ตอนที่ 8 ไร้เหตุผล

เช้าวันใหม่..กับการเริ่มต้นของการทำงานวันแรกของ "นาริน" ทำให้รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ

เธอมีความกังวลในใจเล็กน้อยเพราะตัวเธอนั้นไม่ได้จบด้านเลขานุการมา มันเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอมาก และเป็นงานที่ไม่ค่อยถนัดเอาเสียเลย

ไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะทำมันได้ดีหรือไม่ แต่ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นเช่นไร เธอจะพยายามทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด จนสุดความสามารถ 

จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังในตัวเธอเป็นอันขาด โดยเฉพาะพี่วิน เจ้านายคนใหม่ของเธอ

ก่อนที่จะเริ่มงาน "อัศวิน" พา "นาริน" มาแนะนำให้กับทุกคนได้รู้จัก เธอได้รับการต้อนรับที่ดี กลับมาจนคลายวิตกกังวลไปได้บ้าง

รวมไปถึง "จาวิส" หนุ่มลูกครึ่งผู้ช่วยคนสำคัญของพ่อเลี้ยงอัศวินด้วย

"สวัสดีครับคุณนาริน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมจาวิสเป็นผู้ช่วยของพ่อเลี้ยงครับ"

"จาวิส" เอ่ยออกมาอย่างสุภาพเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้า เธอช่างงดงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายก็ไม่ปาน รู้สึกถูกตาต้องใจเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มที่สดใสบวกกับดวงตากลมโตสุกสกาวคู่นั้น มันทำให้หัวใจของชายหนุ่มหน้าตาดีเช่นเขา หัวใจสั่นหวั่นไหวขึ้นมาอย่างน่าประหลาดในรอบหลายปีที่ผ่านมา

“สวัสดีค่ะ คุณจาวิส ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะค่ะ แต่คุณจาวิสไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ค่ะ รู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ เรียกว่ารินเฉยๆ ก็พอค่ะ”

หญิงสาว กล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสให้กับ "จาวิส"

“ครับคุณริน ถ้าเช่นนั้นเราสนิทกันแล้วนะครับ”

"จาวิส" พูดด้วยรอยยิ้มหวานให้กับหญิงสาวตรงหน้า แอบมีอาการเขินอายให้เห็นบ้างประปราย ยามที่ถูกหญิงสาวส่งรอยยิ้มหวานกลับมาให้

แม้กระทั่งพ่อเลี้ยงหนุ่มเองก็ยังสังเกตเห็นได้ชัดเจน จนเขารู้สึกขัดเคืองในใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ที่เห็นอาการของลูกน้องหนุ่มคนสนิทเช่นนี้ มันรู้สึกขวางหูขวางตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“โอเคนะ ผมว่าทั้งสองคนก็รู้จักกันมากพอแล้ว เอาเป็นว่า "จาวิส" กลับไปทำงานต่อได้แล้วล่ะ ส่วนน้องริน ก็ตามพี่เข้าไปในห้องก็แล้วกัน”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม บอกพลางใช้หางตามองหนุ่มสาวตรงหน้า ด้วยแววตาที่ขัดเคืองอย่างที่สุด หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“อ้าว! ทำไมล่ะครับพ่อเลี้ยง ก็ไหนตอนแรกพ่อเลี้ยงบอกกับผมว่า จะให้ผมเป็นคนสอนงานให้คุณรินยังไงล่ะครับ”

"จาวิส" เอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ งงกับอารมณ์แปรปรวนไปมาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม

“ก็ใช่ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะเป็นคนสอนงานให้นารินเอง หรือนายมีปัญหาอะไร”

"อัศวิน" ถามเสียงเข้มออกไป

“เปล่าเลย ไม่กล้ามีหรอกครับพ่อเลี้ยง งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกันนะครับ”

"จาวิส" พูดไปเกาหัวไปอย่างไม่เข้าใจเจ้านายตัวเองเลย นึกสงสัยอยู่ในใจว่า เช้านี้เจ้านายของเขาแอบไปกินรังแตนที่ไหนมาหรือเปล่า ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเอาสะเลย

“เอ่อ.... คุณรินครับ ผมต้องขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะครับสู้ๆ นะครับคุณริน ผมเอาใจช่วยครับ”

"จาวิส" ยิ้มหวานให้กับ "นาริน" ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มยิ่งรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาจึงหันไปจ้อง "จาวิส" ตาเขม็ง ทำเอาคนที่ถูกจ้องมองอยู่นั้นรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาในทันที

“เขาจะโดนไล่ออกก็คราวนี้แหละ ไม่ก็โดนเจ้านายจับหักคอเอา”

"จาวิส" คิดอย่างหวาดหวั่นในใจ

“ขอบคุณมากค่ะ คุณจาวิส แล้วเจอกันนะค่ะ”

"นาริน" กล่าวด้วยรอยยิ้มหวานให้กับ "จาวิส" อีกครั้งทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูดังปัง!! ก่อนที่ร่างของพ่อเลี้ยงหนุ่มจะหายเข้าไปในห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

ทำเอาทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอกต่างหันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากก่อนที่ "นาริน" จะรีบตามเข้าไปในห้องทำงานของพ่อเลี้ยงหนุ่มนั้นโดยเร็ว

ไม่รู้ว่าพี่วินไปโมโหอะไรมา ทำไมถึงได้เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายแบบนี้นะ "นาริน" คิดยังไงก็คิดไม่ออก ไม่เข้าใจชายหนุ่มเอาสะเลย

“พี่วิน ไม่พอใจอะไรหรือเปล่าค่ะ หรือว่ารินทำอะไรผิดไป”

"นาริน" เอ่ยถามแผ่วเบา อย่างเกรงๆ เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของพ่อเลี้ยงหนุ่ม

“เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร”

"อัศวิน" พูดด้วยเสียงกระด้าง ตายังคงมองที่แฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานอยู่ตลอด

“ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอค่ะ แล้วทำไมพี่วินต้องทำหน้าเหมือนโกรธอะไรใครแบบนั้นด้วยล่ะค่ะ ไม่พอใจอะไรรินหรือเปล่าค่ะ”

"นาริน" ถามออกไปเพราะคิดว่าบางทีชายหนุ่มอาจจะไม่พอใจเธอ หรือเธอทำอะไรผิดไปก็เป็นได้

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร ถามเซ้าซื้อยู่ได้ น่ารำคาญจริง”

"อัศวิน" พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ทำเอาหญิงสาวสลดวูบลงทันที น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาคู่สวย ด้วยความเสียใจระคนน้อยใจอย่างรุนแรง

“รินขอโทษค่ะ ที่กวนใจพี่วิน ต่อไปรินจะไม่เซ้าซี้พี่วินอีกแล้ว"

หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และรีบหันหลังให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่มในทันที เธออยากรีบเดินออกไปจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด

ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลลงมา เธออยากไปให้พ้นๆ หน้าเขา เขาจะได้ไม่ต้องทนรำคาญใจเพราะเธออีกต่อไปแล้ว

“น้องริน!! พี่ขอโทษนะ คือว่า..”

"อัศวิน" รีบเรียกและลุกออกจากเก้าอี้อย่างเร็ว เดินมาดึงข้อมือไว้ได้ทัน รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย จนทำให้สาวน้อยของเขาต้องเสียใจแบบนี้

“พี่วิน ไม่ต้องขอโทษรินหรอกค่ะ รินผิดเองที่มาวุ่นวายกับพี่วินมากเกินไป จนทำให้พี่วินรำคาญใจ ต่อไปนี้รินจะไม่มาให้พี่วินเห็นหน้าอีกแล้วล่ะค่ะ”

"นาริน" เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ รู้สึกปวดร้าวใจยิ่งนัก

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ น้องริน คือพี่ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษนะ น้องรินจะไปแบบนี้ได้ยังไงกัน น้องรินอยากฝึกงานกับพี่ที่นี่ไม่ใช่เหรอครับ”

"อัศวิน" พูดออกไปอย่างนุ่มนวล เขารู้สึกใจหายยังไงไม่รู้ที่ "นาริน" พูดว่าจะไปจากเขา

“เรื่องนั้นพี่วินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะค่ะ รินรู้ค่ะ ว่าพี่วินไม่ได้เต็มใจให้รินอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว รินจะไปจากที่นี่เองค่ะ พี่วินปล่อยรินเถอะนะค่ะ เดี๋ยวรินจะไปอธิบายให้คุณป้าเข้าใจเองค่ะ พี่วินไม่ต้องห่วง"

     โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ