กล่องเวลา 13: เจดีย์ยักษ์

            ประตูบานใหญ่ถูกเปิดเข้ามาภายในโดยวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง สองสาว สองหนุ่ม วัยไล่เลี่ยกัน หนุ่มคนหนึ่งท่าทางแก่ปีกว่าใครเดินนำหน้าทุกคนก้าวไปยืนกลางโถงกว้าง ก่อนหันหลังมามองอีกสามคนที่เหลือ ซึ่งกำลังหันมองโดยรอบด้วยความรู้สึกต่างกันไป อยากรู้อยากเห็น สนอกสนใจ และหวาดระแวง ภายในที่พวกเขาอยู่โอ่โถงใหญ่โตไม่ผิดไปจากที่เห็นด้านนอก ทว่ากลับไร้การดูแลใส่ใจอย่างที่ควรจะเป็น ห้องโล่งๆกับตู้ไม้ว่างเปล่าจำนวนหนึ่งเรียงรายฝุ่นเกาะหนา ในนี้ไม่มีอะไรน่าเจริญตาเลยสักนิด

  “ไม่เห็นมีอะไรเลย”เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทีแรกเธอคิดว่าคงจะมีอะไรพิเศษมากกว่านี้ให้ได้ดู

  “ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ขึ้นไปดูด้านบนกันหน่อยเถอะ”คนเดินหน้าสุดบอก แล้วเดินไปที่บันไดเล็กกลางห้อง ทำให้อีกสามคนด้านหลังต้องรีบเดินตามมาอย่างเสียไม่ได้

            ชั้นสอง ชั้นสาม ชั้นสี่ ทุกชั้นสภาพคล้ายกันหมด ทว่าทุกคนก็คุยกันแล้วว่าจะขึ้นไปให้ถึงชั้นสูงสุดของตึกแห่งนี้ ยอดเจดีย์สูงเก้าชั้น แม้เด็กสาวอีกคนในกลุ่มจะไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากท้วงอะไร เพราะอีกใจก็อยากลองขึ้นไปดูวิวด้านบนว่าจะเป็นอย่างไรเหมือนกัน สองขาก้าวเหยียบบันไดเหล็กขึ้นไปอย่างระมัดระวัง มันทั้งชันและแคบ ถ้าไม่ใช่เพราะความอยากรู้อยากเห็นที่มากเกินปกติตามประสาวัยคึกคะนอง คงไม่มีใครอยากเสียเวลาเดินเล่นในเจดีย์ร้างแบบนี้นานหรอก เจดีย์ตั้งใหญ่โต ทว่ากลับไม่มีอะไรเลย ถึงดูไม่น่าสนใจ แต่ก็ชวนให้อยากค้นหาอยู่ดี

            คนเดินนำหน้าก็เอาแต่ไต่ราวบันไดขึ้นไปเรื่อยๆ แทบไม่มองคนด้านหลัง อีกหนึ่งหนุ่มที่มาด้วยก็หันมองนั่น มองนี่อย่างสนใจไปตลอดทาง แม้จะเห็นอยู่ว่าแต่ละชั้นไม่แตกต่างกันเลยก็ตามที ส่วนสองสาว คนหนึ่งทำหน้าเบื่อโลกแต่ก็ยอมเดินตามทุกคนมา ผิดกับอีกสาวที่กวาดตามองทุกอย่างด้วยความรู้สึกพิศวง เธอเปล่าเห็นอะไรมากกว่าเพื่อนๆ หากเป็นหัวใจ หรือจินตนาการก็ไม่ทราบ ที่ทำเธอรู้สึกแปลกๆกับที่นี่

            ขณะเดินมาถึงชั้นห้า ทันใด เด็กสาวคนดังกล่าวก็ร้องเสียงดัง พาทุกคนที่มาด้วยตกใจหันควับมองมาทางเธอเป็นตาเดียว ก่อนจะได้เห็นเจ้าของร่างเล็กเกาะราวบันไดแน่น สีหน้าหวาดวิตก ตัวโคลงไปโคลงมาเกือบจะร่วงจากบันได จนเพื่อนสาวที่อยู่ใกล้ที่สุดต้องรีบคว้าตัวไว้ ก่อนเพื่อนชายอีกคนจะเข้ามาช่วย คนที่เกิดความผิดปกติขึ้นรีบยึดแขนทั้งสองไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หัวเธอตอนนี้รู้สึกว่าเจดีย์ที่อยู่กำลังโยกเยกดึ๋งดั๋งไปมาราวกับเยลลี่ เท้าที่พยายามเกาะพื้นบันไดก็ทำท่าจะเอาไม่อยู่ คิดได้อย่างเดียวว่า ถ้าไม่ยึดใครสักคนไว้แน่นๆมีหวังได้ปลิวลงด้านล่างเป็นแน่

  “ไหวไหมป๊อบ?”เป็นเด็กหนุ่มที่เอ่ยถามก่อนใคร

  “ไหวๆ”อีกฝ่ายตอบทันที ทั้งที่ความจริงเธอรู้ว่ามันแย่มาก แต่อีกสามคนที่เหลือดูเด็กสาวจากภายนอกก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรร้ายแรง จึงทำเพียงรอให้เธอตั้งสติได้ก็พากันเดินต่อไปจนถึงยอดเจดีย์ พร้อมกับอาการประหลาดนั้นจะค่อยๆหายไป