หัวใจมายา ตอนที่ 20 เผชิญกับแม่บ้านของเขา

“ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ ตอนนี้ชีวิตฉันก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว หากคุณเห็นฉันเป็นดอกเบี้ย แล้วให้เวลากองทัพขึ้นมาอีกหนึ่งปี ยังไงก็คุ้มค่ะ ขอแค่น้องชายฉันมีโอกาสแก้ตัวกับพ่ออีกครั้ง ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และฉันก็เชื่อว่าเขาจะกลับตัวได้” ปลายฝนแสร้งทำเข้มแข็ง ก่อนจะเบี่ยงหน้ามองตรงไปยังนอกหน้าต่าง ไม่คิดแยแสสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ

“หึ คุณรู้ไหม ว่าวิธีคิดของคุณนั้นน่ากลัวแค่ไหน ผมจะบอกอะไรให้นะ คนมันเคยเป็นยังไง มันก็จะเป็นอย่างนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองได้หรอก ยอมรับเถอะว่าน้องชายคุณมันห่วยแตก” ปลายฝนหันขวับ มายังชายหนุ่มในทันทีด้วยความไม่พอใจ

“คุณคงไม่มีพี่น้องใช่ไหมคะ ถึงได้พูดจาเหมือนคนไม่มีความรู้สึกแบบนี้ ฉันมีน้องชายแค่คนเดียว และไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงฉันก็รักเขา” ธไนยชะงักนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันกลับมายังหญิงสาวที่จ้องเขม็งมองตรงมา

“เอาล่ะ ผมไม่เถียงกับคุณละ เพราะยังไงมันไม่ใช่เรื่องของผม ในเมื่อคุณเลือกที่จะยอมเป็นดอกเบี้ยให้ผม ก็ขอให้ทำตัวดี ๆ” เขาพูดพร้อมเอื้อมมาช้อยคางหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้สายตาคม สำรวจเครื่องหน้าของเธออย่างละเอียด แล้วเก็บความพอใจไว้ในส่วนลึก เขาปล่อยยิ้มหนึ่งครั้ง แล้วเบี่ยงกายกลับมานั่งนิ่งในที่เดิม โดยที่ปลายฝนไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไร

หลังจากธไนยพาปลายฝนกลับมายังบ้านหลังใหญ่ แล้วกำชับคนสนิททุกคนให้ปิดเป็นความลับ ไม่อยากให้บิดารับรู้สิ่งที่เขากระทำ แม้รู้ว่าเป็นสิ่งที่ผิด แต่หากไม่เข้มงวดคนพวกนี้ก็จะไม่หลาบจำ

“ผลของคนคิดไม่ซื่อ เห็นว่าพ่อผมใจดีมีเมตตาหน่อย ก็พากันมากอบโกย” ธไนยพูดพร้อมกับผลักปลายฝนลงบนเตียงแล้วแสยะยิ้มออกมาราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ สายตาวาวระริกจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ด้วยอยากจบปัญหาจึงยอมเป็นดอกเบี้ยให้เขาคิด กายบอบบางของเธอ ถูกเขาขย้ำล่วงเกินซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงเช้า ก่อนเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าร่างเปลือยเปล่าของเธออยู่ภายใต้อ้อมกอดเขาที่นอนแน่นิ่งยังไม่รู้สติ

ปลายฝนเลื่อนสายตาพินิจใบหน้าของธไนยครู่หนึ่ง พลันนึกคุ้นหน้าเขาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกได้ว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับคนดังใน Tik Tok ที่ราตรีชอบหนักหนา

หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งในทันที พร้อมกับธไนยขยี้ตาแล้วตื่นขึ้น พลันเอ่ยทักทั้งที่ยังงัวเงีย ก่อนที่ปลายฝนจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอก

“ฉันตื่นแล้ว แต่คุณนอนต่อเถอะ” ว่าแล้วปลายฝนก็รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงมานั่งรอเขายังด้านล่าง สายตาหวานเลื่อนมองบ้านหลังใหญ่ด้วยความแปลกตา ก่อนจะก้มมองมือถือของตัวเอง อยากโทรไปหาน้องชายใจแทบขาด แต่ก็ต้องกลั้นใจวางมือถือทิ้งไป

สองเท้าเล็กเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาน้ำดื่ม แต่ด้วยความประหม่าจึงเผลอทำแก้วตก จนเศษกระจายเต็มพื้น หญิงสาวเบิกตากว้างรีบก้มเก็บในทันที ก่อนที่แม่บ้านอย่างป้านุช ได้ยินเสียงผิดปกติจึงรีบเข้ามาดู

“เอ้า! แม่คุณ...ทำท่าไหนของตกแตก” หญิงกลางคนเลื่อนสายตามองเศษแก้วที่พื้น พลันหันมองหน้าหญิงสาวที่พึ่งเข้ามาอยู่ สองมือค่อย ๆ เท้าเอวต่อว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก

“ฝนไม่ได้ตั้งใจค่ะ ขอโทษนะคะ ฝนจะรีบเก็บให้” หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษ แล้วก้มลงเก็บเศษแก้วพวกนั้นทันที

“นี่! คุณไนยเพิ่งพาเธอเข้ามาใช่ไหม คุณไนยเลือกมากี่คนก็รูปร่างหน้าตาทำนองนี้หมด เฮ้อ...นอกจากจะโง่แล้ว ยังซุ่มซ่ามอีก” ปลายฝนได้ยินดังนั้นเธอชะงักนิ่ง แปลกใจในท่าทีวางอำนาจของหญิงกลางคน พลันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ทำไม มองหน้าฉันทำไม” ป้านุชเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“เปล่าค่ะ ฝนแปลกใจ” ปลายฝนพูด พร้อมเก็บเศษแก้วด้วยท่าทางราบเรียบ

“แปลกใจอะไรมิทราบ”

“ก็แปลกใจ ว่าทำไมคุณไนยถึงมีแม่บ้านแบบคุณไงคะ”

“แบบฉันละมันแบบไหนล่ะ”

“คุณอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วคะ ทำไมถึง...” ยังไม่ทันที่ปลายฝนพูดจบ อีกฝ่ายก็แย้งขึ้นทันควัน

“จะถามทำไม หล่อนอยู่ได้ไม่นานหรอก พอคุณไนยเขาเบื่อก็เขี่ยทิ้งแล้ว เหมือนคนอื่น ๆ นั่นแหละ ไม่ต้องอยากรู้นั่นรู้นี่ให้มากนักหรอก”

“ขอโทษนะคะ เราไม่เคยรู้จักกัน ที่บอกว่าโง่ ไม่คิดว่าแรงไปหน่อยเหรอคะ” หญิงสาววางเศษแก้วในมือลง แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ทอดสายตามองตรงไปยังหญิงกลางคนด้านหน้า

“ก็แล้วแต่จะรับ อ่อ แล้วอีกอย่าง มาอยู่บ้านหลังนี้ คุณไนยไม่ให้ทำอะไรก็จริง แต่ขอร้องว่าอย่างหางานให้ฉันทำเพิ่ม ฉันรับเงินจากคุณไนย ไม่ใช่จากผู้หญิงที่เป็นปลิงเกาะผู้ชายไปวัน ๆ เหมือนพวกเธอ”

“ป้าจะคิดอะไร รู้สึกอะไรฝนไม่สนหรอกนะคะ แต่ขอความกรุณาพูดจากันดี ๆ หน่อย เราไม่เคยรู้จักกันช่วยให้เกียรติกันนิดหนึ่ง ฝนจะขอบพระคุณอย่างมาก”

“หึ ผู้หญิงอย่างพวกเธอมีเกียรติด้วยเหรอ ก็แค่แบให้ผู้ชาย” หลังจากปลายฝนได้ยินดังนั้น จึงแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีทางยอม ก่อนจะตัดสินใจหันไปหาแก้วอีกใบที่วางอยู่ แล้วเลื่อนมือไปแตะแก้วที่วางอยู่ใกล้ ๆ ให้หล่นกระจายลงพื้นอีกครั้ง ด้วยความตั้งใจ