บทที่ 129: มิติที่ดลบันดาลให้เธอทุกสิ่ง

ลู่มู่หวาดกลัวสายตาคมดั่งกริชของหูเจียวเจียวมากจนถอยห่างออกไป ในขณะที่นางรู้สึกชาวาบไปทั่วร่างกาย

 

นังสารเลวคนนี้หน้าด้านมาก นางกล้าคุกคามคนอื่นต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร!?

 

คนคนนี้คือหูเจียวเจียวจริง ๆ หรือ?

 

“นี่เจ้า! เจ้ามันนางมารชั่ว!”

 

แม่กวางเฒ่าชี้หน้าจิ้งจอกสาวด้วยความอับอายปนโกรธ และหันไปมองชาวบ้านที่อยู่รายรอบ

 

“พวกเจ้าได้ยินไหม ผู้หญิงสารเลวคนนี้กำลังจะขับไล่ข้าออกจากเผ่า นางคือดาวหายนะ!”

 

“พอแล้ว!” หัวหน้าเผ่าตะโกนพลางระงับโทสะของตัวเอง

 

ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมา เพราะหัวหน้าเผ่าก็คือหัวหน้าเผ่า แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่ความสง่าและมีอำนาจของเขาก็ยังคงอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยน

 

ตามปกติ ท่านผู้เฒ่ามักจะแสดงสีหน้าใจดี แต่มีเพียงคนที่รู้จักเขาจริง ๆ เท่านั้นจึงจะรู้ว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือตอนที่ชายคนนี้โกรธ

 

“หากเจ้ามาสร้างปัญหาที่นี่อีก เจ้าจะเป็นเหมือนลู่ซุยซุยที่ถูกไล่ออกจากเผ่า!” ยามนี้ผู้นำสูงสุดของเผ่ากำลังโกรธมาก

 

เขาเป็นคนคุยง่ายและอารมณ์ดีเสมอ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใจดีกับใครก็ตามที่ทำให้เผ่าเดือดร้อน

 

แม่กวางเฒ่ามักจะเอาเปรียบภูตคนอื่น ดังนั้นการที่เขาเมินเฉยต่อการกระทำของนางมาตลอดไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้อะไร แต่ถ้ามันเกี่ยวข้องกับอนาคตของเผ่าล่ะก็ เขาจะไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด

 

เมื่อลู่มู่ได้ยินเช่นนั้นก็ใจหายวาบทันที

 

นางหันขวับไปจ้องมองหูเจียวเจียวด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะหดคอกลับไปยังที่ที่ตนเคยอยู่

 

ทำไมไม่มีใครปฏิเสธตอนที่หวงเยว่พูดเลย พอถึงคราวนางเอ่ยปากพูดบ้าง แม้แต่ท่านผู้เฒ่าก็ว่านางหรือ?

 

หญิงชราคิดไม่ออกว่าปัญหาคืออะไร

 

“ป้าลู่ ในเมื่อท่านไม่เชื่อว่าดอกเกลือมีอยู่จริง ถ้าเราได้ดอกเกลือกลับมา ท่านจะไม่กินเกลือที่เกี่ยวข้องกับดาวหายนะอย่างข้าใช่หรือไม่?” หูเจียวเจียวก้าวไปมองแม่กวางด้วยสายตาเย็นชา

 

“แน่นอน! ข้าจะไม่กินอะไรจากเจ้า คนที่นำหายนะมาสู่เผ่า!” ลู่มู่เชิดหน้าพูดแบบเย่อหยิ่ง 

 

หญิงสาวที่ได้ยินดังนั้นยิ้มเยาะและกล่าวอย่างมีความสุข

 

“ก็ดี ข้ากลัวว่าถ้าท่านกินดอกเกลือแล้วเป็นโรค ท่านจะมาหาว่าข้าเป็นต้นเหตุอีก เรื่องนั้นข้าคงรับผิดชอบไม่ไหว”

 

เวลาต่อมา เธอกวาดตามองหน้าชาวบ้านทุกคน

 

“ไหน ๆ ป้าลู่ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ข้าขอบอกให้ทุกคนเข้าใจตรงนี้เลยว่าข้าไม่ได้บังคับให้พวกเจ้ากินเกลือ ข้าแค่บอกวิธีการตามหา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางหรือว่าเจ้ากินเกลือเข้าไปแล้วป่วย มันเป็นความสมัครใจของทุกคนเองทั้งหมดใช่ไหม?”

 

“ถ้ามีใครมาโทษว่ามันเป็นความผิดของข้า หากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ข้าจะไม่บอกวิธีแก้ปัญหากับท่านผู้เฒ่าอีก”

 

พอเหล่าภูตที่ตอนแรกมีความสงสัยอยู่บ้างได้ยินหูเจียวเจียวพูดดักทางเอาไว้แบบนี้ พวกเขาก็พูดพร้อมโบกมือระรัว

 

“ไม่ ๆ เราทุกคนสมัครใจ”

 

“ถูกต้องแล้ว ในเมื่อเจ้าหาทางได้ ทุกคนจะต้องขอบคุณเจ้ามากต่างหาก!”

 

“อย่าคิดอย่างนั้น เราทุกคนเชื่อในตัวเจ้า”

 

ใครอยากนอนรอความตายเฉย ๆ บ้าง?

 

ใครบ้างจะไม่อยากมีชีวิตอยู่กับคู่ของตน?

 

แม่กวางเฒ่าคงจะอิ่มท้องมากแล้วกระมัง นางจึงมาสร้างปัญหาให้กับจิ้งจอกสาว นี่มันไม่ต่างจากการที่นางพยายามจะฆ่าพวกเขาไปด้วยหรอกหรือ!

 

ชั่วขณะหนึ่ง ชาวบ้านก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจลู่มู่มากขึ้นไปอีก

 

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวจ้องเขม็งไปที่หวงเยว่ซึ่งอยู่ห่างจากฝูงชนไปไม่ไกล ขณะที่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

 

เป็นเรื่องบังเอิญไหมที่นางมักจะสามารถกระตุ้นปัญหาด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ? 

 

หรือว่านางทำไปเพราะตั้งใจ?

 

และถ้านางจงใจ ทำไมนางถึงทำแบบนั้น?

 

...

 

เมื่อยามบ่ายมาถึง ท่านผู้เฒ่ามอบหมายให้ภูต 8 คนมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเพื่อตามหาดอกเกลือ

 

ในบรรดาพวกเขา มีพ่อหูเฉียงกับพี่ใหญ่หูชิงซานด้วย หูเจียวเจียวกับหูหมินจึงออกไปส่งทั้งคู่ด้วยกัน

 

ก่อนที่แม่และลูกสาวจะทันได้พูดอะไร พ่อและลูกชายก็เริ่มคร่ำครวญเสียก่อน

 

“เจียวเจียว เจ้ากับแม่ของเจ้าอดทนรอพ่อนำเกลือกลับมาที่เผ่าก่อนนะ พ่อจะเอาเกลือกลับมาให้ได้…”

 

“น้องเล็ก หากเจ้าถูกรังแกก็ไปหาพี่รอง พี่สามและพี่สี่ของเจ้านะ แม้ว่าเจ้าพวกนั้นจะไร้ประโยชน์ไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถช่วยเจ้าระบายความโกรธได้บ้าง”

 

เวลานี้หูเจียวเจียวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่เธอก็พยักหน้ารับและตอบกลับว่า

 

“ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ดูแลตัวเองด้วยนะ ข้าจะรอพวกท่านเอาเกลือกลับมา”

 

ในทางกลับกัน หูหมินกลับทำสีหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับดึงทั้งคู่ออกจากมือลูกสาว “ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่กลับมาสักหน่อย เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน จะไปก็รีบไป คนอื่นรออยู่! รู้ไหมว่ามันน่าอาย…”

 

ระหว่างที่เดินไปข้างหน้า หูเฉียงกับหูชิงซานก็หันกลับมามองข้างหลังถึง 3 ครั้ง ก่อนที่จะไปรวมตัวกับภูตคนอื่นอย่างไม่เต็มใจ

 

ส่วนจิ้งจอกสาวที่ยืนอยู่นอกเผ่าโบกมือให้พ่อกับพี่ชายจนกระทั่งร่างของพวกเขาหายเข้าไปในป่า

 

แม้ว่าหญิงสาวจะเป็นกังวล แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

 

ในฐานะสมาชิกของเผ่า พ่อและพี่ใหญ่ต้องมีส่วนร่วมในภารกิจครั้งนี้ด้วย ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้คนอื่นทำสิ่งที่อันตรายแทนตัวเองทั้งหมด

 

“เจียวเจียว เจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าพ่อของเจ้ากับชิงซานจะไม่มีความสามารถมากนัก แต่พวกเขาก็มีความชำนาญในการหลบหนี” แม่จิ้งจอกเปลี่ยนสีหน้าที่รู้สึกรังเกียจเมื่อครู่ และปลอบโยนลูกสาวด้วยความอ่อนโยน

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินคำอธิบายของหูหมินก็หัวเราะออกมา

 

หลังจากส่งทั้ง 2 คนออกไปแล้ว เธอก็คุยเล่นอยู่กับผู้เป็นแม่สักพักหนึ่ง จากนั้นเธอก็กลับไปเตรียมตัวสำหรับขั้นตอนการเผาถ่าน

 

แม้จะเคยเห็นการเผาถ่านที่บ้านคุณปู่ แต่เธอยังไม่เคยลงมือทำด้วยตัวเองเลยสักครั้ง จึงไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า เพราะฉะนั้นเธอเลยต้องไปเตรียมตัวให้พร้อมมากที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด 

 

“คงจะดีถ้าฉันมีโทรศัพท์มือถือที่สามารถค้นหาข้อมูลจากไป่ตู้ได้…” หูเจียวเจียวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

 

หญิงสาวไม่รู้ว่าต้องลองกี่ครั้งถึงจะสำเร็จ ถ้าเธอสามารถเข้าไป่ตู้เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับปริมาณวัตถุดิบที่ต้องใช้ได้ อย่างน้อยเธอก็จะมีความมั่นใจมากขึ้น และโอกาสในการทำสำเร็จก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน

 

ในอนาคตไม่ได้มีเพียงแค่การเผาถ่านเท่านั้น แต่เธอยังสามารถพัฒนาสิ่งที่มีประโยชน์อื่น ๆ ได้อีก ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองจะต้องเดินทางข้ามมิติมา เธอคงจะหาความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เสริมไว้ล่วงหน้า

 

“เฮ้อ~” จิ้งจอกสาวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ 

 

เมื่อหูเจียวเจียวกลับถึงบ้าน เด็ก ๆ ทั้ง 5 คนก็ไปเล่นที่ไหนสักแห่งแล้ว เธอจึงตรงเข้าไปในมิติเพื่อมองหาปากกากับกระดาษมาวาดรูปร่างของเตาดินเผาถ่านก่อน

 

หลังจากที่เธอไม่ได้เข้ามาในมิติเป็นเวลานาน เธอพบว่ามีสิ่งของอยู่บนชั้นวางมากขึ้น

 

“นี่คืออะไร? มันไม่ใช่ของกินของใช้สักหน่อย…”

 

ผู้เป็นเจ้าของมิติเดินไปตรวจสอบด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะพบว่ามีช่องเล็ก ๆ เพียงช่องเดียวสำหรับใส่ของบนชั้นวางขนาดใหญ่นี้

 

มันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมที่มีอักษรสลักด้วยสีดำ

 

“ถ่าน?”

 

หูเจียวเจียวเปิดกล่องอย่างสงสัยแล้วเจอม้วนหนังสือที่ทำจากหนังแกะอยู่ข้างใน เมื่อเธอคลี่มันออก เธอก็รู้ว่านี่คือบันทึกวิธีการเผาถ่านหลายประเภทไว้

 

จิ้งจอกสาวกะพริบตาพลางตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่ จากนั้นแววตาแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า และเธอก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมม้วนหนังแกะกลับเข้าที่เดิม

 

“เป็นไปได้ไหมที่มิติแห่งนี้ได้ยินเสียงเรียกร้องภายในใจของฉัน? ตอนนี้ฉันกำลังต้องการมันอยู่พอดี!”

 

หูเจียวเจียวอดที่จะหัวเราะเหมือนคนเสียสติไม่ได้

 

เมื่อหญิงสาวคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รีบหลับตาและพึมพำกับตัวเองว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องการทรัพยากรบางอย่างที่มีอยู่ในโลกภูต เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกค้นพบทุกครั้งที่ฉันหยิบบางอย่างออกจากมิติ”

 

เวลาผ่านไปไม่กี่วินาที เธอก็ลืมตาขึ้นอย่างมีความหวัง

 

แต่ชั้นวางตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

“...” 

 

ถ้าเป็นในการ์ตูนคงจะมีกา 2-3 ตัวบินอยู่เหนือศีรษะของหญิงสาวอยู่

 

แน่นอนว่าเธอคิดมากไปเอง…

 

แต่แค่มีม้วนหนังสือที่อธิบายเกี่ยวกับวิธีการเผาถ่านก็เป็นเรื่องที่ดีมากอยู่แล้ว เธอรู้สึกพอใจกับมันมาก!

 

ครู่ต่อมา หูเจียวเจียวเปิดม้วนหนังแกะอีกครั้งเพื่อศึกษามันอย่างจริงจัง พร้อมทั้งจดจำวิธีการรวมถึงขั้นตอนทั้งหมดไว้ในใจ

 

…

 

ในเวลาเดียวกัน

 

หลงจงกับหลงเซียวเดินโซเซไปที่ริมแม่น้ำพร้อมกับถังหินใบเล็ก

 

วันนี้พวกเขายังคงออกมาจับ ‘ปลา’

 

ราวกับนัดหมายกันไว้ ไม่นานนัก ร่างภูตหลายคนก็ปรากฏขึ้นที่ริมแม่น้ำ

 

ลู่หลีและพรรคพวกมักจะติดตามพวกเขามาที่นี่

 

ขณะนี้กวางหนุ่มวางมือไว้บนหลังศีรษะพลางเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มทั้งคู่อย่างเย่อหยิ่ง เมื่อเห็นว่าวันนี้มีเด็กตระกูลหลงเพียง 2 คน เขาก็กลั้นเสียงหัวเราะเหยียดหยามเอาไว้ไม่ได้

 

“โอ้? ทำไมวันนี้ถึงมีแค่พวกเจ้า 2 คนล่ะ คนหนึ่งก็ตาบอด ส่วนอีกคนก็เป็นไอ้ตัวอัปลักษณ์ แถมยังอยากจะมาจับปลาที่แม่น้ำอีกด้วย?”