บทที่ 125: พี่ใหญ่มาส่งเกลือ

“เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้าต้องกินเกลือ แม้ว่าเกลือจะมีไม่มาก แต่เจ้าก็สามารถเก็บไว้กินได้ระยะหนึ่ง แล้วข้าจะหาวิธีนำเกลือมาเพิ่มให้ในภายหลัง” หลงโม่ขมวดคิ้วพูดอย่างจริงจัง

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาให้กับหูเจียวเจียวเป็นเพียงเกลือก้อนเล็ก ๆ

 

นี่คือเกลือที่เขาแลกเปลี่ยนกับหัวหน้าเผ่าหลังจากมีอะไรกับจิ้งจอกสาว ในเวลานั้นเผ่ายังมีเกลืออยู่มากและท่านผู้เฒ่ามอบเกลือให้แก่เขา

 

เดิมทีในตอนนั้นเขาวางแผนที่จะมอบมันให้หูเจียวเจียว แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลังจากวันนั้น นางจะหาทางดูถูกเขาในทุกวิถีทางและขับไล่เขาออกจากเผ่าให้ต้องอับอาย

 

ตั้งแต่นั้นมาชายหนุ่มก็เก็บไหเกลือนี้ไว้ในป่าโดยที่ไม่เคยหยิบมันออกมาใช้อีกเลย

 

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนี้ เธอก็ยั้งมุมปากไม่ให้กระตุกไม่ได้

 

เขาหมายถึงอะไรที่บอกว่า ‘มีไม่มาก’ ? ในไหใบนี้มีเกลือที่ยังบริสุทธิ์อยู่ เธอสามารถใช้มันไปเรื่อย ๆ ได้จนถึงปีหน้าเลยกระมัง

 

แม้ว่าเธอจะไม่มีเสบียงในมิติ แต่เธอก็สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวได้ด้วยเกลือไหนี้ใบเดียว

 

หูเจียวเจียวสงสัยจริง ๆ ว่าหลงโม่เพิ่งกลับมาจากพระราชวังหรือไง เขาถึงได้ร่ำรวยขนาดนี้? 

 

“ไม่ ๆ เรามีเกลืออยู่มากแล้ว จริง ๆ แล้วเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องเกลืออีกต่อไป”

 

จิ้งจอกสาวรีบห้ามปรามอีกฝ่าย 

 

เนื่องจากเธอกลัวเขาเข้าใจผิดว่าเกลือพวกนี้ยังมี ‘น้อย’

 

ทางด้านหลงโม่คิดเพียงว่าหญิงสาวกำลังปลอบใจตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่กินเกลือ แต่เขาเคยเห็นมันในเผ่ามาก่อน และเกลือเล็กน้อยนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเขาเลย

 

ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าหลังจากที่นางสำนึกได้แล้ว นางจะห่วงใยเขามากขนาดนี้

 

เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้นางต้องลำบากอีกต่อไป!

 

“ถ้าเกลือไม่พอ บอกข้าได้เลยนะ เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องเกลือ” มังกรหนุ่มเอ่ยย้ำเตือนจิ้งจอกสาว

 

“พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วจริง ๆ”

 

หูเจียวเจียวพยักหน้าระรัว แม้ว่าเกลือพวกนี้จะไม่เพียงพอ แต่เธอก็ยังมีเกลือในมิติอยู่ดี

 

ถัดมา เธอถือไหเกลือเข้าไปในกระท่อมด้วยความระมัดระวัง เธอเลือกที่จะเก็บมันไว้ในกระท่อมของตัวเองแล้วห่อด้วยหนังสัตว์

 

เกลือในโลกของภูตมีค่ามาก หลงโม่ต้องเก็บรักษาเกลือเหล่านี้ไว้เป็นเวลานาน แม้ว่าเธอจะไม่ขาดแคลนเกลือ แต่เธอก็รู้สึกเสมอว่าเกลือในมือของตนเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก

 

นี่คือเกลือที่เจ้าจอมวายร้ายตั้งใจจะมอบให้เธอ!

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวเก็บของเป็นอย่างดีแล้ว เธอก็พามังกรหนุ่มไปทานอาหารเช้า ซึ่งบังเอิญเธอเก็บมันเอาไว้ให้เขาพอดี

 

พอทุกคนได้เติมพลังด้วยอาหารเช้าแสนอร่อยแล้ว หลงโม่ก็ออกไปล่าสัตว์

 

ในยามสายของวัน แม่จิ้งจอกได้ทำการรมควันเนื้อเก็บไว้ตามปกติ ส่วนลูกทั้ง 5 คนก็ออกไปเก็บฟืนอย่างขยันขันแข็ง ในขณะที่เธออยู่บ้านคอยดูแลผักในแปลงปลูก โดยที่ทุกวันนี้ หัวไชเท้ากับผักกาดก้านข้าวที่เธอปลูกก็เริ่มแตกหน่อแล้วเช่นกัน

 

ส่วนทุ่งมันฝรั่งทางตอนใต้ของเผ่าก็กำลังเติบโตได้ดี

 

ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี ยกเว้นเรื่องเกลือ

 

แต่ถึงกระนั้น…

 

หูเจียวเจียวมองไปที่ท่อนฟืนในลานบ้านที่ใกล้จะว่างเปล่าเพราะถูกนำมาใช้รมควันเนื้อ เมื่อเร็ว ๆ นี้ที่บ้านยังมีฟืนจำนวนมากที่เอาไว้ใช้ทำอาหาร และเด็กตระกูลหลงก็ขยันเก็บฟืนมาไว้ใช้งานทุกวัน แต่ในกรณีนี้มันไม่เหมือนกันเพราะยามที่เข้าสู่ฤดูหนาว พวกเขาจะไม่สามารถออกไปหาฟืนท่ามกลางอากาศที่เลวร้ายได้

 

อีกทั้งไม้ที่นำมาใช้ไหม้เร็วเกินไป ไม่ว่าเด็ก ๆ จะหาฟืนมาเพิ่มมากแค่ไหน มันก็หมดไปเร็วมากซึ่งไม่เคยพอใช้สักที

 

ถ้าไม่มีฟืนก็ไม่มีไฟให้ความอบอุ่นในฤดูอันหนาวเหน็บ และการอาศัยอยู่ในบ้านหินก็จะเป็นเรื่องยากเช่นกัน

 

เห็นทีหญิงสาวอาจจะต้องหาทางเผาถ่านบ้างแล้ว เนื่องจากถ่านใช้ได้นานกว่าฟืน การเผาไหม้ก็นาน แถมยังเก็บรักษาได้ง่าย ไม่ว่าจะใช้ทำเนื้อย่างหรือให้ความร้อน ถ่านก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

 

เมื่อหูเจียวเจียวคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงตัดสินใจไปหาหัวหน้าเผ่าเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว

 

เป็นการดีที่สุดที่จะให้ทุกคนเก็บถ่านให้เพียงพอก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง เพื่อไม่ให้พวกเขาแข็งตายท่ามกลางความเหน็บหนาว

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวรดน้ำหัวไชเท้ากับผักกาดก้านขาวแล้ว เธอก็พร้อมที่จะออกไปหาท่านผู้เฒ่า แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวออกจากบ้านก็มีแขกมาหาที่บ้านเสียก่อน

 

“น้องเล็ก! เจ้าอยู่บ้านไหม ดูสิว่าพี่ใหญ่ของเจ้าเอาของดีอะไรมาให้ น้องเล็ก!”

 

หูเจียวเจียวได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกตอนที่เธออยู่ในบ้านไม้ และเมื่อเธอออกไปดูก็เห็นว่ามีชายร่างกายกำยำยืนอยู่ในลานบ้านแล้ว เขาคือหูชิงซาน พี่ชายคนโตของเธอนั่นเอง

 

“พี่ใหญ่ ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่?” คนเป็นน้องสาวทำหน้าสงสัย ในเวลานี้พี่คนโตไม่ควรออกไปล่าสัตว์หรอกหรือ?

 

ทำไมวันนี้ทุกคนถึงไม่มีความตั้งใจออกไปล่าสัตว์กันเลย?

 

“น้องเล็ก พี่มาที่นี่เพื่อมอบของบางอย่างให้เจ้า ลองเดาสิว่ามันคืออะไร” หูชิงซานยิ้มกว้างพร้อมเดินเข้ามาหาผู้เป็นน้อง ก่อนจะหยิบห่อหนังสัตว์ขนาดเท่าหัวคนออกมาจากด้านหลัง

 

จากนั้นเขาก็ยกมุมหนังสัตว์ขึ้นเปิดทีละชั้น เผยให้เห็นเกลือสีขาวด้านใน

 

เกลืออีกแล้วหรือ!?

 

หูเจียวเจียวตกตะลึงและพูดติดอ่าง “พะ-พี่ใหญ่ ท่านไปเอาเกลือพวกนี้มาจากไหน?”

 

แม้จะดูเหมือนว่าเกลือของพี่ชายไม่มากเท่าของหลงโม่ รวมถึงไม่สวยงามเท่าของเขา แถมเกลือบางชิ้นก็เกาะตัวกันจนเป็นก้อน แต่มันก็คือเกลือจำนวนมากอยู่ดี!

 

หูชิงซานรีบห่อเกลือกับเหมือนเดิมแล้วยัดเข้าไปในอ้อมแขนของน้องสาวสุดที่รัก พร้อมกับที่ชายร่างสูงเผยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน ถ้ามีผู้หญิงคนอื่นมาเห็น พวกนางคงจะเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้น

 

“นี่คือเกลือที่พี่เก็บไว้หลายปีแล้ว น้องเล็ก เจ้าเอาไว้ใช้ก่อน ถ้าไม่พอ พี่จะหาทางเอามาให้อีก”

 

“อย่ากังวลไป พี่ใหญ่คนนี้จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องกินอาหารที่ไม่ได้ใส่เกลือ!”

 

ขณะที่ชายหนุ่มพูด เขาตบหน้าอกกว้างถึง 3 ศอกของตัวเอง อีกทั้งยังพูดยืนยันด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ เธอก็รีบดันเกลือกลับไปให้เจ้าของพลางส่ายหัวพูดว่า

 

“พี่ใหญ่ นี่มันมากเกินไป ข้าไม่เอาหรอก ท่านเอากลับไปให้พ่อกับแม่ดีกว่า พี่ใหญ่เองก็ต้องกินเกลือเหมือนกัน ช่วงนี้ข้าไม่ขาดแคลนเกลือจริง ๆ”

 

“อย่ากังวลเกี่ยวกับพ่อกับแม่เลย พี่ทิ้งเกลือไว้ให้พวกเขาแล้ว เกลือพวกนี้พี่เก็บไว้ให้เจ้า เจ้าสามารถเก็บทั้งหมดนี้ไว้ใช้เองได้เลย” หูชิงซานไม่เปิดโอกาสให้น้องสาวของตัวเองปฏิเสธและผลักห่อเกลือกลับไป

 

นางเป็นน้องสาวคนเล็กที่มีค่าของทุกคน ดังนั้นแน่นอนว่าเกลือที่เขาเก็บเอาไว้จะต้องมอบให้กับอีกฝ่าย

 

มิฉะนั้นพี่ชายคนนี้จะเติบโตสูงใหญ่และมีพละกำลังมากไว้เพื่ออะไร?

 

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ขาดเกลือจริง ๆ วันนี้หลงโม่ก็นำเกลือกลับมาตั้งมากมาย มันเพียงพอให้พวกเรากินได้ทั้งครอบครัว” หูเจียวเจียวอธิบายในขณะที่ถือเกลือด้วยสีหน้าที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

 

เมื่อจิ้งจอกหนุ่มได้ยินเช่นนี้ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ และน้ำเสียงของเขาก็เบื่อหน่ายเล็กน้อย

 

“หลงโม่? เจ้านั่นสามารถนำเกลือกลับมาได้มากแค่ไหนกัน? น้องเล็ก เจ้าอย่าเกรงใจไปเลย เจ้ารีบเอาเกลือพวกนี้ไปเก็บซ่อนเอาไว้ให้ดี อย่าให้ชาวบ้านคนอื่นในเผ่าเห็น มิฉะนั้นพวกเขาจะแต่งเรื่องมาหาว่าเจ้าขโมยเกลือไป”

 

เนื่องด้วยเกลือในเผ่าเป็นของสาธารณะ หากใครต้องการเก็บไว้เป็นการส่วนตัว คนคนนั้นจะต้องเอาเหยื่อมาแลกไป แต่สุดท้ายก็มีภูตเพียงไม่กี่คนที่มีอาหารเพียงพอไปแลกเกลือ

 

พวกภูตส่วนใหญ่อาศัยส่วนแบ่งเกลือของเผ่า ซึ่งไม่มีครอบครัวไหนมีเกลือเก็บไว้เลย ปัจจุบันถ้าคนอื่นรู้ว่าครอบครัวนี้มีเกลืออยู่ที่บ้าน พวกเขาจะต้องอิจฉาอย่างแน่นอนและบางคนอาจคิดที่จะแย่งชิงไป

 

“ข้ารู้ พี่ใหญ่ ข้าจะซ่อนมันไว้ให้ดี” หญิงสาวได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย เธอรู้ว่านี่เป็นความรักจากหูชิงซาน

 

เธอไม่ใจกว้างพอที่จะแจกเกลือที่หลงโม่กับพี่ชายคนโตของเธอพยายามเสาะหามาให้ตนเองแก่ผู้อื่น

 

แต่…

 

เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงความเข้าใจผิดของหูชิงซานที่มีต่อหลงโม่ เธอก็ยังคงต้องการที่จะปกป้องคู่ของตัวเอง “พี่ใหญ่ ความจริงแล้วหลงโม่ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด—”

 

“เอาเถอะ น้องเล็ก พี่จะต้องไปล่าสัตว์ต่อ ถ้าเจ้ามีอะไรก็มาบอกพี่ได้ พี่ใหญ่คนนี้จะช่วยเจ้าแก้ไขปัญหาเอง พี่ไปก่อนนะ!”

 

ก่อนที่คนเป็นน้องจะพูดจบ อีกฝ่ายก็พุ่งหายไปกับสายลมเสียแล้ว

 

“...”

 

พี่ใหญ่คนนี้ช่างเป็นคนใจร้อนเสียจริง พูดเสร็จแล้วเขาก็ไปเลย… 

 

เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้พูดเลยจริง ๆ!

 

จิ้งจอกสาวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วหันหลังกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเก็บซ่อนเกลือของหูชิงซานกับเกลือของหลงโม่ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไร เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนอีกครั้งจากลานบ้าน

 

“น้องเล็ก! ดูสิว่าพี่รองเอาของดีอะไรมาให้เจ้า...”