108 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปรอบๆเมืองหลวง

108 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปรอบๆเมืองหลวง

“อะไร, โผล่มาตอนชั้นมีอาหารที่อร่อย ช่างหยาบคาย”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแยกจากผม ไม่พอใจ

“อ-อาหาร…มันคืออย่างนั้น” (ซากุไร)

“ซ-เซ็นเซย์…โปรดอย่าทำให้ชั้นตกใจ ชั้นคิดว่าหัวใจชั้นจะหยุดเต้นแล้ว” (โนเอล)

ซากุไร-คุงและเจ้าหญิงโนเอลดูเหมือนจะสังเกตการเข้าใจผิด

“อืม…เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจ

ช่างบริสุทธิ์

“ฮีโร่มาโกโตะ, นายคิดอะไรแปลกๆใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“ชั้นเปล่านะ” (มาโกโตะ)

“งั้น, พวกเธอมาทำอะไร?”

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจ้องฮีโร่และออราเคิล

ผมเชื่อไม่ได้ว่าเธอเป็นคนเดียวกันกับที่ผมลูบหัวเมื่อกี้นี้

“เราขอความคิดเห็นของคุณเกี่ยวกับแผนการเดินทางทางเหนือได้มั้ย? ด้วยโบสถ์งูที่ควบคุมกองทัพมอนสเตอร์ 1,000 ปี, การมีส่วนร่วมของราชาสัตว์, ซากัน, ได้ชัดเจนขึ้น เจ้าหน้าที่ของทหารไฮแลนด์ได้พูดว่า พวกเขาอยากจะเลื่อนกำหนดการของการเดินทางทางเหนือ” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลพูดด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

หน้าของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเหมือนจะเบื่อในทางตรงกันข้าม

“สถานการณ์ของการเพิ่มกองกำลังทหารจากพันธมิตรหกชาติเป็นยังไง?”

“ผมพูดได้ว่าประมาน 80% จากแผน”

“งั้นมันไม่ควรค่าแก่การคิดเลย นายยังไม่พร้อม นายทำอะไรพยายามที่จะรีบน่ะ?”

“แต่มีความเป็นไปได้ที่ว่าปีศาจจะเริ่มก่อน!” (โนเอล)

“ช่วยไม่ได้…คือที่ชั้นอยากจะพูด, แต่ชั้นเป็นมือสมัครเล่นในเรื่องแผนการณ์ แต่ชั้นมีความภาคภูมิใจในการเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งในทวีปนะ ถ้าเจ้าหน้าที่ได้ตัดสินใจที่จะเร่งกำหนดการ, ชั้นจะไม่ต่อต้านมัน”

“มันโอเคเหรอ…?” (โนเอล)

“ทำตามใจเลย ชั้นเพียงแต่จะสู้ ‘เมื่อชั้นคิดว่าเราชนะได้’”

เมือปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดสิ่งนี้, ผมได้เห็นตาที่คิดถึงอดีตเล็กน้อย

“คำพูดนั้นมาจากผู้กอบกู้อาเบล-ซามะเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถาม

“ใช้, ประโยคที่เค้าโปรดปรานที่สุด ‘เตรียมการสำหรับชัยชนะให้เสร็จก่อน’ และ ‘เมื่อโจมตี, ทำการโจมตีกระทันหัน’ แม้ว่าเขาเป็นฮีโร่, เขาระวังตัว ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้นะ ในศึกตัดสินกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, เอเวลิส, ทั้งหมดเพราะอาเบลเป็นฮีโร่ที่เหลืออยู่คนเดียว”

“เกิดอะไรขึ้นกับฮีโร่คนอื่น…?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถาม, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะส่งสายตาที่มีความหมายมาหาผม

“ฮีโร่คนอื่นได้ถูกกำจัดโดยลอร์ดปีศาจและ{สาวกเทพมาร}”

(เก่ะห์) (มาโกโตะ)

แม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียก็มองมาทางนี้

โนอาห์-ซามะ…

มันไม่ใช่แค่ฮีโร่ส่วนใหญ่, เค้าถูกกำจัดทั้งหมดยกเว้นคนเดียว…

“หนูเข้าใจแล้ว, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เราจะดำเนินแผนการเดินทางทางเหนือตามกำหนดการ” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลพูดในเสียงที่เบา

“โฮ่ห์, นั่นโอเคเหรอ?”

“หนูจะทำตามคำพูดของผู้กอบกู้-ซามะ” (โนเอล)

ดูเหมือนมันได้ถูกตัดสินแล้ว

ผมส่วนตัวแล้วอยากจะฝึกก่อนจะมีอีเว้นท์อย่างการ ‘ปราบลอร์ดปีศาจ’ ดังนั้นมันช่วยผมที่ว่ามันจะเกิดในอนาคตที่ไกลขึ้น

“ยังไงก็ตาม…” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลผ่อนคลายสีหน้าและน้ำเสียง

“คุณได้สนิทกันดีกับฮีโร่ของโรเซส, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ คุณจะถูกดุโดยโซเฟีย-ซัง, รู้มั้ย?” (โนเอล)

“น-โนเอล-ซามะ?!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้ลนที่โดยโยนการสนทนาไปที่เธอ

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ออราเคิลของโรเซส”

“ค-ค่ะ, คุณดูเหมือนเคยเลยนะคะ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (โซเฟีย)

งั้นพวกเขาก็รู้จักกัน

“โซเฟีย-ซังและชั้นได้เข้าเรียนในสถาบันเดียวกันเพื่อที่จะเป็นออราเคิล ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นครูสอนเวทมนตร์ของเรา” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลกระซิบกับผม

เจ้าหญิงโซเฟียดูจะประหม่าขณะที่เธอพูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ในจุดยืนที่สูงกว่าจริงๆ

“พูดถึงแล้ว, โปรดเก็บการดื่มเลือดของมาโกโตะ-ซามะไว้ในระดับปานกลาง ชั้นได้มอบเลือดของ พี่สาวน้องสาวบริสุทธิ์ของโบสถ์เทพธิดาให้, ไม่ใช่เหรอ?” (โนเอล)

“โนเอล…เลือดที่ได้ถูกส่งมา, ครึ่งนึงของพวกเขาไม่บริสุทธิ์, เธอรู้มั้ย?”

““เอ๋?””

เจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟียส่งเสียงตกใจ

ซากุไร-คุงและผมมองหน้ากัน, ไม่เข้าใจว่านี่หมายถึงอะไร

“ม-ไม่มีทางน่า…ครึ่งนึงของพี่สาวน้องสาวในโบสถ์เทพธิดาไม่ใช่สาวบริสุทธิ์…?” (โนเอล)

“เป็นไปไม่ได้! พวกเค้าได้ฝึกและไม่มีการติดต่อจากเพศตรงข้ามภายนอกอย่างแน่นอน!”

“งั้นมันต้องเป็นจากเพศตรงข้ามจากข้างใน”

““……””

คำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะทำให้เจ้าหญิงทั้งสองคนมองกันแล้วอยู่ในความเงียบ

นี่คือนั่น?

ธรรมชาติของข้างในโบสถ์เทพธิดาได้แปดเปื้อน?

โลกนี้เละเทะ, หือห์

ออ้า ใช่มันคือโลกที่ผู้คนพูดว่ามันมุ่งหน้าไปที่จุดจบ

“ชั้นจะกลับแล้ว เธอจะทำอะไร, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“อะไร, นายจะกลับแล้วเหรอ? นายผ่อนคลายที่นี่ได้นะ, รู้มั้ย”

ผมไม่อยากโดนดูดเลือดอีกแล้ว

ผมได้มึนนิดหน่อยแล้ว

“นายโอเคมั้ย, ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้กังวล

ผมเพียงแต่ตอบมันด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว

“เจอกัน, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

“ใช่, เจอกัน, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

ผมคำนับเจ้าหญิงโนเอล, แล้วออกมาจากห้องของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย

หลังจากนั้น, เราได้ไปรับลูซี่, ที่เมาและปล่อยเวทยมนตร์ในสถานที่จัดงาน, และซา-ซัง, ที่ส่งอัศวินบินไปข้างนอกปราสาท หลังจากที่พยายามจะลวนลามเธอ, และเรากลับไปที่โรงแรม

…อุ้ปส์, ผมควรจะดูพวกเขาให้ถูกต้อง

◇

วันต่อมา

“ยินดีที่ได้เห็นนายมา ฮีโร่ของโรเซส-โดโระ, สาวน้อย, และนักเวทย์เอลฟ์-คุง”

พวกเราอยู่ที่ชั้นสูงสุดของแกรนด์ไฮแลนด์คาสิโน, ข้างในห้องวีไอพี

“ค-ครับ” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณสำหรับคำชวน, โอจิ-ซัง!” (อายะ)

“ย-ยินดีที่ได้พบ ชั้นคือลูซี่…” (ลูซี่)

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ซา-ซัง, ลูซี่, และผมได้ถูกล้อมโดยทุกคนจากคาสเตอร์แฟมิลี่อีกครั้ง

เราได้ถูกชวนโดยปีเตอร์กระทันหัน

“ขอบคุณที่มา, น้อง! ขอโทษที่กวนนายตอนนายยุ่งอยู่” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์กระฉับกระเฉงเหมือนเคย

“ไม่หรอก, ชั้นว่างน่ะ” (มาโกโตะ)

หลังจากเหตุการณ์จบลง, คนที่มีอิทธิพลเป็นคนที่จัดการกับสิ่งที่ตามมา, ดังนั้นคนอย่างซา-ซังและผมไม่มีอะไรจะทำ

แต่เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะยุ่งนะ

ฟูจิ-ยังก็มีงานเยอะด้วย, ดังนั้นเขาไม่ได้มากับเราวันนี้

“พ่อพูดว่าเค้าอยากมอบคำขอบคุณส่วนตัวจริงๆน่ะ, นายเห็นมั้ย” (แจ็ค)

พี่ชายคนโตสุด, แจ็ค คาสเตอร์-ซัง พูดด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น

“แฟมิลี่ของเรามีกึ่งสัตว์มากมาย ถ้านายไม่ได้แก้คำสาปของโบสถ์งู, มันจะแย่แน่” (เจโนวา)

บอสของแฟมิลี่, เจโนวา คาสเตอร์-ซัง ที่มีแผลเป็นใหญ่บนใบหน้าของเขา

“คนที่แก้มันคือเจ้าหญิงฟูเรีย ผมจะบอกเธอให้” (มาโกโตะ)

พูดถึงแล้ว, ผมชวนฟูเรีย-ซัง, แต่เธอไม่มา

ปรกติแล้วคุณจะปฏิเสธการพบกับมาเฟีย

“น้อง...ชั้นได้ยินมาว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด” (ปีเตอร์)

“อัศวินของเจ้าหญิงต้องสาป” (แจ็ค)

ปีเตอร์และแจ็ค-ซังทำสีหน้าที่เกร็งเล็กน้อย

เป็นอัศวินของออราเคิลแห่งความมืดไม่ได้ดูดีในโลกนี้เลย, หือห์

“เฮ้ย, อย่าพูดอะไรหยาบคายสิ!” (เจโนวา)

เจโนวา-ซัง ตะโกน

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น แค่ได้ยินเกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืด ที่เป็นการเกิดใหม่ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ, พวกเค้าได้กลัว เธอเป็นผู้มีพระคุณกับคาสเตอร์แฟมิลี่ มันน่าเสียดายที่เธอมาไม่ได้วันนี้, แต่บอกเธอว่าที่นี่ยินดีต้อนรับเธอไม่ว่าตอนไหน” (เจโนวา)

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

ผมจะบอกเธออย่างน้อย

“ฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ-โดโนะ, มันมีอะไรกวนใจนายรึเปล่า? เราทำอะไรไม่ได้มาก, แต่เราจะทำทุกอย่างที่เราทำได้” (เจโนวา)

“อืมม…” (มาโกโตะ)

นั่นมีปัญหา

มันดูเหมือนเขาไม่มีเจตนาแฝงภายใต้สิ่งนี้, แต่ขอความช่วยเหลือจากมาเฟียมันค่อนข้าง…

แต่ไม่พูดอะไรก็ดูเหมือนจะเป็นปัญหาในตัวมันเองด้วย

ผมชำเลืองไปที่ซา-ซังและลูซี่ที่โต๊ะข้างๆ และ…

“อายะ-ซามะ, นี่เป็นอัญมณีหายากที่เราได้จากประเทศแห่งดิน, คาลิรัน”

“ลูซี่-ซามะ, นี่เป็นชุดที่ได้รับความนิยมอยู่ตอนนี้ในไฮแลนด์”

“ว้าาห์, สวยจัง~” “ช่างน่ารัก!”

รอบๆพวกเขาคือพนักงานผู้หญิงของคาสิโน?

พวกเขาได้แสดงให้ซา-ซังและลูซีดูหลายสิ่ง, และพวกเขาดูเหมือนจะสนุก

“เราจะมอบทั้งหมดนี่ให้เธอ”

“เอ๋? ข-ของแพงๆทั้งหมดนี่อ่ะนะ?” (อายะ)

“อืม, เราควรทำยังไงดี, อายะ…?” (ลูซี่)

พวกเขาพูดว่าพวกเขาจกมอบอัญมณีและชุดที่ดูแพงให้พวกเขา, และซา-ซังและลูซี่ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

ยังไงซะ, มันดูเหมือนมันเป็นการขอบคุณจากการแก้คำสาป, ดังนั้นผมเดาว่ามันควรจะโอเคที่รับคำขอบคุณจากพวกเขา

ผมเดาว่าผมควรได้รับของฝากสำหรับฟูเรีย-ซังอย่างน้อย

(แม้อย่างนั้น, คาสเตอร์แฟมิลี่, หือห์…ผู้นำของด้านมืดของเมืองหลวง…) (มาโกโตะ)

กลุ่มมาเฟียที่ชื่อได้โดดเด่นแม้ในทวีป

มันเป็นอิทธิพลอีกแบบจากเจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมคิดบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจ

“...ผมขออย่างนึงได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมบอกเขา

◇

““““““…….””””””

คนที่อ้าปากค้างตรงหน้าผมคือ พี่สาวของโบสถ์และเด็กกำพร้าในเขต 9

“เฮ้นั่น, ชั้นปีเตอร์ของคาสเตอร์แฟมิลี่! จากวันนี้ไป, โปรดเรียกชั้นว่าพี่!” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์แนะนำตัวเขาในเสียงที่ดัง

“อ-อืม…มาโกโตะ-ซัง, นี่อะไรน่ะ?”

พี่สาวถามผมอย่างประหม่า

“ขอโทษที่ฉุกละหุก มันดูเหมือนคาสเตอร์แฟมิลี่จะช่วยพวกเธอถ้าเธอมีปัญหา แต่ชั้นอาจจะบังคับกับพวกเธอที่นี่นะ…” (มาโกโตะ)

ที่นี่เป็นพื้นที่ของคาสเตอร์แฟมิลี่, ดังนั้นผมพยายามขอให้เขาดูและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แน่นอนว่า, ผมให้พวกเขาสัญญาว่าจะไม่ชวนเด็กกำพร้าไปเป็นมาเฟีย

“ขอบคุณมาก, ฮีโร่-ซามะ”

“ชั้นได้ยินว่าที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ยีนและเอมิลี่โตขึ้นมา แต่นี่เป็นทั้งหมดที่ชั้นทำได้นะ” (มาโกโตะ)

“นั่นมันเพียงพอแล้ว พวกเขาได้ถูกเลือกปฏิบัติเพียงเพราะเขามีเลือดปีศาจ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้, พวกเขาจะจบที่การเกลียดสังคม…นายช่วยเราได้มากจริงๆ”

พี่สาวขอบคุณพวกด้วยน้ำตาในตาเธอ

ผมดีใจที่มันไม่ได้รบกวนพวกเขาโดยไม่จำเป็น

“นี่-จัง, ขอบคุณครับ!”

“มาโกโตะ-นี่จัง, ผมจะมีเป้าไปที่การเป็นฮีโร่ด้วย”

“ไอโง่, ไม่มีทางที่คนต่ำๆอย่างเราจะมีสถานะและสกิลของฮีโร่-ซามะ”

“ช่าย ช่าย, ชั้นมีแค่นักสู้ระดับกลาง และเวทมนตร์ดินระดับกลาง…”

“หนูมีแค่เวทมนตร์ไฟระดับกลาง มันมีคำถามว่าหนูจะเป็นนักผจญภัยระดับเหล็กได้มั้ย”

หือห์?

เด็กพวกนี้มีสกิลที่อันตรายแบบนี้?

“เฮ้ย เฮ้ย, ดูโซลบุคของชั้นแล้วตะลึงกันซิ” (มาโกโตะ)

ผมโชว์โซลบุคให้เด็กดู

““““““เอออออออออ๋?!””””””

“สถานะนี่อะไร?!” “เค้าอ่อนแอกว่าผมอีก!” “ว-เวทมนตร์: 4?” “อาชีพคือนักเวทย์ฝึกหัด!” “ไม่มีทางน่า!” “แต่เวทมนตร์อย่างเดียวของเค้าคือเวทมนตร์น้ำระดับประถม…” “ไม่มีสกิลจำพวกนักรบเลยเหรอ…?” “นี่-จัง, พี่เป็นฮีโร่จริงๆเหรอ…?”

อ-โออ้…

ช็อค -> สงสาร -> สงสัย; สายตาของพวกเขาเปลี่ยนผ่านอย่างราบลื่นแบบนั้น

มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่วิหารแห่งน้ำ!

“พวกนาย, น้องตรงนี้, เห็นมั้ย, เอาชนะฮีโร่สายฟ้าเกราลท์หนึ่งต่อหนึ่ง, แล้วขับไล่กองทัพมอนสเตอร์ 1,000 ปี 5,000 ตัว เค้าเป็นฮีโร่จริงๆ” (ปีเตอร์)

ปีเตอร์พูดเสริม

“““““ว้าว, มาโกโตะ-นี่จัง, พี่สุดยอดดดดดดดด!!”””””

สายตาของพวกเขากลับมาเป็นชื่นชมอีกครั้ง นั่นโล่งใจหน่อย

“ยังไงซะ, นายสามารถเป็นฮีโร่ได้แม้ว่าสถานะและสกิลแบบชั้น, ดังนั้นพวกนายควรจะโอเค” (มาโกโตะ)

“ข-เข้าใจแล้ว!” “นี่-จัง, หนูจะพยายาม!” “ผมจะมีเป้าไปที่การเป็นฮีโร่!”

หืม, ผมทำมันได้ พวกเขาได้จิตวิญญานกลับมาแล้ว

“มาโกโตะ…ชั้นคิดว่าการเอานายมาตั้งเป็นพื้นฐานมันมีคำถามนะ…” (ลูซี่)

ลูซี่กระซิบในหูผม

ซา-ซังพยักหน้าอย่างเร่าร้อนข้างผม

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ทุกคน~, ฮีโร่ของโรเซสคนนี้เป็นคนประหลาดที่ฝึกอยู่ตลอดนอกจากเวลาที่เค้านอน, รู้มั้ย~” (อายะ)

ซา-ซังพูดกับเด็ก

“จริงเหรอ, นี่-จัง?”

“ยกเว้นเมื่อพี่หลับ, พี่ฝึกตลอดเลยเหรอ…?”

“เฮ้ย, อย่าแค่พูดอะไรตามใจสิ” (มาโกโตะ)

ผมได้ตอบโต้ทันที

“น-นั่นโล่งใจ ไม่มีทาง—”

“นายฝึกได้แม้ว่านายนอนอยู่” (มาโกโตะ)

“““…..”””

“...นายฝึกแม้แต่ตอนนายนอน?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง, นายมัน…ยังไงซะ, แต่ชั้นรู้ว่านายเป็นแบบนั้นนะ” (อายะ)

ไม่ใช่แค่เด็ก, แม้แต่ลูซี่และซา-ซังได้มองผมเหมือนคนประหลาด

ผมได้ตั้งโล่งจิตไปที่ 99% และสร้างลูกบอลน้ำบนหัวผมแล้วให้มันลอง

ถ้าผมพลาดการควบคุม, มันจะจบที่โดนน้ำสาดข้างบนหัว

คุณสามารถหลับระหว่างฝึกในแบบนั้นได้ และมันยังอนุญาติให้คุณอยู่ในการป้องกัน, ดังนั้นผมแนะนำมัน

…คือที่ผมอธิบายให้พวกเขา, แต่…

“...และนั่นมันเป็นอย่างนั้น มาโกโตะเป็นคนประหลาด, ดังนั้นพวกเธอไปตามจังหวะของตัวเองนะ, ทุกคน” (ลูซี่)

“““““โอเค~”””””

แล้วในท้ายที่สุด, พวกเขาฟังลูซี่

ใครคือคนประหลาด? ช่างหยาบคาย

ซา-ซังพูดว่า “ชั้นจะเล่นกับเด็กวันนี้!” แล้วอยู่ที่โบสถ์

◇

พวกเราอยู่บนทางกลับจากโบสถ์, ในเขต 4

“โย่, ทากัตซูกิ”

“ฮ-เฮ้นั่น, ทาเคดะ-คุง” (มาโกโตะ)

เพื่อนร่วมชั้นเก่าเรียกผม

แต่ผมสังเกตุเขาจากการเปลี่ยนมุมมองนะ

ผมคิดว่าเขาจะไม่คุยกับผม, ผมเลยเมินเขา

“เวทมนตร์ของนายน่าประทับใจมาก! ชั้นอยู่ในกองทหารที่ 1 ของอัศวินแห่งแสง แต่มันไกลจากที่นายอยู่นะ” (ทาเคดะ)

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

จริงเหรอ

ผมไม่สังเกตเลยซักนิด

“มันได้อันตรายจริงๆ มอนสเตอร์ 1,000 ปีต่างจากมอนสเตอร์ที่เราสู้ปรกติอย่างสิ้นเชิงเลยนะ, หึ้ห์” (ทาเคดะ)

จากนั้นทาเคดะทำสีหน้าขอโทษขอโพย

“ชั้นขอโทษที่พูดแปลกๆก่อนหน้านี้ นายเหลือเชื่อไปเลย ชั้นคิดว่าการเป็นฮีโร่นั้นลำบาก, แต่พยายามเข้า” (ทาเคดะ)

“อ-โอเค…พยายามเข้าเหมือนกันนะ” (มาโกโตะ)

ทาเคดะ-คุงโบกมือขณะที่เขาจากไป

“ครั้งหน้าเมื่อเรามีการรวมตัวกันของชั้นเรียน, ชั้นจะเรียกนาย!” (ทาเคดะ)

ผมได้ยินเสียงเขาจากไกลๆ

ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ

(แต่ชั้นน่าจะไม่ไปนะ) (มาโกโตะ)

ผมไม่เก่งกับเรื่องแบบนั้น

“นายดูเหมือนจะมีความสุขนะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ลูซี่หัวเราะคิกคักข้างผม

“ไม่ใช่ว่ามันดีเหรอที่นายคืนดีกันกับเพื่อนร่วมชั้นของนายได้!” (ลูซี่)

มันไม่เหมือนกับว่าเราสู้กันอยู่…

(ยังไงซะ, มันก็ดีขึ้นกว่าเวลานั้นที่วิหารแห่งน้ำ) (มาโกโตะ)

มันน่าจะทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นที่ถูกชมโดยเพื่อนร่วมชั้นเก่า มากกว่าถูกชมโดยขุนนางประเทศแห่งแสง

หลังผมเบาขึ้นเล็กน้อยตอนนี้

◇

3 วันหลังจากเหตุการณ์

“เจ้าหญิงโซเฟีย, เจ้าชายเลนเนิร์ด, เราจะกลับไปที่มักกาเรน” (มาโกโตะ)

เอ๋?! จะไปแล้วเหรอ? ขุนนางไฮแลนด์อยากเจอคุณนะ, มาโกโตะ-ซัง” (เลนเนิร์)

อย่างนั้นเหรอ?

มันดูเหมือนการพูดว่าผมสนิทกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้แพร่ไป, และมันจบที่ขุนนางได้มาทีละคนทีละคน

มามอบของขวัญ (สินบน)

ไม่, มันมีจุดหมายอะไรที่ส่งของแบบนั้นให้ผม?

“แม้ว่ามันเป็นโอกาสดีที่จะขยายคอนเนคชั่นของนาย นายไม่มีความทะเยอทะยานเลย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้หัวเราะคิกคัก

“ชั้นแค่ไม่เก่งที่จะคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ” (มาโกโตะ)

“นายละเอียดอ่อนเหมือนเคย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“แม้ว่านายโอเคที่จะพุ่งตรงเข้าไปหามอนสเตอร์ที่อันตรายอย่างสิ้นเชิง” (ลูซี่)

“เธอพูดอะไรน่ะ, ลูซี่? มอนสเตอร์ไม่พูดนะ” (มาโกโตะ)

““ฮ่าาห์…””

ทำไมซา-ซังและลูซี่ถอนหายใจพร้อมกันล่ะ?

“และจากนั้น, พวกเราบอกประเทศแห่งแสงว่าเราจะกลับไปที่ประเทศแห่งน้ำ, และ…

เจ้าหญิงโนเอลเรียกผมไปที่ปราสาทไฮแลนด์…

บอกว่าฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ, ต้องมา {คนเดียว} ที่ปราสาทราชวงศ์

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord