บทที่ 15 เจรจา 2/2

บทที่ 15 เจรจา 2/2

ไบรท์พยายามรวบรวมสติของตนเอง เด็กหนุ่มพยายามคิดคำนึงแพลางมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจรอบๆบริเวณ ศีรษะที่มีอาการปวดทำให้ความคิดและการตอบสนองของเขาเชื่องช้าลงกว่าเดิมมาก

ห้องที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้เป็นห้องที่เงียบสงัด ที่เขาอยู่เป็นที่ที่ไม่คุ้นตาห้องประดับประดาด้วยเครื่องประดับที่ดูวิจิตรตระการตา จากที่เขาสังเกตดูรอบๆห้องเด็กหนุ่มพบว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในสถานที่ที่เป็นประสาทหรือไม่ก็ราชวัง เขามองไปยังหน้าต่างทำให้ไบรท์รู้ได้ไม่อยากได้ว่าตอนนี้ตนเองได้อยู่ในสถานที่ที่สูงเสียดฟ้า 

เขาพยายามรวบรวมกำลังแต่ก็พบว่าตอนนี้ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นตัวกลับมาเป็นสภาพดังเดิม เพียงไม่นานประตูไม้ที่มีขนาดใหญ่ก็ถูกเปิดขึ้น ชายหนุ่มหน้าตางดงามมองมายังเขาด้วยสายตาที่ไม่สามารถทราบความใน เขายกยิ้มก่อนที่จะละสายตาไปมองยังผู้ที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง 

“ฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือ” 

ชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาพยักหน้ารับก่อนที่จะเริ่มรายงาน “ตอนนี้ยาที่ข้าพเจ้าได้วางยากับบุรุษผู้นี้สัมฤทธิ์ผลไปแล้ว ทำให้ร่างกายไม่สามารถขยับได้ดั่งใจปรารถนา แต่ว่าจากการสันนิษฐานของข้าพเจ้าคงอีกไม่กี่ชั่วยามที่ชายหนุ่มผู้นี้จะมีร่างกายสมบูรณ์เหมือนเดิม”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับกับคำกล่าวของทาสรับใช้ 

“อย่างนี้นี่เองทุกอย่างเป็นไปตามแผนของข้าทุกอย่าง แต่ถ้าไม่คิดเลยว่าจะยังเด็กขนาดนี้ เห็นทีเราคงต้องใช้วิธีนั้น”

“ข้าทราบแล้ว”

“เจ้าจงไปเตรียมการให้เรียบร้อย แล้วจะส่งไปสำรวจดูว่าชาวต่างโลกที่ถูกส่งมายังที่นี่ได้ตกตายกันหมดหรือยัง ข้าต้องการแค่เด็กผู้นี้อย่างเดียวส่วนคนอื่นๆไม่จำเป็นต้องให้มีชีวิตอยู่”

“จากการรายงานพบว่าตอนนี้พวกที่ถูกส่งมาไปอยู่หมู่บ้านกินคน จัดที่ข้าได้ใช้ลูกแก้วตรวจสอบพบว่าตอนนี้พวกเขาคงไม่สามารถรอดชีวิตได้อย่างแน่นอน มีผู้หญิงสาวคนหนึ่งถูกทำร้ายอาการสาหัสหากปล่อยไว้ก็คงติดเชื้อในกระแสเลือดจนตาย แล้วมีอีกคนหนึ่งที่เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์อสูรน่าจะมาจากทวีปมืด นางคนนี้มีร่างกายและจิตใจที่แข็งแกร่งข้าเกรงว่าคงจะไม่ตกตายโดยง่ายเป็นแน่”

ชายหนุ่มคิดกับคำกล่าวของทาสรับใช้ของตน จักรพรรดิหนุ่มที่มีนามว่าออสตินค่อยๆเดินมายังเตียงอย่างช้า ๆ และนั่งลงข้างร่างกายที่ไร้การตอบสนอง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีความคิดและความรู้สึก 

เขานำมือไปลูบแก้มของชายหนุ่มก่อนที่จะหันไปยังทาสรับใช้ของตนเอง จักรพรรดิหนุ่มยิ้มออกมา “หลังจากนี้พวกเราคงต้องกรวดขันให้มากกว่าเดิมไม่ให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นอีก เราคงต้องส่งคนไปยังหมู่บ้านแห่งนี้เพื่อทำให้พวกมันไม่สามารถต่อต้านเราได้”

“ข้ารับทราบแล้ว แต่ว่าจะดีอย่างนั้นหรือถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่เจอกับชายผู้นั้นมาเป็น 10 ปี แต่มันก็ยังไม่มีสิ่งไหนที่จะยืนยันได้ว่าชายผู้นั้นได้ตกตายไปแล้ว ถ้าหากชายผู้นั้นมาเคลื่อนไหวอีกครั้งพวกเราเองนั่นแหละที่จะลำบากนะนะท่าน”

สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่มจักรพรรดิหนุ่มจึงเลิกคิ้วด้วยความโกรธ ออสตินกำหมัดแน่น เขามองทาสรับใช้ของตนก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน 

“นี่เจ้ากล้าสั่งสอนค่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าเป็นแค่ทาสเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของข้า เจ้าไม่ได้มีอภิสิทธิ์เหนือผู้อื่น”

เมื่อเขาได้ยินดังนั้นชายหนุ่มจึงคุกเข่า ให้กับจักรพรรดิของตน “ข้าน้อยขออภัย ข้าน้อย ข้า”

ออสตินสะบัดมือทันใดนั้นบนมือก็มีแซ่ตรงปลายมีหนามแหลมคม เขานำมันฟาดลงไปยังทาสรับใช้ที่กำลังมีท่าทางกวาดกลัวตรงหน้า 

“จงรู้เอาไว้ซะ ว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งสอนข้า ที่แห่งนี้ถ้าเป็นคนปกครองพวกเจ้าต้องอยู่ภายใต้อำนาจแห่งข้า หากมีผู้ใดคิดขัดขืนข้าจะฆ่าเจ้า ด้วยสิ่งนั้น”

เขากระหน่ำฟาดแซ่อย่างไม่หยุดยั้งจนเวลาผ่านไปไม่สามารถทราบได้ จักรพรรดิหนุ่มเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบก่อนที่เขาจะหยุดมือ แล้วผายมือให้ชายหนุ่มตรงหน้าเดินออกไป 

การกระทำดังกล่าวอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่ม เขารู้สึกหวาดกลัวที่สุดในชีวิตการกระทำแบบนี้มันไม่ใช่คน เป็นสิ่งที่เขาคิดและเขารับรู้ได้โดยที่ไม่ต้องพิจารณาอะไรให้มากความ สายตาที่ดูโหดเห*้ยมของชายหนุ่มจับจ้องมายังเขา ทำให้ไบรท์ที่มีอายุแค่ 12 ปี รู้สึกหนาวเยือกไปถึงหัวใจ

กลิ่นคาวเลือดที่ยังพระคุ้งอยู่ในห้องทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงอันตราย แถมยังข้อมูลที่เขาได้ฟังชายผู้นี้ได้กล่าวว่าตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่าง ชายคนนี้ได้ดำเนินการตามแผน ทำให้เขารู้ได้ว่าตอนนี้พรรคพวกของเขาเองก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นเดียวกัน 

สายตาที่จับจ้องมาทำให้เขาหลับตาลงด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงมืออันอบอุ่นและน้ำเสียงอันอ่อนโยนที่กล่าวกับเขา แต่ถึงแม้ว่ามันจะอ่อนโยนสักแค่ไหนแต่สำหรับเขา สำหรับชายหนุ่มนี่มันคือการคุกคาม

ออสตินมองท่าทางหวาดกลัวราวกับลูกแมวน้อย เขานำมือไปลูบศีรษะของเด็กน้อยตรงหน้า ผมสีดำนัยน์ตาสีแดงดุจทับทิมหากลืมตาในความมืดก็คงมีแสงส่องสว่างระยิบระยับ ใบหน้าที่ถอดสีปากที่เม้มแน่น แต่ถึงอย่างไรก็ตามร่างกายของเด็กหนุ่มผู้นี้ก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้ 

“เจ้าไม่ต้องกลัวหากเจ้ายังไม่ได้ทำอะไรให้ข้าไม่พอใจเจ้าก็จะไม่มีอันตราย ไม่สิเจ้าจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบาย ถึงแม้ว่าเจ้าอยากจะอยู่หรือไม่ก็ตาม ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเป็นอย่างดี เอาเจ้ายอมตกเป็นของข้า เจ้าจะยินยอมหรือไม่”

ชายหนุ่มมองร่างกายที่ปราศจากคำตอบ ร่างกายที่มิได้ไหวติงมิได้โต้ตอบทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ  ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดใจ เขาจับแซ่ก่อนที่เขาจะค่อยๆนำแช่ไปให้เด็กหนุ่มจับ

ออสตินยิ้มเมื่อพบว่าตอนนี้มือของชายหนุ่มตรงหน้ามีเลือดไหลเพราะหนามอันแหลมคม เขาค่อยๆโน้มตัวลงไปหาใบหูของชายหนุ่ม แล้วกระซิบ มันอาจจะดูเหมือนคำหวานแต่ทว่ามันกลับเป็นคำที่แสนดุดันและโหดร้าย 

“แต่ถ้าหากเจ้าขัดขืนฆ่า ไม่ยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ไม่ยอมเป็นของข้า ต่อให้เจ้าจะน่ารักสักปานใด ข้า”

ชายหนุ่มหยุดก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม”ข้าก็ไม่คิดจะเลี้ยงไว้ให้เสียข้าวสุก เจ้าจะต้องตกตายเหมือนเพื่อน ๆ ของเจ้า”

คำที่ชายหนุ่มกล่าวออกมาทำให้ไบรท์สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่ที่เขาเกิดมาเขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ 

ท่าทางที่เด็กหนุ่มแสดงให้เขาเห็นทำให้ออสตินยิ้มออกมาด้วยความพึงใจ

“ไม่ต้องห่วงเด็กดี แต่ถ้าเจ้าเชื่อ  หากเจ้าเชื่อง เป็นสัตว์เลี้ยงที่แสนน่ารักของข้า ยอมเป็นของข้า”

ชายหนุ่มหยุดกล่าว ก่อนที่จะนำมือไปลูบไร้แก้มที่นุ่มของเด็กน้อย ร่างกายแบบนี้ให้เขาไม่มีความต้องการอะไรนัก นอกจากจะได้เชยชมร่างกายที่ยังไม่ได้เจริญพันธุ์ ความรู้สึกที่หวาดกลัวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกปิติอย่างประหลาด

“เจ้าก็จะได้อยู่ที่นี่ด้วยความสุขตลอดไป”

ชายหนุ่มละสายตาออกจากเด็กน้อย ออสตินค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้เด็กน้อยผู้นี้อยู่เพียงลำพัง หากเขาทำสิ่งนั้นสำเร็จเด็กน้อยก็จะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนอื่นเขาต้องทำให้พลังเวทย์ของชายที่จะมาเป็นทาสของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่านี้เสียก่อน

“อีกไม่นานเจ้าก็ต้องตกเป็นของข้าทั้งกายและใจ” นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดเพียงลำพังกับตนเอง 

รูรุมองสภาพร่างกายของเพื่อนๆของตนเองเขาพูดรำพึงรำพัน “บ้าเอ้ย เจ้าพวกนี้นี่มันเป็นใครกัน”

“ฉันก็ไม่รู้ จะรู้ได้อย่างเดียวก็คือพวกเรากำลังงานเข้าแบบสุด ๆ ถ้าพวกเราไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้พวกเรานี่แหละที่จะตาย”เสียงของคาเสะทำให้ชายหนุ่มชำเลืองมอง 

“ฉันคิดว่าเธอหมดสติไปแล้วซะอีก ว่าแต่ตอนนี้นอกจากพวกเราแล้ว เธอสัมผัสถึงพลังเวทย์ของไบรท์ได้หรือเปล่า”

หญิงสาวพยักหน้ารับ “สัมผัสได้ถึงพลังเวทย์อันแข็งแกร่งของหมอนัด แต่ว่ามันก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้พลังยังฟื้นกลับมาไม่เต็มที่ แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้อีกอย่างก็คือความหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ว่ามันคืออะไรก็ไม่สามารถดูได้”

“แล้วมีวิธีที่พวกเราจะสามารถไปช่วยหมอนั่นได้ไหม”

คาเสะพยักหน้า “ถ้าใช้เวทย์อัญเชิญย้อนกลับเราก็สามารถไปโผล่ยังที่ที่หมอนั่นถูกจับไว้ แต่ว่าเรื่องที่มันยุ่งยากก็คือตอนนี้พวกเราถูกมัดมือไว้ ทำให้ฉันไม่สามารถวาดวงเวทย์ได้ แล้วแถมอีกอย่างอาการบาดเจ็บของอาสึนะก็ไม่ใช่เบาๆด้วยถ้าปล่อยไว้แผลติดเชื้อ”

“พวกเราต้องกลับโลกเดิมให้ได้เร็วที่สุด ถ้าพวกเราไม่สามารถทำได้พวกเรานี่แหละจะแยก” รูรุกล่าว 

"ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้อยู่แล้ว แต่ว่าพวกเราทำอะไรได้บ้างล่ะตอนนี้ถ้าเราไม่มีวิธีออกไปจากที่นี่ ต่อให้คิดจะทำอะไรมันก็ไร้ประโยชน์”

รูรุพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ร่างกายไร้รอยขีดข่วน ถึงแม้สถานการณ์จะเป็นอย่างนี้ ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขามีร่างกายที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม ถึงแม้ว่าร่างกายจะไม่มีรอยแผลแต่พละกำลังก็ไม่สามารถจะทำให้เชือกที่เหนียวแน่นขาดได้ ชายหนุ่มประมวลผลหาวิธีที่จะหนีรอดออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาแล้วกล่าวกับเด็กหญิงผมเขียว

“นี่คาเสะมินาโตะ เธอจะยอมตายเพื่อพวกเราได้ไหม”

Writer Talk

ขอโทษนักอ่านทุกคนที่ไม่ได้อัพนะครับทั้งที่บอกว่าจะอัพทุกวันแท้ๆแต่ตอนนี้งานของผมหนักจริงๆเลยไม่สามารถอัพได้ครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับแต่จะพยายามเขียนให้ได้ดีที่สุดก็แล้วกันครับ ถ้าหากมีคำผิดหรือคำที่พิมพ์ตกหล่นประการใดก็ขอประทานอภัยมาณที่นี้นะครับ หากทุกท่านเห็นข้อผิดพลาดของนิยายสามารถคอมเม้นได้ครับ แต่ผมมีเรื่องจะขอเพียงอย่างเดียวคือทุก comment ขอความกรุณาคอมเม้นอย่างสุภาพนะครับ 

ขอบคุณมากครับ 

มีเรื่องที่ผมอยากจะถามหน่อยครับหากนักอ่านที่ตามอ่านทางเว็บรู้ดีรับทราบก็ช่วยบอกหน่อยนะครับ ผมอยากปลดเหรียญในเว็บออกทั้งหมด แต่ผมไม่รู้วิธีการปลดครับเพราะไม่คิดว่าคนจะตามอ่านนิยายเยอะมาก ตอนแรกคิดว่าจะมีแค่คนหรือ 2 คนเท่านั้น อันที่จริงต้องขอสารภาพเลยว่าผมดูยอดตามอ่านไม่เป็น ถึงแม้ยูไอจะชัดเจน แต่โปรแกรมเสียงที่ผมใช้ มันหายากครับ ถ้ามีท่านใดทำเป็นรบกวนบอกหน่อยนะครับ 

ส่วนคำผิด ผมใช้ Google พิมพ์ด้วยเสียงพิมพ์ เพราะว่าผมไม่ค่อยเก่งภาษาไทยเท่าไหร่ัก หากมีข้อผิดพลาดประการใด ก็สามารถชี้แจงและบอกได้เลยครับ ขอบคุณมากครับ