5 Breakout หนีออกจากเกาะ

เรานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสุดหรูบนชั้นสิบห้า นักท่องเที่ยวที่รอดชีวิตทั้งหมดมาอยู่รวมกันที่นี่ ประกอบด้วย

-คุณและคุณนายเจอรรี่เวลสองสามีภรรยาผู้ชรา

-คุณแลนเดอร์ชายชราที่กระปรี้กระเปร่าไม่สมวัย

-ครอบครัวฮาร์ดี้พ่อ แม่ ลูกชายและลูกสาวสองคน

-คุณราฟาหนุ่มเจ้าสำราญ

-คุณด๊าซนางแบบสาว

-คุณบาร์ดี้นักธุรกิจที่อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้า

-คุณคอลลินส์นักพนันหนุ่ม

-คุณพอร์ตเลขาสาว

-คุณเจฟฟรี่ย์

-คุณมาร์ธา

และผม รวมทั้งหมดสิบหกคน ขาดเจ้าหน้าที่ริชาร์ดไปเพียงคนเดียว ทุกคนดูตื่นเต้นกับข่าวใหม่ที่ว่ามีเรือเข้ามาที่เกาะและสามารถพาคนกลุ่มหนึ่งออกไปจากเกาะได้

หลังจากการประชุมที่เนิ่นนานก็ได้ข้อสรุปว่า คนชราทั้งสามและเด็กอีกสามจะได้ลงเรือโดยฮาร์ดี้คนพ่อจะเป็นคนขับ นอกนั้นจะต้องจับสลาก แต่เนื่องจากผมมีจุดประสงค์ที่จะมาที่เกาะนี้อยู่แล้ว ผมจึงขอสละสิทธิ์ ดังนั้น คนที่จะจับสลากจึงเป็นฮาร์ดี้คนแม่ คุณราฟา คุณด๊าซ คุณบาร์ดี้ คุณคอลลินส์ คุณพอร์ต คุณเจฟและคุณมาร์ธา

“งั้น ตกลงตามนี้” คุณบาร์ดี้พูดขึ้นในที่สุด “ที่นั่งอีกสามที่จะเป็นของคนที่จับสลากได้” เขาเอนตัวลงบนโซฟาหลังพูดจบ

บรรยากาศที่ดีขึ้นในตอนแรกเริ่มหม่นหมองลงเรื่อยๆ ผมแยกตัวออกไปทำสลาก หลังจากทำเสร็จ จึงเดินกลับเข้ากลุ่มอีกครั้ง

“มีสามใบที่ผมเขียนเลขหนึ่งไว้นะครับ หากคุณมีโชคก็จะได้ใบนั้น” ผมพูดกับทั้งแปดคน ไม่เจาะจงกับใครเป็นพิเศษ หลังจากนั้นก็ยื่นมือเข้าไปกลางวง ต่างคนต่างยื่นมือมามาหยิบสลากของผมออกไป

“ใครได้หมายเลขหนึ่งบ้างครับ?” ผมถามทั้งแปดคน ซึ่งคุณพอร์ต คุณมาร์ธาและคุณเจฟยกมือ คุณมาร์ธาโผกอดเขาทันที คุณนายฮาร์ดี้เดินไปหาสามีและลูกๆ เธอไม่ร้องไห้แม้แต่นิดเดียว

“คุณนายฮาร์ดี้ครับ” คุณเจฟร้องเรียกเธอและเดินไปหา พวกเขาคุยกันสองสามประโยค คุณนายฮา์ดี้ก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

“คุณทำอะไรน่ะเจฟ?” คุณมาร์ธาเริ่มโวยวาย

“ผมก็แค่สละสิทธิ์ให้คุณนายฮาร์ดี้” เขาตอบเรียบๆ และเดินมากลางห้อง “คนที่จะลงเรือกรุณาเตรียมตัวให้พร้อมภายใน...” เขายกนาฬิกาขึ้นมาดู “...ยี่สิบห้านาทีนะครับ สิบเอ็ดโมง เราจะลงไปข้างล่างกัน”

คุณมาร์ธาแสดงอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เธอโดนกระฟัดกระเฟียดไปตลอดทาง แต่คุณเจฟไม่สนใจ เขาไปช่วยคนชราทั้งสามเตรียมตัว ผมจึงเข้าไปช่วยอีกแรง ผมแอบมองหน้าของเขา หน้านั้นนิ่ง สายตาที่มองกลับมายังดุดันเหมือนเดิม

สิบเอ็ดโมง พวกเราทั้งหมดมายืนอออยู่หน้าห้อง คุณเจฟเดินไปกดเรียกลิฟท์ก่อนคนเดียว เพราะไม่แน่ใจว่าลิฟท์ตัวที่ขึ้นมาจะเป็นตัวที่อันตรายหรือเปล่า แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที เขาก็วิ่งกลับมาเรียกพวกเราออกไป

“บันไดอาจจะไม่ค่อยแข็งแรง นายระวังตัวด้วยนะเพิร์ท” คุณเจฟพูดกับผมตอนที่เรากำลังทะยอยเข้าลิฟท์ เขายื่นมือมาจับสะโพกผมอีกครั้งตอนที่ไม่มีใครสนใจ “ลงไปแล้วดูต้นทางให้คนอื่นด้วย ถ้ามีอะไรอันตราย อย่าให้คนอื่นลงไปเด็ดขาด”

ลิฟท์เคลื่อนลงมาถึงชั้นสอง พวกเราจึงทะยอยเดินออกมา พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกเป็นคนชราและเด็ก คุณเจฟและคุณคอลลินส์จะพาลงบันไดไปที่ล็อบบี้และออกทางประตูไปยังท่าจอดเรือ ส่วนกลุ่มที่เหลือ คุณมาร์ธาและผมจะพาลงบันไดจากระเบียงที่ผมปีนขึ้นมาเมื่อเช้า ผมอาสามาด้วยเพราะผมจะต้องการไปเอาของจากในเรือก่อนที่พวกเขาจะเอาเรือไป

กลุ่มของผมเดินบ้าง คลานบ้างมาตามทางจนถึงห้องริมสุด ผมวิ่งเข้าห้องและชะโงกลงไปดูก่อน เมื่อไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆ เลย ผมจึงยกบันไดหย่อนลงไป การไต่ลงน่าหวาดเสียวกว่าการไต่ขึ้น เพราะผมระแวงศพเดินได้ ซึ่งไม่รู้จะโผล่มาเมื่อไร

หลังจากไต่ลงมาแล้ว ผมก็หมอบรอคนอื่นๆ พลางผ่อนลมหายใจเบาๆ หลังจากนั้นก็พาทุกคนเดินย้อนกลับไปทางที่ผมเดินมาเมื่อเช้า ตลอดทางโล่งผิดปกติ ชายคนเมื่อเช้าหายไป

ผมกำลังจะก้าวขึ้นท่าจอดเรือก็ได้ยินเสียงดังอยู่ด้านหลัง

“อัลเบิร์ต ทางนี้ค่ะ” ผมหันกลับไปเห็นคุณพอร์ตกำลังร้องเรียกใครบางคนอยู่ เมื่อมองตามเธอไปก็เห็นชายกางเกงว่ายน้ำสีเขียวคนเมื่อเช้ากำลังมองกลับมา ผมตกใจ รีบวิ่งย้อนกลับไปและคว้าตัวฮาร์ดี้คนพ่อไว้

“คุณฮาร์ดี้ ช่วยหยิบเป้สีเหลืองโยนออกมาให้ผมด้วยและสตาร์ทเครื่องรอได้เลยครับ” ผมยัดกุญแจลงมือฮาร์ดี้คนพ่อและวิ่งไปคว้าแขนของคุณพอร์ตและลากมาทันที

“ชายคนนั้นตายแล้วครับ” ผมพูดจบก็ได้ยินเสียงหวีดเบาๆ ของเธอ

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้เลย” เธอสารภาพ ผมลากเธอมาบนท่าจอดเรือได้สำเร็จ หลังจากส่งทุกคนขึ้นเรือแล้วผมก็วิ่งออกมาจากท่าเพื่อดูสถานการณ์

ผมเห็นเด็กๆ วิ่งหน้าตาตื่นนำมาก่อนจากทางซ้ายมือ ผมจึงวิ่งเข้าไปรับพวกเขาและต้อนขึ้นไปบนท่าจอดเรือ ชายไร้ชีวิตที่ชื่ออัลเบิร์ตกำลังเดินมาจากทางขวามือ ถ้าผู้สูงวัยอีกสามท่านมาช้ากว่านี้ อัลเบิร์ตจะขึ้นมาถึงท่าจอดเรือแน่ๆ

แล้วผมก็เห็นคุณแลนเดอร์วิ่งมา ตามด้วยสองสามีภรรยาเจอรรี่เวลที่พยายามวิ่งเร็วที่สุดในชีวิต คุณเจฟถือไม้ยาววิ่งตามมาติดๆ ผมจึงวิ่งไปรับคุณแลนเดอร์ก่อน อัลเบิร์ตยังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ

หลังจากส่งคุณแลนเดอร์ไปแล้วผมก็กลับไปรับสองสามีภรรยา ผมจึงเห็นว่ามีนักท่องเที่ยวชายหญิงที่ไม่มีชีวิตกำลังตามมา กึ่งเดิน กึ่งคลานมาตามถนน

“พาเขาไปที่เรือเลย เพิร์ท” คุณเจฟตะโกนบอกผมและหันกลับไปขวางทั้งสามร่างไว้ ผมไม่เห็นคุณคอลลินส์ เขาคงไม่รอดแล้ว ผมพาสองสามีภรรยาขึ้นเรือแล้วก็บอกให้ฮาร์ดี้คนพ่อออกเรือ

“ผมจะกลับมารับนะ” ฮาร์ดี้คนพ่อบอกผม แต่ผมส่ายหน้า

“ไม่ต้องครับ ถ้าผมเจอพ่อ ผมไปกับเขาได้ รีบออกเรือเลยครับ!!” ผมสั่งอีกครั้ง คุณฮาร์ดี้จึงขับเรืออกไป

ผมวิ่งไปหาคุณเจฟที่ฟาดไม้ไปมา พอถึงตัวเขา ผมก็ถีบร่างหนึ่งออกไปและคว้าตัวเขาวิ่งกลับมาที่ท่าจอดเรือ ตอนนี้เรือออกห่างไปมากแล้ว อย่างน้อยเราก็ทำภาระกิจสำเร็จ

“โดดลงทะเลแล้วมาซ่อนอยู่ใต้สะพาน” คุณเจฟสั่งผม เขารวบเอวผมและพาผมกระโดดลงจากท่าจอดเรือ เราว่ายมาซ่อนอยู่ใต้สะพาน พลางมองลอดขึ้นไป ร่างทั้งสามเหมือนสูญเสียเป้าหมาย พวกมันยังเดินไปมา แต่ไม่มีทิศทางที่แน่ชัด อัลเบิร์ตก็เช่นกัน แสดงว่าวิธี้นี้ใช้ได้ผล แต่ยังไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน กว่าสี่ร่างนี้จะเดินออกไป

+-------------------------------------------+

เพิ่มคำติชมด้านล่างได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าครับ