173 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งแสงอีกครั้ง

173 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งแสงอีกครั้ง

“มาโกโตะ เราจะขึ้นนั่นเหรอ?” (ลูซี่)

“อุว้าาา ใหญ่มาก~” (อายะ)

ที่ที่ลูซี่และซา-ซังชี้ไป มีเรือรบบินหลายลำ

กองทัพอากาศที่ภาคภูมิใจของเกรทคีธ ปีกสีแดง

พวกเขาเรียงกันอยู่ที่ท้องฟ้าของเมืองหลวง

ตัวตนของพวกมันค่อนข้างท่วมท้น

“งั้น ไปกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ” (ทาริสก้า)

“อืม…นายพลทาริสก้า แต่เราไปที่ไฮแลนด์ด้วยเรือบินของเพื่อนเราได้นะ…” (มาโกโตะ)

นายพลทาริสก้ามาที่โรงแรมโดยมีลูกน้องเป็นตันตามมา

ความรู้สึกที่ว่าเราวิ่งหนีจากนี่ไม่ได้คืออะไรกัน?

“เราไปทางเดียวกัน บนเรื่องนั้น มันไม่ใช่เพียงแต่ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ ฮีโร่ของประเทศแห่งไฟอายะ-โดโนะก็อยู่ด้วย แบนนั้น มันธรรมชาติที่จะไปด้วยกันกับคุณ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” (ทาริสก้า)

“ฮีโร่มาโกโตะ มารับความจริงใจของนายพลเถอะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียกระซิบใส่หูของผม

เมืองผมมองไปที่เธอ ตาของเธอพูด ‘ยอมแพ้เถอะ’

“ที่นี่มันร้อน ขึ้นไปได้แล้ว อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังถือร่ม

แต่มันดูเหมือน แม้ว่าด้วยนั่น เธอยังรู้สึกถึงความร้อน และเธอจ้องแสงแดดเหมือนกับจะรำคาญมัน

ซุยหลับอยู่บนร่ม

ผมตกใจที่มันไม่หล่น

“เข้าใจแล้ว เจ้าหญิง ทุกคน ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมยอมแพ้และขึ้นเรือรบบินของประเทศแห่งไฟ

◇◇

ไม่กี่ชัวโมงหลังจากออกเดินทาง

ผมนั่งเก้าอี้อยู่ในห้องประชุม ด้วยกันกับนายพลทาริสก้าและคนอื่นๆ

เจ้าหญิงโซเฟีย เจ้าชายเลนเนิร์ด ลูซี่ ซา-ซัง และฟูเรีย-ซังอยู่ที่นี่ด้วย

มีทหารของประเทศแห่งไฟเรียงกันอยู่รอบห้อง

(มันยากที่จะผ่อนคลาย…) (มาโกโตะ)

ผมจะชอบเรือบินของฟูจิ-ยังมากกว่า

แต่ฟูจิ-ยังกลับไปที่มักกาเรนแล้วตอนนี้

มันเป็นการไปส่งคาวาคิตะ-ซังไว้กับคริส-ซัง

เมื่อรวมการสนทนาเมื่อวันก่อน มันฟังดูเป็นลางไม่ดี แต่สำหรับคาวาคิตะ-ซังที่ไร้บ้านและไร้งาน มักกาเรนน่าจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ

ฟูจิ-ยังพูดว่าเขาจะตามเรามาภายหลัง

“งั้นตอนนี้ ทุกคน มีบางอย่างที่ผมอยากจะบอกพวกคุณทุกคน” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้ามองเราจากกลางโต๊ะกลมขนาดยักษ์

มันดูเหมือนเขาจะอธิบายสถานการณ์เบื้องหลังคำสั่งที่กระทันหัน

“อย่างที่พวกคุณรู้กันดีอยู่แล้ว เกรทคีธได้ส่งนักรบไปที่ทวีปปีศาจมากมายเป็นปรกติ และเรารวบรวมข้อมูลของกองทัพลอร์ดปีศาจ” (ทาริสก้า)

เฮฮฮ๋ อย่างนั้นเหรือ

ประเทศแห่งน้ำไม่ทำอย่างนั้นเหรอ?

ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟีย

(เราไม่มีคนที่จะทำอย่างนั้นได้…) (โซเฟีย)

(ใช่….) (มาโกโตะ)

ความเศร้าของประเทศที่อ่อนแอ

“จากรายงาน มีความเคลื่อนไหวใหญ่จากปีศาจและมอนสเตอร์ในทวีปปีศาจ ราชาสัตว์ซากัน และราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียส; มีรายงานว่าลูกน้องของพวกเขารวมตัวกัน” (ทาริสก้า)

ทุกคนกลืนน้ำลายกับคำพูดของนายพลทาริสก้า

ราชาสัตว์ปกคลองที่ราบใหญ่ซึ่งรวมไปถึงทะเลสาบพิษแห่งขี้เถ้า และทะเลทรายลวงตา

ลูกน้องของราชามอนสเตอร์ทะเล เป็นมอนสเตอร์ทะเล ดังนั้นนั้นชายหาดทั้งหมดของทวีปปีศาจเป็นถิ่นพวกเขา

ปรกติแล้วพวกเขาไม่ทำงานร่วมกัน ดังนั้น ถ้าสองคนรวมตัวกันนั่นหมายถึง…

“การเคลื่อนไหวทางทหาร?” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดถามนายพลทาริสก้า

“น่าจะเป็นเช่นนั้น” (ทาริสก้า)

นายพลพยักหน้าหนักๆ

“ผู้นำของกองทัพลอร์ดปีศาจได้เคลื่อนไหวไม่กี่ครั้งในอดีตด้วย อย่างไรก็ตาม มีข้อมูล,ว่าลอร์ดปีศาจเองเป็นศูนย์กลางของการเรียกนี้ มันไม่เกิดขึ้น ตั้งแต่สงครามเมื่อ 100 ปีก่อน

หนึงในอัศวินของประเทศแห่งไฟอธิบาย

“100 ปีก่อน… การต่อสู้ที่ทำให้โรซาลี-ซังเป็นตำนาน?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว สงครามที่หม่าม๊าและฮีโร่ของไฮแลนด์สู้ด้วยกันกับราชาแมลงวาลัค” (ลูซี่)

ผมสนทนากับลูซี่ในเสียงที่เบา

มันเป็น 100 ปีตั้งแต่ตัวลอร์ดปีศาจเองเคลื่อนไหว

มันเป็นข่าวใหญ่อย่างแน่นอน

ผมนึกถึงวิชาประวัติศาตร์ที่ผมได้เรียนในวิหารแห่งน้ำเกี่ยวกับทวีปตะวันตก

ความมืดเมื่อ 1,000 ปีก่อน

มีลอร์ดปีศาจ 10 คน ด้วยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็นยอดเขา

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีบลิส

ราชามังกร แอสทารอธ

ราชาสัตว์ ซากัน

ราชามอนสเตอร์ทะเล ฟอร์เนียส

ราชายักษ์โกลิอัท

ราชาอมตะ ไบฟรอน

ราชาแมลง วาลัค

ราชานางฟ้าตกสวรรค์ อรินเยส

ราชาปีศาจร้าย บาร์บาโทส

และสาวกของโนอาห์-ซามะ ฮีโร่ผู้บ้าคลั่ง เคน

พวกเขาปกครองทั้งโลก

ทุกทวีปในตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ และทะเล แม้แต่ทวีปลอยฟ้า ที่พูดว่าเป็นบางอย่างอยู่บนโลก

โลกถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำที่มันไม่หายไป และทุกคนเป็นทาสของปีศาจ; ยุคของความมืดมิด

ผู้กอบกู้อาเบลปรากฏตัวขึ้นมากระทันหันและกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

มีลอร์ดปีศาจที่ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล

ลอร์ดปีศาจที่หายตัวไปหลังจากการพ่ายแพ้ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

ลอค์ดปีศาจที่ปิดตัวเองอยู่ในทวีปปีศาจด้วยกันกับลูกน้อง รอเวลาที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ

และลอร์ดปีศาจในทวีปปีศาจในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อปกครองโลกอีกครั้ง

แต่นี่ยังเป็นสถานการณ์ที่ดีกว่า 1,000 ปีก่อนมาก

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่ฟื้นคืนชีพ และมี ลอร์ดปีศาจ 3 คนเหลืออยู่

ลอร์ดปกปีศาจที่เหลือ 3 คนรวมถึงมังกรที่อายุมากที่สุดและลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด แอสทารอธ ที่อยู่เหนือสุดแม้แต่ในหมู่ลอร์ดปีศาจทั้ง 9

ศักยภาพในการรบนั้นยังไม่รู้

“ไม่ว่ายังไง…” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าพูดนี่เหมือนพยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศ

“จากเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะ ยังมีเวลาก่อนเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย ดาห์เลีย?” (ทาริสก้า)

“ใช่ นั่นถูกแล้ว นั่นทำไมเราควรจะเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหวก่อน” (ดาห์เลีย)

ออราเคิลแห่งไฟ ดาห์เลีย-ซัง แน่นอนว่าอยู่ในการประชุมนี้ด้วย

ฮีโร่โอลก้าได้อยู่ข้างเธอ แต่เธอเชื่องเหมือนแมวนอน

“ชั้นกังวลโดยการเคลื่อนไหวในทวีปปีศาจ ปีศาจปรกติแล้วจะไม่ทำอะไรกลับกลอก แต่…” (ดาห์เลีย)

“ภายในกองทัพลอร์ดปีศาจ มีผู้ทรยศมนุษยชาติ การรวมกันของกึ่งปีศาจ โบสถ์งู ไม่มีประกันว่าพวกเค้าจะไม่วางแผนอะไรในหมู่พวกเค้า เพราะทั้งหมดพวกเค้าเชี่ยวชาญในการทำอย่างนั้น”

ผมได้กังวลกับคำพูดว่า ‘กึ่งปีศาจ ผู้ทรยศมนุษยชาติ’ และมองข้างหลังด้วยเปลี่ยนมุมมอง

ผมเห็นฟูเรีย-ซังที่มีสีหน้าขมขื่น

(ชั้นควรจะพูดอะไรมั้ย?) (มาโกโตะ)

ผมมองฟูเรีย-ซัง…

(...มันโอเค เงียบแล้วฟันซะ) (ฟูเรีย)

สายตาแบบนั้นจ้องมาที่ผม

ผมรู้สึกขัดแย้งเกี่ยวกับมัน แต่ผมตัดสินใจที่จะฟังเงียบๆ

“การเดินทางทางเหนือใน 1 เดือนเพราะว่า จากออราเคิล-โดโนะของเทพเจ้าแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ มันจะมากกว่า 60 วันก่อนการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ รายละเอียดของแผนจะถูกแถลงที่ประเทศแห่งแสง เมื่อฮีโร่ทั้งหมดรวมตัวกัน คุณมีคำถามอะไรจนถึงตอนนี้มั้ย?” (ทาริสก้า)

“““…”””

ความเงียบปกคลุมห้องประชุม

(งั้นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพในสองเดือนถ้าเร็วที่สุด…) (มาโกโตะ)

มันเป็นประมาณ 2 ปีตั้งแต่ผมมาที่โลกนี้

มีสถานการณ์อันตรายส่วนตัว แต่ทวีปทิศตะวันตกนั้นสงบสุข

ถ้าผมไม่ได้ไปสู้กับโบสถ์งู ผมคงจะได้สำรวจดันเจี้ยนที่เลือก และมีความสุขกับชีวิตอิเซไกที่สบายๆ

แต่สิ่งที่จะเกิดตอนนี้คือสงคราม

ปีศาจ สู้กับ มนุษย์ กึ่งสัตว์ เอลฟ์ และอีกมากมาย สงครามที่สู้ไปด้วยกันกับประเทศพัฒมิตร

(หืม?...ถ้าชั้นจำไม่ผิด มีผู้คนที่อยู่ที่อื่นนอกจากทวีปตะวันตก ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)

“นายพล ผมมีคำถาม” (มาโกโตะ)

ผมยกมือขึ้นเหมือนมันเป็นโรงเรียน

ทุกคนมองมาทางนี้

…ผมไม่เก่งกับความสนใจ

“มีอะไรเหรอ ฮีโร่-โดโนะ?” (ทาริสก้า)

“เราจะไม่ร่วมมือกันกับประเทศของทวีปอื่นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ปล่อยทวีปลอยฟ้าที่ไม่มีใครรู้จักว่าอยู่ที่ไหน มีทวีปทิศตะวันออกและทวีปทิศใต้ และควรจะมีมนุษย์และเผ่าอื่นๆอยู่ที่นั่น

มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามันมีการแลกเปลี่ยนระหว่างพวกเขามาก แต่ดังนั้นผมไม่ได้ถูกสอนข้อมูลมามากกับวิหารแห่งน้ำนะ

“...ใช่ นายเป็นคนต่างโลก ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ มันช่วยไม่ได้ที่นายไม่รู้ เราได้ส่งผู้ส่งสาส์นไปที่ทวีปอื่นเพื่อขอการสนับสนุน แต่…” (ทาริสก้า)

ทวีปทิศใต้มี 3 ประเทศใหญ่

ความสัมพันธ์ระหว่าง 3 นั้น{ไม่ดี} แต่มันไม่ถึงจุดที่ว่าอันตราย

ไฮแลนด์เป็นตัวแทนทวีปทิศตะวันตกและส่งทูตไปที่อาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดในทวีปทิศใต้

อย่างไรก็ตาม ทวีปทิศใต้และทวีปทิศเหนือมีระยะห่างมากระหว่างพวกเขา ดังนั้นพวกเขาขอผ่านการเดินทางทางเหนือ

{‘ถ้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ พวกเขาจะไม่ยั้งความร่วมมือ’} เห็นว่าเป็นคำตอบของพวกเขา

อีกสองประเทศก็ทำเหมือนกัน

ขณะที่ทวีปทิศตะวันออก มันเป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า

ตอนนี้มีหลายประเทศสู้กันเพื่อความเป็นเจ้าโลกในทวีป

ปัจจุบันยังไม่รู้ว่าประเทศไหนจะชนะ และถ้าทวีปทิศตะวันตกส่งทูตไปที่ประเทศใด้ประเทศหนึ่ง มันอาจจะจุดประกายความขัดแย้งในทวีปทิศตะวันตกด้วย

เพราะสิ่งนั้น เราไม่ได้ร้องขอความร่วมมือของพวกเขา

“มันได้พูดว่าทวีปทิศตะวันตกจะเป็นคนแรกที่ถูกเล็งเมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ มันใกล้เคียงกับทวีปปีศาจที่สุด คู่ไปกับความจริงที่ว่าผู้กอบกู้อาเบลมาจากทวีปทิศตะวันตก” (ทาริสก้า)

“...เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณสำหรับคำอธิบาย” (มาโกโตะ)

ทวีปทิศตะวันตกเป็นคนที่ใกล้ที่สุดกับทวีปปีศาจ และเป็นคนที่มีความกลัวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ลึกที่สุด

นั่นทำไมเกือบจะไม่มีสงครามระหว่างประเทศ และพวกเขาสามารถจะเตรียมตัวเองสำหรับการสู้กับปีศาจ

แต่ทวีปอื่นไม่มีความรู้สึกถึงความอันตรายเดียวกันเหมือนทวีปทิศตะวันตก

พวกเขาพึ่งพาไม่ได้

(ช่างเป็นสถานการณ์ที่ลำบาก…) (มาโกโตะ)

การประชุมของวันนั้นจบลง

◇◇

ไม่กี่วันต่อมา

กองกำลังเรือรบบินของประเทศแห่งไฟมาถึงเมืองหลวงซิมโฟเนียอย่างปลอดภัย

ปราสาทไฮแลดขนาดยักษ์ใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้นขณะที่เราเข้าไปใกล้ขึ้น

ในกามูรันก็ใหญ่ด้วยเหมือนกัน แต่นี่ใหญ่กว่าแน่นอน

ข้างหน้าเมืองป้อมปราการขนาดยักษ์ มีรูปปั้นของผู้กอบกู้อาเบลถือดาบ

รูปปั้น {เขียวๆ} นี่ทำให้ผมนึกถึงเทพีเสรีภาพ

(หืม?) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกบางอย่างแปลก

มันคืออะไร?

“ว้าาา เห็นมันแล้ว เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง สงสัยว่าเอริ-จังสบายดีมั้ย” (อายะ)

ตัวของซา-ซังดันรั้วจับของเรือรบบิน

ผมคิดว่า ‘นั่นอันตราย’ แต่ซา-ซังปัจจุบันจะไม่มีแม้แต่รอยข่วนแม้ว่าเธอตกจากเรือบิน

“เฮ้ ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“มีอะไร?” (อายะ)

“รูปปันต้องผู้กอบกู้อาเบลสีนั้นตลอดมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมพูดเกี่ยวกับสิ่งที่มันกวนใจผม

“เอ๋? ชั้นคิดว่ามันเหมือนเดิมนะ” (อายะ)

“...เมื่อชั้นเห็นมันก่อนหน้า ชั้นคิดว่ามันคนละสี…” (มาโกโตะ)

ผมจำมันผิดเหรอ?

“ชั้นจะรู้ถ้าสีเปลี่ยนกระทันหัน” (อายะ)

“หืมม ใช่” (มาโกโตะ)

มันเหมือนที่ซา-ซังบอก

ผมต้องจำมันผิดแน่

“เราจะลงจอดในไม่นาน รถม้าได้รออยู่ข้างล่าง ดังนั้นขึ้นรถมาและตรงไปที่ปราสาทไฮแลนด์”

ลูกน้องของนายพลทาริสก้านำทางเรา

“เจ้าหญิง เราจะไปเจอกับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

“ฮึ่ม” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังหันหน้าหนีน่าจะเพื่อซ่อนความอายของเธอ

และสำหรับผม มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมเจอซากุไร-คุง

แต่ในสถานการณ์นี้ที่ลอร์ดปีศาจได้วางแผนบางอย่าง ผมคิดว่าฮีโร่แห่งแสงจะยุ่ง

ผมจะมีเวลาคุยถ้าผมไปเยี่ยมเยียนเขามั้ย?

ผมได้คิดอย่างนั้นระหว่างที่ถูกสั่นโดยรถม้าและมองทิวทัศน์ของเมืองหลวง

มีคนมากมายเหมือนเคย

แต่มีแค่มนุษย์

ผมไม่เห็นเอลฟ์และกึ่งสัตว์

มันต่างจากโรเซสและเกรทคีธ; เมืองหลวงซิมโฟเนียมีเส้นแบ่งระหว่างเผ่าพันธุ์ชัดเจน

บอสมาเฟียหนุ่มปีเตอร์สบายดีมั้ย?

ผมก็กังวลเกี่ยวกับเด็กในโบสถ์ที่สลัมของเขต 9 ด้วย

(แต่ชั้นไม่มีเวลาจะกังวลเกี่ยวกับคนอื่น สงครามกำลังจะเริ่ม…) (มาโกโตะ)

มันแค่ความรู้สึกของความอันตรายไม่ขึ้นมา

บางทีอาจเป็นเพราะผมได้โตมากับวิถีชีวิตที่สงบสุข หรือบางทีเพราะโล่งจิตทำให้ใจผมสงบ…

น่าจะเป็นทั้งสองอย่าง

ในท้ายที่สุด รถม้าหยุดข้างหน้าประตูรั้วขนาดยักษ์ของปราสาทไฮแลนด์

ผมจะลงรถม้า และฟูเรีย-ซังพูดกับผม

“เฮ้ อัศวินของชั้น โชคร้ายจะมาสู่นาย…น่าจะ?” (ฟูเรีย)

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“อาา ชั้นเห็นอนาคตวินาทีนึงได้ แต่…ชั้นบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร” (ฟูเรีย)

“เธออย่ามากระตุ้นความรู้สึกไม่ปลอดภัยที่นี่ได้ป่ะล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมมองอยย่างสงสัยไปที่ฟูเรีย-ซังระหว่างที่ข้ามประตูรั้วของปราสาทไฮแลนด์

หินปูพื้นเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

“ทากัตซูกิ-คุง หยุด” (อายะ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ซา-ซังดึงแขนผมกระทันหัน

แม้แต่ซา-ซัง ‘มีอะไรเหรอ?’ คือที่ผมกำลังจะถาม

*ปั้ง!!*

แสงจ้ากระทันหัน

และจากนั้น หลังจากวินาที พื้นดินสั่นไหว

หลังจากนั้น กลุ่มควันขึ้นมา นำวิสัยทัศน์ของผมออกไป

ระเบิด?!

โบสถ์งู?!

ผมรีบคลายมือขวาของผมเพื่อเตรียมตัวกับการโจมตีของศัตรู

หลังจากที่กลุ่มควันหายไป มีนักดาบผมบลอนด์และเกราะทองที่พราวตา

มีออร่าเป็นสายฟ้าออกมาจากชุดเกราะ

…อาา นาย

“มันเป็นซักพักแล้ว ฮีโร่ของโรเซส ทากัตซูกิ มาโกโตะะะะะ!!”

ดัง

นายไม่ต้องตะโกนมากขนาดนั้น ผมได้ยินดังและชัดเจน

“...เฮ้ยา เกรา-ซัง นายดูเหมือนจะสบายดีนะ” (มาโกโตะ)

“ให้ชั้นยืมหน้านายหน่อยนืงงงงง!!” (เกราลท์)

คนที่โผล่ออกมาด้วยการคุยแบบนักเลงคือฮีโร่สายฟ้าเกราลท์ วาเลนไทน์

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท
เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord