ตอนที่ 223 6,500 เมตรต่อวินาที!

ตอนที่ 223 6,500 เมตรต่อวินาที!

เย็น!

ปัจจุบันเซี่ยเฟยกำลังรู้สึกหนาวเย็นราวกับมันได้มีน้ำแข็งพันปีเกาะกุมอยู่ที่หัวใจของเขา!

ลูกแก้วที่ชายหนุ่มได้กลืนเข้าไปละลายตัวทันทีหลังจากที่มันได้เข้าสู่ร่างกายของเขา จากนั้นพลังงานที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าก็เริ่มแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ซึ่งตลอดกระบวนการนี้ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับอวัยวะภายในทั้งหมดอย่างรุนแรงและทำให้ใบหน้าของเซี่ยเฟยซีดเซียวลงกว่าเดิม

ความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นนี้เป็นความเจ็บปวดที่มากยิ่งกว่าการกินน้ำยาสูตรอันธเข้าไป ซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกอุปกรณ์ต่าง ๆ ทรมานทั้งเป็น

ทันใดนั้นเซี่ยเฟยก็ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับสมองที่กลับมาแจ่มชัดเหมือนเดิมอีกครั้ง คลื่นพลังงานที่กระจายไปทั่วทั้งร่างช่วยให้ชายหนุ่มฟื้นฟูความเสียหายกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แต่พลังงานพวกนี้มีปริมาณมากจนเกินไปทำให้เซี่ยเฟยไม่สามารถดูดซึมพลังงานทั้งหมดได้ทัน และกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเขากำลังจะระเบิดออกมาจากภายใน!

อย่างไรก็ตามร่างกายของชายหนุ่มก็ยังคงตกอยู่ในความอ่อนล้า เขาจึงพยายามว่ายเข้าหาฝั่งด้วยร่างกายที่เจ็บปวดและพยายามระงับพลังอันดุร้ายภายในร่างกายเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

น่าเสียดายที่พลังงานพวกนี้ไม่ได้เป็นพลังงานของเซี่ยเฟย พวกมันจึงไม่ยอมอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาเลยและถึงแม้ว่าเขาจะพยายามควบคุมพลังงานภายในร่างอย่างเต็มที่ แต่พลังงานภายในร่างก็เริ่มโจมตีจนแขนขาของเขาอ่อนแรงไปหมด และทำให้ร่างของเขาเริ่มจมลงไปในน้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ

‘เขาจะต้องจมน้ำอีกครั้งใช่ไหม?!’

ทันใดนั้นเองพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของเซี่ยเฟยก็เริ่มทำงานอย่างปริศนาอีกครั้ง เพราะชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าพลังงานภายในร่างกายถูกสูบเข้าไปภายในพื้นที่สมองส่วนที่ 7 อย่างดุเดือด!

พื้นที่สมองส่วนที่ 7 เป็นเพียงเนื้อเยื่อสมองส่วนเล็ก ๆ ที่ยากจะสังเกตด้วยตาเปล่า แต่พื้นที่เล็ก ๆ แห่งนี้กลับดูดซับพลังงานที่แม้แต่ร่างกายของเซี่ยเฟยก็ไม่สามารถที่จะทนรับได้

พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของชายหนุ่มได้ทำหน้าที่เป็นเหมือนกับหลุมดำที่ดูดกลืนพลังงานปริศนาทั้งหมดภายในร่างของเขาไป ไม่มีใครรู้ว่าพลังงานถูกดูดซับไปอยู่ที่ไหน แต่ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีพลังงานทั้งหมดก็ถูกดูดซับไปจนหมด

ไม่กี่วินาทีต่อมาพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของเซี่ยเฟยก็กลับไปหลับสนิทอีกครั้ง ราวกับว่าก่อนหน้านี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซ่า!

เซี่ยเฟยโผล่ศีรษะขึ้นมาพ้นน้ำก่อนที่จะพยายามใช้มือทั้งสองข้างพาร่างของตัวเองว่ายไปหาฝั่ง จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนอนพักบนก้อนหินพร้อมกับหอบหายใจออกมาอย่างหนัก

ความรู้สึกของการรอดชีวิตหลังจากที่เจอวิกฤตเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เพราะเซี่ยเฟยกำลังรู้สึกผ่อนคลายราวกับว่าเขากำลังพักผ่อนอยู่ในสรวงสวรรค์

ความสุขแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้จริง ๆ เพราะในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ได้ดูดซับพลังงานทั้งหมดภายในร่างเขาไป เขาก็รู้สึกเหมือนกับถูกนวดไปทั้งร่างกายจนทำให้เซลล์ทุกเซลล์รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมากนัก เขาจำได้แค่ลาง ๆ ว่าเหมือนเขาจะกลืนอะไรบางอย่างลงไป แต่เขาก็จำรายละเอียดไม่ได้ว่าเขาได้กลืนอะไรลงไปกันแน่

อันธยืนมองเซี่ยเฟยจากด้านข้างด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาคอยสังเกตชายหนุ่มคนนี้อยู่ตลอดเวลา เขาจึงสามารถมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น?” เซี่ยเฟยถามขณะลุกขึ้นมานั่ง

“นายจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” อันธเอ่ยปากถาม

“ฉันจำได้แค่ว่าฉันไม่มีแรงแล้วก็จมลงไปในน้ำ หลังจากนั้นฉันรู้สึกเหมือนได้กินอะไรเข้าไปบางอย่างทำให้พลังงานภายในร่างเริ่มฟื้นตัวกลับมาในเวลาแค่ไม่กี่วินาที” เซี่ยเฟยกล่าว

ขวับ! 

หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็พยายามสะบัดแขนไปในอากาศ ซึ่งเขาก็รู้สึกว่าเขาสามารถสะบัดแขนออกไปได้เร็วกว่าเดิมและสภาพจิตใจของเขาก็รู้สึกปลอดโปร่งมากยิ่งขึ้น

เหตุการณ์ลักษณะนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนเลย เพราะในเวลาเพียงไม่กี่นาทีร่างกายของเขากลับสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งกลับมาได้อย่างรวดเร็ว!

“นายแค่บังเอิญกินอาหารสุดหรูระดับจักรวาลเข้าไปเท่านั้นเอง” อันธกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

เซี่ยเฟยขมวดคิ้วเป็นคำตอบด้วยความไม่เข้าใจ

“นายรู้ไหมว่านายเพิ่งฆ่าตัวอะไรไป?” อันธกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่รู้ ลักษณะของงูตัวนั้นไม่ได้มีบันทึกอยู่ในวิชามนตราอสูร ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์ชนิดหนึ่ง” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับส่ายหัว

บางครั้งสิ่งมีชีวิตก็จะเริ่มกลายพันธุ์เนื่องมาจากอิทธิพลของสภาพแวดล้อมหรือถูกธาตุกัมมันตภาพรังสี ซึ่งงูตัวนี้ก็มีรูปร่างที่ผิดแปลกไปจากงูโดยทั่วไป เขาจึงเดาว่ามันน่าจะเป็นผลมาจากการกลายพันธุ์

อันธพยักหน้าเพื่อเป็นการบอกว่าการคาดเดาของเซี่ยเฟยก็เหมือนกับการคาดเดาของเขา

“งูตัวนั้นถูกนายผ่ากลางด้วยฮาร์ชธันเดอร์เผยให้เห็นลูกแก้วสีขาวที่อยู่ในหัวของมัน และสิ่งที่นายได้กลืนเข้าไปก็คือลูกแก้วที่อยู่ในหัวของงูนั่นแหละ” อันธกล่าว

“ที่ฉันสามารถฟื้นตัวได้ในระยะเวลาสั้น ๆ เพราะลูกแก้วในหัวงูงั้นเหรอ?” เซี่ยเฟยอุทานขึ้นมาด้วยความสับสน

“มันไม่ใช่แค่ร่างกายของนายจะฟื้นตัวขึ้นมาเพียงอย่างเดียวนะ แต่พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของนายก็ได้รับการพัฒนาไปด้วยเหมือนกัน” อันธกล่าวอย่างจริงจัง

เซี่ยเฟยรีบใช้ประสาทสัมผัสสำรวจพื้นที่สมองส่วนที่ 7 อย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นเขาก็ได้พบว่าพื้นที่เล็ก ๆ แห่งนี้ดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงไปบางอย่างคล้ายกับว่าเซลล์สมองในส่วนนั้นมีขนาดใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม แต่เนื่องจากพื้นที่สมองส่วนที่ 7 มีขนาดเล็กมากจนเกินไปมันจึงเป็นการเปลี่ยนแปลงที่แทบจะไม่สามารถสังเกตเห็นได้

“พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของนายดูดซับพลังงานจากลูกแก้วงูขาวไปมากกว่า 99% และทำให้มันฟื้นตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สมมติว่ามันได้มีสถานการณ์แบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นอีกสัก 2-3 ครั้ง ฉันก็เดาว่าพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของนายจะฟื้นตัวกลับมาได้อย่างเต็มที่ และในเวลานั้นนายก็ไม่จำเป็นจะต้องพึ่งน้ำยาในการพัฒนาความสามารถอีกต่อไป” อันธกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันลึกลับ

คำอธิบายนี้ได้ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกตะลึง เพราะเพียงแค่การที่พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของเขาค่อย ๆ ฟื้นฟูขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก็ถือว่าเป็นข่าวดีสำหรับเขามาก ๆ แล้ว เพราะการใช้น้ำยาเพื่อพัฒนาความสามารถกำลังจะกลายเป็นคอขวดสำหรับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ 

ท้ายที่สุดวัตถุดิบล้ำค่าในจักรวาลก็มีอยู่อย่างจำกัดและมันก็ไม่จำเป็นจะต้องพูดถึงระยะเวลาที่เขาจำเป็นจะต้องรอให้น้ำยาถูกดูดซึมจนหมดเลย เพราะยิ่งระดับความสามารถของเขาเพิ่มขึ้นมากเท่าไหร่ระยะเวลาที่ต้องใช้ในการดูดซึมน้ำยาก็จะเพิ่มมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ตอนนี้การดื่มน้ำยาแต่ละครั้งจำเป็นจะต้องใช้เวลาในการดูดซึมนานกว่า 1 ปี ซึ่งถ้าหากว่าเขาได้ใช้น้ำยาที่ผลิตจากวัตถุดิบระดับสูงกว่านี้ เขาก็อาจจะต้องใช้เวลา 10 ปีหรือ 100 ปีในการดูดซึม

“อะไรกันในขณะที่ฉันเกือบตาย พื้นที่สมองส่วนที่ 7 กลับได้ฟื้นฟูสภาพขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ?” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มแห้ง ๆ

ทุกครั้งที่ชายหนุ่มได้เจอกับวิกฤตพื้นที่สมองส่วนที่ 7 จะคอยช่วยเหลือเขาอย่างลับ ๆ ซึ่งหลังจากการต่อสู้เสี่ยงตายบนดาวมรดกเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน จู่ ๆ พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ก็ได้มอบพลังพิเศษชนิดที่ 2 อย่างพลังจิตให้เขามา

กลับมาในตอนนี้เขาได้รอดตายอย่างหวุดหวิดและพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ก็กำลังฟื้นฟูตัวเองในระดับที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ดูเหมือนว่ามันจะมีเพียงแต่อันตรายในระดับที่คุกคามชีวิตของเขาได้เท่านั้น ถึงจะสามารถกระตุ้นให้พื้นที่สมองส่วนที่ 7 ตื่นจากการหลับใหลขึ้นมาได้ และทุกครั้งที่พื้นที่สมองในส่วนนี้ได้ตื่นขึ้นมันก็จะคอยมอบปาฏิหาริย์ให้กับชายหนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า

“น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ” อันธกล่าว

พื้นที่สมองส่วนที่ 7 เต็มไปด้วยการทำงานอย่างลึกลับ ทำให้แม้แต่แฮร์ริสที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางพันธุกรรมและเป็นอัจฉริยะก็ยังไม่สามารถจะอธิบายในเรื่องนี้ได้

นอกจากพื้นที่สมองส่วนที่ 7 จะเป็นจุดก่อกำเนิดพลังพิเศษของมนุษย์แล้ว มันก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพื้นที่สมองในส่วนนี้สามารถจะทำอะไรได้อีกบ้าง เซี่ยเฟยจึงต้องคอยค้นหาความลับในเรื่องนี้ด้วยตัวเองแล้วมันก็ไม่มีใครสามารถจะเข้ามาให้คำอธิบายในเรื่องนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้นพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ของเซี่ยเฟยยังได้เปิดขึ้นอย่างเต็มที่ ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในเขตแดนของพันธมิตร

“พวกเรารีบไปกันเถอะ! ถึงแม้อาจารย์ลุงสองของนายจะช่วยฉันไว้ แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยฉันไปง่าย ๆ แน่” เซี่ยเฟยลุกยืนขึ้นพร้อมกับมองสำรวจสภาพแวดล้อม

“ไม่! อย่างน้อยเราจะต้องตรวจสอบให้แน่ใจก่อนว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แล้วพวกเราค่อยหนีไปทีหลัง” อันธรีบส่ายหัวด้วยความเป็นห่วง

ในสถานการณ์ปกติอันธไม่ถือว่าเป็นคนที่ดื้อรั้นเลย แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เป็นเรื่องของสำนักแล้ววิญญาณนักฆ่าคนนี้จะเปลี่ยนเป็นคนที่จริงจังเสมอ

เซี่ยเฟยไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากจะต้องทำตามคำขอของวิญญาณตนนี้ เขาจึงเดินลัดเลาะไปตามขอบทะเลสาบเพื่อมองหาเงารัตติกาลที่อาจจะได้รับบาดเจ็บ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกกระตือรือร้นเขาจึงเริ่มออกวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่

“ความเร็วของฉันเพิ่มขึ้นไหม?” เซี่ยเฟยถามอย่างสงสัย

“ไม่น่าเชื่อ! ลูกแก้วในหัวงูไม่เพียงแต่จะช่วยซ่อมพื้นที่สมองส่วนที่ 7 ให้กับนายเท่านั้น แต่มันยังช่วยเพิ่มความเร็วให้กับนายประมาณ 50% ด้วย ตอนนี้นายใกล้จะทะลุระดับสตาร์ริเวอร์ขั้นต้นแล้ว ความเร็วของนายอยู่ห่างจาก 6,500 เมตรต่อวินาทีเพียงแค่ 100 เมตรต่อวินาทีเท่านั้น” อันธกล่าว

เซี่ยเฟยพยักหน้ารับด้วยความเบิกบานภายในใจ เพราะการกลืนลูกแก้วงูขาวเข้าไปเพียงแค่ครั้งเดียวกลับทำให้เขาอยู่ห่างจากความเร็วระดับสตาร์ริเวอร์เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น

อย่างไรก็ตามอันธก็ไม่ได้มีอารมณ์ที่จะร่วมยินดีไปกับเซี่ยเฟยด้วย ซึ่งหลังจากที่เขาได้ปล่อยให้ชายหนุ่มดีใจกับความเร็วของตัวเองไปเพียงแค่ไม่นาน เขาก็เริ่มกระตุ้นให้ชายหนุ่มออกค้นหาเงารัตติกาลอีกครั้ง

ในที่สุดเซี่ยเฟยก็ได้พบกับเงาร่างหนึ่งที่กำลังนอนหอบด้วยความเจ็บปวดอยู่ตรงบริเวณน้ำตื้นริมทะเลสาบ ซึ่งมันก็ดูเหมือนกับว่าฮาร์ชธันเดอร์จะทำให้ร่างกายของเขาได้รับความเสียหาย

เงารัตติกาลที่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้ถือว่าเป็นภัยคุกคามสำหรับเขาเลย ชายหนุ่มจึงเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ชายชราเพียงแค่ไม่กี่ก้าวก่อนที่เขาจะคุกเข่านั่งลงไปกับพื้น

“คุณโอเคไหม?” เซี่ยเฟยถาม

เงารัตติกาลขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะเหตุการณ์ในก่อนหน้านี้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเซี่ยเฟยได้รับบาดเจ็บมากกว่าตัวของเขา แต่ในพริบตาชายหนุ่มกลับสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเองกลับคืนมาได้

“ฉันไม่เป็นไร แค่ซี่โครงหัก 2-3 ซี่ทำให้เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก ว่าแต่นายเถอะเป็นยังไงบ้าง?” เงารัตติกาลถามกลับ

“ผมแค่โชคดีเล็กน้อย” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

‘โชคดีบ้านเอ็งดิ!!’ เงารัตติกาลบ่นภายในใจ

ถ้าเขารู้ว่าเซี่ยเฟยไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการจู่โจมในก่อนหน้านี้ แต่ยังสามารถซ่อมแซมพื้นที่สมองส่วนที่ 7 และพัฒนาความสามารถของตัวเองขึ้นมา เขาก็คงจะรู้สึกอยากสาปแช่งชายหนุ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก

เซี่ยเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะขยับแขนเงารัตติกาลไปด้านหลัง แล้วพันมือทั้งสองข้างของชายชราด้วยลวดโลหะบาง ๆ

“ผมจะพาคุณออกไปเอง แต่เพื่อกันคุณตุกติกระหว่างทางผมขอมัดมือคุณเอาไว้ก่อน”

การกระทำของชายหนุ่มถึงกับทำให้เงารัตติกาลพูดไม่ออก เพราะซี่โครงของเขาหักและร่างกายของเขาแทบที่จะไม่สามารถขยับได้ ซึ่งด้วยสถานะในปัจจุบันมันก็อย่าว่าแต่การพยายามเอาชนะชายหนุ่มเลย เพราะเพียงแค่การพยายามเคลื่อนไหวก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับเขาแล้ว

อันธทำได้เพียงแต่ถอนหายใจเมื่อได้เห็นความระวังตัวของเซี่ยเฟย ถึงยังไงชายชราคนนี้ก็เป็นอาจารย์ลุงสองของเขาเอง เขาจึงรู้สึกไม่พอใจการกระทำของชายหนุ่มอยู่เล็กน้อย

เซี่ยเฟยไม่ได้สนใจความไม่พอใจของอันธเลย เพราะในมุมมองของเขาเงารัตติกาลยังคงเป็นภัยคุกคามอยู่เสมอ และถึงแม้ว่าเขาจะสัญญากับอันธว่าจะให้ความช่วยเหลือชายชราคนนี้ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องให้ความไว้วางใจกับเงารัตติกาล

ชายหนุ่มมัดแขนชายชรา 2-3 รอบก่อนที่จะค่อย ๆ ยกร่างของเงารัตติกาลขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อหาทางออกสู่โลกภายนอก

หลังจากหลงอยู่ในถ้ำอยู่สักพัก ในที่สุดป่าดงดิบสีแดงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเขาอีกครั้ง

ในระหว่างที่เซี่ยเฟยกำลังคิดว่าจะวางเงารัตติกาลทิ้งเอาไว้ที่นี่หรือจะส่งร่างของเขากลับไปยังค่ายพักของสำนักอยู่นั้น จู่ ๆ มันก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นจากในป่า!!

***************

อะไรอีกกกกกก หรือถึงคิววานรหน้าขาวโชว์ตัว?