ตอนที่ 3 แค่นี้ก็พอ

     เมื่อถึงคอนโด อาทิตย์ได้เดินตามตะวัน จนถึงห้อง

     “ห้องรกหน่อยนะไม่มีแม่บ้าน” ตะวันพูด

      อาทิตย์มองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูใหญ่หรูหรา เขาหันไปถามตะวัน “ทำไมคุณถึงเชื่อใจผมครับ”

      “ให้เรียกฉันว่า คุณตะวันนะ แล้วนายละ”

       “ผมอาทิตย์ครับ”อาทิตย์เงียบแม่ตั้งชื่อเราเหมือนพ่อเลย

       “แปลกนะชื่อเรามีความหมายเดียวกันเลย” ตะวันยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้อาทิตย์

       “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเชื่อใจเด็กอย่างนาย แต่ถ้านายเป็นโจร จะเอาอะไรก็เอาไปเลย ห้องนอนนายอยู่ด้านนั้น วันนี้ฉันเหนื่อยมากขอนอนก่อนแล้วกัน นายเองก็นอนซะ”

     “ครับ พอ.....เอิ๊ก คุณตะวัน”

      “ฉันหวังว่า ฉันคงมองนายไม่ผิดนะอาทิตย์” แล้วเขาก็อาบน้ำนอน

       ด้านอาทิตย์เอง เขากลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เขาจัดแจ้งทำความสะอาดคอนโดทั้งหมด ทุกอย่างดูเข้าทีเข้าทางเรียบร้อย เวลานี้ก็ ตี 5 แล้ว อาทิตย์ก็ยังไม่ได้นอน หัวใจเขาอิ่มไปด้วยใจที่มีสุข เขาจัดแจง อาหารเช้า ข้าวต้มกุ้ง และกาแฟ ไว้ให้ตะวัน

     เมื่อตะวันออกจากห้องเขาต้องแปลกใจมาก ๆ กับการที่เห็นเด็กคนหนึ่งทำทุกอย่างภายในไม่กี่ชั่วโมงจนเสร็จ

   “คุณตะวัน ทานอาหารเช้าก่อนครับ”

    “ไม่ละ ฉันไม่ชอบกินอาหารเช้า”

     อาทิตย์เข้าไปจับแขนตะวัน “ แม่ผมบอกว่า เวลาเราจะทำงานอะไรก็ตาม มื้อเช้าคือพลังงานของเราที่จะทำให้เราทำงานอย่างมีความสุขได้ คุณตะวันทานหน่อยนะครับ”

“ก็ได้ นายอายุเท่าไรแล้ว”ตะวันมองหน้าอาทิตย์

 “จะ 15 ปีแล้วครับ”

 “แล้วนายไม่เรียนหรือ”

  “ผมจบแค่ ป.3 ครับ เพราะความจนต้องทำงานช่วยแม่นะครับ”

   “นายอยากเรียนมั้ย”

   “ไม่ครับ ผมอยากทำงานมากกว่าครับ"

   “นายทำงานกับฉัน เรียนไปด้วยก็ได้ เดียวฉันหาที่เรียนให้”

   “อย่างเลยครับ ผมแค่มาตามหาพ่อ ถ้าไม่เจอเดียวผมก็กลับแล้วครับ” สีหน้าของอาทิตย์เศร้าทันที

   “ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยคิด เอารูปแม่นายมาให้ฉันซิ เดียวฉันจะได้สืบหาพ่อให้”

    “อือ…ผมเกรงใจนะครับ” เขาตกใจในสิ่งที่ตะวันพูด

    “เอามาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ”เขายกมือขึ้นขอรูปถ่ายของเมื่อคืน

     อาทิตย์เดินไปเอารูปมาให้เขาแบบไม่ค่อยอยากจะให้เท่าไร เพราะตัวเขารู้ดีว่าพ่อของเขาคือใคร

     “เดียวฉันเอากลับมาคืน ไม่หายหรอก”

     ตะวันทานข้าวต้มกุ้งที่อาทิตย์ทำให้ แต่เขากลับต้องหยุดชงักเมื่อทานคำแรกเข้าไป อาทิตย์ถามด้วยความตกใจ

      “ไม่อร่อยเหรอครับ ขอโทษครับ..”

     “ไม่ใช่..ฉันแค่..…ช่างมันเถอะ” เขาไม่พูดต่อ แต่กลับสงสัยในรสชาตินี้

     “นายไม่มีรูปพ่อนายเหรอ”

      “ไม่มีครับ”

      “แล้วแบบนี้ นายจะหาเขาเจอได้ไง”

     อาทิตย์เดินเข้าไปในห้อง เขาหยิบรูปภาพที่แม่วาดรูปพ่อไว้ เขายื่นให้ตะวัน

      “ผมจำพ่อได้จากรูปนี้”

        ตะวันมองรูปภาพที่วาด แม้หน้าตาจะคล้ายเขา แต่เขาก็ต้องหัวเราะ

       “นายเรียกฉันว่าพ่อ เพราะรูปภาพวาดนี้เหรอ" อาทิตย์ยิ้ม เขาไม่กล้ามอบรูปถ่ายจริง ๆ ให้เพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับ

        เมื่อเขาทานอาหารเสร็จ ก็เดินออกไป อาทิตย์จัดเก็บทุกอย่าง ซักผ้าทำความสะอาดห้องนอน แต่เขากลับกลุ้มใจที่ตะวันเอารูปแม่ไป หวังว่าเขาคงไม่เจออะไรนะ แต่แปลกทำไมพ่อถึงจำแม่ไม่ได้นะ หรือว่าเขาไม่ใช่พ่อของเราแต่รูปที่ถ่ายกับเราคือเขานี่ ถ้าเขารู้ว่าเราเป็นลูก เขาจะรับได้ไม่ ในสมองของอาทิตย์คิดมั่วไปหมด เขารู้สึกว่า ขอแค่นี้ก็พอกับการได้อยู่ใกล้ผู้เป็นพ่อ แต่อีกใจหนึ่งก็สงสัยว่าทำไมพ่อถึงจำแม่ไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่แม่เล่าราวกับพวกเขารักกันมาก แต่ตอนนี้พ่อกลับไม่รู้จักแม่เลย 

hanna hb