ตอนที่ 3 เป็นได้แค่ไหนในใจของเธอ

ยามค่ำคืนที่มืดมิดมีเพียงแสงจันทร์นวลผ่องส่องแสงสว่างไปทั่วท้องฟ้า มีดวงดาวนับล้านๆ ดวง คอยห้อมล้อมเปล่งประกายระยิบระยับ เป็นภาพที่สุดแสนจะงดงามจริงๆ เลย

"นาริน" ยืนเหม่อมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนที่แสนสวยงาม บรรยากาศที่เย็นสบาย และเงียบสงบของที่นี่ ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขสงบในหัวใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ใบหน้าของสาวน้อย ยามต้องแสงจันทร์ ช่างงดงาม เนียนลออ สดใสยิ่งนัก

นานมากแล้วสินะ ที่เธอไม่ได้มาที่นี่ ครั้งสุดท้ายที่เธอมา ก็คืองานศพของพี่สาวสุดที่รักเพียงคนเดียวของเธอ..

มีหลายๆ คนที่สงสัย และถามมาตลอดว่าทำไมถึงต้องฝังร่างของพี่มินตรา ไว้ที่ท้ายไร่แห่งนี้ด้วย แทนที่จะไปฝังไว้ที่อื่น ก็เพราะว่าพี่สาวของเธอ รักและผูกพันธ์กับสถานที่แห่งนี้มากๆ น่ะสิ

พี่มินตรา เคยวาดฝันไว้ว่า จะมาใช้ชีวิตอยู่กับพี่วิน คนรักของเธอที่นี่ตลอดไป

แต่ใครเลยจะไปคาดคิดว่า พี่มินตรา จะมาด่วนจากไปรวดเร็วขนาดนี้

เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้ว เธอก็รู้สึกหดหู่ในหัวใจขึ้นมาทันที และหวนคิดถึงพี่สาวสุดที่รักของเธอ

“น้องริน ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะครับ”

เสียงนุ่มปมทุ้มเล็กน้อย ดังมาจากด้านหลังของเธอ ทำให้หญิงสาวที่กำลังยืนเหม่อคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับไปมอง ต้นเสียงนั้นทันที

“พี่วิน นั่นเอง ริน ตกใจหมดเลยค่ะ”

สาวน้อยว่าแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก

“ขวัญอ่อน จริงๆ นะเราเนี่ยขวัญเอ๊ยขวัญมา พี่ขอโทษแล้วกันนะครับ ที่มาเงียบๆ ทำให้น้องรินตกใจ”

พอพูดจบ "อัศวิน" ก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ กายของสาวน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นไปว่างบนศีรษะของหญิงสาวโยกไปมาเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู

“ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมน้องรินถึงมายืนอยู่ในที่มืดๆ แบบนี้คนเดียวล่ะครับ รู้ไหมว่ามันอันตรายมาก”

"นาริน" มองคนตัวโตด้วยความปลาบปลื้มในหัวใจ ที่ได้รับความห่วงใยจากชายหนุ่มที่ตนชื่นชอบ ส่งมาให้ด้วยความจริงใจเช่นนี้

“อันตรายตรงไหนกันค่ะ ก็ในเมื่อตรงนี้เป็นหน้าบ้านของพี่วินเองแท้ๆ ไม่น่าจะมีอันตรายอะไรได้นี่ค่ะ”

น้ำเสียงใสๆ แย้งกลับมาด้วยรอยยิ้มนิดๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องที่น่าตลกขบขันสะอย่างนั้น..

“จะตรงไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นนะครับ ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้พี่ไม่อยากให้เราไปไหนมาไหนคนเดียว รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากนะ”

คำว่าเป็นห่วงของเขา มันช่างทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ยิ่งกว่ารัวกลองชุด หัวใจของเธอเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยที่เดียว

สุขเหลือเกิน หญิงสาวได้แต่มองชายหนุ่ม ด้วยแววตาทอประกาย ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า..

“พี่วิน เป็นห่วง รินจริงๆ เหรอค่ะ”

หญิงสาวถามออกไป ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า และรอคำตอบด้วยหัวใจที่เบิกบาน

“เป็นห่วงสิครับ เพราะน้องรินเป็นน้องสาวของมินตรา คนที่พี่รักที่สุด ก็เท่ากับว่าน้องริน เป็นน้องสาวของพี่ด้วยอีกคนหนึ่งนะ น้องสาวทั้งคนพี่ชายคนนี้จะไม่เป็นห่วงได้ไงกันล่ะครับ เราว่าจริงไหม?”

"อัศวิน" ว่าพลางใช้มือหนาโยกศีรษะของ "นาริน" ไปมาเบาๆ อีกครั้ง แต่เธอกับยืนนิ่งเหม่อไปไกลกับคำพูดของชายหนุ่ม

คำว่า "น้องสาว" มันช่างทำร้ายจิตใจของเธออย่างมาก ทำให้หัวใจของเธอห่อเหี่ยวลงในทันที

ใช่สินะ ในสายตาของพี่วิน เธอก็เป็นได้แค่น้องสาวของเขาเท่านั้นเอง ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแสนนานแค่ไหน จะเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้ แม้กระทั้งวันพรุ่งนี้ เธอก็คงไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้แน่

ไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่วินเลย และอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็เป็นได้ เฮ่อ!! เป็นเศร้า อยากร้องไห้จุง..

บางครั้งเธอก็เคยนึกอิจฉาพี่สาวของเธออยู่บ่อยครั้ง ที่ได้หัวใจของพ่อเลี้ยงหนุ่มคนนี้ไป

แต่เธอก็ทำได้แค่ ทำใจยอมรับมัน เพราะคน คนนั้น ก็คือพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอนั่นเอง

แต่หากจะห้ามให้เธอเลิกรักพี่วิน ก็คงจะทำใจยอมรับได้ยากเช่นกัน และทำไม่ได้อย่างแน่นอน (ก็คนมันรักหมดใจไปแล้ววว)

เพราะหัวใจดวงนี้ มันได้มอบให้กับพี่วินเพียงคนเดียวมานานเกินกว่าจะถอนตัว ถอนใจได้แล้วในตอนนี้

หัวใจดวงนี้ยังคงซื่อตรงและมั่นคงไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้รับรู้เลยก็ตาม ทำได้แค่แอบรัก แอบชอบ แอบมอง อยู่ใกล้ๆ ในบ้างครั้งก็สุขในหัวใจเกินพอแล้ว

“น้องริน นาริน!! เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ”

"อัศวิน" เอ่ยถาม พลางแตะแขนของสาวน้อยแผ่วเบา เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบไปนาน

“ค่ะ? พี่วิน ว่าอะไรนะค่ะ”

หญิงสาวถามออกไป ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับว่าละเมอ หลังตื่นจากภวังค์นั้นแล้ว

“จะใจลอยไปถึงไหนกันเนี่ยเรา”

พ่อเลี้ยงหนุ่มกล่าวยิ้มๆ หยอกล้อ เอ่ยต่อไปอีกว่า

“พี่ถามว่า น้องรินเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ จู่ๆ ทำไมถึงเงียบไปล่ะครับ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า”

“อ๋อออ เปล่าค่ะ คือไม่มีอะไร รินแค่รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาสะอย่างงั้น 5555 ขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ”

"นาริน" ทำท่าหัวเราะกลบเกลื่อน ฝืนยิ้มให้กับชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวกลับออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วในทันที ด้วยใบหน้าแสนเศร้า เคล้าน้ำตา

"อัศวิน" ได้แต่มองตามไปด้วยความไม่เข้าใจ ปนแปลกใจเล็กน้อย ที่จู่ๆ หญิงสาวก็ง่วงนอนขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"อัศวิน" ยืนมอง "นาริน" เดินจากไป ก่อนที่เขาเองจะเดินตามร่างบาง เข้าไปในบ้านหลังงามด้วยความง่วงเช่นกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ