หัวใจมายา ตอนที่ 15 ซื้อของขวัญให้บิดา

“เงินสี่ล้านที่เอาไป ขอคืนด้วย” ได้ยินเพียงเท่านั้นกองทัพก็เข้าใจในทันทีว่าคนกลุ่มนี้เป็นคนของท่านธเนตรอย่างแน่นอน เขาเตรียมจะหันหลังกลับเพื่อหลบหนี หากแต่ถูกลากกลับไปซ้อมอีกครั้งหนึ่ง

“ฉันต้องการเงินสี่ล้านคืน ว่าไง นายจะคืนได้เมื่อไหร่” น้ำคำราบเรียบจากชายในชุดสูทสีน้ำเงินเอ่ยถาม ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าลงด้วยความกลัว

“ฉันยังไม่มี” คำตอบของกองทัพทำให้ธไนยขมวดคิ้ว แล้วก้าวเท้าเข้ามาหาเขาช้า ๆ สำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“เงินสี่ล้าน ถ้ารู้ว่าไม่มีปัญญาเอามาคืน แล้วกล้ามาขอท่านธเนตรได้ไง” ธไนยเลื่อนมือมาบีบปากชายหนุ่มแน่น ก่อนที่กองทัพจะรู้สึกกลัวจนบอกไม่ถูก เขาละล่ำละลักพูดในทันที

“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะรีบหามาคืน แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผงก ๆ

“ฉันเบื่อจริง ๆ กับพวกที่รับปากแล้วทำไมได้ พรุ่งนี้เวลาเดิม เจอกันที่นี่ แต่ถ้านายไม่มา ฉันจะตามจากคนใกล้ตัวนายแทน” กองทัพเหลือบไปเห็นกระบอกปืนที่ธไนยหยิบมาขู่ พลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความกลัว

“ฉันกลัวแล้วจริง ๆ อย่าทำอะไรฉันเลย ขอร้องล่ะ” เขาทรุดลงไปกอง แล้วยกมือไหว้ขอร้องด้วยเนื้อตัวสั่นเทา ก่อนที่ ธไนยจะย่อตัวลงนั่ง มองคนตรงหน้าพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก พลางเลื่อนปืนเขี่ยไปที่ปลายคางของกองทัพ

“ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่เจอนายที่นี่ เราจะได้เห็นดีกัน” น้ำเสียงราบเรียบ หากแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามนั้น ทำให้กองทัพพยักหน้างึกงักในทันที

“พรุ่งนี้ฉันจะเอามาคืน ฉันสัญญา” เขารีบรับปาก ก่อนจะตะเกียกตะกายวิ่งขึ้นรถแล้วขับหนีมา พร้อมกับใบหน้าละบมบวมเปล่ง น้ำตาของกองทัพค่อย ๆ รินไหลออกมาด้วยความกลัวสุดขีด เขาพึ่งนึกถึงคำเตือนของปลายฝนได้ในเวลานี้ ทว่ามันสายเกินไปแล้วที่จะแก้ไข ไฟแดงด้านหน้าทำให้กองทัพเหยียบเบรก ทิ้งมือจากพวงมาลัย แล้วเอนกายพิงเบาะคล้ายคนหมดความหวัง

ก่อนคิดย้อนถึงคำพูดของภาคี ที่ใช้วาจาต่าง ๆ ล่อลวง ให้เขาติดกับดัก และถลำตัวยอมวางเดิมพันหลายล้านบาท เพียงเพราะความโลภที่ไม่ทันยั้งคิด

“แล้วกูจะเอาเงินสี่ล้านมาจากไหน!” กองทัพตะโกนก้องภายในรถ พลางทุบพวงมาลัยเพื่อระบายความอัดอั้น แม้ภาพของปลายฝน ที่เคยเตือนเขาถึงการคบเพื่อน จะลอยเข้ามาให้กองทัพได้สำนึก แต่นั่นไม่ได้ทำความทุกข์ใจของเขาหายไป กลับทำให้ชายหนุ่มอยากกลับไปยืนในจุดเดิม ที่เคยเชื่อฟังพี่สาวตลอดมา

เมื่อเดินทางกลับถึงบ้าน เขาเอาแต่หมกตัวอยู่ภายในห้องเพื่อปิดบังใบหน้าฟกช้ำ และคิดหาทางเอาเงินสี่ล้านไปคืนธไนย ชายหนุ่มเดินวนอยู่ในห้องไปมาอย่างใช้ความคิด พร้อมกับสมองของเขาในตอนนี้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา

“ถ้าขืนบอกพ่อ ฉันตายคามือพ่อแน่ ๆ” ชายหนุ่มกำมือแน่น สายตาคมส่อไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะนึกบางอย่างได้ จึงเดินไปหยิบคัตเตอร์ที่อยู่ในลิ้นชัก

ใบมีดคมกริบส่องแสงวาววับทำให้กองทัพถึงกลับกลืนน้ำลาย พลางเดินมานั่งบนเตียงนอน แล้วทอดสายตามองมีดนั้นอย่างเงียบ ๆ

“ถ้าฉันจบชีวิตลง แล้วพี่ปลายฝนจะอยู่ยังไง” เมื่อนึกได้ดังนั้น กองทัพจึงโยนคัตเตอร์ทิ้งลงพื้น แล้วลุกขึ้นเดินไปมาอีกครั้งอย่างใช้ความคิด

จวบจนฟ้าสางขอบตาเขียวคล้ำยังคงคิดหาทางออก เขาเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง ก่อนหายนะจะมาเยือน เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบเอนกายนอนแล้วเอาห่มขึ้นมาคลุมจนมิดศีรษะ

“กองทัพ กองทัพ” เสียงของปลายฝนเอ่ยเรียก ก่อนที่เขาจะแสร้งขานรับเบา ๆ

“มีอะไรเหรอ ผมจะนอน”

“วันนี้พี่มีเรียนเช้า ต้องไปเรียนก่อน อย่าเผลอนอนจนสายล่ะ”

“ครับ” หลังจากเขารับปากแล้ว ร่างของปลายฝนก็จากมาเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู ชายหนุ่มก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ คิดมาทั้งคืนแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะเอาเงินจำนวนมหาศาลนั้นมาจากไหน

ก่อนเสียงรถของบิดาจะแล่นออกไปทำงาน ทำให้ชายหนุ่มเดินมายังหน้าต่าง แล้วเลื่อนสายตามองรถหรูของบิดาที่กำลังแล่นลับหายไป พร้อมกับคิดบางอย่างได้ สายตาคมเข้มสายแววมีความหวังออกมา

หลังจากเลิกเรียนแล้ว ปลายฝนก็ปลีกเวลาไปยังห้างสรรพสินค้า เพื่อหาซื้อบางอย่างเป็นของขวัญวันเกิดแก่บิดา หญิงสาวตัวเล็กผิวขาว เดินตรงไปยังร้านนาฬิกาที่อยู่ชั้นบนของห้าง ก่อนจะเลื่อนสายตาดู พร้อมกับพนักงานรีบเข้ามาบริการอย่างเป็นกันเอง

“ไม่ทราบว่าลูกค้าจะซื้อให้กับใครคะ” ปลายฝนเงยหน้ามองพนักงานแล้วปล่อยยิ้มหวานออกมา

“ซื้อให้คุณพ่อค่ะ พอดีใกล้วันเกิดท่านแล้ว” เธอพูดพร้อมกับก้มมองนาฬิกาที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า

“ถ้างั้น เรือนนี้ดีไหมคะ หน้าปัดจะกว้างตัวเรือนทำจากวัสดุชั้นดี ฯลฯ” พนักงานค่อย ๆ อธิบายถึงคุณสมบัติอย่างง่าย ๆ ให้กับปลายฝนฟัง ก่อนที่เธอจะสะดุดกับนาฬิกาอีกเรือนที่คล้ายกับบิดาใส่อยู่

“เรือนนี้เท่าไหร่คะ”

“150,000 บาทค่ะ” ปลายฝนพยักหน้า เพราะเธอตั้งใจเก็บเงินจากค่าขนมอันน้อยนิด ค่อย ๆ สะสมทีละน้อย และใช้จ่ายอย่างประหยัด เพื่อจะได้ซื้อของขวัญครบรอบห้าสิบห้าปี ให้กับบิดา ใบหน้าสวยจับจ้องไปยังนาฬิกาเรือนนั้นแล้วยิ้มหวานออกมาบางเบา