ตอนที่ 7 ผิดที่เผลอใจ

ความใกล้ชิดและแนบสนิทกันเช่นนี้ เป็นเหตุให้ "อัศวิน" แทบไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย

เมื่อความหวั่นไหวก่อขึ้นภายในจิตใจ มันเริ่มทวีเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นทุกๆ วัน จนตัวเขาเองนี้ ก็ยังนึกกลัว กลัวหัวใจตัวเองอยู่เลย "อัศวิน" ค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างช้าๆ ปล่อยให้ร่างบอบบาง หอมละมุน เย้ายวนใจนี้ออกจากกายของเขาอย่างรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมากไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกเสียดายอะไรมากมายขนาดนั้นด้วย

     “ค่ะ?”

     สาวน้อยร่างบอบบางเอียงคอถามอย่างสงสัยใคร่รู้

     “เอ่อ พี่ขอโทษนะ พี่แค่เป็นห่วงน้องรินมากเกินไปหน่อยน่ะ”

     "อัศวิน" กล่าวหลังจากรวบรวม สติกลับคืนมาได้แล้ว

     “รินดีใจที่สุดเลยนะค่ะ ที่พี่วิน เป็นห่วงริน รินขอบคุณมากๆ นะค่ะ”

     "นาริน" มอบรอยยิ้มหวานหยด ให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่ม ดวงตากลมโตสดใส ทอประกายพรางพราวน่ามองยิ่งนัก

     “เอิ่มมม พี่ว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะครับ นี่ก็เย็นมากแล้ว จะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วด้วย คุณแม่คงรอทานข้าวกับพวกเราอยู่”

     พ่อเลี้ยงหนุ่ม กล่าวก่อนจะเดินนำสาวน้อยขึ้นไปบนฝั่งของคนขับทันที ด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นแรงไม่หยุด ซึ่งเขาต้องพยายามอย่างมากที่จะควบคุมมันไว้ถ้าหากชายหนุ่มอยู่นานกว่านี้ มีหวังสติสัมปชัญญะของเขา คงต้องขาดผึงอย่างแน่นอน จนพลั้งเผลอทำอะไรต่ออะไร ที่ไม่ดีกับ "นาริน" อย่างอดใจไว้ไม่ไหวอย่างแน่นอนก็เป็นไปได้

     “ป้าแจ่ม ว่าอะไรนะครับ นี่คุณแม่กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วเหรอครับ ไปตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมไม่เห็นบอกอะไรผมบ้างเลยล่ะครับ”

     "อัศวิน" เอ่ยถามป้าแจ่มแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี้ ดูแลทุกอย่างภายในบ้าน เรื่องความสะอาดไปจนถึงอาหารการกินให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่มคนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มแปลกใจเป็นอย่างมากที่อยู่ๆ คุณสาวิตรีก็กลับกรุงเทพฯ ไปแบบปัจุบันทันด่วน ปานติดจรวดเช่นนี้

     “ค่ะ คุณผู้หญิงบอกว่ามีธุระด่วนมากๆ ต้องรีบกลับไปจัดการก่อนน่ะค่ะ ท่านยังฝากป้าให้บอกกับพ่อเลี้ยงอีกนะค่ะ ว่าให้ดูแลคุณรินให้ดี แทนท่านด้วยค่ะ”

     ป้าแจ่ม แม่บ้านรายงานกับพ่อเลี้ยงหนุ่ม ตามที่คุณสาวิตรีได้กำชับสั่งเอาไว้สะละเอียดยิบ ไม่มีตกหล่นแม้แต่คำเดียว

     “ออ ครับ สงสัยคุณแม่จะมีธุระด่วนจริงๆ อืม ป้าแจ่มครับ ช่วงที่น้องรินมาอยู่ที่นี่ ผมอยากให้จัน มาคอยดูแลน้องรินและอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอหน่อย คือ ผมกลัวว่าเธอจะเหงาน่ะครับ”

     "อัศวิน" บอกกับป้าแม่บ้านของเขา

     “ได้ค่ะ พ่อเลี้ยง งั้นเดี๋ยวป้าขอตัวก่อนนะค่ะ ป้าจะรีบไปบอกนังจันมันให้ค่ะ”

     ป้าแจ่ม พูดจบนางก็รีบไปจัดการตามที่พ่อเลี้ยงหนุ่มสั่งเอาไว้

     “ครับ”

     "อัศวิน" ตอบรับ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านในทันที เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้พ่อเลี้ยงหนุ่ม หยุดยืนและมองหน้าประตูบานหนึ่งอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องของ "นาริน"

ชายหนุ่ม ไม่รู้ว่าดึกขนาดนี้แล้ว เธอจะหลับไปหรือยัง แต่สักพักนึง "นาริน " ก็เปิดประตูออกมา

สาวน้อยบอบบาง ในชุดนอนสีหวาน ผมยาวสลวย ดูน่ารักจัง พ่อเลี้ยงหนุ่มคิดในใจ "นาริน" มอง "อัศวิน" ด้วยความประหลาดใจ ที่จู่ๆ ก็เห็นพี่วิน มาเคาะห้องเธอในยามนี้แต่ก็อดรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆไม่ได้ ที่ก่อนนอนคืนนี้จะได้เห็นใบหน้าของชายที่แอบรัก เผื่อจะได้เก็บเอาไปนอนหลับฝันหวานนั่นเอง

     “น้องริน หลับไปแล้วหรือยังจ๊ะ คือพี่ต้องขอโทษด้วยนะ ที่มาเคาะห้องดึกๆ ตื่นๆ แบบนี้”

     "อัศวิน" พูดไปมือก็เอื้อมมาลูบท้ายทอยของตัวเองไปมาแก้เก้อ แก้เขินอย่างช่วยไม่ได้

     “ยังค่ะ พี่วินมีอะไรหรือเปล่าค่ะ”

     "นาริน" ตอบไปพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

     “เอ่อ คือว่า พรุ่งนี้เช้าพี่จะให้ลูกสาวป้าแจ่มมาคอยดูแลน้องริน อีกอย่างน้องริน จะได้มีเพื่อนด้วย พี่กลัวว่าน้องรินจะเหงาน่ะจ้ะ”

     ไม่รู้ทำไมเขาต้องเอ่ยตะกุกตะกัก เพียงแค่ได้เห็นหน้าเธอด้วย นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วนี่ ชายหนุ่มคิดอย่างไม่เข้าใจตัว เองนัก

     “พี่วินใจดีจังเลยค่ะ รินขอบคุณพี่วินมากๆนะค่ะ สำหรับทุกอย่าง”

     สาวน้อย ไม่พูดเปล่าเธอเอื้อมมือไปคว้ามือหนาของพ่อเลี้ยงหนุ่มมากุมไว้อย่างซาบซึ้ง เขาช่างแสนดีแบบนี้เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

     “เอ่อ...จ้ะ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะ น้องรินจะได้พักผ่อน ไปนอนเถอะ พี่ไปนะ”

     "อัศวิน" เอ่ยจบก็หมุนตัวกำลังจะเดินจากไป

     “เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่วิน”

     "นาริน" เรียกเมื่อเห็นชายหนุ่มเตรียมจะหันหลังจากไป แต่สิ่งที่ "อัศวิน" ไม่คาดคิดและใจเต้นรัวยิ่งกว่าตีกลองก็คือเมื่ออยู่ๆ "นาริน" ก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มสากของเขาอย่างรวดเร็ว ทำเอาชายหนุ่มยืนอึ้งไปเลยทีเดียวคาดไม่ถึงว่าสาวน้อยจะทำเช่นนี้กับเขาได้ การกระทำของเธอทำให้หัวใจดวงนี้มันเต้นแรงโครมคราม และหวั่นไหวหนักขึ้นไปกว่าเดิมเสียอีก

     “ฝันดีนะค่ะ พี่วิน”

     "นาริน" กล่าวด้วยรอยยิ้มหวานๆ หลังจากที่ถอยห่างออกมาจากชายหนุ่มแล้ว ก่อนที่เธอจะรีบหันหลังกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็วไม่ใช่แค่ "อัศวิน" คนเดียวหรอกที่หัวใจกำลังหวั่นไหว้ เต้นแรงไม่หยุดแบบนั้น แต่ "นาริน" เองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากชายหนุ่มเช่นกันการกระทำของสาวน้อยเมื่อครู่นั้น เป็นเหตุให้ตัวเขาเองต้องมายืนยิ้มแก้มแดงอยู่คนเดียวเช่นนี้ "นาริน" ไม่รู้ว่าที่ทำไปนั้นจะถูกมองในแง่ลบหรือไม่ แต่ที่รู้ๆ คือเธอรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

     ที่ได้ทำในสิ่งที่หัวใจมันเรียกร้องมานานแสนนานบางทีการที่เราได้แสดงออกหรือทำอะไรออกไปบ้าง ตามที่ใจตัวเองปรารถนา มันก็ยังดีกว่าการที่เราทนนิ่งเฉย ไม่ลงมือทำอะไรเลยสักอย่างแล้วก็มานั่งเสียใจในภายหลังอย่างที่เธอเคยประสบพบเจอกับตัวเองมาแล้วนั่นเอง "อัศวิน" เดินกลับเข้ามาในห้องราวกับว่าละเมอ เขานั่งลงบนเตียงนอน แล้วยกมือขึ้นลูบแก้มสากของตัวเองไปมาอย่างแผ่วเบา หวนคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ก็อดที่จะอมยิ้มอยู่คนเดียวไม่ได้

     “ร้ายนักนะ ยัยตัวแสบ ที่ทำให้พี่หวั่นไหวได้มากมายขนาดนี้”

     พ่อเลี้ยงหนุ่ม นั่งคิดไปเพลินๆ ด้วยความสุขใจเป็นอย่างมาก แต่ครั้นเมื่อชายหนุ่มได้หันไปเห็นรูปภาพของ "มินตรา" ซึ้งตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เพียงเท่านั้นแหละ ความรู้สึกผิดก็แล่นถาโถมเข้ามาในหัวใจของ "อัศวิน" จนความสุขที่ได้รับมาเมื่อครู่นั้นสูญสลายลงไปในพริบตา

     “มินตรา ผมขอโทษ”

     สิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมานั้น เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้า นัยตาคมที่หม่นหมองลงไปอย่างมาก

ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเขาควรจะอยู่ให้ห่างจาก "นาริน" ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเขาไม่อยากรู้สึกผิดกับ "มินตรา" ไปมากกว่านี้อีกแล้ว..

     โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ