเจียวและลูกคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง

 

เสี่ยวเหยาของพวกเธอสามารถควบคุมส่วนหนึ่งของร่างสัตว์ได้หลังจากที่แปลงร่างอย่างนั้นหรือ?

 

เป็นไปได้ไหมว่าน้องห้ามีพรสวรรค์กว่าคนอื่น!

 

ขณะที่แม่จิ้งจอกกับลูกคนที่เหลือกำลังคิด หลงเหยาก็อ้าแขนวิ่งมาหาเธออย่างมีความสุข 

 

“ท่านแม่~” ขาสั้นก้าวไปได้เพียง 2 ก้าว แล้วทันใดนั้น…

 

ปุ๊ง ๆ!

 

พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น มีเขามังกรบนหน้าผากโผล่ออกมา ตามด้วยหางสามเหลี่ยมเล็ก ๆ

 

 “...” เด็กตระกูลหลงอีก 4 คนถึงกับพูดอะไรไม่ออก 

 

เอ่อ…มีพรสวรรค์?

 

ลืมมันไปซะเถอะ เมื่อกี้ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น

 

แถมก่อนที่หลงเหยาจะไปถึงที่หมาย เขาก็สะดุดเท้าซ้ายตัวเองล้มลงถลาไปข้างหน้า ในขณะที่หูเจียวเจียวที่มีสายตาเฉียบคมและมือไวยื่นมือออกไปรับลูกชายคนเล็กได้ทันเวลา

 

“เหยาเอ๋อ เจ้าแปลงร่างแล้ว เจ้าต้องระวังเวลาเดินด้วย” ผู้เป็นแม่พูดเตือนพลางลูบผมสีดำนุ่มลื่นของอีกฝ่ายเบา ๆ

 

ทว่าเจ้าตัวเล็กยังคงมีท่าทีตื่นเต้น เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเขาและหางที่งอกออกมาอีกต่อไป แล้วพุ่งไปกอดแขนแม่จิ้งจอกทันที

 

“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาแปลงร่างได้แล้ว!”

 

“เย้! ต่อไปนี้เสี่ยวเหยาจะนั่งยอง ๆ แล้วอึได้เหมือนพวกพี่ ๆ!”

 

“???” หูเจียวเจียวที่ได้ยินคำพูดของคนตัวเล็กมีสีหน้างุนงง 

 

หลงเหยามีความสุขที่แปลงร่างได้เพราะจะได้ทำเรื่องแค่นี้เองหรือ!?

 

ทางด้านพี่ ๆ ทั้ง 4 ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองพร้อมกัน 

 

พวกเขาไม่นับเจ้าเด็กนี่เป็นน้องได้ไหม…

 

หลังจากที่หลงเหยากล่าวอย่างอารมณ์ดี จู่ ๆ เขาก็จำอะไรบางอย่างได้ จึงปล่อยมือแล้วยืนตรงต่อหน้าแม่จิ้งจอก ก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ 2 ข้างที่ขาวเนียนออกมาพร้อมสีหน้าคาดหวัง ไม่นานเขาก็กำมือแล้วกางออก

 

บัดนี้เจ้าของดวงตาสีทับทิมกะพริบปริบ ๆ มองตรงไปที่ผู้เป็นแม่

 

นั่นทำให้หูเจียวเจียวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตะลึงงันไปชั่วขณะ

 

เจ้าตัวเล็กเม้มริมฝีปากพลางกำมืออีกครั้ง แล้วเสียงเล็ก ๆ ก็พูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย “ท่านแม่เพิ่งบอกว่าหลังจากที่เสี่ยวเหยาแปลงร่างแล้ว ท่านจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กิน ... เสี่ยวเหยาเลยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแปลงร่าง!”

 

“แต่เสี่ยวเหยายังซ่อนเขากับหางไม่มิด ถ้าท่านแม่คิดว่าเสี่ยวเหยาทำได้ไม่ดีพอ ท่านช่วยแบ่งของอร่อย ๆ ให้เสี่ยวเหยากินก่อนครึ่งหนึ่งได้ไหม...” 

 

ในขณะที่เด็กน้อยพูด เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งไปจับต้นขาตัวเองอย่างกระวนกระวาย ในเวลาเดียวกัน หางที่อยู่ข้างหลังก็ม้วนงอเป็นขดสปริงเพราะความตึงเครียด และปลายหางรูปสามเหลี่ยมสีดำเล็ก ๆ ก็พันกันเหมือนผักกระเฉด

 

ทางด้านหูเจียวเจียวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ที่แท้เด็กคนนี้ก็อยากกินของอร่อยนี่เอง

 

“เอาล่ะ แม่จะทำอาหารให้เหยาเอ๋อกินพรุ่งนี้ วันนี้มันดึกมากแล้ว ถ้าเจ้ากินมากกว่านี้ท้องของเจ้าจะแตกเอานะ”

 

แม่จิ้งจอกพูดเกลี้ยกล่อมพร้อมกับลูบพุงป่องของคนตัวเล็กเบา ๆ

 

“อื้อ!” เมื่อหลงเหยาได้ยินว่ามีของกินก็ยิ้มอย่างมีความสุขทันที โดยเผยให้เห็นฟันหน้าที่หายไป 2 ซี่ซึ่งมีเพียงเหงือกสีชมพู

 

“กะอีแค่เขากับหางมังกรเจ้ายังไม่สามารถเก็บมันไปได้เลย เจ้านี่มันรู้จักแต่กินของจริง คอยดูเถอะอีกไม่นานเจ้าก็จะกลิ้งได้ไม่ต่างจากลูกบอล” หลงจงที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดพลางสะกิดหางของน้องชายคนเล็ก 

 

คนโดนล้อรีบเอาหางตัวเองไปซ่อนไว้ข้างหน้าทันที ก่อนที่เขาจะบิดตัวหันหน้าไปต่อว่าคนเป็นพี่ชาย “เสี่ยวเหยาไม่ใช่ลูกบอล! ข้าเป็นมังกรดำตัวใหญ่ ข้าจะกินพี่สามในคำเดียวเลย งั่ม!”

 

เด็กน้อยพูดจบแล้วก็ทำท่าจะกินสุนัขจิ้งจอกผู้พี่ไปทั้งตัว

 

หลงเหยาตั้งใจจะทำให้ตัวเองดูดุดันมากขึ้น แต่เขามังกรบนหน้าผากกลับมีสีแดงระเรื่อ เขาเลยดูเหมือนกำลังอับอายมากกว่า

 

ขณะเดียวกัน หลงจงชำเลืองมองน้องชายตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดเยาะเย้ยอีกฝ่าย “อย่างเจ้ามันก็เป็นได้แค่เจ้าหนอนตัวเล็กเท่านั้นแหละ แต่ก็ยังเป็นหนอนอ้วนอยู่ดี”

 

“ฮว่าาา!” เด็กน้อยที่ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นปล่อยเสียงคำรามออกมา โดยคิดว่าตัวเองยังอยู่ในรูปร่างของสัตว์ร้าย

 

ต่อมาเขาก็กลายร่างเป็นมังกรในทันที!

 

บัดนี้เขากำลังโกรธมาก!

 

ทางด้านหูเจียวเจียวหัวเราะกับการโต้เถียงของพี่น้องทั้ง 2 จนปวดท้อง

 

“เอาล่ะ ๆ เป็นพี่น้องต้องสามัคคีกัน อย่าทะเลาะกันเลย แม่จะไปหาเสื้อผ้ามาให้เหยาเอ๋อใส่” หญิงสาวดึงคนตัวเล็กกลับมาแล้วหาผ้าคาดท้องผืนเล็กให้เขาใส่ไปพลาง ๆ ก่อน

 

แม้ว่าจะมีเกล็ดมังกรปกปิดอยู่ แต่เขาก็ยังต้องสวมเสื้อผ้าเหมือนเด็กทุกคน

 

เดิมทีหูเจียวเจียวจะไปหยิบเสื้อผ้าที่เธอเย็บเอาไว้สำหรับลูกคนอื่น ๆ มาให้หลงเหยาสวมใส่ก่อน แต่กลายเป็นว่าเขาเตี้ยกว่าหลงหลิงเอ๋อที่เป็นคนที่ตัวเล็กที่สุดในบรรดาพี่น้องถึงครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เขาอายุ 5 ขวบแล้ว แต่เขาดูเหมือนเด็กที่มีอายุเพียง 3-4 ขวบเท่านั้น

 

ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะยังขาดสารอาหารอยู่ อาหารที่เขากินไปทั้งหมดที่ผ่านมาทำให้เขาตัวโตขึ้นก็จริง แต่มันไม่ได้ทำให้เขาสูงขึ้นเลย...

 

จิ้งจอกสาวจึงทำได้เพียงตัดผ้ากันเปื้อนง่าย ๆ ใส่ให้ลูกชายคนเล็กก่อน แล้วค่อยทำเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขาในวันพรุ่งนี้

 

นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเหยาได้สวมเสื้อผ้า เขามีความสุขมากและหันกลับมาพูดกับเหล่าพี่น้อง “ดูสิ เสี่ยวเหยามีเสื้อผ้าใส่ด้วย...”

 

เขาเคยอิจฉาพี่ชายและพี่สาวของตนที่ได้สวมเสื้อผ้าตัวใหม่จากผู้เป็นแม่

 

ตอนนี้เสี่ยวเหยาก็มีเสื้อผ้าใหม่เหมือนกัน! มีความสุขจัง~

 

หลังจากที่วุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง ขณะนี้ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ใบหน้าของเหล่าเด็กตระกูลหลงเต็มไปด้วยความง่วงงุน หลงเหยาเองเมื่อมีความสุขอยู่พักหนึ่งเขาก็รู้สึกง่วงจนถึงขั้นไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

 

การแปลงร่างทำให้เขาเหนื่อยมาก

 

หูเจียวเจียวจึงบอกให้ลูก ๆ กลับไปนอน แต่ลูกชายคนสุดท้องกลับกอดแขนของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

 

“เสี่ยวเหยาอยากนอนกับท่านแม่…” หลงเหยาพยายามปรือตาขึ้นมองแม่ของตน

 

หางรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขากระดิกซ้ายขวาไปมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กระดิกหางของมันตลอดเวลา

 

“เสี่ยวเหยา หยุดสร้างปัญหาให้ท่านแม่แล้วกลับไปนอนเถอะ” หลงอวี้ขมวดคิ้วมองดูใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหูเจียวเจียว วันนี้นางเหนื่อยมาก นางคงไม่ต้องการให้เสี่ยวเหยารบกวนเวลาพักผ่อนของนางอย่างแน่นอน

 

ในขณะเดียวกัน แม่จิ้งจอกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากเด็กน้อยคนนี้เพิ่งแปลงร่าง เขาคงจะรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย

 

“ตกลง วันนี้แม่จะนอนกับเหยาเอ๋อ”

 

“...?” คนเป็นพี่ใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นมีสีหน้างุนงง

 

ใบหน้าของพี่น้องคนอื่นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ นางจะให้เสี่ยวเหยานอนกับนางจริง ๆ หรือ? ทั้ง ๆ ที่นางไม่เคยนอนกับพวกเขามาก่อน

 

นั่นทำให้หลงหลิงเอ๋อทำหน้าหงุดหงิดขึ้นมาฉับพลัน ถ้านางรู้ว่าท่านแม่จะตอบตกลงแบบนี้ นางคงพูดออกไปแล้ว เพราะนางเองก็อยากจะนอนกับท่านแม่เหมือนกัน!

 

หลังจากที่หลงเหยาได้รับการยินยอมจากผู้เป็นแม่ เขาก็ดูพึงพอใจ ก่อนจะหันศีรษะไปโบกมือให้พวกพี่ ๆ เหมือนผู้ใหญ่ “ท่านแม่ง่วงแล้ว! พวกท่านกลับไปนอนเร็วเข้า!”

 

ไม่เพียงแค่นั้น หางมังกรน้อยยังส่ายไปมาเหมือนเยาะเย้ยอีกฝ่าย

 

เมื่อหลงจงเห็นดวงตาที่หรี่เล็กของน้องชาย ปากของเขาก็กระตุกอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้ และเขาคิดกับตัวเองว่า 

 

ถ้าท่านพ่อกลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะรอดูเลยว่าท่านพ่อจะจัดการเจ้ายังไง

 

…

 

วันต่อมา

 

หูเจียวเจียวตื่นแต่เช้ามาเย็บเสื้อผ้าให้หลงเหยาก่อนกลุ่มภูตที่มีหน้าที่สร้างบ้านหินจะมาถึง

 

ตอนที่แม่จิ้งจอกตื่นขึ้น หลงเหยายังคงนอนกางแขนขาหลับสนิทอยู่ในผ้าห่ม ส่วนหางที่อยู่ใต้บั้นท้ายขดเป็นรูปก้นหอย หญิงสาวไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มฝันแบบไหนแล้วฝันตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งมีครั้งหนึ่งเขาทำท่าเคี้ยวบางอย่างอยู่ในปาก 2-3 ครั้งก่อนจะพูดพึมพำว่า

 

“งึมงำ ๆ… เอาอีก~”

 

ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น หลังจากนั้นไม่นานของเหลวใสก็ไหลออกมาตรงมุมปาก

 

“...” หญิงสาวมองลูกชายคนสุดท้องนิ่ง

 

“แม้แต่ในฝันเด็กน้อยคนนี้ก็ยังฝันถึงแต่เรื่องกิน”