ตอนที่ 20 พลังย้อนกลับ

บทที่ 20

ตอน พลังย้อนกลับ

เมืองมนุษย์ในตอนนี้

 ณ.ตอนนี้ โลกได้เกิดภัยพิบัติมากมาย ไฟป่า ภูเขาไฟระเบิด น้ำท้วม สึนามิ แผ่นดินไหว ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเหล่าปีศาจ ต้องการค้นหาศิลาแผ่นสุดท้ายให้เจอ ได้เกิดสงครามเล็ก ๆ มากมาย ช่วงนี้เหล่าเซียนและเทพก็ต้องต่อสู้ปกป้องมนุษย์และดินแดนของตน มนุษย์เองก็ทำสงครามฆ่ากันเอง โลกตอนนี้วุ่นวายมาก ทุกหนทุกแห่งร้อนเป็นไฟดั่งอเวจรและแล้วพวกจอมมารก็ได้สิ่งที่ต้องการ พวกเขาค้นพบแผ่นศิลาจนได้ มันอยู่ใต้สมุทรลึกที่สุดของโลก 

ที่คฤหาสน์โยคี โยคีได้แผ่นศิลาชิ้นสุดท้าย เขาได้นำไปยังคฤหาสน์เพื่อให้พ่อของวิวแปลมัน เมื่อศาสตราจารย์ประกอบแผ่นศิลาทั้ง 4 เข้าด้วยกัน ได้เกิดแสงสีแดงขึ้นตัวอักษร เริ่มขยับสลับตำแหน่ง ตรงกลางของแผ่นศิลามีช่องว่างอยู่  แผ่นศิลาค่อย ๆ ประกบเข้าหากันด้วยตัวของมันเอง อักษรต่าง ๆ บนแผ่นศิลาก็ขยับไปมาเปลี่ยนตำแหน่งไปทุกครั้งที่แผ่นหินขยับตัว

อีกด้านของวิว ราตรีนี้หนาวเย็นยิ่งนัก

วิวนอนหลับอยู่ในห้อง ระหว่างศิลาผสานเข้าด้วยกัน เขารู้สึกเจ็บปวดทั่วร่างกาย เขาฝันเห็นทุกอย่างล้มตาย เปลวเพลิงเผาทุกอย่าง ผู้คน พ่อ เทพ เวน เพื่อน ทุกคนตาย ในความฝันเขาโกรธจนคุมตัวเองไม่อยู่ เขาได้ระเบิดพลังออกมา   ระหว่างนั้น องค์ชาย กับ ฟาง และลุคไม่ได้อยู่วัง พวกเขาได้รับสารจากท่านอาจึงได้ออกเดินทาง มอบหมายให้ซันและยีนทำหน้าที่ดูแลวังภูผา ทั้ง 2 คนออกไปตรวจสอบตามประตูต่างโดตามปกติ แต่ทันใดนั้นพวกเขาได้รับคลื่นพลังที่รุนแรงมาก ทุกคนหาแหล่งที่มา แต่แสงสีแดงนั้นเกิดขึ้นที่ห้องเวน ซึ้งมีวิวอยู่ที่ห้อง

ซันพูด  “เกิดอะไร”

ยีนพูดด้วยความเป็นกังวล  “แสงนั้นมาจากห้ององค์ชาย”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน  “วิว” พวกเขามุ่งหน้าไปยังห้องของเวน ซึ้งตอนนั้นเหล่าเทพธิดา และเหล่าภูติยืนอยู่หน้าห้องด้วยความตกใจ

ซันถาม  “เกิดอะไรขึ้น”

เทพธิดาคนหนึ่งพูดขึ้น  “ข้าน้อยไม่ทราบ”

ซันเดินเข้าห้องไป  “วิว”  ซันเรียก 

ภายในห้องเกิดพลังมหาศาล ทั่วทั้งห้อง ราวกับพายุ ซันรีบเดินไปที่ตัววิว แล้วจู่ ๆ พลังบางอย่างก็โจมตีมาที่ซัน และโจมตีทุกคนที่นั้น ทั้งภูตและเทพธิดาต่างพากันต่อสู้ 

               ซันพูด  “วิวหยุด หยุดเดี๋ยวนี้”

               ซันพยายามเขาให้ถึงตัววิว  แล้วใช้พลังเวทย์ปลุกวิวทันที ซึ่งมันก็ทำให้วิวรู้สึกตัว แล้วทุกอย่างก็สงบลงทันที แต่ซันกลับได้รับบาดเจ็บสาหัส ยีนเข้ามาคว้าร่างของซันที่กำลังจะล้มลง

วิวตกใจ “อาจารย์”

ยีนพูด   “เกิดอะไรขึ้น” เขามองหน้าวิว

วิวร้องไห้น้ำเสียงเขาสั่นเครือ  “ผมไม่รู้”

ยีนอุ้มร่างของซันกลับห้อง  “เรียกท่านหมอมาดูอาการ” ยีนสั่งเทพธิดา วิวได้วิ่งตามไปทันที  สายตาก็กวาดดูไปรอบ ๆ ต้นไม้ ดอกไม้ เข้าของถูกทำลายไปบางส่วน เขาคิด มันเกิดขึ้นเพราะเรา 

ที่ห้องของซัน ท่านหมอตรวจดูอาการของซันที่ไม่ได้สติ 

ยีนถาม “เป็นไงบ้างท่านหมอ”

ท่านหมอพูด  “อาการหนัก พลังย้อนกลับ ข้าจนปัญญาจริง ๆ”

วิวพูด เขาร้องไห้   “ท่านหมอ ท่านต้องช่วยอาจารย์นะ ท่านหมอ”

ท่านหมอส่ายหน้า เขาเดินออกไป วิวยังคงวิ่งตาม   “ท่านหมอ ผมขอร้องละ”

ท่านหมอพูด “บางที่ในหอคัมภีร์อาจจะมีวิธีรักษาพลังย้อนกลับ แต่เสียดาย องค์ชายไม่อยู่ ข้าไม่อาจเข้าไปได้”

วิวพูด “อาจารย์มีเวลามากแค่ไหน”

ท่านหมอพูด  “แค่สองวัน”

วิวพูด  “ไม่ทันนะซิ” เขามองมาที่ร่างของอาจารย์ แล้วตัดสินใจเดินมุ่งหน้าไปที่หอคัมภีร์ 

ยีนเข้ามาขวางไว้  “เจ้าจะบุกรุกหอคัมภีร์ไม่ได้ เหล่าทหารยามไม่มีทางให้เจ้าเข้าไป”

วิวพูด “จะปล่อยให้อาจารย์ตายอย่างนั้นหรือ โทษนี้ผมรับมันเอง”

ยีนยังคงขัดขวางเขา “ข้าให้เจ้าไปไม่ได้”

วิวพูด  “อย่าบีบผมให้ใช่มันกับคุณ”

ยีนมองดวงตาของดิวน์ที่เกิดแสงสีแดงก่ำ เขารู้ดีว่าถ้าปล่อยให้วิวใช้พลังนั้นอีกอาจทำให้ที่นี่เกิดเหตุไม่คาดฝันอีกแน่

ยีนพูด “เจ้าผ่านด้านผู้คุมไม่ได้หรอก ข้าจะพาเจ้าเข้าไปเอง และที่สำคัญคัมภีร์พวกนั้นเจ้าจะพาออกจากหอคัมภีร์ไม่ได้ ถ้าเจ้าพาคัมภีร์ออกมาจากหอคัมภีร์ คัมภีร์จะสลายไปทันที เจ้าต้องใช้เนตรความจำ”

วิวพูด “เนตรความจำเหรอ ให้ตายซิตอนอาจารย์สอนกลับไม่ตั้งใจเรียน”

ที่หอคัมภีร์ ยีนพาวิวมาถึงทางเข้า 

ทหารยามพูด “ท่านองครักษ์” ทหารยามโค้งคำนับ ยีนไม่พูดอะไร เขาใช่พลังเวทสะกดทหารยามไว้ 

ทหารยามพูด  “ท่านองครักษ์ ไม่มีป้ายหยกท่านเข้าไปไม่ได้ ท่านรู้ดีว่ามันอันตราย”

วิวหันมาถามทหารยาม  “อันตรายอย่างไร”

ทหารยามพูด “หากไม่มีป้ายหยกจะไม่มีพลังคุ้มกันพิษ”

วิวพูด  “แค่หอคัมภีร์ทำไมอันตรายละ”

ยีนจับแขนวิว  “ข้าเข้าไปเอง เจ้าอยู่ข้างนอก” วิวมองหน้ายีน ความคิดบางอย่างก็ไหลเข้ามาในหัวของเขา เขาทำสีหน้าตกใจ

“เวนเจ้ามาได้ไง” ยีนตกใจหันไปมองทันที แล้ววิวก็ใช่ฝ่ามือตียีนที่ด้านหลังด้วยจนหมดสติ เขาคว้าร่างของยีนให้พิงกำแพง

ทหารยาม “ท่านองครักษ์”

วิวมองหน้าทุกคน  “ผมทำให้เกิดเรื่องทุกอย่างขึ้น ผมต้องแก้ด้วยตัวของผมเอง หากจะตาย ทุกคนต้องรอด”

ทหารยาม “คุณชาย หยุดนะ”