บทที่ 83: ความห่วงใยของลูก

“ข้าก็คิดอยู่ว่าเจ้าจะใจดีขนาดนี้ได้ยังไง วันนั้นเจ้าช่วยเมี่ยนเอ๋อโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิด ที่แท้เจ้าตกลงกับพวกภูตเร่ร่อนเอาไว้ก่อนแล้ว” หู่จิงพูดพร้อมกับจ้องมองหูเจียวเจียวเขม็ง

 

ดวงตาโตสีทองแดงนั้นดุดันจนน่ากลัว

 

ทางด้านลู่เมี่ยนเอ๋อขมวดคิ้วเพราะกำลังนึกสงสัยบางอย่าง

 

แต่ทันใดนั้น นางก็ส่ายหัวก่อนจะเดินไปจับมือหู่จิงแล้วดึงอีกฝ่ายกลับมา

 

กวางสาวรีบอธิบายว่า “ไม่ ในวันนั้นภูตเร่ร่อนเกือบจะฆ่าเจียวเจียวจนตาย นางไม่รู้จักภูตเร่ร่อนพวกนั้นเลยสักนิด” 

 

วันที่เกิดเหตุนางอาจจะตกใจมาก แต่นางยังจำได้ชัดเจนว่าหูเจียวเจียวกลับมาช่วยตนในยามที่สถานการณ์แย่มากทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายจะหนีไปก็ได้ ถ้าจิ้งจอกสาวอยากจะทำร้ายนางจริง ๆ มันไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น

 

เมื่อหู่จิงได้ยินว่าเพื่อนสาวมั่นใจในตัวคนโกหกมาก นางก็เริ่มสงสัยเช่นกัน

 

นางอยู่ข้างเดียวกับลู่เมี่ยนเอ๋อมาโดยตลอด

 

แล้วใครกันแน่ที่กำลังโกหก?

 

ยามนี้ใบหน้าที่เคร่งขรึมของหัวหน้าเผ่าซีดเซียว เขามองไปที่หูเจียวเจียวด้วยสีหน้าลำบากใจ และเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ

 

“หูเจียวเจียว นางพูดจริงหรือเปล่า?”

 

หลงโม่เองก็มองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำเช่นกัน

 

แต่เขาไม่คาดคิดเลยที่จะได้เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่ใจร้อน วู่วามและไม่มีเหตุผลเหมือนเมื่อก่อน นางดูสงบนิ่งมาก

 

แล้วความรู้สึกแปลก ๆ ก็ส่องประกายไปทั่วดวงตาสีทอง

 

ขณะนี้จิ้งจอกสาวที่มีสีหน้าเรียบเฉยเผชิญหน้ากับทุกสายตาที่จ้องมองมา แม้ว่าเธอจะค่อนข้างต่อต้าน แต่เธอก็ไม่มีความตั้งใจที่จะถอยหนี

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าไม่ได้ทำ ลู่ซุยซุยกำลังโกหก” แม่จิ้งจอกตอบด้วยเสียงดังฉะฉาน

 

ทันทีที่ได้คำตอบจากอีกฝ่าย ใบหน้าของหัวหน้าเผ่าก็อ่อนลงเล็กน้อย และเขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

 

เห็นได้ชัดว่าเขายังเอนเอียงไปทางหูเจียวเจียว

 

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูด ลู่ซุยซุยก็สะอื้นร้องไห้เสียงดัง

 

“หูเจียวเจียว ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า ข้าทำผิดไป แต่เจ้าก็ไม่ควรสมรู้ร่วมคิดกับภูตเร่ร่อนเพื่อทำร้ายข้าและทุกคนอยู่ดี! พวกภูตเร่ร่อนมันน่ากลัวจริง ๆ ฮือ ๆๆ...”

 

ขณะที่กวางสาวพูด นางก็ยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าพลางร้องไห้อย่างขมขื่น ทว่าดวงตาแดงก่ำคู่สวยฉายแสงอันชั่วร้ายออกมาผ่านมือที่บวมเหมือนตีนเป็ด

 

หูเจียวเจียว เจ้าทำให้ข้าเป็นแบบนี้ อย่าแม้แต่จะคิดว่าเจ้าจะได้อยู่เป็นสุข!

 

เมื่อชาวบ้านทั้งหลายเห็นว่าหญิงสาวน่าสงสารเพียงใด พวกเขาก็เอนเอียงไปทางนางทันที

 

จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันสาปแช่งหูเจียวเจียว

 

“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ทำ แต่เราจำเป็นต้องเชื่อเจ้าด้วยรึ แล้วภูตเร่ร่อนรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่ไหน มีเพียงเจ้าเท่านั้นแหละที่ติดต่อกับภูตเร่ร่อน!”

 

“ใช่ ๆ อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าเจ้าเป็นคนแบบไหน เมื่อก่อนเจ้าโกหกพกลมไว้เยอะแยะ ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก”

 

“ลู่ซุยซุยได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ นางจะโกหกได้ยังไง...”

 

สิ่งที่เกิดขึ้นบ่งบอกได้ว่าความยุติธรรมมักเข้าข้างผู้ที่อ่อนแอกว่าเสมอ

 

หูเจียวเจียวต้องการอธิบาย แต่เธอคงจะสู้ขี้ปากของพวกชาวบ้านไม่ไหว เธอหยุดคนมากมายให้ตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้ และจู่ ๆ เธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง

 

นิสัยของยัยคนเก่า... มันแย่มากจริง ๆ

 

ทว่าหญิงสาวไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะอีกไม่นานลู่ซุยซุยกับภูตเร่ร่อนจะถูกอิงหยวนจัดการเอง เมื่อถึงเวลานั้น ความจริงก็จะถูกเปิดเผย

 

เพียงแต่ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับโครงเรื่องในหนังสือดูจะเลือนรางมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

มิหนำซ้ำ เรื่องราวการกลับมาของลู่ซุยซุยดูเหมือนจะไม่มีในหนังสือ และจิ้งจอกสาวเป็นเพียงตัวประกอบ หากลู่ซุยซุยพุ่งเป้ามาที่เธอ นางก็ควรกำหนดเป้าหมายไปยังลู่เมี่ยนเอ๋อด้วย ทำไมนางถึงเจาะจงกลับมาใส่ร้ายแค่ตัวเธอ?

 

หูเจียวเจียวหลุบตาลงครุ่นคิดหาเหตุผลเป็นเวลานาน

 

ในขณะนั้นลู่ซุยซุยคลานไปที่เท้าของหัวหน้าเผ่าพลางร่ำไห้อ้อนวอน “ท่านผู้เฒ่า ข้าต้องลำบากหนีออกมาจากนรกขุมนั้น ได้โปรดอย่าขับไล่ข้าออกไปเลย พวกมันจะจับข้ากลับไปอีกแน่ ๆ”

 

ตอนนี้ร่างกายของหญิงสาวเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดที่ไหลนองบนพื้นช่างดูน่าสลดใจยิ่ง

 

ถึงปากจะโกหกได้ แต่ความเจ็บมันโกหกกันไม่ได้

 

“ลู่ซุยซุย ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าถูกภูตเร่ร่อนพากลับไป เจ้ารักษาตัวอยู่ในเผ่าก่อน แล้วค่อยจัดการที่อยู่ของเจ้าหลังจากที่เรื่องภูตเร่ร่อนถูกแก้ไขแล้ว” ชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดพยักหน้า

 

กวางสาวรีบพยักหน้าซ้ำ ๆ เป็นการตอบกลับ “ขอบคุณท่านผู้เฒ่า ขอบคุณท่านผู้เฒ่า…”

 

บัดนี้ชายชรามองภาพตรงหน้าอย่างสะเทือนใจ เพราะเขากำลังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้นางไปลำบากตรากตรำอยู่ข้างนอก

 

จากนั้นผู้นำของเผ่ารีบก้มลงไปช่วยพยุงคนเจ็บให้ลุกขึ้น

 

ลู่ซุยซุยยืนขึ้นอย่างสั่นเทาและมองไปที่หูเจียวเจียว แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านเลย ความโกรธในใจของนางก็พุ่งขึ้นจนเกือบทะลุปรอท

 

ทำไม!

 

ข้าสูญเสียทุกอย่างไปแล้วจนมีหน้าตาอัปลักษณ์แบบนี้ แต่ทำไมมันยังยืนอยู่ตรงนั้นได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

กวางสาวกัดฟันแน่นโดยพยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์ตัวเองไว้ พลางก้มหน้ายื่นมือออกไปชี้จิ้งจอกสาวด้วยความกลัว 

 

แววตาที่พยายามจะมองศัตรูคู่อาฆาตแต่ไม่กล้ามองกลับทำให้นางยิ่งดูสงสารมากยิ่งขึ้น

 

“ท่านผู้เฒ่า นาง…นางจะส่งข่าวนี้ไปให้พวกภูตเร่ร่อนแน่นอน”

 

เสียงเตือนอย่าง ‘หวาดกลัว’ ของลู่ซุยซุยทำให้ชาวบ้านพากันรู้สึกไม่ปลอดภัย

 

“ท่านผู้เฒ่า เราไม่ควรปล่อยให้หูเจียวเจียวส่งข่าวของเผ่าไปให้ภูตเร่ร่อนได้ นางคิดจะฆ่าเรา!”

 

“ใช่ เราไม่สามารถปล่อยให้หูเจียวเจียวทำเผ่าตกอยู่ในอันตรายได้อีก”

 

“นางเกือบจะฆ่าลู่ซุยซุย นางสมควรตายเป็นหมื่น ๆ ครั้ง!”

 

ครู่หนึ่ง พวกภูตมุ่งความสนใจไปที่นางมารร้ายของเผ่า

 

ทว่าท่าทางของหูเจียวเจียวไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเผชิญกับคำพูดที่ไม่ดีทั้งหมด เธอก็หันไปมองหลงโม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างตนโดยไม่รู้ตัว

 

เขาเองก็มองเธอแบบเดียวกับที่คนพวกนั้นเข้าใจหรือไม่?

 

สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นใบหน้าเย็นชาของคนข้าง ๆ และอีกฝ่ายก็มองมาที่เธอเช่นกัน

 

เมื่อทั้งคู่สบสายตากันสักพัก หูเจียวเจียวก็จมดิ่งลงไปในดวงตาที่ไม่แยแสคู่นั้นซึ่งมันทั้งลึก มืดมนจนมองไม่เห็นแสงสว่างแม้จุดเล็ก ๆ ราวกับว่าเธอเป็นเพียงคนที่กำลังจะตาย

 

เขาก็ไม่เชื่อในตัวเธอเองใช้ไหม?

 

ในตอนนั้นเอง หัวใจของหญิงสาวสั่นสะท้าน เธอรู้สึกถึงน้ำเย็นที่ไหลลงมาจากศีรษะสู่ปลายเท้า

 

เธอพยายามอย่างหนักมาครึ่งเดือนแล้ว แต่ ณ ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องราวทั้งหมดกลายเป็นเรื่องตลกร้ายสิ้นดี

 

หูเจียวเจียวรู้ว่ามันไม่ง่ายที่มังกรหนุ่มจะเปลี่ยนความคิดเห็นของเขาที่มีต่อเธอ แต่เมื่อเธอต้องเผชิญกับท่าทางเย็นชาและเฉยเมยของอีกฝ่าย เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

 

ท้ายที่สุดแล้ว จิ้งจอกสาวตัดสินใจปิดเปลือกตาลงพลางถอนหายใจเบา ๆ

 

“ท่านผู้เฒ่า ขังข้าไว้เถอะ” จู่ ๆ เสียงเล็กแหลมของหูเจียวเจียวก็ดังขึ้นมา

 

เมื่อชาวบ้านได้ยินเสียงเรียบเฉยนั้น พวกเขาต่างก็ผงะมองไปที่คนพูดด้วยความประหลาดใจ

 

นางใจเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร?

 

หากเป็นเมื่อก่อน นางคงจะร้องไห้โวยวายล้มตัวลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นเหมือนคนบ้าไปแล้ว วันนี้นางไปโดนตัวไหนมา?

 

แต่ไม่นานก็มีเสียงคำรามแข็งกร้าวดังมาจากฝูงชน

 

“ใช่ ขังนางไว้ นางเป็นคนยอมรับเอง!”

 

“เอานางไปขังไว้ในถ้ำหมื่นอสรพิษ!”

 

“เราไม่ควรสงสารผู้หญิงแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ ขังนางไว้จนกว่านางจะตาย!”

 

ในยามนี้เสียงดูถูกเหยียดหยามทั้งหมดเป็นเหมือนไข่เน่าที่ถูกโยนกระแทกร่างกายของหูเจียวเจียวไม่หยุดหย่อน

 

แต่ชั่ววินาทีนั้น เงาสีดำขนาดเล็กก็บินลงมาจากท้องฟ้า

 

จิ้งจอกสาวคว้าเงาดำตัวเล็กด้วยท่าทางประหลาดใจ “เหยาเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่...”

 

ทันทีเธอที่พูดจบ เด็กตัวผอม 4 คนก็ผลัดกันเบียดตัวผ่านช่องว่างระหว่างคนในฝูงชนออกมา

 

เด็กทั้ง 5 ได้ยินสิ่งที่ชาวบ้านพูดทั้งหมด

 

หญิงชั่วร้ายยุ่งอยู่กับงานบ้านทั้งวัน นางช่วยดูแลพวกเขา แล้วนางจะมีเวลาไปสมรู้ร่วมคิดกับภูตเร่ร่อนได้อย่างไร?

 

“ท่านแม่!” หลงหลิงเอ๋อวิ่งไปที่ด้านข้างหูเจียวเจียว แล้วกอดขาของเธอด้วยดวงตาสีแดงก่ำ ก่อนจะตะโกนใส่ภูตคนอื่น ๆ

 

“ท่านแม่ของข้าไม่ใช่ผู้หญิงชั่วช้า พวกท่านเข้าใจนางผิด อย่าขังแม่ของข้า ที่นั่นมันทั้งมืดและน่ากลัว ท่านแม่จะต้องกลัวแน่ ๆ...” เมื่อหญิงสาวเห็นเด็ก 5 คน หัวใจของคนเป็นแม่ที่ถูกแช่แข็งก็พองโตขึ้น

 

ประหนึ่งว่ามีเปลวไฟพุ่งขึ้นจากด้านข้าง และความอบอุ่นนั้นถูกส่งมายังตัวเธอ

 

ตอนนี้ดวงตาคู่สวยของหูเจียวเจียวรื้นไปด้วยน้ำตา เธอมองไปที่ลูกน้อยด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

 

“พวกเจ้า...”

 

ในขณะเดียวกัน หลงจงพ่นลมอย่างไม่สบอารมณ์และหันหน้าหนี “ข้าไม่ได้สนใจความเป็นความตายของท่านหรอกนะ”