ตอนที่ 255 เยว่เกอเปลี่ยนไป

ทันใดนั้นประตูเสื้อผ้าที่อยู่ในห้องก็เปิดออกพร้อมกับสิ่งของมากมายที่ถูกเทออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ในที่สุดเซี่ยเฟยก็เข้าใจแล้วว่าเสียงโครมครามในก่อนหน้านี้มันคือเสียงอะไร ปรากฏว่าเยว่เกอยัดทุกอย่างเข้าไปในตู้เสื้อผ้าเพื่อไม่ต้องการให้เขาเห็นห้องที่รกรุงรังของเธอ

อันที่จริงเธอไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนี้ก็ได้ เพราะเซี่ยเฟยก็ไม่ใช่คนที่ชอบรักษาความสะอาดมาตั้งแต่แรก ความจริงห้องบนยานแวมไพร์ที่เขาอาศัยอยู่รกกว่าห้องของหญิงสาวมาก เพราะเพื่อแลกมากับประสิทธิภาพที่สูงที่สุดชายหนุ่มก็แทบจะไม่มีพื้นที่ที่เรียกว่าห้องพักได้ด้วยซ้ำ

จู่ ๆ ใบหน้าของเยว่เกอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ซึ่งเป็นภาพที่ไม่สามารถเห็นได้ง่าย ๆ เลย

ก่อนหน้านี้แม้แต่เรื่องตลกของผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกอายได้ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเขินอายเนื่องมาจากของที่เธอเก็บซ่อนไว้ได้ทะลักออกมา

ในเวลาเดียวกันมันก็มีแอปเปิ้ลสีแดงลูกใหญ่กลิ้งมาที่เท้าของเซี่ยเฟย เมื่อชายหนุ่มได้หยิบแอปเปิ้ลลูกนี้ขึ้นมาเขาก็ได้พบว่ามันมีรอยกัดอยู่บนแอปเปิ้ลอยู่ก่อนแล้ว แต่เขาก็กัดแอปเปิ้ลเข้าไปคำใหญ่ก่อนที่จะหันมาพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เธอจะอายไปทำไม ถึงห้องเธอจะรกแต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ”

ปกติเซี่ยเฟยไม่ชอบกินแอปเปิ้ลแต่เพื่อไม่ให้หญิงสาวคนนี้เสียหน้าเขาจึงจำเป็นจะต้องกินแอปเปิ้ลลูกนี้เข้าไป เพราะเขาต้องการจะบอกเธอว่าข้อบกพร่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย

แต่ใครจะไปรู้ว่าคำพูดเรียบ ๆ ของเซี่ยเฟยทำให้ดวงตาของเยว่เกอเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนที่น้ำตาที่ถูกเก็บซ่อนไว้จะไหลออกมาอีกครั้ง

ปฏิกิริยาของหญิงสาวทำให้เซี่ยเฟยเต็มไปด้วยความสับสน และเขาก็พยายามคิดอย่างรอบคอบว่าก่อนหน้านี้เขาได้พูดอะไรผิดไป

หากพิจารณาจากนิสัยเยว่เกอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมร้องไห้ต่อหน้าใครง่าย ๆ และถ้าหากว่าเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาเซี่ยเฟยก็คงจะรู้วิธีปลอบโยนเธอได้บ้าง แต่เนื่องมาจากผู้หญิงคนนี้คือเยว่เกอภาพที่ชายหนุ่มเห็นจึงไม่ต่างไปจากเสือที่กำลังร้องไห้ เขาจึงไม่รู้ว่าเขาจะปลอบโยนเธอได้อย่างไร

“เซี่ยเฟย!” เยว่เกอกระโจนเข้ามาโอบแขนล้อมรอบคอของเซี่ยเฟยทำให้แอปเปิ้ลที่เขากัดไปก่อนหน้านี้ไหลลงไปติดอยู่ในลำคอของเขา

อันธที่สังเกตการณ์ทุกอย่างอยู่ด้านข้างเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะหัวของเซี่ยเฟยถูกหนีบเอาไว้ใต้หน้าอกคู่ใหญ่ของหญิงสาว

ตามปกติไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้พวกเขาก็ควรจะมีความสุข แต่เยว่เกอเคยบอกเซี่ยเฟยตั้งนานแล้วว่าเธอเป็นเลสเบี้ยนที่ชอบผู้หญิงด้วยกันเอง มันจึงทำให้ชายหนุ่มตกใจจนเผลอกลืนแอปเปิ้ลลงไปแล้วทำให้มันไปติดอยู่กลางลำคอของเขา

“ฉัน… ฉัน จะตายแล้ว!” เซี่ยเฟยพยายามพูดพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว

เยว่เกอรีบปล่อยเขาออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะใช้ฝ่ามือทุบลงไปที่หลังของชายหนุ่ม

แอ๊ก!

เศษแอปเปิ้ลพุ่งออกมาจากปากของเซี่ยเฟยได้สำเร็จ แต่น้ำหนักของฝ่ามือที่เยว่เกอทุบลงไปทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกนักฆ่าลอบโจมตี และนี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขาไม่เคยมองเยว่เกอว่าเป็นเพื่อนสาวของเขาเลย

“นายโอเคไหม?” เยว่เกอถามด้วยความเป็นห่วงขณะยื่นแก้วน้ำให้กับเซี่ยเฟย

“ไม่... ไม่เป็นไรแล้ว เมื่อกี้พวกเราคุยกันถึงไหนแล้วนะ” เซี่ยเฟยกล่าว

“นายบอกว่านายไม่ได้รังเกียจฉัน” เยว่เกอกล่าว

‘ทำไมประโยคนี้มันฟังดูกำกวมจังวะ?’ เซี่ยเฟยแอบคิดภายในใจพร้อมกับพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง

“อ่า ใช่แล้วถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจเธอหรอก…เฉินตงก็เหมือนกัน” เซี่ยเฟยกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ใครจะไปสนใจไอ้บ้านั่น! แค่นายไม่รังเกียจฉันคนเดียวก็พอแล้ว” เยว่เกอกล่าวพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

เซี่ยเฟยรู้สึกว่าวันนี้เยว่เกอค่อนข้างทำตัวผิดปกติคล้ายกับว่าเธอกินอะไรผิดสำแดงเข้าไป เพราะตามปกติแล้วนิสัยของเธอสามารถฆ่าคนได้อย่างเย็นชา แต่วันนี้เขากลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน

“ช่างเรื่องนั้นเถอะ ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไงว่าการดูดซับพลังจากหัวใจจักรวาลเป็นอันตรายต่อร่างกาย” เซี่ยเฟยรีบเปลี่ยนเรื่องและกล่าวถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หากเขายังคงพูดถึงเรื่องในก่อนหน้านี้ต่อไปเขาอาจจะถูกหญิงสาวฆ่าปิดปากได้ทุกเมื่อ ซึ่งเขาก็เคยเห็นสิ่งที่คล้าย ๆ กันนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันมาแล้ว

“ฉันก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่นายไม่ค่อยได้อยู่ภายในค่ายและไอ้เบิ้มก็มีพลังน้ำแข็งที่สามารถต้านทานผลข้างเคียงของหัวใจจักรวาลได้ ฉันเลยไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกมา เพราะตราบใดที่พวกนายไม่เป็นอะไรฉันก็ไม่สนใจเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว” เยว่เกอกล่าว

เซี่ยเฟยพยักหน้าเล็กน้อยแต่คำพูดของเธอก็มีส่วนที่คลุมเครือราวกับว่าเธอกำลังพยายามเก็บซ่อนอะไรไว้บางอย่าง

แต่ในตอนนี้เซี่ยเฟยไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เพราะเขายังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับพฤติกรรมที่แปลกประหลาดของหญิงสาวได้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกประตู

“เฮ้! ไอ้บ้าเซี่ย นายกำลังรีบอยู่ไม่ใช่เหรอหรือว่านายสนใจจะมาเป็นตุ๊กตายางในห้องฉัน?” เยว่เกอกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่กลับมาเป็นปกติ พร้อมกับกอดอกจ้องมองไปทางเซี่ยเฟยด้วยแววตาที่หื่นกระหาย

“ไปแล้วจ้า ไปแล้ว” เซี่ยเฟยรีบตอบพร้อมกับลุกยืนขึ้นวิ่งไปที่ประตู

“คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ เดี๋ยวฉันจะเชิญหมานจุนและเป๋ยไฮ่ไปด้วย พวกเราไม่ได้รวมตัวกันนานแล้ว เดี๋ยวฉันจะต้องมีเรื่องอื่นไปจัดการฉันไม่รู้ว่าพวกเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” เซี่ยเฟยยืนพูดที่ประตู

“อยากจะไสหัวไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาอีกก็ได้” เยว่เกอตวาดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดันเช่นเคย ทำให้ชายหนุ่มรีบปิดประตูและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเฟยไม่รู้จริง ๆ ว่าบุคลิกไหนคือบุคลิกที่แท้จริงของหญิงสาวกันแน่ เพราะไม่ว่าจะเขารู้จักกับเธอมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังแสดงละครอยู่มากเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นรสนิยมทางเพศของเธอที่เธอเคยบอกว่าชอบผู้หญิง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเธอพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในห้องของเธอเลย แม้ว่ามันจะมีเลสเบี้ยนด้วยกันภายในค่ายฝึกเคยติดต่อเข้ามาเนื่องมาจากอยากจะทำความรู้จักกับเธอก็ตาม

ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องนี้ออกไปก่อนที่เขาจะติดต่อไปหาเฉินตง, เป๋ยไฮ่และหมานจุนและเดินทางไปขอยืมเครื่องตรวจจับความลึก เพราะท้ายที่สุดเขาก็กำลังจะไปยังชั้นใต้ดินของห้องสมุด เขาจึงอยากจะรู้ว่าภายในห้องใต้ดินนั้นได้ซ่อนความลับอะไรเอาไว้กันแน่

หลังจากออกมาจากหอพักเซี่ยเฟยก็ได้พบกับเย่เสี่ยวหาน ‘โดยบังเอิญ’ โดยเธอกำลังยืนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โถงทางเดินของหอพักราวกับว่าเธอกำลังยืนรอใครบางคน

เซี่ยเฟยพูดทักทายเย่เสี่ยวหานตามมารยาท และเนื่องมาจากหญิงสาวคนนี้เป็นคนพูดไม่เก่ง หลังจากที่พวกเขาทักทายกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ชายหนุ่มก็ขอตัวจากไปพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังห้องสมุด

***************