บทที่ 84: หลงโม่ที่น่าผิดหวัง

หลงอวี้กำหมัดแน่น เขาปิดปากกระแอมเบา ๆ แล้วพูดว่า “ข้าแค่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเหยาเอ๋อและหลิงเอ๋อเท่านั้น” 

 

แม้ว่าหลงเซียวจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็เม้มริมฝีปากแน่นในขณะที่เงี่ยหูฟังเสียงของแม่จิ้งจอกตลอดเวลา

 

ในช่วงเวลานี้ พี่น้องตระกูลหลงค่อย ๆ ยอมรับการมีอยู่ของหูเจียวเจียว ถึงแม้เด็ก ๆ จะไม่ลืมสิ่งชั่วร้ายที่นางเคยทำในอดีต แต่ตราชั่งในใจของแต่ละคนได้เอนเอียงไปทางหูเจียวเจียวคนปัจจุบันแล้ว

 

แม้ว่าพวกหลงอวี้จะไม่เคยพูดออกมา แต่พวกเขาก็ห่วงใยผู้เป็นแม่อยู่ไม่น้อย

 

“ไอ้เด็กพวกนี้ อย่ามาก่อปัญหานะ แม่เจ้าทำเรื่องไม่ดี นางต้องถูกขังไว้ หลบไปเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าก็จะถูกจับขังเหมือนกัน”

 

พวกภูตที่อยู่ใกล้ ๆ เห็นเข้าก็หันมาดุด่าขับไล่เหล่าเด็กน้อย 

 

“ท่านแม่ หลิงเอ๋อไม่ให้ท่านไป หลิงเอ๋อจะไปกับท่าน” เด็กสาวกอดต้นขาของแม่จิ้งจอกแน่นไม่ยอมปล่อย

 

มันยากที่นางจะมีแม่ที่ดีต่อตนเอง นางไม่อยากสูญเสียคนคนนี้ไปจริง ๆ

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินคำพูดของหลงหลิงเอ๋อก็รู้สึกสะเทือนในใจ

 

เธอฝืนยกมุมปากแสดงรอยยิ้มเฝื่อน ๆ พลางก้มลงประคองไหล่ของเด็กสาวแล้วมองนางอย่างอ่อนโยน

 

“หลิงเอ๋อเด็กดี แม่ไม่เป็นไรหรอก แม่ไปไม่กี่วันเท่านั้น เจ้ากลับไปกับพี่น้องของเจ้าก่อนนะ อยู่ที่บ้านก็เชื่อฟังที่พ่อบอกด้วย ถ้าแม่ได้กลับไปเมื่อไหร่ แม่จะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เจ้ากินเอง”

 

เธอพูดปลอบประโลมลูกสาวพร้อมกับหันไปมองเด็กคนอื่น ๆ ในขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยังใจดีและอ่อนโยนเช่นเคย

 

นั่นทำให้เด็กทั้ง 5 คนตกใจอยู่พักหนึ่ง

 

นางถูกกล่าวหาอย่างนี้แล้วยังคิดถึงพวกเขาอีก...

 

ยามนี้หลงเหยาคร่ำครวญงับชุดหนังสัตว์ที่หูเจียวเจียวสวมอยู่ แล้วดึงเธอออกไปโดยไม่ฟังคำพูดเธอเลยสักนิด

 

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเจ้ามังกรเล็กเกินไป ดังนั้นเขาจึงไม่ต่างจากเด็กวัยกำลังดูดนม เขาดึงได้แค่เสื้อหนังสัตว์เท่านั้น ทำให้แม่จิ้งจอกขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

หญิงสาวมองดูภาพนั้นโดยไม่รู้ว่าตัวเองควรร้องไห้หรือหัวเราะออกมาก่อนดี เธอเจ็บแปลบอยู่ในอกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

 

ในอดีตเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นที่เธอจะต้องเอาชนะใจเด็กพวกนี้เพื่อความอยู่รอด เธอรู้สึกเพียงว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นเพียงตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่าเธอรู้สึกว่าทุกคนมีเลือดเนื้อมีตัวตนจริง ๆ

 

พอคิดถึงว่าตัวเองจะต้องถูกขังอยู่ 2-3 วันแล้วจะไม่ได้พบหน้าลูก ๆ ในช่วงเวลานั้น เธอก็รู้สึกไม่เต็มใจที่จะถูกจับไปขังขึ้นมา

 

แต่หูเจียวเจียวทำได้เพียงส่งหลงเหยาเข้าไปในอ้อมแขนของหลงหลิงเอ๋อ ก่อนจะผลักนางไปหาหลงโม่

 

แต่เด็กน้อยทั้ง 2 ยังขัดขืนดิ้นรนจะไปหาผู้เป็นแม่ แต่พ่อมังกรก็ยื่นมือออกไปกดไหล่ของลูกสาวไว้เสียก่อน

 

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อเงยหน้ามองใบหน้าที่สงบและไม่แยแสของผู้เป็นพ่อ นางก็กำมือทุบแขนของเขาด้วยความโกรธพร้อมพูดว่า

 

“ท่านพ่อไปบอกทุกคนว่าท่านแม่ไม่ได้ทำอย่างนั้นสิ บอกเร็วเข้า! ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ไปจากข้า...”

 

กระดูกของหลงโม่แข็งมากจนมือของสาวน้อยแดง

 

ตอนนี้นางไม่รู้ว่ามันเจ็บหรือเปล่า แต่ดวงตากลมโตเปลี่ยนเป็นสีแดง พร้อมกับส่งเสียงแห่งความคับแค้นใจ ไม่นานน้ำตาเม็ดโตก็ร่วงหล่นลงมาเป็นสาย

 

เมื่อหลงเหยาเห็นพี่สาวของเขาร้องไห้ นัยน์ตาสีแดงทับทิมก็เจือด้วยความเหลืออด ดังนั้นเขาจึงเปิดปากกัดนิ้วของหลงโม่เพื่อกระตุ้นอีกฝ่าย

 

ทางด้านเด็กหนุ่ม 3 คนยังไม่พูดอะไร และมองไปที่พ่อมังกรตัวโตเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าเขาไม่เคลื่อนไหว แม้แต่สีหน้าของเขาก็ดูเฉยเมยไม่เปลี่ยนแปลง หัวใจดวงน้อยของพี่น้องมังกรก็จมดิ่งลง

 

พวกเขารู้สึกผิดหวังจริง ๆ ที่ได้เห็นท่าทางแบบนี้ของพ่อ

 

ในเวลานั้น หลงเซียวกำแท่งไม้แน่นเพราะเกลียดตัวเองที่ไม่มีพลังทำอะไรได้

 

ถ้าเขามีประโยชน์... เขาอาจจะสามารถปกป้องนางได้

 

ทันทีที่ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัว จู่ ๆ เด็กหนุ่มผู้ตาบอดก็สะดุ้งตกใจ เขามีความคิดที่จะปกป้องผู้หญิงชั่วร้ายได้อย่างไร?

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในสายตาของหลงอู่มองว่าหลงโม่นั้นขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าแม้แต่จะยืนหยัดปกป้องผู้หญิงของตัวเอง

 

“ทุกคนยังมีข้า! หลงอู่ผู้นี้ พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ภูตเร่ร่อนมาทำอันตรายต่อเผ่านี้ได้ กับอีแค่ภูตเร่ร่อนไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก”

 

ภูตมังกรร่างใหญ่เดินไปที่กลางฝูงชนแล้วตะโกนพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย

 

เมื่อทุกคนเห็นหลงอู่ ความตื่นตระหนกของผู้คนก็ค่อย ๆ จางหายไปราวกับว่าพวกเขาเห็นป้อมปราการยิ่งใหญ่มาคอยคุ้มกันตนเอง

 

“โชคดีที่หลงอู่เข้าร่วมเผ่าของเราตอนนี้พอดี”

 

“หลงอู่ ในอนาคตเผ่าของเราขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”

 

“ภูตมังกรนั้นทรงพลังมาก หากหลงอู่อยู่ที่นี่ เผ่าเราจะไม่มีปัญหาแน่...”

 

ขณะนี้ภูตหลายคนชื่นชมในตัวภูตมังกรหนุ่มไม่ขาดปาก ซึ่งตัวเขาเองก็รู้สึกมีความสุขกับความรักที่ฝูงชนมอบให้

 

แต่ในใจของเขากลับรู้สึกดูถูกเหยียดหยามคนในเผ่า แค่ภูตเร่ร่อน 2-3 คนยังทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพน่าอนาถ คนพวกนี้มันก็สวะไม่ต่างจากไอ้ขยะหลงโม่เลยสักนิด

 

ถัดมา หลงอู่หลับตาซึมซับความรู้สึกที่ถูกสรรเสริญ จากนั้นก็หันศีรษะไปมองที่หูเจียวเจียว ก่อนจะลดเสียงลงเพื่อพูดกับอีกฝ่าย

 

“ไม่ต้องกลัว ถ้าข้าจับภูตเร่ร่อนพวกนั้นได้ ข้าจะถามความจริงกับพวกมันและคืนความบริสุทธิ์ให้กับเจ้าเอง”

 

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าเต็มใจทำเพื่อผู้หญิงที่ข้าชอบเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดมากล่ะ”

 

สาวสวยคนนี้ต้องน้ำตาซึมแน่ ๆ!

 

คู่ของนางไร้ประโยชน์มาก ในเวลานี้ชายหนุ่มจะต้องยืนหยัดเพื่อจิ้งจอกสาว นางคงไม่เคยพบผู้ชายที่กล้าหาญและสูงส่งเช่นเขามาก่อนแน่นอน

 

ทางด้านหูเจียวเจียวชำเลืองมองเขาราวกับกำลังมองดูคนโง่

 

ไอ้หมอนี่คงป่วยหนัก ควรไปพบหมอบ้างนะ

 

หญิงสาวมองเมินหลงอู่ไปทันที สิ่งเดียวที่เธอกังวลคือลูก 5 คนและต้นกล้ามันฝรั่งที่ปลูกอยู่ในเผ่า

 

เวลาถัดมา เธอระบายลมหายใจเบา ๆ เพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ก่อนจะหันไปยิ้มให้หลงโม่และพูดว่า

 

“หลงโม่ เจ้าดูแลลูก ๆ ให้ดีนะ ข้าดีใจที่ในที่สุดเจ้าก็กลับมา เพราะฉะนั้นใช้เวลากับพวกเขาให้มากหน่อย พวกเขาคิดถึงเจ้ามาก”

 

หลังจากนั้นเธอก็หันศีรษะไปมองหัวหน้าเผ่าอีกครั้ง

 

“ท่านผู้เฒ่า ต้นกล้าผลไม้ดินในทุ่งยังต้องได้รับการดูแล เราต้องระมัดระวังกันหน่อย อย่ารดน้ำมากเกินไป มิฉะนั้น ต้นกล้าผลไม้ดินจะตายไป ทำให้ความพยายามที่เราทำมาทั้งหมดต้องสูญเปล่า”

 

“อืม! ข้าจะคอยดูแลต้นกล้าผลไม้ดินให้ดี เจ้า—”

 

ชายชราพยักหน้าตอบกลับ แต่แล้วเขาก็หยุดพูดไป

 

ตอนนี้ถ้าเขาปล่อยหูเจียวเจียวไป พวกภูตในเผ่าจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน และจะเกิดการจลาจลขึ้น เขาเกรงว่าสถานการณ์ของจิ้งจอกสาวจะอันตรายยิ่งกว่าเดิม ถ้าเขาพบตัวภูตเร่ร่อนเมื่อไหร่ เขาจะหาวิธีค้นหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้

 

อีกทั้งการขังนางไว้คนเดียวมันอาจจะปลอดภัยกว่าด้วย

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่มองหูเจียวเจียวด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ เขาพยายามค้นหาความตื่นตระหนกเล็กน้อยบนใบหน้าของอีกฝ่าย 

 

แต่มัน...ไม่มี!

 

หูเจียวเจียวคนที่อยู่ตรงหน้าเขายังคงสงบ เขาไม่คุ้นเคยกับภาพนี้เลย ในยามปกติ ถ้านางไม่สบถคำด่าคนอื่นอย่างหยาบคายแล้ว นางคงจะกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นเหมือนคนบ้า

 

ดวงตาของชายหนุ่มมืดลง ก่อนที่เขาจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

 

“ท่านพ่อ!” ลูก ๆ ร้องขึ้นมาพร้อมกัน พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อมังกรไม่แม้แต่จะออกไปเผชิญหน้ากับคนอื่น ๆ เพื่อปกป้องแม่จิ้งจอก

 

เหล่าเด็กน้อยรู้ว่าภาพในใจที่ทุกคนมองหูเจียวเจียวนั้นเลวร้ายมากแค่ไหน นางคงไม่มีวันหลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้ไปได้และจะไม่มีใครออกหน้าช่วยเหลือนาง

 

เด็กตระกูลหลงรู้สึกสิ้นหวังมาก และพวกเขากำลังผิดหวังในตัวหลงโม่มากถึงมากที่สุด

 

ในขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวส่ายหัวเบา ๆ ให้เจ้าตัวเล็กทั้ง  5 จากนั้นก็มองไปยังภูตที่กำลังจะพาเธอไปขังและพูดด้วยเสียงเย็นชา 

 

“ไปเถอะ อย่าเสียเวลาเลย”

 

แล้วจู่ ๆ ชาวบ้านที่คอยก่นด่าจิ้งจอกสาวก็เหมือนมีสติกลับมา คนส่วนใหญ่มองไปที่นางมารร้ายอย่างหดหู่

 

ต่อมา หัวหน้าเผ่าโบกมือด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ และรีบเดินออกไปพร้อมกับชายร่างกำยำ 2 คนที่นำหูเจียวเจียวไปที่ด้านนอกของเผ่า

 

จังหวะนั้นเอง ฝูงชนก็ถูกใครบางคนผลักไปให้พ้นทางอย่างแรง ก่อนที่คนคนหนึ่งจะรีบพุ่งออกมาพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

 

“หยุด! ใครมันกล้าพาตัวเจียวเจียวออกไป!”