บทที่8 งานสำคัญ

“พรุ่งนี้มีแข่ง มึงจะไปสนามกี่โมง” น่านฟ้าเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างนั่งเงียบกันสักพัก

“เย็น เสร็จธุระเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” กองทัพตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

“พรุ่งนี้วันหยุดมึง แล้วเสือกจะทำงานอะไรอีก”

“งานสำคัญ”

“มึงไม่คิดจะเข้าไปเตรียมรถก่อนแข่งบ้างหรือไง”

“นั่นหน้าที่มึง กูมีหน้าที่ขับรถไม่ใช่เตรียมรถ”

“ไอ้ดิน ไอ้นที มึงดูเพื่อนรักมึง” น่านฟ้าหันไปหาตัวช่วยแต่ถูกเพื่อนรักทั้งสองปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

“ของเดิมพันคือสนามแข่งมึงไม่ใช่ของกู งานนี้กูเป็นแค่คนดู” ดินปฏิเสธเสียงเรียบ

“good audience (ผู้ชมที่ดี)” นทีไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

กองทัพนอกจากมันสมองระดับเทพแล้ว ฝีมือด้านความเร็วก็เช่นกัน การันตีด้วยถ้วยแชมป์เกือบทุกสนามของอเมริกาและยังเป็นเจ้าพ่อสนามเถื่อนที่เมืองไทย ของเดิมพันขั้นต่ำมูลค่าหลายสิบล้านที่มาพร้อมกับการแข่งขันที่ไร้กฎกติกา นั่นหมายถึงการแข่งขันที่มีความเสี่ยงสูงนอกจากจะเสี่ยงหมดตัวแล้วชีวิตยังเสี่ยงอันตรายจากการเล่นไม่ซื่อด้วย

“กูกลับก่อน” ร่างสูงหุ่นนายแบบกระชากตัวลุกขึ้นและสาวเท้าเดินออกจากห้องทันทีท่ามกลางความงุนงงของกลุ่มเพื่อน

“เฮ้..เฮ้ อะไรของมึงไอ้กองทัพนี่พึ่งจะเที่ยงคืน”

“เราควรนอนให้ครบ 6-8 ชั่วโมงต่อวัน และไม่ควรนอนดึกเกินเที่ยงคืน” ร่างสูงหยุดชะงักและเอี้ยวตัวหันกลับเล็กน้อยตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะสาวเท้าเดินออกทางด้านหลังผับ

เช้าวันเสาร์

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์รดาดังขึ้น

{เอก รออยู่ด้านล่าง} เป็นข้อความจากกองทัพ รดาที่นอนเขี่ยโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียงคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กวิ่งแจ้นออกจากห้องไปโดยเร็ว

            รถเบนซ์คันหรูสีดำจอดรออยู่ด้านหน้าคอนโด ชายวัยกลางคนในชุดสุภาพยืนอยู่ด้านข้างฝั่งประตูคนขับ รดาจำได้ว่าคือเลขาคนสนิทของกองทัพ

            “คุณเอก สวัสดีค่ะ” รดายกมือขึ้นไหว้อย่างมีมารยาท

            “สวัสดีครับ เชิญขึ้นรถเลยครับ” ประตูด้านหลังถูกเปิดออกทำให้รดาที่ยืนอยู่ต้องก้าวขาขึ้นนั่งเบาะด้านหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้

            “ความจริงหนูนั่งด้านหน้าก็ได้ค่ะ”

“ต้องไปรับเพื่อนๆ อีกไม่ใช่เหรอครับ ด้านหน้าให้คุณเชอรี่นั่งจะดีกว่าครับ ช่วยกดเส้นทางให้หน่อยครับ”

“ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ” รดาส่งโทรศัพท์กลับให้เลขาหนุ่มที่ทำหน้าเป็นพลขับจำเป็นมารับเธอวันนี้ รถเคลื่อนตัวออกทันทีเมื่อถูกตั้งจุดหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว

“คุณเอกทำงานกับคุณหมอนานหรือยังคะ” รดาชวนคุณทำลายความเงียบภายใน

“ประมาณปีเศษๆ ครับตั้งแต่คุณหมอกลับมาจากอเมริกา”

“ปกติคุณหมอดุไหมคะ”

“ไม่ครับ แค่คุณหมอเป็นคนเจ้าระเบียบ”

“เป็นคนเจ้าระเบียบ แสดงว่าต้องเป๊ะทุกอย่างสินะคะ”

“ประมาณนั้นครับ กิน นอนค่อนข้างตรงเวลา แต่ก็ไม่ได้อยู่ในกรอบทุกอย่างครับ บางอย่างก็ออกนอกกรอบไปเยอะเหมือนกัน” คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เจ้าระเบียบแต่ก็ทำอะไรนอกกรอบ รดาได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจไม่กล้าถามมากไปกว่านี้เพราะจะดูเป็นการเสียมารยาท

“อีก10นาที น่าจะถึงที่พักของเพื่อนคุณรดานะครับ”

“อ้อค่ะ เดี๋ยวรดาโทรบอกเพื่อนให้ลงมารอข้างล่างค่ะ” มือบางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดส่งข้อความหากลุ่มเพื่อน

“ชะนีมีรถหรูขนาดนี้มารับพวกเราเลยเหรอ” เสียงเจื้อยแจ้วของเชอรี่ถามขึ้นเสียงดังเมื่อรดาก้าวขาลงจากรถเมื่อรถจอดสนิท

“เสียงดังยัยเชอ เกรงใจคุณเอกเขาด้วย” รดาเอ็ดเพื่อนออกไปเบาๆ นิ้วเรียวเล็กหยิกเข้าที่แขนเชิงห้ามปราม

“นี่คุณเอก เลขาของคุณหมอ” รดาแนะนำเอกให้เพื่อนๆ รู้จัก

“สวัสดีค่ะ” ทั้งหมดยกมือไหว้อย่างมีมารยาท เลขาหนุ่มรับไหว้สีหน้าเรียบนิ่งสุภาพแบบผู้ใหญ่ก่อนจะเดินอ้อมตัวรถมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้อย่างเคยทำ

“ไม่เป็นไร พวกหนูเปิดเองดีกว่า ขอบคุณคุณเอกมากค่ะ” เชอรี่รีบเอ่ยห้ามขึ้นเมื่อชายหนุ่มกำลังจะเอื้อมมาเปิดประตูด้านหน้าให้

“ครับ” ตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะเดินอ้อมกลับไปด้านหน้าฝั่งคนขับ เปิดประตูขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับและเคลื่อนตัวออกไปจุดหมายปลายทางคือคอนโดหรูใจกลางเมืองที่เจ้านายหนุ่มเป็นเจ้าของ

คอนโดหรูใจกลางเมือง

“ถึงแล้วครับ ห้องคุณกองทัพอยู่ชั้น 50 ห้อง 501 แจ้งเจ้าหน้าที่หน้าเคาน์เตอร์ได้เลยครับ” เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดด้านหน้าคอนโดเพื่อส่งให้รดาและกลุ่มเพื่อนลงก่อนที่เอกจะเอารถไปเก็บที่โรงจอดรถชั้นใต้ดิน

ทุกคนต่างตกใจไม่คิดว่าคอนโดที่คุณหมอหนุ่มพักอยู่นั้นจะหรูหราราคาแพงขนาดนี้เพราะแต่ละชั้นมีอยู่เพียง 5 ห้องเท่านั้นเพราะต้องการให้ความเป็นส่วนตัวแก่เจ้าของห้อง รวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ว่าจะเป็นฟิตเนส สระว่ายน้ำและโซนพักผ่อนที่มีอยู่ทุกชั้น รวมทั้งพื้นที่ด้านบนดาดฟ้าที่เป็นพื้นที่ส่วนกลางที่ยกสวนสาธารณะมาไว้ด้านบน

“ขอบคุณค่ะ” ทุกคนยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ

“ไม่รวยจริงซื้อที่นี่ไม่ได้นะคะ” เชอรี่พูดขึ้น

“เข้าไปด้านในเถอะ ให้คุณหมอรอนานไม่ดี” รดาพูดขึ้นเรียกสติเพื่อน เท้าเล็กบนรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวเดินฉับๆ ตรงเข้าไปด้านใน

“สวัสดีค่ะ มาพบคุณกองทัพค่ะ”

“เชิญที่ลิฟต์ตัวที่หนึ่งได้เลยค่ะ” เจ้าหน้าที่ต้อนรับเดินนำไปยังลิฟต์ที่จอดเรียงรายกว่า 10 ตัวที่เปิดรออยู่

“ห้อง 501 ออกจากลิฟต์จะอยู่ด้านซ้ายนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ภายในลิฟต์แสดงแผนผังโซนต่างๆ ของคอนโดแห่งนี้โดยรอบ มีระบบอำนวยความสะดวกโดยสั่งงานด้วยเสียงเพิ่มความสะดวกสบายแทบทุกอย่าง

{ถึงแล้วค่ะ จุดหมายของคุณอยู่ด้านซ้าย} เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงจุดหมายชั้นที่ 50 ระบบแจ้งเตือนอัตโนมัติดังขึ้นก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก

“สุดยอดไปเลยแก เหมือนอยู่ในโลกอนาคตเลย ต้องมีเงินแค่ไหนถึงจะซื้อที่นี่ได้” เชอรี่พูดขึ้นน้ำเสียงตื่นเต้นที่เจอกับความหรูหราของคอนโดหรู

“ฟิตเนส สระว่ายน้ำ ห้องสปาส่วนตัว ที่มันคอนโดหรือสวรรค์กันแน่” ทุกคนต่างตะลึงเมื่อเดินออกมาเจอห้องต่างๆ ระหว่างทางก่อนถึงห้องของคุณหมอหนุ่ม

รดาเดินมาหยุดตรงหน้าห้องที่มีติดป้าย 501 ติดไว้ มือเรียวเล็กยื่นไปกดกริ่งด้านหน้าประตู

แกร๊ก! เสียงระบบความปลอดภัยถูกปลดล็อกอัตโนมัติผ่านระบบสแกนใบหน้า พร้อมกับเสียงระบบเอไอดังขึ้นผ่านอุปกรณ์สื่อสารที่ติดอยู่ที่หน้าประตู

{สแกนใบหน้าสำเร็จ คุณรดาเชิญเข้าไปด้านในได้ครับ}

“เชี่ย ทำไมประตูถึงสแกนใบหน้าแกได้รดา แกเคยมาที่นี่เหรอ” ทุกคนต่างงงกันใหญ่รวมทั้งรดาเองก็ด้วย ทั้งๆ ที่เธอพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกทำไมห้องชายหนุ่มถึงมีข้อมูลอัตลักษณ์เธอในระบบรักษาความปลอดภัยของห้องได้

“ฉันก็มาพร้อมพวกแกเป็นครั้งแรกนั่นแหละ” เมื่อตั้งสติได้ก็รีบปฏิเสธทันทีก่อนที่เพื่อนๆ จะเข้าใจผิดมากไปกว่านี้

{เชิญรอที่ห้องรับแขกก่อนครับ เจ้านายจะลงมาพบในอีก 5 นาทีครับ} เสียงระบบเอไอดังขึ้นอีกรอบเมื่อทุกคนเดินเข้ามาด้านในห้อง

“นี่เราอยู่ในยุค 2022 จริงๆ เหรอ” กิ่งแก้วพูดขึ้นเพราะที่นี่ช่างต่างจากโลกปัจจุบันที่พวกเธอใช้ชีวิตอยู่ ถึงจะรู้ว่าเทคโนโลยีระบบเอไอถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายทั่วโลก แต่สำหรับเมืองไทยระบบพวกนี้ยังไม่ค่อยถูกนำมาใช้เพราะค่าใช้จ่ายในการติดตั้งค่อนข้างสูงซึ่งปัจจุบันมีเพียงคนบางกลุ่มที่ซื้อเทคโนโลยีเหล่านี้มาใช้

“บ้านฉันยังใช้กุญแจไขอยู่เลย” อิงเอยพูดขึ้นเมื่อทุกคนต่างใช้สายตาสำรวจบริเวณรอบๆ ห้อง

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้ากำลังเดินลงบันไดจากชั้นสอง

“ทานข้าวเช้ามากันหรือยัง” กองทัพในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสแลคในลุคอยู่บ้านสบายๆ ทรงผมที่ปล่อยธรรมชาติไม่ได้ผ่านการเซตให้เป็นทรงแต่อย่างใด เดินเข้ามายังห้องรับแขกที่รดาและกลุ่มเพื่อนนั่งรออยู่

ทุกสายตาจับจ้องไปที่บุคคลที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่และจ้องอยู่อย่างนั้นอนึ่งเจอหนุ่มหล่อที่หลุดออกมาจากนวนิยาย

“คะ..คุณหมอ สวัสดีค่ะ” ทุกคนรีบยกมือไหว้อย่างลนลาน

“สรุปว่าทานข้าวมากันหรือยัง” กองทัพถามย้ำอีกครั้งสายตามองไปทางรดาเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” รดาตอบกลับเสียงอ่อยเหมือนคนละเมอเพราะตอนนี้ยังเรียกสติกลับมาได้ไม่เต็มร้อย

“เริ่มกันเลยไหม ผมขอดูหัวข้อสัมภาษณ์วันนี้หน่อย” ขายาวตวัดขึ้นไข่วห้างอย่างใจเย็น พิงแผ่นหลังกับพนักโซฟาในท่าทีผ่อนคลาย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามแอบชำเลืองมองเป็นระยะ

“อ้อ..นี่ค่ะ” เชอรี่ส่งสคริปต์ที่จะสัมภาษณ์วันนี้ให้กองทัพ

“รดา มาช่วยผมหยิบหนังสือในห้องหน่อย” ร่างบางลุกขึ้นเดินตามเข้าไปอีกห้องอย่างงงๆ เมื่อรดาก้าวขาพ้นขอบประตูเข้ามาประตูก็ถูกล็อกอัตโนมัติ

“หนังสือเล่มไหนบ้างคะ” รดาถามขึ้นเมื่อกองทัพเอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอตั้งแต่ทั้งสองเดินเข้ามา

“วันนี้เป็นอะไรทำไมดูไม่ค่อยมีสมาธิ มีอะไรในตัวผมที่ผิดปกติไปหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ หนูแค่กำลังนึกถึงใครคนหนึ่งน่ะค่ะ” ไหนๆ ก็มีโอกาสได้คุยกันเป็นการส่วนตัวแล้ว รดาก็ไม่ลังเลที่จะเอ่ยถามถึงเรื่องที่กำลังสงสัยอยู่ในหัว

“นึกถึงใคร” กองทัพถามกลับเสียงแข็ง หน้าตึงขึ้นเล็กน้อย

“คนใจดีเมื่อ 5 ปีก่อน ที่ติวภาษาอังกฤษให้หนูน่ะค่ะ” คิ้วดกที่ขมวดเข้าหากันก่อนหน้าคลายออกทันทีที่สิ้นคำพูดของเด็กสาว เผลอรอยยิ้มเล็กขึ้นมุมปาก

“ทำไมไม่ติดต่อเขาไปล่ะ” ความคิดร้ายผุดขึ้นมาในหัว

“หนูไม่มีช่องทางที่สามารถติดต่อเขาไปเลยค่ะ ตอนนั้นก็มีแต่อีเมลที่ใช้ติดต่อกัน แต่ตอนนี้เหมือนบัญชีเขาจะปิดไปแล้ว” รดาตอบกลับเสียงอ่อยเหมือนคนสิ้นหวังหมดหนทาง

“เดี๋ยวก็ได้เจอ หรืออาจจะเจอกันแล้วก็ได้..แต่เธอจำไม่ได้” กองทัพพูดจบก็เดินไปที่ชั้นหนังสือหยิบติดมือมา3-4เล่มก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้รดายืนงงกับคำพูดของเขาอยู่คนเดียว

“แล้วรดาล่ะคะ” เชอรี่ถามขึ้นเมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มเดินกลับเข้ามาแค่คนเดียว

“เข้าห้องน้ำอยู่เดี๋ยวตามมา เราเริ่มสัมภาษณ์กันเลยไหมครับ”

“รอรดาก่อนนะคะ รดาจะเป็นคนสัมภาษณ์คุณหมอค่ะ ส่วนพวกหนูจะเป็นคนเก็บรวบรวมข้อมูล นั่นไงรดามาพอดี” รดาเดินกลับเข้ามาพอดี

 ร่างอรชรหย่อนสะโพกมนลงบนเก้าอี้ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และสูดอากาศกลับเข้าปอด

“เริ่มกันเลยนะคะ”

“คุณกองทัพ เริ่มทำธุรกิจตั้งแต่อายุเท่าไหร่คะถึงได้ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้”

“ตั้งแต่ตอนอายุ 18 ครับ”

“ตอนนั้นคุณกองทัพยังเรียน ม.ปลายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”

“เปล่าครับ ตอนนั้นผมเรียนแพทย์ปี 2 อยู่ที่โปแลนด์ครับ” คำตอบของกองทัพทุกคนต่างตกใจ

“แล้วทำไมถึงเลือกทำธุรกิจนำเข้ารถหรูล่ะค่ะ ทั้งๆ ที่คุณเรียนหมอ”

“ผมเรียนหมอเพื่อมาดูแลบริหารโรงพยาบาลของที่บ้าน แต่การนำเข้ารถเป็นสิ่งที่ผมและพี่ชายชอบ”

“ปี17 คุณหมอยังเรียนแพทย์อยู่ที่โปแลนด์อยู่ใช่ไหมคะ”

“ครับกำลังเรียนแพทย์ปี 6”

“แล้วตอนนั้นคุณหมอทำอะไรบ้างคะ” เพื่อนๆ ต่างงงที่รดาถามคำถามนอกสคริปที่เตรียมกันไว้

“ตอนนั้นก็เรียนหนักครับ เพราะเรียนแพทย์ปีสุดท้ายค่อนข้างเหนื่อยและหนักมาก”

“ไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลยเหรอคะ อย่างเช่น สอนพิเศษ” รดาจ้องหน้าชายหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบ จนอิงเอยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สะกิดเข้าที่แขน

“มีครับ มันขึ้นอยู่กับว่าผมอยากทำมันหรือเปล่า ถ้าเป็นสิ่งที่ผมอยากทำต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ปลีกเวลาไปได้ครับ และผมเป็นคนใจดีครับมีคนเคยบอกผมอย่างนั้น”