บทนำ

              อาชาสีดำควบลัดเลาะไปยังเส้นทางที่สลับซับซ้อน ภูเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าต้นไม้ใบหญ้าที่ออกดอกและผล หมู่มวลพฤกษาที่ส่งเสียงร้องพลันต้องหยุดชะงักเมื่อชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงทับทิมกวาดตามอง เส้นผมสีดำปลิวไสวไปตามแรงลม 

              เมฆา บุรุษหนุ่มที่สังหารคนราวกับผักปลา บ้างก็ขนานนามให้เขาว่าเป็นมารมาจุติบนโลกา บ้านก็ขนานนามเขาว่าเป็นนักเวทย์อัจฉริยะแห่งยุค ทว่าวิถีทางเวทมนตร์ที่นอกรีตทำให้ผู้คนบนพื้นพิภพล้วนต้องการตัว

 ฝ่ายธรรมะต้องการสังหารผลาญชีวา ส่วนหมู่มารต้องการรับมาเป็นหัวหน้า 

              เขาควบม้าลัดเลาะเพียงไม่นานก็ถึงจุดหมาย หุบเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดผู้คนจำนวนมากกำลังจับจ้องมองมายังชายหนุ่มตรงหน้า แต่ทว่าท่าทางที่มองนั้นมิได้แสดงความเป็นมิตรแม้แต่นิด ผู้คนส่วนหนึ่งบ้างถือคันธนูบ้างถือดาบบ้างถือโล่ พวกเขาล้วนพร้อมที่จะประหัดประหารชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงทับทิม 

ก่อนที่การสังหารจะเริ่มขึ้นชายหนุ่มผมสีดอกเลาค่อยๆก้าวเท้ามาเบื้องหน้าก่อนที่จะกล่าวอย่างยโสโอหัง “ต่อให้เจ้าจะมีพลังเวทย์ที่สูงส่งสักแค่ไหน แต่ถ้าเจ้าต้องเจอนักเวทย์มากมายขนาดนี้คงไม่สามารถเอาชนะพวกเราได้เป็นแน่”

ชายหนุ่มผมสีดำนัยน์ตาแดงกวาดมองไปยังชายผมดอกเลา “ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่นะศาสตราจารย์โยดา การที่ท่านส่งคนมาลอบสังหารค่ามากมายขนาดนี้ นั่นแสดงว่าท่านคงหวาดกลัวในฝีมือของข้าใช่หรือไม่ 

โยดาตบมือก่อนที่จะยิ้มหยันให้กับอดีตลูกศิษย์ของตนเอง “เจ้าเอาความมั่นใจมาจากไหนกันฮะเมฆา ถึงเจ้าจะเคยเป็นอดีตลูกศิษย์ของข้าก็ตาม ต่อให้เจ้ามีพลังเวทย์มากมายขนาดไหน แต่เจ้าคงลืมไปแล้วกระมังว่า 1 คนหรือจะสามารถเอาชนะคนนับแสน ตอนนี้เจ้าเปรียบเสมือนลูกไก่ในฝ่ามือของข้าข้าจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ถึงขนาดนี้เจ้ายังจะฝืนอีกหรือ เจ้าจงรู้เอาไว้ว่าบุคคลที่กล้าเสนอหน้าถ้าทายพระผู้เป็นเจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตรอดอยู่ในโลก”

เมฆายิ้มก่อนที่ชายหนุ่มจะผายมือออกช้าๆ “พระเจ้าอย่างนั้นหรอ พระเจ้านับเป็นตัวอะไร แล้วพวกเจ้านับเป็นตัวอะไร”

“อย่าทำตัวโอหังให้มันมากนัก เจ้ายังไม่รู้ความผิดตนเองอีกหรือ เจ้าคนที่อยากจะเป็นอมตะถึงกล้ายุ่งกับสิ่งมีชีวิตทั้งมวล เจ้าฆ่าฟันคนไปเท่าไหร่ ใช้ผู้คนมาเป็นหนูทดลองมากน้อยเท่าไหร่ พวกข้าใช้เวลานานมากกว่าจะสืบและรู้ว่าเจ้าทำสิ่งนั้นกับผู้คน เด็กกี่คนแล้วที่ต้องตายไปในน้ำมือและการทดลองของเจ้า ต่อให้เจ้าจะเป็นนักเวทย์อัจฉริยะแห่งยุคสมัยแต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนี้”

“ช่างโง่งมนักโยดา ข้าไม่คิดเลยว่าอาจารย์ของข้าจะเป็นคนโง่งมมากขนาดนี้ น่าเสียดายองค์ความรู้ที่เจ้ามีนะ พลังที่เปรียบเสมือนเทพแห่งเวทมนตร์ “

เมฆาชี้นิ้วพลางใช้สายตาดูแคลนไปยังชายชรา “เจ้าเด็กพวกนั้นมันเป็นแค่เครื่องมือ  มันคือเครื่องมือที่จะทำให้ข้าได้กลายเป็นอมตะ ได้มีร่างกายที่เยาว์วัยไปตลอดกาล อาจารย์ของข้าหากให้ข้าต้องมีร่างกายเช่นท่าน นับวันต้องรอเวลาลงหลุมศพไปอย่างช้าๆ พลังเวทย์ที่เคยมีหายไปตามกาลเวลา ฮ่าๆๆ ค่าไม่ยอมหรอกอาจารย์หากให้ข้าเป็นอย่างนั้นข้าขอยอมตายเสียดีกว่า”

“เจ้าทำสิ่งนี้ เจ้าต้องการความเป็นอมตะอย่างนั้นหรือ ข้าไม่อยากจะเชื่อคนอย่างเจ้ายอมทำขนาดนี้เพื่อความเป็นอมตะของตนเอง”

“มันก็จริงอยู่ที่ข้าอยากเป็นอมตะ แต่ว่าเหนือสิ่งอื่นใดข้าต้องการคืนชีพให้กับนาง”

โยดามองลูกศิษย์ของตนเองด้วยความสมเพชเวทนา เขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกศิษย์ของตนจะเป็นหนักหนามากมายขนาดนี้ “หากค่าย้อนกลับไปได้ ข้าจะไม่ยอมถ่ายทอดวิชาให้กับเจ้า”

“ฮ่าๆๆ ถ้างั้นท่านก็ใช้เวทมนตร์ย้อนกลับไปสิ แต่ว่านะอาจารย์ต่อให้ท่านอยากย้อนเวลากลับไป ท่านก็คงย้อนกลับไปไม่ได้ แล้วอีกอย่างต่อให้ท่านจะย้อนกลับไปได้ท่านก็คงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ เพราะว่าท่านและพรรคพวกของท่านทุกคนจะต้องตายในเงื้อมือของข้าในวันนี้”

สิ้นเสียงอาชาสีดำก็ทะยานร่างพุ่งเข้าใส่ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงเรียกดาบสีดำก่อนที่จะตวัดดาบทำให้เกิดคลื่นดาบขนาดใหญ่ “ตาย”

เขาตวัดดาบเพียงครั้งเดียวพลังอำนาจอันมหาศาลก็สังหารผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆไปอย่างง่ายดาย ก่อนที่ฝูงชนทั้งหมดจะบุกเข้าใส่ชายชราผมดอกเลาพลันยกมือห้าม 

โยดามองชายหนุ่มที่กำลังมุ่งหน้าเข้าใกล้มาทุกขณะ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยกับกลุ่มคนข้างข้างกาย “พวกเจ้าไม่ต้องมายุ่ง เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง ยังไงก็เป็นศิษย์ของข้า”

“แต่ว่า”

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยทัดทานเสร็จ โยดาก็เอ่ยขอร้องสีหน้าของผู้อาวุโสนั้นแสดงถึงความวิงวอน “หากข้าไม่ชนะพวกเจ้าก็ค่อยจัดการมันก็ได้ แต่ว่าได้โปรดถือว่าฟังคำของข้า ได้โปรดให้ข้าได้สั่งสอนลูกศิษย์ของข้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถิด”

คำกล่าวของชายชราทำให้ทุกคนหยุดเคลื่อนไหว 

              เมื่อโยดาเห็นดังนั้น ชายหนุ่มจึงยกยิ้ม “จะต่อสู้กับข้าเพียงลำพังอย่างนั้นหรอ นี่เจ้ายังคงคิดว่าข้าเป็นศิษย์ไร้ฝีมือของเจ้าอยู่สินะ ถ้าเจ้าประเมินค่าต่ำไประวังจะตายไร้ที่กลบฝังนะอาจารย์” 

ความเร็วของเมฆาทำให้โยดาอดยิ้มอย่างถูกใจไม่ได้ ถึงแม้สิทธิ์จะเลวสักเพียงใด แต่สำหรับอาจารย์ศิษย์ก็ยังเป็นศิษย์อยู่วันยังค่ำ  โยดาหลับตาลงก่อนที่จะนึกถึงภาพของเด็กน้อยที่หน้าตาไร้เดียงสา เด็กหนุ่มที่มีคุณธรรมประจำใจ เด็กหนุ่มที่ฟังคำพูดของเขาทุกคำ ไม่ว่าเขาจะใช้ให้ไปทำอะไร แต่ในวันนี้เขากลับกลายเป็นบุรุษหนุ่มที่มีผู้คนต้องการตัวมากที่สุดในแผ่นดิน 

“ข้าผิดเอง ข้าผิดที่ไม่ถ่ายทอดสิ่งอื่นนอกจากเวทมนต์ให้เจ้า เพราะอย่างนั้นข้าขอจบทุกสิ่งทุกอย่างด้วยน้ำมือของข้า” 

โยดาลืมตาก่อนที่จะเคลื่อนร่างไปหาศิษย์รักตรงหน้า “จงตายในน้ำมือของข้าเสียเถิด”

ชายชราผมดอกเลา ตัดสินใจใช้เวทย์อาณาเขตเพื่อต่อสู้กับลูกศิษย์ของตน คลื่นพลังเวทสีฟ้าส่องสว่างปกคลุมไปรอบๆทำให้การต่อสู้ไม่ส่งผลกระทบไปยังข้างนอกเขตแดน ในอาณาเขตแห่งนี้ไม่มีผู้ใดสามารถออกและสามารถเข้าได้ทำให้การต่อสู้ของชายทั้งสองงั้นไม่ต้องกังวล 

“จงตายในน้ำมือของข้าซะ ศิษย์ชั่ว”

“แกต่างหาก ตายไปซะไอ้แก่”

วงเวทย์หลาย 10 วงปรากฏขึ้นรอบๆร่างของชายทั้งสอง ก่อนที่ศาสตราจะปะทะกัน เสียงดังกัมปนาทดังกึกก้อง 1 ดาบ 1 ทวนผลัดกันรุกผลัดกันรับ

“ฝันไปเถอะไอ้แก่”

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดจนเวลาผ่านไป 3 วัน 3 คืน 

ในที่สุดการต่อสู้ก็สิ้นสุดลง ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงนอนหงายร่างกายเต็มไปด้วยโลหิต แขนด้านขวาถูกตัดออกส่วนด้านซ้ายงอผิดรูป ขณะที่อีกคนหนึ่งสภาพไม่ได้แตกต่างกันนัก ขาขวาของเขาถูกตัดออกส่วนแขนซ้ายถูกฟันขาดสะพายแล่งแต่ด้วยเวทมนตร์ฟื้นฟูของชายชราทำให้บาดแผลค่อยๆสมานตัวไปอย่างช้าๆ 

เมฆามองอาจารย์ของตนเอง เขาเจ็บใจก่อนที่จะกล่าวอย่างยากลำบาก “หากตอนนั้นข้าสนใจเวทมนต์รักษา สภาพของข้าก็คงไม่เป็นเช่นนี้”

“เวทรักษาไม่ใช่เวทย์ที่เจ้าถนัดไม่ใช่หรือ ไม่เหมือนกับค่าที่สามารถใช้เวทมนต์ได้ทุกประเภท”

“นั่นสินะถึงแม้ว่าข้าจะเป็นอัจฉริยะแห่งยุค แต่ถ้าเทียบกับท่านข้าก็คงเปรียบเสมือนเด็กในอุ้งมือ แต่ว่าข้าไม่เข้าใจทำไมท่านถึงทำเช่นนี้กับข้าอาจารย์ หากพวกเราร่วมมือกันพวกเราก็คงสามารถชุบชีวิตนางได้ หากพวกเราร่วมมือกันก็คงจะสามารถคืนชีพได้แล้วแท้ๆ”

ชายชราส่ายหน้าปฏิเสธความคิดของลูกศิษย์ “ข้าว่า ลูกสาวของข้าคงไม่ยอมให้เจ้าทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน ลูกของข้าคงไม่ยอมให้เจ้าสังหารคนนับหมื่นนับแสนรวบรวมวิญญาณของผู้คนแล้วไปคืนชีพให้นาง ต่อให้เจ้าจะทำสัญญากับปีศาจแต่สิ่งที่จะได้รับนั้นคือร่างกายอันว่างเปล่า”

“ไม่ ไม่จริง ข้าเป็นอัจฉริยะ ข้ามีความสามารถแค่คืนชีพมนุษย์ข้าทำได้อยู่แล้ว ไม่สิถ้าคนเดียวทำไม่ได้แต่ว่าถ้าท่านร่วมมือกับข้าพวกเราจะสามารถคืนชีพให้นางได้”

เมฆามองไปยังอาจารย์ของตนก่อนที่จะตะโกน  “วิธีข้ามีอยู่แล้วแค่ท่านมาร่วมมือกับข้า สังหารพวกมันสังหารพวกมันให้หมด”

              โยดามองท่าทางของลูกศิษย์ตนเองอย่างสมเพชเวทนา ในที่สุดเขาก็รู้ว่าลูกศิษย์คนนี้ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่ออะไร ลูกศิษย์คนนี้ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคืนชีพให้กับนางอันเป็นที่รัก ยอมผันตัวกลายเป็นมาร ยอมอุทิศร่างให้กับปีศาจ ยอมหันหลังให้กับพระเจ้า 

              ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่หากนำมันมาใช้ในทางที่ผิดมันก็ย่อมเป็นความรักที่โง่งม เขาไม่คิดเลยว่าลูกศิษย์ของตนเองไข่คว้าความเป็นอมตะเพื่อมาใช้คืนชีพลูกสาวของตน เขาอดหลั่งน้ำตาไม่ได้ตอนนี้แขนขาของเขาค่อยๆคืนสภาพกลับมาเป็นดั่งเดิม 

              “ข้าขอโทษจริงๆ” ชายชราเงื้อดาบก่อนที ่จะตัดสินใจหลับตาเพื่อจบชีวิตลูกศิษย์ของตนเอง ‘จงไปอยู่กับลูกของข้าเสียเถิด จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในดินแดนสุขาวดี'