บทที่ 128: ตามหาดอกเกลือ

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวทำอาหารเช้าให้ลูกตลอดจนทุกคนกินข้าวเสร็จ ก่อนที่เธอจะไปหาหัวหน้าเผ่า เขาได้นำภูตกลุ่มหนึ่งมาตามหาเธอด้วยตนเอง

 

ขณะนี้ชายสูงวัยดูเหมือนจะมีความสุขแต่ก็ยังมีเรื่องที่กังวลอยู่ เขามาพร้อมกับผลไม้สีดำขนาดเล็ก 1 กำมือ พอเขาพบจิ้งจอกสาวก็พูดว่า “เจียวเจียว นี่คือผลไม้รสเค็มที่เจ้าพูดถึง เราหาพบแล้ว”

 

หญิงสาวเหลือบมองผลไม้ในมืออีกฝ่าย และมันก็เหมือนกับผลเกลือที่เธอเห็นเมื่อวาน

 

ในโลกมนุษย์ ผลเกลือเล็ก ๆ แต่ละผลจะเชื่อมต่อกับกิ่งไม้คล้ายกับองุ่น และผลเกลือจำนวนมากเติบโตบนกิ่งยาว แต่ผลเกลือในโลกภูตนี้เติบโตเป็นหย่อม ๆ ราวกับว่ามีคนแย่งกินไปครึ่งหนึ่งเสียอย่างนั้น 

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะได้ตอบอะไร หัวหน้าเผ่าก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

 

“เราพบต้นผลไม้นี้ทั้งหมดเพียง 3 ต้นเท่านั้น และผลไม้บนต้นก็ถูกสัตว์ป่ากินไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงผลที่ไม่ค่อยดีเท่านั้น…”

 

ชายแก่ถอนหายใจ เขานึกว่าตนค้นพบหนทางแก้ปัญาที่ดีที่สุดได้แล้วเสียอีก

 

“แค่นี้ยังไม่เพียงพอ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเกลือกินเลย”

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวได้ยินคำพูดของท่านผู้เฒ่า เธอก็พยักหน้าด้วยสายตาจริงจัง

 

เธอไม่ได้คิดเผื่อว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้เอาไว้ ดูเหมือนว่าจะมีต้นผลเกลือน้อยมากในโลกภูต ไม่แปลกใจเลยที่ภูตต้องมีชีวิตอยู่โดยการเดินทางไปแลกเปลี่ยนเกลือกับภูตที่อาศัยอยู่ริมฝั่งทะเล

 

หากมีผลไม้รสเค็มมากพอให้กินจริง ๆ เหล่าภูตคงค้นพบมันนานแล้วโดยไม่ต้องรอให้เธอมาบอกอีก

 

“ไม่เป็นไรท่านผู้เฒ่า ผลไม้พวกนี้ก็เพียงพอแล้ว” จิ้งจอกสาวหรี่ตาเรียวยาวลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“ตอนนี้ข้ารู้ว่าจะหาเกลือได้ที่ไหนแล้ว”

 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากหญิงสาว หัวหน้าเผ่าและภูตทั้งหมดก็เบิกตากว้างมองเธอด้วยสายตาเหลือเชื่อ

 

ปัจจุบันภูตส่วนใหญ่ในเผ่ามารวมตัวกันที่นี่ นอกจากภูตที่ผู้นำสูงสุดของเผ่าพามาที่บ้านของหูเจียวเจียวแล้ว ชาวบ้านคนอื่นล้วนต้องการดูว่าผลไม้รสเค็มนี้หน้าตาเป็นอย่างไร เพื่อที่ในอนาคตพวกเขาจะได้เก็บมันด้วยตัวเอง

 

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหัวหน้าเผ่า พวกเขาก็รู้สึกผิดหวังและตั้งท่าเตรียมจะแยกย้ายเดินกลับบ้านของตนเองไป

 

แต่ใครจะไปคิดว่าจู่ ๆ จิ้งจอกสาวก็แจ้งข่าวที่ทำให้ทั่วทั้งเผ่าตกตะลึง!

 

ทันใดนั้นฝูงชนก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับกระวีกระวาดถามอย่างตื่นเต้น

 

“จริงหรือ? เจ้าสามารถหาเกลือได้จริง ๆ หรือ!”

 

“เราจะหาเกลือได้ที่ไหน มันจะทำให้เราผ่านฤดูหนาวไปได้จริงไหม?”

 

“หูเจียวเจียวเป็นผู้หญิงที่เทพอสูรโปรดปราน นางช่วยเผ่ามาหลายครั้งแล้ว เจ้าจะสงสัยอะไรอีก? ข้าเชื่อที่นางพูด!”

 

หัวหน้าเผ่าเองก็ไม่สามารถอดกลั้นความตื่นเต้นของตัวเองได้เช่นกัน “เจียวเจียว เจ้าบอกมาเถอะว่ามันอยู่ที่ไหน?”

 

หญิงสาวจำได้ว่าเสียงมังกรคำรามและเสียงสุนัขจิ้งจอกหอนในความฝันของเธออยู่ในทิศทางของดวงอาทิตย์ขึ้น หากนั่นคือที่ตั้งของเผ่า ทะเลสาบที่ปกคลุมด้วยดอกเกลือควรอยู่ที่...

 

“ทางทิศตะวันตกมีทะเลสาบขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผลึกเกลือที่ดูเหมือนดอกไม้ มันกินได้เหมือนเกลือ”

 

เธอยกมือข้างหนึ่งลูบคาง แล้วค่อย ๆ คิดถึงภาพที่ตนเห็นในฝันพร้อมกับอธิบายออกมา

 

“แต่ทะเลสาบน่าจะอยู่บนที่สูงมาก ๆ อาจจะอยู่บนภูเขา...”

 

เนื่องจากในฝันมีหมอกปกคลุมไปทั่วซึ่งน่าจะเป็นหมอกบนภูเขา โดยปกติแล้ว บนที่สูงอย่างเช่นภูเขาจะมีหมอกหนาตลอดทั้งปี

 

“ดี! ดี! ข้าจะส่งภูตไปที่นั่นเพื่อค้นหาดอกเกลือที่เจ้าพูดถึง!” ชายผู้มีอำนาจสูงสุดในเผ่าตื่นเต้นมากจนริมฝีปากสั่นและร่างกายของเขาดูเหมือนจะเปล่งประกายด้วยแสงสดใส

 

ในตอนที่เขาพบคู่ครองของตนในวัยหนุ่มยังไม่รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้เลย!

 

เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความสำคัญกับเผ่ามาก!

 

“อืม” หูเจียวเจียวพยักหน้าตอบรับ

 

ทำไมจู่ ๆ เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหมอผีเข้าไปทุกวัน?

 

หญิงสาวพูดพล่ามทั้งวันและเล่าเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับความฝันของเทพอสูร มีเพียงชาวบ้านเหล่านี้เท่านั้นที่มีจิตใจบริสุทธิ์ เรียบง่ายและใสซื่อ พวกเขาเคารพเทพอสูรมาก ดังนั้นทุกคนจึงเชื่อคำพูดของเธอ

 

“แต่ว่า…”

 

ถัดมา จิ้งจอกสาวนึกถึงเกลือในถ้ำที่ละลายไปอย่างอธิบายไม่ได้ “ท่านผู้เฒ่า หากท่านพบดอกเกลือในครั้งนี้ ท่านต้องเก็บมันไว้อย่างดีที่สุด จะปล่อยให้พวกมันละลายไม่ได้อีก”

 

มิฉะนั้นการจะเก็บดอกเกลือกลับไปกลับมาก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยากเช่นกัน

 

อีกทั้งตอนนี้เธอก็ยังไม่ทราบว่าที่ตั้งเผ่าอยู่ห่างจากทะเลสาบดอกเกลือไกลแค่ไหน และระหว่างทางจะมีอันตรายหรือไม่

 

“ข้ารู้ ครั้งนี้ข้าจะรักษามันให้ปลอดภัย และจะไม่ปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นอีก” เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ฝืนยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ

 

“แต่ท่านผู้เฒ่า” หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะถามออกไป “ทำไมเกลือในถ้ำถึงละลายล่ะ? มันเป็นเพราะถ้ำชื้นจริงหรือ?”

 

เธอมักจะรู้สึกแปลก ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นในถ้ำ

 

เกลือคุณภาพดีจะละลายไปได้อย่างไร แต่ดูเหมือนไม่มีใครต้องการตรวจสอบเรื่องนี้เสียอย่างนั้น

 

ชายสูงวัยถอนหายใจและอธิบายด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดลง “ข้าเห็นแล้ว ปรากฎว่าถ้ำชื้นเกินไปจนมีไอน้ำควบแน่น และน้ำที่หยดลงมาจากเพดานถ้ำก็หยดลงบนเกลือพอดี”

 

เพียงแค่คืนเดียว เกลือก็ละลายหายไปจนหมด

 

“เป็นเช่นนั้นเอง” จิ้งจอกสาวที่ได้รู้ความจริงก็ไม่ถามคำถามอะไรอีก

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรวบรวมคนไปเอาดอกเกลือ เจียวเจียว ต้องใช้ภูตกี่คนกัน?” คนเป็นผู้นำของเผ่าถามหญิงสาวเพื่อขอความคิดเห็นจากเธอ

 

ในใจของชายชรา เขาถือว่าหูเจียวเจียวเป็นดาวนำโชคของเผ่าแล้ว ดังนั้นหากเขามีอะไรต้องทำ เขาก็มีสิทธิ์ที่จะถามเธอก่อน

 

ปัจจุบันเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายสำหรับการเก็บพืชผลในฤดูใบไม้ร่วง เตรียมเผาถ่าน และดูแลต้นกล้ามันฝรั่ง

 

ขณะนั้นจิ้งจอกสาวกะพริบตานิ่ง เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า

 

“ใช้ภูต 7-8 คนก็เพียงพอแล้ว พวกเขาต้องมีร่างกายที่แข็งแรง สามารถปีนภูเขาได้ และสามารถป้องกันตัวเองได้ในกรณีที่เกิดอันตรายระหว่างทาง”

 

ขอเพียงแค่พวกเขาไม่มีนิสัยขี้ขโมยและแอบเก็บซ่อนเกลือไว้ใช้เองก็พอ

 

หูเจียวเจียววางแผนว่าจะแบ่งจำนวนภูตที่ไปแลกเปลี่ยนเกลือครั้งก่อนออกครึ่งหนึ่งและอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในเผ่าเพื่อเผาถ่าน

 

“ตกลง ๆ” ชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพยักหน้าซ้ำ ๆ เขาเชื่อคำพูดของจิ้งจอกสาวทันที

 

“ท่านผู้เฒ่า มันจะเสี่ยงไปไหมที่จะออกตามหาดอกเกลือตามความฝัน...”

 

ในตอนนั้นเอง เสียงที่อ่อนหวานดังมาจากฝูงชน

 

เมื่อเหล่าภูตได้ยินเสียงนี้ พวกเขาก็อยากจะก่นด่าคนคนนั้น พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นหวงเยว่ผู้แสนจะบอบบาง พวกเขาก็กลืนคำพูดที่เกือบจะโพล่งออกมาลงท้องไปเสีย

 

“ข้าไม่มีเจตนาอื่น ข้าแค่กังวลว่าพวกภูตที่ออกไปจะได้รับบาดเจ็บ เพราะป่าแห่งนี้อันตรายมาก” หงส์สาวอธิบายอย่างเขินอายเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของทุกคน

 

จากนั้นจู่ ๆ ชาวบ้านก็ลังเลที่จะตำหนินาง

 

นางเป็นห่วงคนในเผ่าหรือ?

 

แล้วพวกเขาจะพูดจารุนแรงกับผู้หญิงใจดีแบบนี้ได้อย่างไร?

 

ในบรรดาฝูงชน ลู่มู่มองไปที่หูเจียวเจียวด้วยสายตาขุ่นเคือง และก้าวออกไปทันทีตามด้วยเปล่งเสียงพูดแบบไม่พอใจ

 

“ผู้หญิงคนนี้พูดถูก! นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานที่ที่นางบอกอยู่ที่ไหนแล้วจะให้ทุกคนออกไปตามหา ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้นล่ะ นางจะรับผิดชอบไหม?”

 

“นอกจากนี้ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเกลือจะเติบโตเป็นดอกไม้ได้ เจ้าเคยเห็นมันไหมล่ะ… ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นเลยจริง ๆ บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องไร้สาระที่นางจิ้งจอกนี่กุขึ้นมาก็ได้! ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าสุนัขจิ้งจอกเป็นเผ่าพันธุ์ที่โกหกหลอกลวงเก่งแค่ไหน”

 

แม่กวางเฒ่ารู้สึกอาฆาตแค้นหูเจียวเจียวมากที่สุด นางรู้สึกจงเกลียดจงชังจิ้งจอกสาวมานานแล้ว ตอนนี้นางมีโอกาสที่จะสาดน้ำโคลนเข้าใส่ศัตรู ดังนั้นนางจึงไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปอย่างแน่นอน

 

เมื่อหวงเยว่เห็นลู่มู่ลุกขึ้นมาคัดค้าน นางก็แอบเผยรอยยิ้มมีเลศนัย จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ถอยกลับเข้าไปในฝูงชนโดยไม่ส่งเสียงอะไรอีก

 

“ทำไมข้าต้องฟังคำพูดของหูเจียวเจียวด้วยงั้นหรือ? ตั้งแต่นางถูกเทพอสูรเข้าฝัน เผ่าของเราก็ประสบภัยพิบัติครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าไม่คิดว่านางจะเป็นดาวนำโชคเลย นี่มันดาวแห่งหายนะต่างหาก!”

 

หญิงชราดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วในขณะที่พูด

 

นางไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าไม่มีภูตคนใดที่อยู่รอบ ๆ แสดงความเห็นชอบเหมือนกับตนเอง

 

ในตอนนั้นเอง ดวงตาของหูเจียวเจียวเปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอเดินไปหาลู่มู่ช้า ๆ และพูดด้วยเสียงเย็นเยียบว่า

 

“ถ้าข้าเป็นดาวหายนะ ข้าจะเป็นคนแรกที่ลากเจ้าออกจากเผ่าไปด้วย”