ตอนที่ 61 ประชันอักษร – สระกระจ่างวารี

ตอนที่ 61 ประชันอักษร – สระกระจ่างวารี

 

หนึ่งในสี่ชั่วโมง!? แผ่นกระดาษสี่เหลี่ยมขนาดหนึ่งเมตรทำให้ผู้ชมต้องตกใจ หากต้องวาดภาพขนาดใหญ่เช่นนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงเย่หวูเฉินที่ไม่มีความรู้ด้านวาดภาพ กระทั่งหลินเสี่ยวที่มีพรประทานด้านการวาดยังต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีจึงจะทำได้

 

ทั้งสองคนไม่กล่าวคำคัดค้านใด และต่างตอบสนองด้วยความเคารพ ขณะที่ทั้งสองยืนอยู่เบื้องหน้าผืนกระดาษที่ติดยึดอย่างมั่นคงอยู่บนกรอบกระดาน ใบหน้าทั้งคู่ต่างสงบ ท่าทางปลอดโปร่งของเย่หวูเฉินทำให้หลินเสี่ยวต้องตื่นตัว หากแต่เขายังเชื่อว่าต่อให้เย่หวูเฉินมีทักษะการวาดที่งดงามบรรจง ก็ยังคงไม่ใช่คู่มือเขา

 

“เช่นนั้น พวกเจ้าเริ่มได้ หลังจากผ่านไปหนึ่งในสี่ชั่วโมง ผู้ชนะและผู้แพ้จะถูกตัดสินจากผู้ชมทุกคน อาวุโสหลี่ โปรดเริ่มการนับถอยหลัง”

 

“ขอรับ!”

 

สิ้นเสียงของหลงหยินลง ผู้ชมทั้งหมดต่างเงียบเสียง สายตาทุกคู่จับจ้องยังกลางเวทีที่ถูกทำลายไปโดยเพลิง ไม่มีสักคนที่กล้าส่งเสียง เพียงกลัวว่าจะรบกวนบุรุษหนุ่มทั้งสองคน

 

หลินเสี่ยวหลับตาลงเงียบๆ ในมือถือพู่กันเหนือกระดาษลอยอยู่ห่าง 1 นิ้ว ดูเหมือนเขากำลังนึกจินตนาการมโนภาพอยู่ในใจ แต่เย่หวูเฉินเอียงร่างของเขามองไปที่หลินเสี่ยวแล้วจ้องดูอย่างใคร่รู้ ไม่มีวี่แววสนใจวาดรูปของตนเอง ปรากฎว่าเขาต้องการดูว่าหลินเสี่ยวจะวาดอย่างไร

 

ทุกๆคนต่างเห็นได้ชัด บ้างก็แสดงความผิดหวังที่นายน้อยตระกูลเย่ถอดใจยอมแพ้ การประชันครั้งนี้ย่อมกลายเป็นการแสดงความสามารถของนายน้อยหลินแต่เพียงผู้เดียว

 

ในที่สุดก็ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที หลินเสี่ยวลืมตาขึ้น พู่กันในมือแตะสัมผัสกระดาษ มือขวาเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะเป็นไม่ได้ที่จะติดตามการเคลื่อนไหวของมือ ที่เห็นปรากฎมีเพียงเงาที่เคลื่อนไหวไปมาเท่านั้น

 

ยามนี้หลินเสี่ยวเผยสีหน้าจดจ่อ สายตาไม่เคลื่อนไหวออกเฉไฉ แต่จ้องติดตรึงผืนกระดาษที่เบื้องหน้า ไม่สนใจสายตาที่จ้องมองจากผู้ชม รวมทั้งสายตาผิดปกติที่จ้องมองมาของเย่หวูเฉิน เขาเข้าสู้ห้วงมโนภาพแผ่นผืนกระดาษและสิ่งอื่นก็หายไป

 

ผ่านไปอีกครึ่งนาที ฉับพลันเขาหลับตาลงอีกครั้ง มือยังคงเคลื่อนไหว จุ่มตวัดแปรงกับหมึกไม่มีความผิดพลาดไม่มีการหยุดพัก

 

“ท่านพ่อ เขากระทั่งหลับตาขณะวาดรูป! เขาทำได้ยังไงกัน?” ฮั่วฉุ่ยโหรวถามเสียงเบา

 

“ข้าจะรู้ได้ยังไง? ถึงแม้ข้าจะมีเวลา ข้าก็ไม่เคยคิดทำสิ่งที่น่ารำคาญอะไรเช่นนี้”

 

ฮั่วฉุ่ยโหรวรู้สึกเสียใจที่ถาม เพราะบิดาของนางไม่เพียงไม่รู้วิธีวาดรูป แต่ทั้งอักษรและศิลปะทั้งหลายก็ไม่รู้เช่นกัน

 

นกสีเขียวบนไหล่นางร้องเสียงเบาอย่างขุ่นเคือง ฮั่วฉุ่ยโหรวกุมนกไว้ในมือ แล้วกล่าวปลอบอย่างชดช้อย “ชิงเอ๋อร์ เป็นเด็กดีสักพักหนึ่งก่อน พอพวกเรากลับบ้าน ข้าจะหาอะไรให้เจ้ากิน”

 

หลับตาวาดภาพ...เย่หวูเฉินหัวคิ้วมีรอยย่น ปรากฎว่าฉายา ‘นักศึกษาอันดับหนึ่งแห่งเทียนหลง’ นั้นคู่ควรกับเขาจริงๆ

 

เขาจำได้ว่าในโลกของตนมีคนจำนวนมากที่สามารถหลับตาวาดรูปได้ แต่ผู้ที่สามารถหลับตาวาดภาพได้จนถึงระดับนี้ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่แน่นอนว่ายกเว้นตัวเขาเอง การบรรลุถึงทักษะระดับนี้ได้ เบื้องต้นต้องนึกภาพให้ปรากฎในจิตใจ ให้เห็นภาพแม้ในยามหลับตา ใช้มือบ่งบรรยายแทนหัวใจวาดไปอย่างอิสระ แต่การจะทำเช่นนี้ได้นับว่ายากเกินคนธรรมดาทั่วไปจะจินตนาการถึง

 

ทุกผู้คนต่างตาค้าง เขาหลับตาลงวาดทุกสิ่ง ทำให้ผู้คนต่างอุทานด้วยความประหลาดใจ ผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นภาพมหัศจรรย์แบบใด

 

เวลาค่อยๆผ่านไปทีละขณะ เย่หวูเฉินยังไม่ได้ขยับพู่กันของตนและยังคงจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปที่มือของหลินเสี่ยว กระดาษขาวก่อนหน้านี้ ได้กลายเป็นภาพวาดของท้องฟ้าและหมู่เมฆ ต้นหลิวขึ้นอยู่ริมฝั่งน้ำ ปรากฎเป็นสถานที่ที่หลงหยินปรารถนาไปเยือน

 

ดูจากความเร็วของเขา หนึ่งในสี่ชั่วโมงนับว่าไม่จำเป็น แค่สิบนาทีก็เพียงพอ เย่หวูเฉินคิด

 

ดูเหมือนนายน้อยเย่ผู้นี้จะยอมแพ้แล้วจริงๆ ผู้ชมต่างคิดสิ่งเดียวกันอีกครั้ง ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอันใด ยามต้องเผชิญกับยอดอัจฉริยะแห่งการวาดเช่นหลินเสี่ยว คู่แข่งย่อมสูญเสียความกล้าที่จะตวัดพู่กัน เขาสมควรยอมแพ้ไปแล้วเรียบร้อย

 

เป็นไปตามที่เย่หวูเฉินคาด เมื่อผ่านไปครบสิบนาทีหลินเสี่ยวก็ตวัดพู่กันครั้งสุดท้าย เขาลืมตาขึ้นแล้วมองพู่กัน ไม่แม้กระทั่งมองภาพวาดตน จากนั้นมองไปทางเย่หวูเฉินที่ยังคงจ้องมองที่เขาอยู่ มุมปากหลินเสี่ยวยกยิ้มขึ้น

 

ดูจากกระดาษที่ว่างเปล่าของเย่หวูเฉิน เขาจึงตระหนักได้ว่าตนเองชนะแล้ว ทั้งยังชนะอย่างสมบูรณ์แบบ

 

“ฝ่าบาท หลินเสี่ยววาดเสร็จแล้วเชิญพระองค์ทอดพระเนตร” หลินเสี่ยวกล่าวพร้อมขยับออกด้านข้าง เผยให้เห็นภาพวาดที่สมบูรณ์ต่อหน้าผู้ชม

 

เสียงอุทานชื่นชมพลันดังขึ้นมาจากฝูงชน

 

ท้องฟ้าสีคราม ประปรายไปด้วยเมฆสีขาว ใต้ฟ้าเป็นทะเลสาบกระจ่างงาม แสงสะท้อนผิวน้ำดุจดั่งอัญมณี ปลากระโจนออกมาเป็นฟองฟอด เรือลำลอยล่องบนผิวน้ำ ต้นหลิวห้อยหย่อนคล้อยลงมา จั๊กจั่นบนกิ่งหลิวร้องรื่นเริง ใต้ต้นหลิวมีหญิงสาวพิงอิงแอบ ใบหน้าของนางแสดงถึงความสุขขณะชมทัศนีภาพอันงดงามของทะเลสาบ บนพื้นมีกิ่งใบหลิวจำนวนมากเกลื่อนกล่นอยู่ บ้างเป็นกิ่งใบแห้ง บ้างเป็นกิ่งใบเหลือง

 

เป็นเพียงภาพวาดธรรมดา ไม่มีความหมายใดๆเป็นพิเศษ แต่ด้วยฝีมือทำให้ภาพวาดที่ออกมาวิจิตรงดงามตระการตา ทำให้ทุกผู้คนต่างชื่นชมโดยไม่มีข้อยกเว้น บ้างก็อุทานออกมาด้วยความนับถือ

 

“ฝ่าบาท คุณชายหลินวาดภาพออกมาได้เหมือนกับสถานที่ที่พระองค์ปรารถนาไปเที่ยวชมไม่ใช่หรือ? นี่ราวกับยกสถานที่จริงมาวางไว้เบื้องหน้า” ผู้ติดตามที่อยู่เบื้องหลังหลงหยินกล่าว

 

“ถูกต้อง! หลินเสี่ยวเข้าใจความคิดข้าได้เป็นอย่างดี ยอดเยี่ยม! วาดได้ยอดเยี่ยม! เป็นภาพวาดที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” หลงหยินอุทานกล่าวด้วยเสียงดัง ไม่ตระหนี่ในคำพูดยามกล่าวชม

 

หลินเสี่ยวหมุนกรอบที่รั้งยึดภาพวาดไว้ช้าๆ หันไปหาผู้ชมเพื่อให้เห็นภาพวาดได้ชัดเจน เสียงร้องแปลกใจดังไปตามทิศทางที่เขาหมุนภาพไป เสียงอุทานบ่งบอกแทนทุกสิ่ง

 

กระทั่งเย่เว่ยและหวังเวิ่นชูยังต้องยอมรับในทักษะการวาดของหลินเสี่ยว ว่าอยู่ในระดับที่สูงส่งสุดยอด

 

“ภาพวาดนี้สมควรมีชื่อว่า ‘สระกระจ่างวารี’ นี่เป็นเพียงภาพวาดธรรมดา เมื่อครู่นี้หลินเสี่ยวได้ยินว่าฝ่าบาทต้องการไปเที่ยวชมทะเลสาบน้ำใส และถ้อยคำของพระองค์ประทับอยู่ในห้วงคำนึง ดังนั้นจึงเป็นแรงบันดาลใจให้ข้าวาดภาพนี้ ฝีมือต่ำต้อยของหลินเสี่ยวคงทำให้พวกท่านต้องหัวเราะแล้ว” หลินเสี่ยวกล่าวกับผู้ชมโดยรอบด้วยความสุภาพ

 

“พวกเจ้าทั้งหมดรู้สึกอย่างไรกับภาพวาดนี้?” หลงหยินเอ่ยถาม น้ำเสียงหนักแน่นและภาคภูมิดังไปทั่วทั้งบริเวณ

 

“ยอดเยี่ยม! ภาพวาดนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับเข้าไปอยู่ในสถานที่จริง ไร้ที่ติโดยสิ้นเชิง ข้าวาดรูปมาหลายสิบปี และเชื่อว่ามีขีดจำกัดความสามารถของบุคคล แต่วันนี้มีบางสิ่งที่ข้าจำเป็นต้องกล่าว นั่นคือ ‘ข้าขอยอมรับ’!”

 

“สามารถวาดภาพที่พิเศษเฉพาะขนาดนี้ได้ในเวลาเพียงสั้นๆ นับเป็นความสำเร็จโดยแท้”

 

“ภาพวาดนี้ยอดเยี่ยมกว่าภาพที่นายน้อยหลินวาดในการแข่งเมื่อไม่กี่วันก่อนอยู่หลายเท่าตัว กลายเป็นว่านายน้อยหลินยั้งฝีมือในการแข่งครั้งที่แล้ว”

 

“เพียงภาพทิวทัศน์ธรรมดายังวาดให้งดงามได้ถึงระดับนี้ เขาคู่ควรกับฉายาที่ทุกคนมอบให้ว่า ‘นักศึกษาอันดับหนึ่ง’”

 

“หลินเสี่ยวมีทักษะการวาดสูงส่งถึงเพียงนี้นับว่าเป็นตัวตนที่หาได้ยากยิ่ง”