บทที่ 100: เดินทางไปที่ริมทะเลเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือ

“เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”

 

น้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ดังขึ้น

 

หูเจียวเจียวส่งเสียงตอบรับในคอแล้วหันกลับเข้าไปที่กระท่อม หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอก็หยิบผงยาออกมาจากมิติแล้วนำยาห้ามเลือดกับยาแก้อักเสบมาห่อใส่ใบไม้อย่างละห่อ ก่อนจะเอาไปวางไว้ที่ประตูหน้าบ้านไม้

 

เธอเคาะประตูแล้วถามเบา ๆ ว่า

 

“หลงโม่ เจ้าหลับอยู่หรือเปล่า? ข้าจะวางยาไว้ที่ประตู ถ้าเจ้าต้องการก็มาหยิบไปใช้ได้เลยนะ”

 

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีเสียงตอบรับดังออกมาจากบ้านไม้เลย จิ้งจอกสาวรออยู่นานพลางคิดว่าเขาคงจะหลับไปแล้วจึงหันหลังกลับกระท่อมของตัวเองไปอีกครั้ง

 

อย่างไรเสีย หากเธอวางยาไว้ที่นี่ เขาจะต้องเห็นมันเมื่อเขาออกมาจากบ้านในเช้าวันพรุ่งนี้ 

 

ทันทีที่หญิงสาวจากไป ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากใต้ต้นไม้นอกลานบ้าน จากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูเพื่อหยิบห่อยาขึ้นมาซึ่งเขาก็คือหลงโม่ที่นอนอยู่ข้างนอก

 

ร่างสูงถือยามาที่ใต้ต้นไม้ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้หนา บัดนี้ชุดหนังสัตว์ที่เปียกชื้นถูกแทนที่ด้วยชุดหนังสัตว์ผืนใหม่โดยเผยให้เห็นกล้ามเนื้อส่วนอกและท้องที่แข็งแรง

 

หากสังเกตดูให้ดี ๆ ผิวส่วนที่ไม่ได้ถูกปกปิดนั้นมีแต่บาดแผลทั้งน้อยใหญ่ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นรอยข่วนจากหมาป่าและภูตเร่ร่อน อีกทั้งยังมีรอยกัดที่ลึกถึงกระดูกอีกด้วย

 

หลังจากที่เขาแช่ตัวในแม่น้ำ บาดแผลก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีซีดแล้ว ไม่นานความเจ็บปวดชา ๆ ก็ฝังลึกเข้าไปในไขกระดูก

 

ภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวล ใบหน้าของหลงโม่ซีดเผือดไร้ชีวิตชีวา เขาเปิดห่อใบไม้แล้วโรยผงที่อยู่ข้างในลงบนบาดแผล ไม่นานความรู้สึกเย็นก็แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณที่บาดเจ็บ ชั่วขณะหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าตนค่อยยังชั่วขึ้น

 

แต่ก็ติดปัญหาอยู่ตรงที่แผลบริเวณหลัง เนื่องจากชายหนุ่มมองไม่เห็นมัน เขาจึงโปรยผงยาลงไปเป็นจำนวนมาก

 

เมื่อทำแผลเสร็จแล้วเขาก็เก็บผงยาที่เหลือเอาไว้ โดยวางไว้ใกล้กับตัวเอง

 

ผงยาที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้น่าจะต้องมีค่ามาก

 

จิ้งจอกสาวมอบผงยาล้ำค่ามากมายขนาดนี้ให้เขา...ทำไม? นางไม่เกลียดตัวเขาแล้วหรือ?

 

มังกรหนุ่มจมอยู่ในความคิดขณะที่นอนอยู่บนกิ่งไม้ สายตาเหม่อมองพระจันทร์เต็มดวงผ่านหมู่กิ่งก้านใบไม้ ในช่องว่างนั้นสะท้อนให้เห็นดวงตาสีทองที่เต็มไปด้วยความสงสัย ราวกับว่าพระจันทร์ก็ยังรู้ว่าครอบครัวของพวกเขาไม่ได้อบอุ่นนัก

 

แต่... สุดท้ายแล้วเขาก็หลับใหลไปทั้งอย่างนั้น

 

…

 

วันถัดมา

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวตื่นขึ้น เธอพบว่ายาที่เธอเอาไปวางไว้ตรงประตูเมื่อคืนหายไปแล้ว และหลงโม่ไม่อยู่ในบ้าน

 

วันนี้เด็กทั้ง 5 คนออกไปเก็บฟืนกันหมดแล้ว ส่วนลานบ้านก็ถูกทำความสะอาดจนเกลี้ยง รวมถึงถังน้ำก็ถูกเติมเต็มด้วยน้ำสะอาด เมื่อคืนวานเธอนอนหลับเป็นตาย แต่เธอไม่คิดว่าตัวเองจะตื่นสายโด่งขนาดนี้

 

แม้แต่เหยื่อที่มังกรหนุ่มนำกลับมาก็ยังถูกฆ่า สับเป็นชิ้นเนื้อขนาดใหญ่ มัดด้วยเถาวัลย์แล้วแขวนไว้อย่างเรียบร้อยในลานบ้าน ซึ่งภาพที่ได้เห็นมันทำให้เธอรู้สึกดีมาก

 

“ไม่น่าแปลกใจที่ภูตหญิงจะเลือกคู่ครองที่แข็งแกร่ง พอครอบครัวนี้มีผู้ชายอยู่ด้วย ความรู้สึกมันก็แตกต่างออกไป...”

 

หูเจียวเจียวถอนหายใจออกมา ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งลูบคางในระหว่างที่พึมพำกับตัวเอง

 

เดี๋ยวก่อน!

 

หมายความว่านับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะได้ใช้ชีวิต ‘อยู่ด้วยกัน’ กับหลงโม่อย่างเป็นทางการแล้วไม่ใช่หรือ?

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาของจอมวายร้าย เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น แต่หลังจากคิดไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ดีแล้ว แปลว่าเธอไม่ต้องเผชิญกับชะตากรรมตามที่เขียนไว้ในนิยาย

 

ตราบใดที่มังกรหนุ่มไม่เข้าสู่ด้านมืด การที่พวกเธอจะอยู่ดูแลลูก ๆ ด้วยกันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้

 

ต่อมา หูเจียวเจียวปรบมือพร้อมกับสงบสติอารมณ์ ก่อนจะนำเนื้อรมควันจากชั้นวางเนื้อมาแล้วจุดไฟ

 

ในตอนที่มีเนื้ออยู่มากมาย เธอจะต้องจัดเก็บบางส่วนเอาไว้เพราะในฤดูหนาวเธอต้องได้กินเนื้อเช่นกัน ประกอบกับตามปกติแล้วหน้าหนาวจะไม่มีใครออกไปล่าสัตว์ การที่เธอเอาเนื้อสด ๆ ออกมาจากมิติเพื่อทำอาหารมันคงจะดูมีพิรุธ ดังนั้นเธอจึงต้องรมควันเนื้อเก็บไว้ให้มากพอ

 

แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้เด็ก ๆ กินแต่มันฝรั่งตลอดฤดูอันหนาวเหน็บด้วย

 

นอกจากนี้ที่บ้านมีเนื้ออยู่มากมาย พวกเธอคงกินกันไม่หมดภายในวันสองวัน พอถึงตอนนั้นเนื้อก็จะเน่าไปเสียก่อน หูเจียวเจียวจึงสร้างชั้นวางเนื้อรมควันเพิ่มอีก 2 อัน และนำเนื้อทั้งหมดไปรมควันเอาไว้เพื่อไม่ให้เนื้อมีกลิ่นก่อนที่จะผ่านกระบวนการถนอมอาหาร 

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลูกทั้ง 5 ก็กลับมาถึงบ้าน 

 

แต่หูเจียวเจียวรออยู่นานก็ยังไม่เห็นหลงโม่กลับมา

 

“หลิงเอ๋อรู้ไหมว่าพ่อของเจ้าอยู่ที่ไหน?” แม่จิ้งจอกทำได้เพียงถามลูกสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

 

สาวน้อยส่ายหัวตอบ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าเองก็ไม่เห็นท่านพ่อตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว” 

 

“ไม่จริงน่า เขาจะออกไปล่าสัตว์เร็วขนาดนี้เลยหรือ?” หญิงสาวมีสีหน้าเศร้าหมอง ในขณะที่คิดว่าเขาอาจจะกลับไปอยู่ในป่าอีกครั้งหรือเปล่า?

 

ตอนนี้เธอไม่เข้าใจจิตใจของเจ้าจอมวายร้ายนี่เลย

 

จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกลานบ้าน

 

“หลงโม่ เจ้ากลับมาแล้ว—” หูเจียวเจียวรู้สึกดีใจมาก เธอคิดว่ามังกรหนุ่มกลับมาแล้ว แต่พอเธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นโหวเซียง

 

“โหวเซียง มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่?” จิ้งจอกสาวตกตะลึง ก่อนจะถามอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

 

ลิงสาวยิ้มพลางก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับสูดดมกลิ่นที่ลอยมาจากลานบ้าน จากนั้นนางก็พยายามสูดน้ำลายที่กำลังจะไหลออกมาจากมุมปาก “เจ้ารอหลงโม่อยู่หรือ?”

 

“เจ้ารู้ได้ยังไง? เขาหายตัวไปตั้งแต่เช้า ข้ากำลังรอเขากลับมากินข้าวอยู่” หูเจียวเจียวทำหน้ามุ่ย 

 

“นี่เจ้าไม่รู้หรือ? เขากับอิงหยวนเดินทางไปที่ชายหาดเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือแล้ว”

 

ทันใดนั้นโหวเซียงก็บอกข่าวที่นางเพิ่งได้ยินออกมา

 

เมื่อหูเจียวเจียวและลูกทั้ง 5 ได้ยินเช่นนี้ก็มองไปที่ลิงสาวด้วยสีหน้าตกใจ

 

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ หลงโม่ไปแลกเปลี่ยนเกลือกับอิงหยวน!?”

 

หลงอวี้แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ท่านพ่อไปที่ชายหาด?”

 

หลงจงเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย “เป็นไปได้ยังไง เขาไม่ไปหรอก!”

 

ท่านพ่อไม่เคยทำ และท่านพ่อจะไม่ทำภารกิจกับพวกภูตในเผ่า แล้วทำไมวันนี้เขาถึงเดินทางออกไปแลกเปลี่ยนเกลือกับคนพวกนั้น?

 

“ก็จริงนะ พวกเขาออกเดินทางจากเผ่าไปแล้ว ข้าเองก็เพิ่งกลับมาจากที่นั่น หลังจากที่ข้าไปส่งพวกเขาแล้ว ท่านผู้เฒ่าก็ฝากให้ข้ามาบอกเจ้าว่ามีอิงหยวนอยู่ในกลุ่มด้วย เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” โหวเซียงปลอบโยนด้วยรอยยิ้มโดยคิดว่าหูเจียวเจียวไม่อยากจะอยู่ห่างจากสามีของตน

 

“...” หญิงสาวถึงกับพูดอะไรไม่ออก

 

เพราะว่ามีอิงหยวนอยู่ใกล้ ๆ นี่แหละ เธอถึงรู้สึกไม่สบายใจ!

 

คนหนึ่งเป็นตัวเอกและอีกคนหนึ่งคือตัวร้าย มันจะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ได้อย่างไร!

 

“ผู้ชายคนนี้ทำไมจู่ ๆ ถึงเดินทางออกจากเผ่าไปโดยไม่บอกอะไรพวกเราก่อนเลย แล้วการเดินทางไปแลกเกลือครั้งนี้ก็ใช้เวลานานมากใช่ไหม?” จิ้งจอกสาวถามพลางขมวดคิ้ว เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอีกแล้ว

 

ไม่นานเธอก็จำได้ว่าในนิยายตอนที่อิงหยวนพาคนในกลุ่มเดินทางไปที่ริมทะเลเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือ ตอนนั้นหลงโม่ยังคงอาศัยอยู่ในป่า แต่ภารกิจนี้ผ่านไปอย่างราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร แต่หลังจากนั้น เหตุการณ์ทุกอย่างจะเริ่มเลวร้ายลง

 

หรือว่าเธอควรจะพาตัวมังกรหนุ่มกลับมาดีเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น

 

“เราต้องใช้เวลาเดินทางมากกว่า 1 เดือนกว่าจะไปถึงริมทะเล กว่าพวกเขาจะเดินทางกลับก็ใช้เวลาอย่างน้อย 3 เดือน แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไปนะเจียวเจียว พวกเขาต้องกลับมาก่อนฤดูหนาวแน่นอน” โหวเซียง อธิบายอย่างใจเย็น

 

หูเจียวเจียวพยักหน้า เพราะถึงอย่างไรเขาก็ออกจากเผ่าไปแล้ว เธอไม่สามารถไปขัดขวางเขาได้อีก

 

เธอได้แต่หวังว่าการแลกเปลี่ยนเกลือในครั้งนี้จะราบรื่นเหมือนที่เขียนไว้ในหนังสือ...

 

แต่ในใจของหญิงสาวรู้สึกเหมือนตนพลาดอะไรไปสักอย่าง

 

จิ้งจอกสาวเกาหัวเงียบ ๆ ยามนี้เธอคิดไม่ออกเลย ดังนั้นเธอจึงสลัดความคิดที่วุ่นวายในหัวทิ้งไปก่อน แล้วเธอก็หันไปฟอกหนังสัตว์เก็บเอาไว้ให้มากขึ้นเพื่อที่จะทำเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับหลงโม่ เพราะว่าชุดเดิมของเขาเก่ามาก มันมีทั้งรอยฉีกขาดและสีก็ซีด แต่เสื้อผ้าพวกนั้นไม่ได้ทำให้รูปลักษณ์ของชายหนุ่มแย่ลงเลย เธอมักจะรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังคิดมิดีมิร้ายกับสามีอยู่ตลอดเวลา

 

…

 

อีกด้านหนึ่ง

 

หลงโม่กับอิงหยวนออกเดินทางไปตามเส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังริมทะเล

 

ภารกิจในครั้งนี้มีผู้ชายหลายสิบคนเดินทางออกมาพร้อมกัน โดยที่ครึ่งหนึ่งของกลุ่มเป็นคนที่ได้ร่วมมือกันจัดการกับภูตเร่ร่อน เนื่องจากพวกเขาได้รับบาดเจ็บไม่มากนักและสามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนเดิม หลังจากที่พักผ่อนมา 1 คืน เหล่าภูตชายก็มีแรงออกเดินทางกันได้ตามปกติ ซึ่งในกลุ่มนี้มีทั้งหลงอู่, หูชิงซานและหูชิงหลู่ พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนที่ 3 ของหูเจียวเจียว