ตอนที่ 32 .. “ ผิดไหม ”

ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย ไม่มีคำตอบ...จากหัวใจ

    เป็นเพียงความบันเทิงในการฟัง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพ ผู้ประพันธ์นิยาย .. วีณา

ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว - แนน วาทิยา

https://www.youtube.com/watch?v=dib1UNPjwvs

ขอขอบคุณ คุณ แนน วาทิยา จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก

ตอนที่ 32 .. “ ผิดไหม ”

“ดาวตั้งแต่นี้ไปไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้วนะให้รอพี่อยู่ที่บ้าน เลิกงานแล้วพี่จะไปหาเอง” ดาวเถียง “แต่หนู..” กุ้งมองหน้า “ตามนี้นะดาว”

     ออยแอบโทรไปบอกโรสเรื่องที่ถูกกุ้งคาดโทษและพาดาวมาที่แคมป์ โรสไม่พอใจ เลยโทรมาต่อว่ากุ้งทันทีในคืนวันเดียวกัน

“พี่กุ้ง พี่เอาอีกแล้วนะ รับปากหนูได้ไม่กี่วันเลย ก็แอบเอามันมากก มากอดถึงแคมป์อีกแล้วนะ”

“พี่ทำอย่างนั้นซะที่ไหน ออยคาบข่าวมาบอกอีกหละซิ ทำไมถึงไม่ยอมเชื่อผัวตัวเองนะ แต่กลับไปเชื่อคนอื่นที่เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้”

“ใครที่ไหน นั่นมันเพื่อนรักหนู มันหวังดี ที่เอาข่าวมาบอก หนูควรจะขอบใจมันเสียด้วยซ้ำไป อย่ามาพูดเฉไฉกลบเกลื่อนเลย รับมาซะดีๆว่าล่อมันไปกี่ยกแล้วเมื่อเช้านี้ มันถึงได้มานั่งยิ้มนั่งอารมณ์ดีอยู่ที่แคมป์หนะ เมื่อไหร่จะเข้าใจในสิ่งที่หนูขอเนี่ยพี่ ทำไมนะหนูขอแค่นี้ พี่ก็ทำให้หนูไม่ได้เชียวเหรอ หนูเป็นทั้งเมียและเจ้านายพี่นะ ทำไมพี่ชอบขัดใจหนูจังเลย ไอ้ผัวเฮงซวย”

     ระบายจบโรสก็ปาโทรศัพท์ลงที่นอนทันที แล้วก็ตาแดงๆ แต่ยังไม่ร้องไห้ออกมา หงุดหงิด ผัวทำให้อารมณ์เสีย

“ปล่อยได้ไม่กี่วันเอาอีกแล้วนะ นี่จะให้ล่ามโซ่กันเลยรึไงพี่ ได้ จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม พรุ่งนี้เจอดีแน่”

     แล้วโรสก็รีบล้มตัวนอนลงนอนทันที พอรุ่งเช้าก็รีบเดินทางไปที่แคมป์ทันที และเป็นอย่างที่คิด โรสทะเลาะกับกุ้งกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ในเมื่อคุยกันไม่รุ้เรื่อง โรสไม่พยายามที่จะเข้าใจกุ้ง เพราะความหึงกำลังขึ้นหน้า กุ้งจึงเลือกที่จะถอยออกมา ขืนอยู่ต่อ อาคารได้ถล่มลงมาแน่ กุ้งจึงเดินหนีเข้าออฟฟิต และห้ามโรสตามเขาไป กุ้งเรียกเอ้ เข้าไปคุยเป็นการส่วนตัวได้ไม่นาน ก็เดินหน้ามุ่ยออกมา และขับรถออกไปเลย โรสวิ่งเข้าไปถามเอ้ “คุณเอ้พี่กุ้งคุยอะไรกับคุณ”

“มันบอกว่า ต่อจากนี้ไป มันจะไม่เข้ามาที่นี่อีก มันได้โอนงานทั้งหมดให้กับคนที่ชื่อชาติชายเพื่อนเขาไปแล้ว ส่วนค่าเสียหายกับสัญญามันยินที่จะรับผิดชอบเองหลังจากงานเสร็จ และมันยังฝากบอกด้วยว่า ให้เปลี่ยนชื่อมันออกจากโครงการนี้ด้วย ให้ใส่ชื่อคุณชาติชายเข้าไปแทน นี่ครับชื่อและนามสกุลของคุณชาติชาย พรุ่งนี้คุณชาติชายจะเข้ามารับงานแทน ถ้าคุณโรสมีอะไร ก็คุยกันเอาเองนะครับ ผมขอตัวไปทำงานต่อหละ” แล้วเอ้ ก็เดินลงไปทำงานต่อ โรสเข่าอ่อน ทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้แถวนั้น

     โรสหยิบโทรศัพท์โทรหาสามี กุ้งก็ไม่รับ กี่สายๆ กี่เบอร์ ยังไงก็ไม่รับ จึงต้องขับรถกลับออฟฟิตใหญ่ไปเลยทันที พอมาถึง ออยก็รีบเดินเข้ามาถาม “เป็นไงบ้างแก พี่กุ้งว่าไงบ้าง พูดแล้ว เค้ายอมให้ฉันกลับไปที่นั่นไหม แล้ว แล้ว เขาจะให้ฉันกลับไปเมื่อไหร่”

“ไม่รู้โว๊ย” โรสหงุดหงิด พี่พิณกลับบ้าน “เดี๋ยวซิโรส แกยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่า..”

“แกอยากจะไปไหนก็ไป แกอยากจะกลับไปที่แคมป์แกก็ไปเลย ไป ไม่ต้องมาถามฉัน ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รู้ ฟังภาษามนุษย์ไม่ออกรึไงออย ไป” ออยรีบหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าสะพายวิ่งออกไปทันที ก่อนที่ภูเขาไฟลูกนี้จะระเบิดเปรี้ยงออกมาซะก่อน

     โรสยืนอารมณ์ไม่ดีอยู่หน้าห้อง พิณเดินออกมาพร้อมกับปิดไฟ ปิดแอร์ “ไปค่ะคุณหนู กลับบ้านกัน” พิณค่อยๆประคองโรสไปที่ลิฟท์ พอเข้าไปในลิฟท์โรสถึงกับทรุดตัวนั่งพิงข้างฝา แล้วร้องไห้ออกมา จนพิณต้องเข้าไปปลอบ

“โอ๋ ไม่เอาซิคะ อะไรพึ่งมีความสุขได้ไม่กี่วัน วันนี้ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอา ไม่เอาคนดีของพี่”

     โรสไม่รู้จะพูดอะไร จึงได้แต่ร่ำไห้ออกมาจนถึงชั้นหนึ่ง ประตูลิฟท์เปิดออก คนจะเดินเข้าเลยไม่กล้า พิณจึงดึงโรสขึ้นมาและพาตัวออกไปที่รถเลยทันที “ขับไหวไหมคะ ถ้าไม่ไหวจะได้ให้พนักงานที่นี่ขับไปส่งให้ เอาไหม” โรสโบกมือ

“ไม่เป็นไรพี่ หนูไหว แต่หนูขอไม่กลับบ้านนะพี่ หนูขอไปบ้านเค้านะพี่นะ หนูอยากจะไปขอโทษเค้า หนูลืมตัวอีกแล้ว หนูเป็นฝ่ายผิดสัญญากับเขาเองพี่ หนูงี้เง้าใส่พี่เค้าอีกแล้ว ทำไมนะถึงแก้ไม่หายสักที ที่แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้”

“ค่ะๆ เอาที่คุณหนูสบายใจเลย ไปค่ะ อยากจะไปก็ไป” แล้วโรสก็เปิดประตูรถเข้าไปและขับออกไปเลย

>>>>> ----- <<<<<

     วันนี้ทิพย์มาในลุ๊คหรือมาดใหม่ เสื้อยืด กางเกงขายาว และรองเท้าผ้าใบ หมวกโคบาลอย่างดี พร้อมลุย เมฆเห็นเข้าถึงกับตะลึงและแอบยิ้ม แล้วก็ยกนิ้วโป้งให้ จากนั้นก็เริ่มลุยงานต่อกลางแจ้งคู่ไปกับเมฆทันที เมฆเดินแนะนำให้รู้ว่าอาณาเขตของโครงการนี้สิ้นสุดตรงไหน ไม่ว่าจะเป็นสโตร์ที่เก็บของ ห้องน้ำ แคมป์คนงาน ที่ทานอาหาร รวมไปจนถึง จำนวนคนงาน ทิพย์ตั้งใจทำงานนี้ให้ดีพอๆกับที่เป็นเลขาให้กุ้ง เอาการเป็นเลขามาใช้ในนี้ได้เช่นการจดรายละเอียดของงาน การติดต่อประสานงานกับทางร้านค้าต่างๆ

***** ^^^^^ *****

     กุ้งมาหาโกร๋นที่รามเพื่อเอางานและเงินมาให้อีก คราวนี้งานยักษ์ไม่เหมือนการตกแต่งห้องประชุมครั้งที่แล้ว เพราะครั้งนี้โกร๋นต้องปิดร้านไปเลยเกือบ 2 เดือน ทีแรกโกร๋นจะไม่รับ แต่ไม่มีทางเลือก เพราะเข้าใจและเห็นใจเพื่อน

“โอย กูไม่เอากับมึงด้วยหรอกไอ้กุ้งเกือบ 2 เดือนเลยนะมึง แบบนี้ลูกค้ากูหนีหมด ไอ้ครั้งที่แล้วที่กูช่วยก็เพราะเห็นว่ามันตอนเย็นกับเสาร์ อาทิตย์ แต่นี่ ทุกวันเลย อีกอย่างกูไม่มีรถและกูจะไปยังไง เท่าที่ฟังดูแล้ว ทางแม่งโคตรกันดารเลย รามกับบางบัวทองไม่ใช่ใกล้ๆนะมึง ไม่หงะ กูไม่รับ กูไม่ช่วย” ยังไงโกร๋นก็ไม่ ปฏิเสธอย่างเดียว ลูกค้าเข้ามาซื้อสินค้าพอดี โกร๋นก็ลุกไปขายของ

     กุ้งลุกขึ้นไปอ้อนวอนต่อ โกร๋นก็ขายของไปด้วย พอลูกค้าจากไป โกร๋นก็พูดต่อ

“เห็นป่ะลูกค้ากูก็มี ไม่เหนื่อยด้วย ถึงจะได้บ้างไม่ได้บ้าง กูก็พอใจกับชีวิตของกูแบบนี้”

“ถุย ไอ้เหี๊ย ทำมาเป็นชีวิตพอเพียงตอนนี้ เพื่อนจะตายห่า มึงกลับไม่ช่วย มึงยังเป็นคน เป็นมนุษย์อยู่อีกไหมไอ้เตี๊ย กูเสียดาย คำสัตย์ปฏิญานที่พวกเรา 4 คนมีให้กันเหลือเกิน” โกร๋นรำคาญกุ้งที่ชอบพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ทุกที พอไม่รู้จะออกยังไงก็ชอบขุดเรื่องนี้มาทุกที

“พอ พอ หยุด หยุด กูยอมแล้ว กูยอมช่วยมึงแล้ว แต่ขอร้อง มึงห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก กูรำคาญ”

     จนโกร๋นต้องยอม ยกมือขึ้นมาบังหน้ากุ้งทันที “เอ้าว่ามา บอกรายละเอียดของมึงมา ทำไมนะ กูถึงต้องช่วยมึงไอ้กุ้ง กูทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้แต่ชาติปางไหน ถึงมีเพื่อนเหี๊ยๆอย่างมึงเนี่ย สุดท้ายกูก็ต้องยอมช่วยมึงทุกที”

“ก็เพราะมึงรักเพื่อนไง นี่แหละข้อดีของมึง เอ้านี่กุญแจรถกู มึงเอาไปใช้เลย 2 เดือนนี้ นี่กุญแจบ้านกู มึงไปนอนได้เลย เพราะมันไกล กูไม่อยากให้มึงเทียวไปเทียวมาจากรามไปบางบัวทองอีกอย่างวัดไม่มีที่จอดรถ มึงเสร็จงานจะได้กลับมานอนพักผ่อนสบายๆ”

“เอ้าแล้วมึงให้กูมา แล้วมึงจะเอาที่ไหนใช้ รถหนะ แล้วไหนจะบ้านมึงอีก นี่มึงอย่าบอกนะว่า มึงจะไม่เข้าบ้านด้วย”

     กุ้งพยักหน้า “เอ๊ย นี่มึงจะไปไหน มันมีเรื่องใหญ่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะคราวนี้ จะกลับแสงตะวันเหรอ”

“กูยังตอบมึงไม่ได้ เรื่องรถ มึงไม่ต้องห่วง กูเอาที่บ้านอาวัฒน์ใช้ได้ มีกระบะอีแก่อยู่อีกตั้ง 1 คัน”

“ไอ้เจ้ากระป๋องนั่นหนะนะ เออ เวร รถดีๆมีไม่ใช้ ไปใช้เศษเหล็ก” โกร๋นไม่เข้าใจเพื่อน แต่ก็ต้องยอมทำตาม

“อย่าว่ามันนะ เครื่องยังแน่ แรงยังดีอยู่เลย มันก็แค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นแหละ มะมาฟังรายละเอียดกันเลย มึงจะได้เข้าใจ”

     และหลังจากนั้นกุ้งก็อธิบายงานทุกอย่างให้โกร๋นฟังอย่างละเอียดและเข้าใจดี แล้วกุ้งก็จากไปพร้อมกับภาระอันใหญ่ยิ่ง ที่ฝากไว้ให้กับเพื่อนรักอย่างโกร๋น โกร๋นมองตามหลังเพื่อนหลังจากที่กุ้งเดินจากไป โดยไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย จนลับสายตาเขาไป  

----- ***** -----

     ไม่ถึงชั่วโมงโรสก็มาถึงบ้านกุ้งที่บางบัวทอง แต่ดูเหมือนว่าไม่ได้กลับมาที่นี่ เพราะลูกกุญแจที่หน้าประตูยังคล้องอยู่เลย โรสไม่สบายใจ ลองโทรอีกครั้ง คราวนี้กุ้งปิดเครื่องทั้งสองเลย โรสคิดได้มันก็สายไปซะแล้ว โรสคิดไม่ออกแล้วว่าจะไปหากุ้งที่ไหนดีตอนนี้ เพราะมันมืดแปดด้านไปหมด พิณจึงเข้ามาปลอบใจอีกครั้ง “พี่ว่าคราวนี้ เราคงต้องกลับบ้านเราแล้วหละคุณหนู นะเชื่อพี่”

     โรสพยักหน้าพร้อมกับถอยรถออกไปจากหน้าบ้านและกลับบ้านเธอทันที ระหว่างทางยังคงร้องไห้ เพราะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

***** ..... *****

     หลังจากที่ไปเอารถที่บ้านของวัฒน์ <เจ้ากระป๋อง รถคู่ทุกข์คู่ยากคันแรกของเขา ตั้งแต่เริ่มก่อร่างสร้างตัว> จากนั้นกุ้งก็หายตัววับยังกะนินจาไปเลยทันที ไม่มีใครตามตัวเจออีกครั้ง เพราะเบื่อและรำคาญมากกับคนที่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขามากจนเกินไป

     กุ้งขับเจ้ากระป๋องฝ่าความมืดไปในคืนวันนั้นออกจากกทม.ไป แต่ที่รู้ๆจุดหมายไม่ใช่แสงตะวันแน่ แล้วเป็นที่ใดหละไม่มีใครรู้ได้

##### ^^^^^ #####

     โรสยอมรับว่าตัวเองผิด ที่ได้กระทำอะไรลงไปแบบวู่วาม เพราะความรักกุ้งมากนั่นเองหึงและหวงจนเกินไป ที่ไม่แยกระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัวเอามาปนกันจนมันยุ่งวุ่นวายไปหมด ผิดไหมที่เธอทำแบบนั้น ก็ไม่มีใครสามารถตอบได้ นอกจากเสียใจเท่านั้น

>>>>> @@@@@ <<<<<

     พอรุ่งเช้า โรสก็มาทำงานตามปกติ แต่ไม่ได้เข้าออฟฟิต เลยมาที่แคมป์ เพราะเอ้บอกว่าวันนี้จะมีคนใหม่มารับงานแทน จึงต้องมาเพื่อจะได้ทำความรู้จัก โรสจอดรถและสังเกตุเห็นว่า นี่มันรถของกุ้งนี่ที่จอดอยู่ โรสจึงฉีกยิ้มออกมาเลยทันที

“พี่กุ้ง แกล้งหนูอีกแล้วนะ ชอบแกล้งเมียจริงๆคนอะไรนิสัยไม่ดี มีอะไรจะมาเซอร์ไพร์สหนูเนี่ย ได้ หนูไม่โกรธพี่ก็ได้ ถ้าขึ้นไปแล้วพี่ยกโทษให้หนู” แล้วโรสก็เดินขึ้นไป เดินตรงไปที่ห้องของกุ้ง เคาะประตูตามมารยาท <ก๊อกๆๆ>

“เชิญครับ” โรสเดินเข้าไป เห็นออยกับเอ้ นั่งหันหลัง นั่งคุยงานกันอยู่ โกร๋นเงยหน้าขึ้นมา แล้วลุกขึ้นยืน

     โรสผิดหวังมากที่ไม่เห็นกุ้ง เธอพยายามมองหาทั่วห้องก็ไม่มี

“อ้าว น้องคนนั้นนั่นเอง สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้ว วันนี้มาทำอะไรที่นี่ครับ”

“คุณ” โรสจำโกร๋นได้ เพราะวันนั้นเป็น 1 ในก๊วนของเมฆ ออยกับเอ้ หันกลับไปต้องตกใจนิดหน่อยที่โรสมาโดยไม่แจ้งล่วงหน้า

“อย่าบอกนะว่า คุณชื่อชาติชาย คนที่มารับงานแทนพี่กุ้งหนะ” โรสชี้ไปที่โกร๋นและมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ครับผมเอง ชาติชาย เพื่อนไอ้กุ้ง เอ้านี่น้องรู้จักไอ้กุ้งเพื่อนพี่ด้วยเหรอ แล้วยังจะรู้จักชื่อพี่อีก เอ ชักจะยังไงแล้วนะเนี่ย อ่ะแน่ สนใจพี่อะดิ ถึงได้ตามพี่มาถึงนี่ แถมยังรู้จักชื่อพี่อีก ก็คนมันหล่อ ทำไงได้ แอบปิ๊งพี่ก็ไม่บอก” โกร๋นพร่ามไม่หยุดจนโรสรำคาญ

“พร่ามจบรึยังไอ้เตี๊ย” โกร๋นรีบนั่งลงเลยทันที เอ้รีบกระซิบที่หูเพื่อน “นั่นหนะเจ้านาย เจ้าของโปรเจ็คที่มึงทำอยู่เนี่ย”

“อ้าวไอ้เหี๊ย แล้วมึงก็ไม่บอกกูก่อนไอ้เอ้ ว่าน้องเค้าเป็นใคร ซวยแล้วไหมหละกู จะตกงานตั้งแต่วันแรกแล้ว”

     โรสเดินเข้าไปหาโกร๋น แล้วยื่นมือขวามาเพื่อเช็คแฮน “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณชาติชาย ดิฉันโชติรส เจ้าของโครงการและเจ้านายของคุณ” โกร๋นค่อยๆยื่นมือขวาออกไปเพื่อทำความรู้จัก

“สวัสดีคร๊าบเจ้านาย” โรสยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีที่โกร๋นทำ เพราะมันทำให้เธอสบายใจและไม่เครียด

“มาค่ะ เรามาเริ่มงานกัน กำลังคุยกันไปถึงไหนแล้ว อ้อ คงจะรู้จัก 2 คนนี้แล้วนะ คงไม่ต้องแนะนำอะไรกันอีก มา เรามาเข้าเรื่องกันเลย” โกร๋นจะลุกให้โรสนั่ง โรสยกมือห้าม “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง คุณโกร๋น นั่งตามสบาย ดิฉันมันแนวลูกทุ่ง”

     โรสขยับตัวเอาก้นขึ้นมานั่งบนโต๊ะทันทีแล้วนั่งหันหลังให้กับออย เอียงตัวมาดูแบบแปลนที่วางอยู่ทันทีแบบทะมัดทะแมง

“ซิคะ มา เรามาเริ่มกัน ตอนนี้โครงสร้างภายนอกก็เสร็จหมดแล้ว คงเหลือแต่ติดกระจก ใส่ประตู ทาสี เดินพวกสาธารณูปโภคต่างๆ”

     โรสทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ออยกับเอ้ ก็ไม่เข้าใจว่า โรสทำได้ยังไง แต่ในเมื่อโรสยอมรับทุกอย่างได้ พวกเขาทั้งสองก็ต้องเดินหน้ากันต่อไป โกร๋นก็ทึ่งเหมือนกันที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างโรส จะทำได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ไม่มีพื้นฐานทางนี้มาก่อนเลย

$$$$$ ----- $$$$$

     โรสพยายามติดต่อทุกที่ เท่าที่เธอคิดได้ ไม่ว่าที่แสงตะวันและวิวัฒน์ จึงทำให้เอียด เริ่มหายแครงใจว่า คืนนั้นทำไมพี่ชายตัวเองถึงต้องเข้ามาเอาอีแก่เจ้ากระป๋องขับออกไปโดยไม่ได้บอกใครเลย ที่แท้จริงแล้วจุดเริ่มต้นของการเกิดเรื่องนี้ มาจากโรสนี่เอง

“เธอต้องรับผิดชอบนะโรส ถ้าพี่ชายฉันเป็นอะไรขึ้นมาเพราะการกระทำอันงี่เง้าและขาดสติของเธอ ฉันจะไม่ให้อภัยเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าพี่กุ้งจะรักและเมตตาเธอมากแค่ไหน แต่ถ้าพี่กุ้งเป็นอะไรไปเธอต้องชดใช้ด้วยชีวิตของเธอเลยทีเดียว”

“เดี๋ยวซิคะคุณเอียด ฟังโรสก่อน โรสยอมรับว่าโรสผิด แต่พี่กุ้งก็ผิดเหมือนกัน รับปากโรสแต่ก็ไม่เคยทำได้ แล้วจะให้โรสทำยังไง โรสเป็นเมีย โรสไม่มีสิทธิ์หึงผัว หวงผัวบ้างเลยเหรอคะ” เอียดหันไปมองหน้าโรส แล้วชี้หน้าแบบไม่เกรงใจ

“หึงหนะหึงได้ หวงหนะหวงได้ แต่มันต้องอยู่ในขอบเขต เธอก็น่าจะรู้นิสัยผัวเธอดี ว่าพี่กุ้งเป็นคนยังไง พี่กุ้งเขาอุตส่าห์อธิบาย ให้เธอฟังไปหมดแล้วถึงที่ไปที่มาของการกระทำในครั้งนั้น แต่เธอเองซึ่งไม่เคยแยกแยะอะไรเลย เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกันให้ยุ่งไปหมด แล้วเป็นไงสุดท้ายมันก็พัง พอวัวหายแล้วก็มาล้อมคอก ทำไมวันนั้นก่อนที่จะทำไม่คิดให้ดีเสียก่อน ว่าถ้าทำไปแล้วผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงบ้าง ฉันหละเบื่อจริงๆกับพวกบรรดาเมียทั้งหลายของพี่กุ้งเนี่ย คราวยัยนิดก็ทีแล้ว นี่ยังมาเธออีก เบื่อ”

     เอียดหัวเสียเมื่อโรสมาขอโทษถึงที่ทำงาน เลยเดินออกมาจากห้อง โรสเดินตามออกมา พิณรีบเดินตามออกมาด้วยเช่นกัน

“นี่เธอจะตามฉันมาทำไม กลับๆไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน” เอียดรีบเดินอ้อมโต๊ะนีเพื่อจะเข้าไปหาพ่อ โรสก็ตามอีก

“นะคุณเอียด โรสไหว้หละ ช่วยบอกทีได้ไหมว่าพี่กุ้งหายตัวไปอยู่ไหน โรสรู้ว่าคุณต้องรู้ พี่น้องกัน นะนะ ถือว่าเห็นใจคนที่เป็นเมียอย่างโรสเถอะ โรสรับปาก รับรองเลยว่า ถ้าโรสเจอพี่กุ้งคราวนี้ โรสจะไม่ทำเรื่องงี่เง้าแบบนี้อีกเลยนะนะนะ”

“ไม่รู้โว๊ย ฟังภาษาคนไม่เข้าใจรึไง” เอียดสะบัดแขนโรสออก จนโรสเสียหลักกระเด็นลงไป

     พิณต้องวิ่งเข้ามารับแทบไม่ทัน เอียดเริ่มฟิวส์ขาด วัฒน์สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่หน้าห้องจึงเดินออกมา

“ทำไมถึงต้องทำกันรุนแรงขนาดนี้ด้วย ถ้าคุณหนูเป็นอะไรขึ้นมา คุณจะรับผิดชอบไหวไหม อีกอย่างถ้าคุณกุ้งรู้ว่าเมียเค้าเป็นอะไรขึ้นมาเพราะคุณทำ คุณเดือดร้อนแน่ ถึงจะเป็นน้องก็เถอะ”

     พิณก็ฟิวส์ขาดเป็น เมื่อเห็นนายตัวเองถูกทำร้าย แต่เอียดไม่สน เพราะต่อไปนี้จะไม่ทนอีกแล้ว

“เออ..เอาเลย ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลย ถ้าหาตัวเขาเจอหนะ ถ้าเค้ารักและต้องการปกป้องแม่คนนี้จริง เขาคงไม่หนีไปแบบนี้หรอก รู้ไว้ซะ ว่าพี่กุ้งเขาเบื่อ เบื่อกับคนที่เอาแต่ใจและไม่มีเหตุผล ไม่งั้นเขาจะเลิกกับยัยนิดเรอะ ถามจริงๆเถอะนะ ว่าโง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่เนี่ย ไม่ใช่ว่าสวยอย่างเดียวแล้วมันจะมัดใจคนอย่างพี่กุ้งได้ ไม่มีทาง มันต้องฉลาดและมีเหตุผล ถึงจะเอาใจพี่ชายฉันได้ จำไว้ เอายัยคุณหนูไฮโซเจ้านายของเธอกลับไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน พี่นี ส่งแขก” วัฒน์เปิดประตูออกมาเพราะได้ยินเสียงเอียดโวยวาย

     เอียดไม่สบอารมณ์กับพี่สะใภ้คนใหม่สักเท่าใด เพราะกุ้งดันไม่เลือกนุ่นเพื่อนของเธอ จึงทำให้เกิดการมีอคติกับโรสทันที

“เกิดอะไรขึ้น อ้าว โรสมาเมื่อไหร่หละลูก” โรสยกมือสวัสดีวัฒน์

“สวัสดีค่ะคุณอา หนูมาถามคุณเอียดว่าพี่กุ้งหายตัวไปไหน เพราะหนูรู้ดีว่าคุณเอียดต้องรู้ เพราะเป็นพี่น้องกัน แต่คุณเอียดก็ไม่ยอมบอก แถมยังไล่หนูกลับไปอีก คุณอาค่ะถือว่าเห็นใจหนูเถอะนะคะ สามีหายไปทั้งคน เป็นใครจะทนไหว นี่ก็หลายวันแล้วที่เงียบ”

“จริงเหรอเอียด เอียดรู้เหรอว่ากุ้งหายไปไหน” วัฒน์หันไปถามลูกสาว

“หนูไม่รู้ ว่าพี่กุ้งไปไหน รู้แค่อย่างเดียวว่า คืนนั้นพี่กุ้งกลับเข้าบ้านมา หนูก็ไม่ได้เอะใจอะไร นึกว่าจะมานอนค้างก็ไม่ได้ลงไป คิดว่าเดี๋ยวคงจะขึ้นมา ที่ไหนได้ มารู้ตัวอีกที พี่กุ้งก็เอาเจ้ากระป๋องหายออกไปแล้ว มันก็แค่นี้ หนูรู้แค่นี้จริงๆ แล้วแม่นี่ เค้าก็มาเซ้าซี้อยู่นั่นแหละ จะให้หนูรู้ให้ได้ โน่นถ้าอยากรู้ทำไมไม่ไปถาม เลขาคนสนิทชิดเชื้ออย่างพี่นีหละ บางทีเผื่อจะรู้บ้าง”

     เอาหละซิอยู่ดีๆเอียดก็โยนขี้กองโตมาให้ซะงั้น “อ้าวบอส ทำไมถึงเอาขี้มาโยนใส่พี่หละ แล้วพี่จะรู้ไหมว่านายหายตัวไปไหน พี่ไม่ใช่เมียเค้านา ขนาดเมียเค้าที่ยืนอยู่นี่ยังไม่รู้ แล้วพี่จะไปรู้ได้ไง ไม่เอาๆ กรุณาอย่าโยน พี่ไม่เกี่ยว”

“เอางี้ อาไม่เข้าข้างใคร เอาเป็นว่า หนูกลับไปก่อน ถ้ามีอะไรคืบหน้าเดี๋ยวอาจะติดต่อไปเอง หนูไม่ต้องเสียเวลามาหาอาที่นี่หรอกนะ อาเข้าใจ ในเมื่อเอียดเขาก็บอกแล้วว่า ไม่รู้ พี่เขาไม่โกหกหนูหรอก เห็นไหม ขนาดนีเป็นเลขาส่วนตัว ก็ยังไม่รู้เลย เพราะฉะนั้น เพื่อความสบายใจของทุกคน หนูกลับไปพักผ่อน ทำงานในส่วนของหนูให้ดี ทำให้เสร็จ สักพักเดี๋ยวพอมันสบายใจ มันก็คงจะกลับมาเองแหละ ไปพิณ พาเจ้านายเธอกลับไปได้แล้ว อาขอตัวทำงานก่อนหละนะ ไปลูกเข้าไปคุยงานกับพ่อข้างในกัน”

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจหนู” โรสกับพิณยกมือไหว้วัฒน์ “หนูกลับก็ได้ แต่คุณอาต้องอย่าลืมโทรบอกหนูนะถ้าเจอตัวพี่กุ้งแล้ว”

     วัฒน์พยักหน้าแล้วก็เดินเข้าห้องไปพร้อมเอียด พอประตูปิดลง โรสก็หันมามองหน้าวันทนีย์

“โอย อย่าจ้องมองพี่แบบนั้นซิคะนายหญิง พี่ไม่รู้จริงๆ เอาเป็นว่า พี่จะพยายามนะ แต่ตอนนี้ พี่ว่านายหญิงกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน มีอะไรคืบหน้าเดี๋ยวพี่จะคอยประสานให้อีกแรงนึง ยังไงนายต้องติดต่อกลับมาแน่ เพราะงานยังค้างอยู่อีกเพียบ นายคงหลบไปพักผ่อนสมองและพักใจหนะ อย่าคิดมากเลย โชคดีนะค่ะนายหญิง บ๊ายบาย เดินทางดีๆ ขับรถปลอดภัยไม่ตกข้างทางเน้อ”

     พิณพยุงโรสออกไปจากไทยวิวัฒน์ วันทนีย์ยืนเอามือเกาหัวอยู่ตรงขอบทางเดินหน้าห้อง “จนได้นะนาย สุดท้ายก็วกกลับมากินน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างโรสอีก ทำไมฉันถึงซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะ พอเลิกกับยัยนิดปุ๊บ ก็กลับไปคว้าเมียเก่าอย่างโรสปั๊บ กรรมจริงๆ”

..... +++++ .....

     เมื่อหมดสัญญาทาสของกุ้งแล้ว กุ้งจึงสบายใจเพราะจะได้ไม่ต้องคอยกังวลกับเรื่องใดๆอีก สามารถที่จะไปไหนมาไหนก็ได้อย่างสบายใจแล้วในตอนนี้ ยอมทิ้งเงินล้าน แล้วโยนให้เพื่อนทำแทน แบ่งๆความรวยกันไป สบายใจที่สุด เพราะกุ้งไม่ชอบอะไรที่ทำให้ระคายใจมากจนเกินไป ไม่ว่าโรส ออย นุ่น ดาวหรือแม้กระทั่งนิด ถามว่าผิดไหมที่เรื่องทั้งหมดจากสาวๆพวกนี้ทำลงไป อย่างที่บอก คงไม่มีใครตอบได้ เพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น ขอตอบแทนได้เลยว่า ไม่ผิด เพราะที่ทำลงไปนั้น คือรักนั่นเอง

##### ^^^^^ #####

     ที่จริงโรสก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นหรอก แค่อยากให้กุ้งมีความรับผิดชอบขึ้นก็เท่านั้น แต่เมื่อทุกอย่างกลับไม่เป็นดังที่คาดหวังไว้ มันก็ต้องดิ้นกันไปตามกาลเวลา โรสไม่ได้สนใจหนังสือคำสั่งหรือสัญญาฉบับใดๆทั้งสิ้นเมื่อหมดหน้าที่ตรงนั้น กุ้งก็หายตัวไปจาก กทม.ทันที โดยที่ไม่ใครล่วงรู้เลยแม่แต่คนที่แสงตะวัน โรสเลยหันหน้ากลับมาเริ่มต้นใหม่กับโกร๋นซึ่งมารับหน้าแทนกุ้งนั่นเอง

///// +++++ /////

       หลังจากที่นรากรหลบหน้าทุกคนไปเกือบอาทิตย์ ซ่อนตัวและเก็บตัวทำงานอยู่เงียบๆคนเดียว เนื่องจากผิดหวังจากความรักทั้งของนิด นุ่น โรส ออยและดาว ของนิดคือเลิกกันเพราะความหึงหวง ของนุ่นคือกุ้งแอบได้ยินที่นุ่นกับเอียดคุยกันเรื่องที่นุ่นไม่ได้เสียตัวเป็นเมียกุ้งจริงๆ ของโรสเกิดจากความที่ไม่เข้าใจกันมากกว่า ของออยคือการแสดงตัว หึงหวงมากจนเกินไป ทำให้ผิดข้อตกลง กุ้งเลยไม่พอใจ ส่วนดาวหลังจากที่หลบหน้านิดหนีตายหายไปพักใหญ่ เมื่อจะอดตายก็ต้องบากหน้าแอบกลับมาหากุ้งที่ไซด์งานมาขอความเห็นใจจากกุ้งอีกครั้งเป็นครั้งที่สามเพราะไปไหนไม่รอดจริงๆ เพราะดาวพึ่งรู้ว่านิดเลิกกับกุ้งแล้วได้พักใหญ่ จึงกล้าเปิดเผยตัวอย่างโจ่งแจ้ง หลังจากที่ก่อนหน้านั้น กุ้งช่วยดาวในเบื้องต้นไป โดยให้เป็นเงินเดือนไปใช้และให้หลบซ่อนตัวอยู่กับพ่อนั่นแหละปลอดภัยที่สุด นิดเมื่อรู้ข่าวเรื่องกุ้งก็เริ่มไม่สบายใจ ถึงไม่รู้ต้นสายปลายเหตุที่แท้จริง และถึงจะเป็นอดีตสามี แต่เธอก็ยังรักและหวังว่าสักวันกุ้งจะหันกลับมารักเธอบ้าง นิดทำอะไรมากกว่าความเป็นห่วงไม่ได้ จะออกหน้าเกินไปก็ไม่เหมาะ เพราะเลิกกันไปนานแล้ว

฿฿฿฿฿ +++++ ฿฿฿฿฿

“ไอ้วัฒน์ นรากรลูกชายแกหายไปไหนวะ” ชัชโทรหาเพื่อนเพราะเห็นว่า งานส่วนที่กุ้งทำอยู่มันไม่คืบหน้าเลย ไปที่ไซด์ทีไรก็ไม่มีการทำงาน เพราะกุ้งเสียใจที่ออยและดาวก่อปัญหาขึ้นมาพร้อมกัน เลยหายตัวไปอีกเป็นรอบที่สาม

     ไหนโรสจะมาไม่เข้าใจเขาอีก หาว่ากุ้งทำผิดสัญญา เรื่องของดาว ว่าจะไม่ติดต่ออีก แต่ก็ยังแอบเลี้ยงดูดาวอย่างลับๆ จึงทำให้โรสโกรธกุ้งมากไม่พูดด้วยหลายวันเลยทีเดียว เนื่องจากวันนั้นที่ชัชเข้าไป เป็นวันที่กุ้งสั่งหยุดงานพอดี จึงเข้าใจว่ากุ้งหายไปยังไม่กลับ

“แล้วมันจะทันเวลาส่งงานฉันไหมเนี่ย กลางเมษานะโว๊ย ที่ตกลงกันว่าตัวอาคารโครงสร้างต้องเสร็จ นี่ฉันผ่านเข้าไปดู มันยังคืบหน้าไปไม่เท่าไหร่เลย ถามพวกคนงาน เขาก็บอกว่า ไม่รู้ ยังไม่กล้าทำอะไร เพราะกุ้งไม่ได้สั่งงานอะไรไว้เลย พวกคนงานก็นั่งไม่มีงานทำอยู่มาหลายวันแล้ว” วัฒน์เองก็ไม่รู้ว่ากุ้งให้โกร๋นไปรับช่วงงานแทนแล้ว จึงกลายเป็นไฟลามทุ่งอีกครั้ง สำหรับไทยวิวัฒน์กรุ๊ป

“ฉันไม่รู้ ช่วงนี้งานฉันก็ยุ่งๆ ไม่ได้เจอหน้ามันเลย ได้ข่าวเหมือนกันว่าหายไป แต่ยังไม่รู้อะไรมาก เอางี้ฉันจะถามยัยเอียดให้นะ”

“เออ รบกวนหน่อย ฉันไม่สบายใจเลยหวะ” วัฒน์วางสายเพื่อน แล้ววัฒน์ก็ยกหูสายภายในไปถามเอียด

“เดี๋ยวเอางบตัวนี้ มาให้ฉันดูด้วย..สวัสดีค่ะ จากไหนคะ” เอียดจำเสียงพ่อตัวเองไม่ได้ เพราะกำลังวุ่นๆ

“เอียด พ่อเองนะลูก” วัฒน์เลยต้องบอก “อ้าวคุณพ่อ มีอะไรด่วนเหรอคะ”

“รู้หรือยัง ว่าตอนนี้ เจ้ากุ้งพี่ชายแกมันหายหัวไปอยู่ที่ไหน” เอียดเคยบอกไปแล้วว่า ไม่อยากสนใจ เลยไม่ได้ตามหา เพราะเบื่อ

“ถ้าไม่ที่แสงตะวัน ก็น่าจะที่ไซด์งานนั่นแหละค่ะไม่งั้นแล้วเค้าจะไปอยู่ไหน พ่อถามทำไมคะ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะถามหนูแบบนี้”

“ก็เพราะมันไม่อยู่สักที่ ที่แกบอกนะซิ ไม่งั้นฉันจะโทรมาถามแกรึ ลองให้ยัยนีโทรตามนายมันให้หน่อยซิ รายนี้ ตามยังไงก็เจอ มันเก่ง มันรักนายมันจะตาย ยังไงก็ต้องรู้เชื่อพ่อซิ” วัฒน์มั่นใจแบบนั้น แต่เอียดไม่อยากจะยุ่งเลย เพราะเริ่มเบื่อพี่ชายตัวเองเหมือนกัน

“จริงดิ นึกว่ากลับมาแล้วนะเนี่ย เห็นทุกทีหายไปวันสองวันก็กลับมาแล้ว นี่หายตัวไปคราวนี้ยาวเลยเหรอ รอบที่เท่าไหร่แล้ววะเนี่ย โอ๊ย พี่กุ้ง ทำเรื่องอีกแล้ว” เอียดเริ่มเซ็ง เพราะเบื่อมากกับเรื่องการตามตัวเจ้าชายล่องหนของเธอเนี่ย

“งานห้องจัดเลี้ยงของเพื่อนพ่อ ยังทำไปไม่ถึงไหนเลย นี่มันพึ่งผ่านไปไม่กี่วัน ยังไงถ้าตามตัวตอนนี้ น่าจะยังทัน ไม่งั้นซวยยกแผงแน่ นะถือว่าช่วยพ่อหน่อย หามันให้เจอที” วัฒน์กลัวว่าจะกระทบกับงานและมิตรภาพ

“แล้วพ่อจะให้หนูทำไง ตอนนี้พี่นีก็ไม่อยู่ หนูให้ไปทำธุระที่สรรพากร หนูนึกออกแล้ว พ่อลองไปถามผู้หญิงคนนั้นดูซิ”

“ใคร คนไหน” วัฒน์มึน เพราะเอียดพูดขึ้นมาลอยๆ ใครจะไปรู้ผู้หญิงคนนั้นแล้วใครหละ

“คนนั้นไง พ่อจำไม่ได้เหรอ ก็วันที่งานเปิดห้องประชุมใหม่ของเราหนะ คนที่หนูชี้ให้พ่อดูไง ที่ติดพี่กุ้งแจ คนนั้นแหละ”

“ยัยลูกแพร ลูกคุณหญิงแจ่มจรัสนั่นหนะนะ” วัฒน์จำได้แค่คนเดียว

“ไม่ใช่ อีกคนนึง มันมี 2 คน คนที่มากับยัยโรส เห็นว่าเป็นเพื่อนกันรึไงเนี่ย คนนั้นหนะ”

“เดี๋ยวๆ พ่อขอนึกก่อน อ๋อ พ่อจำได้แล้ว เด็กคนนั้นนั่นเอง ขอบใจนะ”

     วัฒน์โทรกลับไปหาชัชอีกที “ว่าไง ได้เรื่องไหม” ชัชใจร้อน “ยัยเอียดบอกว่า ให้ลองถามเพื่อนลูกสาวแก”

“เพื่อนยัยโรส ยัยออยหนะเหรอ” ที่สนิทชัชจำได้แค่คนเดียว “ไม่รู้ซิ ฉันไม่รู้จัก”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะจัดการให้ ขอบใจมาก” แล้วชัชก็โทรกลับไปที่บ้าน เพราะตอนนี้โรสไม่มีใจไปทำงานที่ออฟฟิต กำลัง Hurt

     พิณรับสาย “สวัสดีจร้า นี่บ้านดอกคูณค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครคะ”

“นี่ฉันเองชัชวาลย์ จำเสียงนายตัวเองไม่ได้รึไงวะ นังพิณใช่ไหมหนะ”

“เจ้าค่ะคุณท่าน” ชัชรีบเลยไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียง “เรียกคุณหนูมาพูดสายกับฉันหน่อย”

“สักครู่นะเจ้าคะ” พิณเดินออกมาเรียกโรสหน้าบ้าน “คุณหนูขา คุณพ่อต้องการเรียนสายด้วยค่ะ”

“บอกว่ารอเดี๋ยวนะ กำลังติดงานอยู่ เดี๋ยวเข้าไป” โรสกำลังคุยราคาวัสดุพวกกระจกอยู่

“ค่ะ” แล้วพิณก็เดินไปบอกชัช “คุณหนูบอกรอสักครู่นะคะท่าน”

“อืม ขอบใจมาก” ไม่นานโรสก็เข้ามา “นอนานไหมคะคุณพ่อ”

“พอสมควร” โรสวางแฟ้มเอกสาร “มีอะไรเหรอคะ พอดีกำลังดูตารางราคาพวกที่จะใช้ตกแต่งอาคารหนะค่ะ”

“พ่อมีเรื่องอะไรอยากจะถามหน่อย ช่วยมาพ่อที่บริษัทหน่อยซิ คุยทางนี้กลัวนาน”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูเข้าไป” แล้วโรสก็วางสาย มองหาพิณ “พี่พิณ บอกแม่นะว่าหนูไปหาพ่อที่บริษัท”

     พิณถอดผ้ากันเปื้อนเตรียมตัวจะไปด้วย “พี่ทำอะไรหนะ” โรสสงสัย

“อ้าว ก็คุณหนูจะออกจากบ้านไม่ใช่เหรอคะ พี่ก็..”

“เรื่องด่วนสำคัญ พี่ไม่ต้องไปหรอก หนูไปหละ อย่าลืมนะ ฝากบอกแม่ด้วย หนูรีบ พ่อต้องการพบหนูด่วน ขืนรอพี่ไม่ทันแน่”

“พี่เสร็จแล้ว” ไม่ทันแล้ว โรสขับรถออกไปอย่างไว แม่นมเดินออกมาดูแล้วก็ส่ายหัว เห็นอาการก็รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

<<<<< ----- >>>>>

     วันนี้น้องลองเดินมาทางร้านโกร๋น เพราะไม่ได้เดินมานานแล้วตั้งแต่ใจเป๋ไปหากุ้ง น้องสังเกตุว่าร้านโกร๋นเหมือนไม่ได้เปิดมานานหลายวันแล้ว เพราะฝุ่นที่ติดอยู่และร่องรอยของโซ่ ไม่ได้ขยับไปไหนเลย จึงเดินเข้ามาถามมุกคนขายร้านข้างๆ

“พี่ค่ะ ร้านนี้เขาไปไหนเหรอคะ หนูเห็นเขาปิดมาหลายวันแล้ว ไม่ทราบว่า เขาเลิกขายแล้วเหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน พอดีช่วงนั้นไม่อยู่พึ่งกลับมาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง เท่าที่ได้ยินข่าวจากเพื่อนๆแถวนี้ เขาว่ามันหายไปร่วมอาทิตย์แล้ว”

“เหรอคะ แล้วไม่มีรายละอียดอะไรเลยเหรอ” มุกมองหน้าน้องแล้วก็พูดกระแทกลงไปเลย เพราะสงสารโกร๋นที่โดนน้องหักอก

“แล้วเธอจะอยากรู้เรื่องมันไปทำไม ทำมันอกหักขนาดนั้น ยังไม่พอใจอีกเหรอ ไป จะไปไหนก็ไป ฉันจะขายของ ไม่ซื้อก็หลบไป”

     น้องเสียใจมากที่ได้ยินประโยคนี้ มันเจ็บจี๊ดเลย “ทำมันอกหักขนาดนั้น แล้วอยากจะรู้เรื่องมันทำไม” น้องเดินกลับมาถึงหอด้วยใจที่เลื่อนลอย ผิดไหมที่ทำแบบนั้นลงไป กับการปฏิเสธความรักความห่วงใย และความรู้สึกดีๆที่โกร๋นมีให้ ทั้งที่กุ้งเองก็ไม่เคยที่จะมาดูแลและใส่ใจเหมือนกับที่โกร๋นเคยทำให้ น้องกลับมานั่งครุ่นคิดกับการกระทำของตนเอง เพื่อนๆก็เคยบอกและเตือนแล้ว แต่น้องก็ไม่ฟัง “ไปหลงและแอบรักคนที่เขามีเจ้าของแล้ว มันดีตรงไหนห๊ะไอ้น้อง คนดีๆ มีใจให้กลับไม่เอา ฉันไม่เข้าใจแกเลย” วาเคยเตือนเอาไว้ สุดท้ายก็ต้องมาถึงวันนี้จนได้ วันที่น้องแทบจะไม่เหลือใครเลย เพราะเพื่อนๆทุกคน ก็มีภาระและหน้าที่ของตัวเอง

     ตอนนี้น้องอยู่คนเดียว เพราะปิดช่วง Summer แล้ว และจะเปิดอีกทีก็หลังสงกรานต์ น้องเหงามาก เพราะเมื่อก่อนจะมีโกร๋นคอยโผล่มาแกล้งเพื่อให้ยิ้มได้ แต่ตอนนี้หันไปทางไหนก็เจอแต่ห้องเปล่าๆ เวลาทำงานกับนุ่นก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะทุกคนก็มีงานของตัวเอง ออฟฟิตยังเล็กอยู่ ทุกคนมีงานล้นมือ ไม่มีเวลาคุยหรือเล่น ช่วงนี้การถ่ายแบบก็ไม่มี เพราะพึ่งเปิดตัวไป น้องเลยกลับมานอนคิดใหม่ว่าจะลองเปิดใจให้กับโกร๋นดีไหม เพราะรักกุ้งข้างเดียว มันก็ช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน โทรไปกุ้งก็ไม่เคยคุยด้วย พอคุยด้วยก็ไม่กี่คำ คิดไปคิดมาก็น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว “พี่โกร๋น หนูขอโทษ พี่อยู่ไหน ออกมาแกล้งและทำให้หนูหัวเราะหน่อยได้ไหม”

!!!!! &&&&& !!!!!

“คุณพ่อมีอะไรเหรอคะ ถึงอยากจะเจอหนูด่วน” พอมาถึงโรสก็ถามพ่อทันที ทั้งๆที่ยังไม่ได้นั่ง

“รู้ไหมนรากรเขาหายไปไหน” ชัชยิงคำถามตรงๆเลยเช่นกันไม่อ้อมค้อม เพราะชัชเป็นคนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยที่แคมป์

“ทำไมพ่อถามแบบนั้นหละ ก็ต้องอยู่ที่ไซด์งานซิค่ะ” โรสโกหก เพราะไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ

“พอดีช่วงนี้หนูไม่ได้เข้าไป เพราะให้ยัยออยไปประสานงานแทน หนูมาวิ่งเรื่องราคาของเลยไม่ได้ไปที่ไซด์ ถ้ามันมีปัญหาอะไร ยัยออยต้องโทรบอกหนูแล้ว” โรสยังคงตีหน้าตาย บอกความเท็จกับพ่อบังเกิดกล้าไปก่อน ไม่งั้นซวยแน่ ถ้าพ่อเกิดรู้ความจริงขึ้นมา

“ก็เพราะว่ามันมีปัญหานะซิ 8 วันก่อนพ่อลองเข้าดูว่าทำกันไปถึงไหนแล้ว ไม่เห็นมีใครอยู่เลยสักคน แม้กระทั่งยัยออยเพื่อนแก มีแต่คนงานนั่งตบยุงกัน ถามใคร ก็ไม่มีใครรู้ว่านรากรหายไปไหน 8 วันแล้วนะ งานยังไปไม่ถึงไหนเลย เสาเข็มรั้วก็ยังตั้งคาอยู่ คอนกรีตก็ยังไม่ได้เท แล้วมันจะเสร็จทันกลางเมษาไหมเนี่ย เดี๋ยวก็จะติดสงกรานต์อีก ส่วนด้านใน ก็ยังไม่ได้ตกแต่งอะไรเลย มีแต่ตัวอาคาร เปล่าๆโล่งๆ อุปกรณ์ สำนักงานบางส่วน เช่นโต๊ะทำงาน เก้าอี้ ตู้เอกสาร พ่อก็สั่งเข้ามาหมดแล้ว นี่มันอะไรกัน”

“หนูก็ไม่ทราบค่ะ ว่าเขาไปอยู่ไหน พ่อก็รู้ ว่าหนูกับเขาจบกันไปนานแล้ว”

     โรสต้องกลั้นใจพูดคำนี้ออกไป เพราะพ่อจะได้จับโกหกเธอไม่ได้ ถ้าพ่อเกิดรู้ขึ้นมาว่า เธอกับกุ้งเป็นผัวเมียกันแล้ว คงแย่แน่ๆ

“โอ๊ย แล้วนี่ฉันจะทำยังไง พ่อโทรไปถามเจ้าวัฒน์เพื่อนพ่อแล้ว มันบอกว่า ให้ลองถามยัยออยเพื่อนแกดู ยังไงแล้วพ่อฝากด้วยนะ ถามให้หน่อย พ่อไม่มีเบอร์มัน” โรสรับปากทันที “ได้ค่ะ หนูก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วหนูจะจัดการให้เอง”

“แล้วแกรู้เหรอว่านรากรอยู่ไหน” โรสหันหลังกลับมา ก่อนที่จะเปิดประตูห้องออกไป “ยังไม่แน่ใจค่ะ”

\\\\\ +++++ \\\\\

   ทิพย์ทำงานกับเมฆมาหลายวันก็เริ่มเข้าขากันดี ทำให้ทิพย์กลับมาชอบเมฆอีกครั้ง หลังจากที่มีความรู้สึกเป็นลบอยู่พักนึง ระหว่างที่ทิพย์ทำงานประสานงานโครงการนั้น ทำให้ทิพย์ได้ใกล้ชิดกับเมฆมากขึ้น จนอยากจะเผยความในใจให้เมฆได้รับรู้ แต่ก็ยังไม่กล้า จึงได้แต่เก็บงำความรู้สึกนี้เอาไว้ เมื่อไหร่ที่เมฆยิ้มมาให้หรือชวนไปไหน เธอมักจะไม่ขัดไปด้วยเสมอ เพราะนั่นคือความสุขของเธอ

<<<<< $$$$$ >>>>>

     วันนี้วัฒน์เรียกพฤกษ์เข้ามา เพราะอนุมัติวงเงินจำนวนหนึ่งให้พฤกษ์แล้วในงวดแรก แต่มีเงื่อนไข

“ทำได้ไหมครับ ผมจะลองเชื่อใจคุณดูสักครั้งนะ บอกตามตรง ถ้าไม่เห็นกับหนูนุ่น ผมไม่ให้ เพราะประวัติคุณไม่ดีเอาเลย”

“ขอบคุณครับ ผมรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณวัฒน์ผิดหวัง โครงการหมู่บ้านจัดสรรริมน้ำกำลังไปได้สวยเลยทีเดียว เพราะทำเลดี คนชอบธรรมชาติ ขาดแต่กำลังทรัพย์เท่านั้น ผมมั่นใจครับ เพราะยอดจองก็มาเกินครึ่งแล้ว ประมาณ 75 % บอกเงื่อนไขคุณมาได้เลย”

“คุณต้องรายงานผลการทำงานเป็นระยะๆผ่านทางเลขาผม ถ้าภายใน 3 เดือนไม่มีอะไรคืบหน้า ผมจะระงับการช่วยเหลือคุณทันที”

“ครับได้ครับ ไม่มีปัญหา” หลังจากที่พฤกษ์เซ็นชื่อรับเงินงวดแรกไปต่อชีวิตได้แล้ว ระหว่างทางกลับบ้านหลังจากที่ออกมาจากธนาคารเพราะต้องเอาเช็คไปเข้า พฤกษ์ก็แอบสมนาคุณวันทนีย์ด้วยการโอนเงินเข้าบัญชีด้วยจำนวนเล็กน้อย 1 หมื่นบาทเลยทีเดียว

     นีกำลังเก็บของเตรียมตัวจะกลับคอนโด ก็มีเสียงติ๊งขึ้นที่โทรศัพท์ 2 ครั้ง ครั้งแรกเป็น Sms นีเปิดอ่านข้อความ 

“คุณมีเงินเข้าบัญชีจำนวน 10,000 บาท” นีงงมาก ว่ามันมาจากไหน สักพักไลน์ก็เด้งขึ้นมา นีจึงรีบเปิดดู

     พฤกษ์ส่งสลิปการโอนมาให้ พร้อมกับข้อความสั้นๆไม่ยาวมาก

“ขอบคุณนะครับสาวน้อย ที่ทำให้ผมรอดตายในครั้งนี้ จุ๊บจุ๊บ”

“บ้า ไปตายห่าที่ไหนก็ไปเถอะ จุ๊บจุ๊บหนะ แค่โอนเงินมาก็พอแล้ว ไอ้แก่เอ๊ย อย่ามาหวังจีบฉันเลย ไม่ได้แอ้มฉันหรอก”

     แล้ววันทนีย์ก็ฮัมเพลงและเดินออกไปตอกบัตรกลับคอนโดทันที สบายใจอยู่ดีๆก็ได้ลาภลอยมาตั้งหมื่นนึง โชคดีจริงๆ    

>>>>> ##### <<<<<

     ช่วงเย็น โรสลองวัดดวงไปที่ม่านรูดที่กุ้งเคยพาไป “เอ ห้องไหนนะ น่าจะใช่ ห้องนี้หรือเปล่า เราจำได้” โรสขับรถมาจอดที่หน้าห้องนั้น “เดี๋ยวครับ” เด็กรับรถคนนึงวิ่งมา เห็นโรสกำลังลงจากรถ

“ถ้าจะจอด ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับ ต้องไปจอดตรงโน้น ตรงนี้สำหรับแขกที่จะมาใช้บริการเท่านั้น”

“นาย จำฉันได้ไหม ที่มาเมื่อวันก่อนปีใหม่หนะ” เด็กรับรถจำได้ “ได้ครับ”

“ดี คุณนรากร อยู่ไหม” ชั่งโชคดีที่หลายวันนี้กุ้งแอบมาพักใจที่นี่ “ไม่อยู่ครับ พึ่งออกไปเมื่อกี้”

“แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ รู้ไหม” เด็กรับรถส่ายหน้า “ไม่ทราบครับ”

     โรสเลยตัดสินใจ เขียนจดหมายฝากน้องที่เป็นเด็กรับรถไว้ “เอางี้ ถ้าเขากลับมาช่วยฝากจดหมายฉบับนี้ให้เขาด้วย”

“ได้ครับ ถ้าพี่เขากลับมา ผมจะส่งให้กับมือเลย” โรสยัดเงินให้ไป 100 บาท

“ขอบใจมาก” แล้วโรสก็ขับรถออกไป ระหว่างทาง โรสได้แต่คิดว่ากุ้งหายตัวไปไหน แล้วทำไมต้องให้ไปถามออย

“เอ..แล้วเค้าหายไปไหนของเค้านะ แล้วทำไมพ่อต้องให้ไปถามออยด้วย มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น อย่างแน่นอน ออยแกมีอะไรปิดบังฉันอยู่ ฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าแกเก็บซ่อนความลับอะไรเอาไว้ เรื่องพี่กุ้ง”

>>>>> ***** <<<<<

     กุ้งหลังจากที่ออกไปจากโรงแรมในเย็นวันนั้นไป ก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย กุ้งไม่ได้กลับไปที่แสงตะวัน เพราะรู้ว่าทุกคนจะตามตัวได้ กุ้งหลบไปอีกที่นึง คือไร่ที่ลพบุรี ไร่นี้ไม่มีใครรู้ว่ากุ้งแอบซื้อไว้นอกจากวันทนีย์ เพราะเธอเป็นคนทำเรื่องการโอนซื้อให้กับกุ้งคนเดียวในตอนนั้น กุ้งซื้อไร่นี้ไว้ได้ไม่นานเกือบปีแล้ว เป็นไร่ส้มและองุ่นเล็กๆ โดยจ้างให้คนแถวนั้นละแวกนั้นดูแล และจะหาโอกาสแว่บไปดูเดือนละครั้ง วันทนีย์เองก็ลืมไปเลยว่ายังมีที่นี่อีกแห่งนึงที่เธอเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน

“นาย จะเอาอะไรอีกไหมค่ะ อิฉันกับตามั่นจะได้จัดหามาให้ นี่ก็ 3 วันเข้าไปแล้วนะนาย ทำไมคราวนี้มาอยู่นานจัง ธรรมดา คืนเดียว นายก็ไปแล้ว” กุ้งหันไปมองช้อย เมียของผู้จัดการที่นี่

“ไม่มีอะไรหรอกป้าช้อย มันเบื่อๆหนะ ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน มีอะไรก็ไปทำเถอะ เออ บอกตามั่นด้วย ปีนี้ฉันจะขยายแปลงทางฝั่งโน้นที่มันว่างๆอยู่ จะลงส้มสีทองเพิ่ม ยังไงช่วยกันเอารถไปปรับหน้าดินด้วยนะ เดือนหน้า ฉันจะเอาเมล็ดพันธุ์มาลงให้ สั่งไปแล้ว”

“ได้นาย แค่นี้ เราก็เก็บผลผลิตไม่ไหวแล้ว ไหนนายบอกว่า จะทำแค่พอให้พวกเราอยู่ได้ไง ถ้านายขยายแปลงส้มด้านโน้น เท่ากับว่า เราต้องเหนื่อยเพิ่มอีกเท่าตัวเลยนะ คนของเราจะไม่พอเอา ต้องหาคนเพิ่มอีกนะนาย”

“เพิ่มก็เพิ่มไปซิจะกลัวทำไม เรามีเงินจ้างซะอย่าง มีเงินเยอะๆ ไม่ชอบรึไงป้าช้อย”

“ชอบหนะมันก็ชอบ แต่มันจะดูแลไม่ทั่วถึง..แค่นี้พวกเราทุกกคนในหมู่บ้านนี้ ก็ทดแทนพระคุณนายไม่หมดแล้ว ที่ทุกวันนี้พวกอิฉันลืมตาอ้าปากได้ ก็เพราะนาย ถ้านายเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พวกอิฉันจะทำยังไง นายอย่าหักโหมงานมากไปนะเจ้าคะ ไหนจะทำไร่ ทำฟาร์ม และต้องทำออกแบบก่อสร้างอีก นายจะไม่ไหวเอานา ที่อิฉันบอกก็เพราะอิฉันรักนายนะ นายก็เหมือนลูกหลานของอิฉันเหมือนคนในหมู่บ้านนี้คนนึง อิฉันกับตามั่นยังเคยคุยกันเลย ว่าอยากให้นายพักผ่อนเยอะๆ ถ้านายยังไม่ขยายอะไรไปมากกว่านี้ พวกอิฉันกับคนในหมู่บ้านก็ยังทำกันไหว แต่ถ้านายจะขยายจริงๆ อิฉันกลัวจะทำได้ไม่เต็มที่ก็เท่านั้น”

“เอาน่า ฉันก็แค่บอก ยังไม่ได้ลงมือทำสักหน่อย แค่ให้ทำเตรียมไว้ อย่าพึ่งกินปูนร้อนท้องกัน มันไม่ดี ไปได้แล้ว ฉันจะนอน ไม่แน่ ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้เช้า ฉันอาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้” กุ้งพูดเป็นลาง ป้าช้อยไม่ค่อยชอบเท่าใดนัก

“ทำไมนายพูดเป็นลางแบบนั้นหละคะ อิฉัน ใจไม่ดีเลย เขาถือนะคะ ไม่เอาๆ อิฉันไปหละ นายพักผ่อนเถอะ อิฉันไม่กวนแล้ว”

“ล้อเล่นน่าป้า ดูทำหน้าเข้า ไปพักผ่อนเถอะ ปาดนี้ตามั่น ชะเง้อคอรอป้าแย่แล้ว” ป้าช้อยเดินดุ่มๆกลับไป ด้วยใจที่ไม่ค่อยดี

     หลังจากกลับมานอนพักสมองเพื่อให้ปลอดโปร่ง ชาร์จไฟให้กับชีวิตอย่างดีแล้ว กุ้งมีความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ รู้ดีว่ามีงานรออยู่ ดังนั้นรุ่งขึ้นเช้ามืด เขาจึงรีบตีรถกลับมาจากลพบุรีเข้า กทม. ทันที โดยไม่ได้แวะบ้าน แต่กลับไปพักที่โรงแรมจิ้งหรีดม่านรูดดังเดิม

     หลังจากที่กุ้งอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย กุ้งก็ถอยรถออกมา “พี่ครับ” พนักงานคนหนึ่งรีบกวักมือเรียกกุ้ง ก่อนที่จะไม่ทัน

“ว่าไงน้องมีไร” พนักงานเดินเข้ามาหา “มีผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เค้าเคยมากับพี่ครั้งโน้นฝากจดหมายนี้ไว้ให้ครับ” แล้วก็ส่งให้

“ขอบใจ” กุ้งไม่ได้เปิดอ่าน ก็รีบขับรถออกมาจากที่นั่นเลยทันทีไปยังไซด์งานที่เขาทำค้างไว้อยู่

     กุ้งหมกตัวทำงานอยู่ที่นี่อาทิตย์กว่า โดยสั่งห้ามโกร๋นและเอ้บอกใครว่าเขากลับมาแล้ว

“จำไว้นะไอ้โกร๋นไอ้เอ้ ไม่ว่าโรสหรือออย มึงห้ามบอกว่ากูกลับมาแม้แต่คนเดียว กูจะทำงานตกแต่งที่นี่ ในเวลากลางคืนเองคนเดียวในส่วนด้านใน ส่วนกลางวัน กูจะนอนพักและจะเข้ามาช่วงเย็นทุกวันหลัง 5 โมง แล้วมึงสั่งเลิกทำ Ot ได้เลยเพราะไม่ต้องเร่งแล้ว”

“แล้วมึงจะไหวเหรอไอ้กุ้ง” โกร๋นเป็นห่วง เอ้ก็เช่นกัน กุ้งเอามือแตะไหล่เพื่อนทั้งสองคนแล้วยิ้มให้แบบสบายใจ

“นั่นนะดิให้พวกกูช่วยมึงนะ สบายมาก ไม่มีใครรู้หรอก เดี๋ยวกูจะสั่งห้ามเอง ว่าห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในเขตก่อสร้างหลังเลิกงาน”

“กูขอบใจพวกมึงสองคนมากที่เป็นห่วงกู ถ้าพวกมึงรักและเป็นห่วงกูจริงๆ ต้องเชื่อกู อย่าทำให้สองคนนั้นเค้าสงสัย มึงก็เห็นอีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว พวกมึงช่วยกูตอนกลางวันก็พอ ทำงานต่อจากกูให้ได้ เข้าใจนะ กูรู้ว่ามึงสองคนทำได้ อีกไม่ถึง 10 วัน ถ้ากูเข้ามาทำ มันก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว มึงก็เห็น ที่สำคัญ น้ำไฟ อินเตอร์เน็ต พวกมึงจัดการให้เรียบร้อยก็แล้วกัน และที่สำคัญ อีกสองวัน โปรเจ็คเตอร์ตัวใหม่ที่กูสั่งไว้ ก็จะเข้ามาแล้ว มึงอย่าลืมให้คนไปเอาที่ตัวแทนหละ ถ้าติดตั้งไม่เสร็จกูมาลงโปรแกรมให้ไม่ทัน กูไม่รู้ด้วยนะ”

“เออๆ ก็ได้ กูยอมใจมึงเลยไอ้กุ้ง คนเหี๊ยอะไรวะ เงินก็ไม่เอา ให้เพื่อน แล้วกลับมาทำงานให้เขาฟรีๆอีก ถามจริงอียัยนมโตนั่นเป็นอะไรกับมึง มึงถึงได้ทุ่มสุดๆแบบนี้วะ” กุ้งไม่ตอบ ขณะที่นั่งทานข้าว ก่อนที่จะทำงาน

“ไม่มีอะไรหรอกน่าไอ้โกร๋น มึงนี่อย่าคิดมากซิวะ ทำตัวอย่างไอ้เอ้มันบ้าง ดูซิมันยังไม่ถามและกวนใจกูเลย”

“กูไม่เชื่อว่าไม่มีอะไร คนอย่างมึงกูรู้ไส้มึงดี มีอยู่สองอย่างที่ทำแบบนี้คือ 1.เพื่อศักดิ์ศรีและความรับผิดชอบ กับ 2.ทำเพื่อคนที่มึงรัก อย่างแรกเนี่ยกูเชื่อ แต่อย่างที่ 2.เนี่ยกูไม่รู้ แต่ที่รู้ๆมึงไม่ได้ทำเพราะอย่างแรกแน่ไอ้กุ้ง มึงบอกกูมาซะดีๆว่ามึงกับอีนมโตนั่นเป็นอะไรกัน กูกับไอ้เอ้ จะไม่บอกใครเด็ดขาด กูรับรอง นะกูขอร้อง กูจะได้ทำตัวถูกเวลา เขามา เพราะบอกตามตรง ตอนนี้กูไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับแม่นางน้อยคนนั้นเลย หุ่นดีๆอกโตๆแบบนั้น กูว่าเมียมึงชัวส์ ใช่ป่ะไอ้กุ้ง” กุ้งวางชามข้าว แล้วก็หันไปบอกกับโกร๋น

“ก็แล้วแต่มึงจะคิด ว่ายัยนมโตของมึงหนะเป็นอะไรกะกู เป็นเมียเป็นเจ้าชีวิตเป็นเจ้านายหรือผู้กุมชะตาก็แล้วแต่ กูห้ามอะไรพวกมึงไม่ได้ กูขอตัวทำงานหละ เดี๋ยวไม่เสร็จ อ๋อ ออกไปแล้ว กรุณาปิดประตูให้กูด้วย เดี๋ยวยุงกัดกู แล้วยุงมันจะป่วยตายห่าไปซะก่อน”

     พูดจบกุ้งก็เดินไปทำงานต่อ โดยไม่สนใจใคร โกร๋นกับเอ้ ต้องหันหลังกลับออกไป กุ้งใช้เวลาทำงานที่นี่ 18.00-22.00 น.ทุกวัน

***** >>><<< *****

     มอญส่งข้อความมาหาเอียดในนาม BadBoy เพื่อให้เอียดหายเครียด เพราะเอียดอึดอัดไม่รู้จะระบายกับใครเรื่องที่พี่ชายตัวเอง หายไปและชอบสร้างเรื่อง ให้เธอไม่สบายใจและก็ได้ผล เอียดใจเย็นลง วันนี้มอญเลยใจกล้า โทรหาด้วยเสียงแต่ดัดเสียงนิดหน่อย

“BadBoy คุณออกมาหาฉันได้ไหม ฉันบอกตามตรงว่าสับสนไปหมดแล้ว ฉันอยากจะมีใครสักคนที่ปลอบใจฉัน เข้าใจฉัน จับมือฉันไว้ในวันที่ฉันเศร้าใจแบบนี้ ผิดไหมที่ฉันไม่ช่วยเขาในการตามหาพี่ชายตัวเอง BadBoy คุณเป็นกำลังใจให้ฉันได้ไหม ฉันไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครแล้ว เพราะตอนนี้ฉันมีคุณเป็นที่พึ่งทางใจเพียงคนเดียวเท่านั้น” เอียดระบายความในใจแบบไม่อายเลยคืนนี้

“ผมพร้อมที่จะเป็นทุกอย่างให้คุณนะ แต่ต้องขอโทษด้วยที่ผมไม่สามารถไปพบตามที่คุณขอได้ในตอนนี้”

“ทำไมหละ มีปัญหาอะไรเหรอคะ” มอญไม่รู้ว่าจะแก้ตัวและประวิงเวลาได้อีกสักเท่าใด เพราะ ยิ่งนานวันไป ตัวเขาเองนั่นแหละที่จะเริ่มทนไม่ไหวกับการตกหลุมรักคนที่ตัวเองเคยเกลียด ดูถูกและสบประหมาดไว้ จึงต้องโกหกเอียดเพื่อดึงเวลาออกไปอีกสักนิด

“คือตอนนี้ผมติดภารกิจอยู่ที่ต่างประเทศ อีกประมาณ 2 เดือน ผมถึงจะกลับเมืองไทย” มอญต้องโกหกเอียดไปก่อน

“ว๊าเสียดายจัง ไปซะไกลเลย นานด้วย เลยอดเจอ” เอียดบ่นนิดหน่อย “ยังไงแล้ว ถ้าผมกลับมาถึงเมืองไทยเมื่อไหร่ ผมจะบอกคุณทันที ได้ไหมครับ หวังว่าคงจะไม่โกรธชายผู้ต้อยต่ำคนนี้นะครับ แม่ดอกเดลซี่ของผม” เอียดเขินเลย เจอลูกหยอดประโยคนี้เข้าไป

“บ้า คนอะไรหวานอีกแล้ว” เอียดบ่นในใจ พร้อมกับมีรอยยิ้มพริมใจออกมา พูดปลอบใจมอญกลับไป

“ต้อยต่ำอะไรที่ไหน คุณก็ดูถูกตัวเองเกินไป ฉันก็ไม่ได้สูงส่งอะไรกว่าคุณสักเท่าใดนักหรอก ไม่เอานะคะ คราวหน้าอย่าพูดแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ” มอญอยากตะโกนบอกไปเสียตอนนี้เลยว่า “น้องเอียด พี่รักน้องจริงๆนะ ที่ผ่านมาพี่ขอโทษ” แต่ก็ไม่กล้า

“ครับ ต่อไป ผมจะไม่พูด อะไรที่ทำให้นางฟ้าของผมไม่สบายใจ ผมจะไม่ทำ”

“บ้าน่า BadBoy ฉันไปเป็นนางฟ้าของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ เซี้ยวใหญ่แล้ว ไม่เอาแล้ว พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันง่วงแล้ว ขอตัวนอนก่อนนะ”

“เดี๋ยวซิครับ” มอญไม่อยากจะวางเลย “อะไรคะ พอแล้ว วันนี้เกินเวลาแล้วนะ จะ 5 ทุ่มแล้ว ฉันไม่เคยคุยกับใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ก็มีแต่คุณนี่แหละคนแรก ที่ทำให้ฉันนอนดึก ไม่เอาแล้ว เสียสุขภาพ อย่าดื้อซิ ช่วงนี้ฉันหายไปก็อย่าว่ากันนะ บอกตามตรงงานยุ่งมาก เพราะใกล้วันสงกรานต์แล้ว ต้องรีบ Clear ให้มันเสร็จๆจบๆไป Good Night ราตรีสวัสดิ์จร้า”

“ฝันดีครับ My Angle ของผม จุ๊บจุ๊บ” มอญทิ้งทายไว้ให้เอียดคิดอีกแล้ว แล้วมอญก็วางทันที

“บ้า BadBoy บ้า มาส่งจุ๊บให้เค้าทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คนบ้า คนผีทะเล”

     พอเอียดจะล้มตัวนอน มอญก็ส่งรูป มือสัญลักลักษณ์ ผมรักคุณมาให้ เอียดเปิดดู “อร๊าย” เอียดเอามือกัดผ้าห่มตัวเองและร้องกรี๊ดออกมา ดีใจที่ BadBoy บอกรักเธอแล้วทางอ้อม เอียดเลยวัดดวง กดส่งกลับไปโต้ตอบเหมือนกัน โดยส่งรูป เด็กสาวถือรูปหัวใจส่งไปให้ เพื่อบอกเป็นนัยๆว่า ฉันยกใจให้คุณนะเอาไปเก็บไว้เลย แล้วก็ปิด Net และหลับตานอนทันที

     ทางมอญก็ดีใจ “Yes Yes Yes มีลุ้นโว๊ยไอ้มอญ เอ๊ยไม่ใช่ซิต้อง BadBoy ฮู้กูจะมีเมียแล้ว..ขอเวลาพี่เตรียมใจก่อนนะเอียด หวังว่าถ้าเอียดรู้ความจริงว่าพี่เป็นใคร เอียดคงจะไม่เกลียดพี่นะ พี่ผิดไหมที่ต้องหลอกเอียดแบบนี้ คงไม่ผิดนะ เพราะพี่รักเอียดไปเสียแล้ว”

<<<<< $$$$$ >>>>>

     หลังจากนั้นงานในส่วนของกุ้งก็เสร็จสมบูรณ์ตามที่กุ้งได้วางแผนเอาไว้ แล้วเขาก็หายหน้าไปเลย หลังจากที่ส่งงานต่อให้กับเอ้และโกร๋นเพื่อนของเขาทั้งสองคน เพื่อให้เอ้และโกร๋น ทำส่วนที่เหลือจนเสร็จเรียบร้อยและส่งงานให้กับชัชได้เลย กุ้งฝากจดหมายไว้กับเอ้ 2 ฉบับ บอกว่าช่วยส่งต่อให้กับชัช 1 ฉบับ และอีกฉบับสำหรับโรสด้วย

>>>>> ##### <<<<<

     วันงานกินเลี้ยงเปิดตัวโครงการก็มาถึง เช้าวันเสาร์ ที่ 3 เมษายน โรสมาก่อนประมาณ 9 โมงเช้า แล้วพวกนั้นก็ตามมาภายหลัง เอ้เพื่อนกุ้ง พยายามหาทางเจอโรสให้ได้ เพราะกุ้งฝากจดหมายไว้ให้ แต่ยังไม่มีโอกาสเจอโรสตามลำพังเสียที เอ้พอเห็นโรสเดินมาจากห้องน้ำ จึงรีบวิ่งเข้ามาหา เพราะต้องหลบออยกับดาว สองคนนี้ไปหากุ้งที่ไซด์งานตลอด กุ้งสั่งเอาไว้ ต้องให้กับมือโรสเท่านั้น ห้ามให้ใครรู้ “อ้าวคุณเอ้ มีอะไรกับโรสหรือเปล่าคะ ทำไมถึงทำลุกลี้ลุกลนแบบนั้น”

“คุณโรส อย่าพึ่งถามอะไรผม รับจดหมาย 2 ฉบับนี้ไปก่อน ไอ้กุ้งมันฝากผมไว้นานแล้ว มันบอกว่า ต้องให้กับมือคุณคนเดียวเท่านั้น ผมอยู่นานไม่ได้ ต้องรีบไปหละ เดี๋ยวมีคนมาเห็น ผมไปหละ”

“เดี๋ยวซิคะ” ไม่ทันแล้ว เอ้รีบไปจากตรงนั้นทันที เพราะตอนนี้ทุกคนจะรู้ว่ากุ้งอยู่ที่ไหน ถ้าเจอตัวเอ้ เพราะเอ้เป็นคนสุดท้ายและคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่ากุ้งทำอะไรอยู่ที่ใด เนื่องจากกุ้งต้องโคงานกับเอ้ตลอด ทั้งเรื่องเงินและส่วนแบ่งกำไรของบริษัทก่อสร้าง

     โรสเปิดจดหมายของตัวเองอ่าน “คุณโชติรส ผมต้องขอโทษด้วย ที่ต้องทำให้ทุกคนเป็นห่วง โดยเฉพาะคุณ”

“บ้า ใครเค้ามาเป็นห่วงตอนไหน คิดไปเอง หลงตัวเอง” โรสอ่านแล้วก็บ่นไปด้วยกับตัวเอง

“ผมสบายดีทุกอย่าง ไม่ต้องเป็นห่วง” โรสอ่านไปบ่นไป กำลังงอนผัว “แล้วมาบอกฉันทำไม มิทราบ ชิ” แล้วก็อ่านต่อ

“ถ้าต้องการพบผม ผมอยู่ที่บ้านไร่ลพบุรี กรุณาอย่าบอกใคร เพราะเป็นความลับ ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งเอียดน้องสาวผม ถ้าอยากรู้ว่าบ้านไร่อยู่ไหน ให้ไปถามวันทนีย์เลขาผมคนเดียวเท่านั้น..นรากร” โรสหายงอนกุ้งทันที เมื่อกุ้งยอมบอกว่าเขาอยู่ที่ไหน

“พี่กุ้ง” โรสรีบเก็บจดหมายและเดินเข้าไปในงาน เพื่อที่จะหาตัววันทนีย์ทันที เพราะวันนี้นีต้องมาในฐานะเลขาวิวัฒน์

     ชัชวาลย์ กำลังต้อนรับแขก เพราะเป็นงานของตัวเอง เปิดห้องหรูใหม่ทั้งทีต้องมาต้อนรับด้วยตัวเอง โรสค่อยๆเดินเข้าไปในงาน ภาพที่เห็นก็คือ ภาพฝันของเธอที่เธอเคยบอกกุ้งเอาไว้ตอนที่เป็นแฟนกันแรกๆในอดีต ภาพท้องฟ้าและวิวทะเลหมอกอันสวยงาม ที่ผสมกลมกลืนเข้ากันได้อย่างดีทีเดียว ด้านบนมีดวงดาวระยิบระยับ ด้านล่างเป็นพื้นทรายและทะเลที่สงบนิ่ง ตรงกลางเป็นภูเขา รูปภาพสามมิติ เหมือนอยู่ในฝัน ห้วงอวกาศ บนฟ้าและใต้ทะเลจริงๆ โรสแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองไม่นึกว่ากุ้งยังจำสิ่งที่เธอพูดได้

“โอ้โฮ สวยอะไรอย่างนี้ สวยน่าประทับใจจริงๆขอบคุณค่ะพี่กุ้ง ที่ทำความฝันของหนูให้เป็นจริงขึ้นมา”

     โรสน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว อย่าว่าแต่โรสตะลึงเลย เอียด นุ่น ออยและวันทนีย์ ก็ตะลึงเช่นกัน เพราะมันสวยมากจริงๆ

“นี่เป็นบริษัทแห่งใหม่ของฉันเองอีกแห่งหนึ่ง กะว่าจะให้ยัยโรสเค้าบริหาร แอบทำให้เค้า เจ้าตัวยังไม่รู้หรอก ฉันกะว่าจะเซอร์ไพรส์เค้าวันนี้แหละ เห็นบ่นว่าอยากทำ แต่ไม่มีโอกาสและเวลา ก็เลยแอบทำให้เค้า บริษัทน้ำดื่มเนี่ยฉันดึงแยกออกมาต่างหากเลย แกว่าดีไหม” วัฒน์ตบไหล่เพื่อนเบาๆ “ฉันก็หวังว่าลูกคงจะชอบ โรสเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของฉัน ฉันอยากให้เค้ามีความสุข มีอนาคตที่ดี”

“ดีๆ ฉันเห็นด้วย แกนี่รักลูกจริงๆ ถ้ายัยโรสรู้คงจะดีใจน่าดูเลยนะที่มีคนคอยปูทางและวางหลักฐานให้ดีได้อย่างนี้”

“มะมาดูแบบจำลองภายในบริษัทกัน ว่าเป็นยังไงบ้าง” ชัชรีบชี้ให้วัฒน์ดูโมเดลแบบจำลองที่กุ้งทำไว้ให้ โดยย่อส่วนลงมา

     โรสมองหาวันทนีย์เพราะคิดว่ายังไงงานนี้ต้องมา เพราะชัช ได้แจกบัตรเชิญด้วย มาในฐานะเลขาของวัฒน์ ไม่นานโรสก็เจอจนได้ จึงรีบเดินเข้าไปดึงแขนแล้วหลบไปอีกมุมนึง เอียดแอบเห็นจึงเดินตามไป โดยไม่ให้ทั้งสองคนรู้

“พี่นี บ้านไร่ลพบุรี อยู่ที่ไหน” วันทนีย์งงมาก “คุณน้องรู้เรื่องบ้านไร่ ได้ยังไง เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ นอกจากพี่คนเดียว”

     เอียดได้ยินไม่ชัดไม่ถนัด เพราะมันไกล นุ่นเดินมาเห็นพอดี สงสัยว่าเอียดกำลังทำอะไร จึงมองตามและค่อยๆเดินเข้าไปสะกิด

“ไอ้เอียด แกกำลังทำอะไร” เอียดดึงแขนเพื่อนและทำมือ ชู่ๆจุ๊ๆ “อย่าพึ่งถามอะไรหลบมาทางนี้ เดี๋ยวค่อยคุยกัน” นุ่นงง

“ตอนนี้ฉันอยากจะรู้ว่ายัยโรสกำลังคุยอะไรกันกับพี่นี ฉันว่ามันต้องเกี่ยว กับพี่กุ้งที่หายตัวไปแน่”

“จริงดิ งั้นฉันฟังด้วย” นุ่นอยากรู้จึงต้องทำตาม “พี่อย่าพึ่งถามหนูได้ไหม ว่าหนูรู้ได้ยังไง” โรสยังไม่บอกที่ไปที่มาของเรื่องนี้

“เอาเป็นว่า ตอนนี้พี่บอกหนูมาว่า บ้านไร่ลพบุรี อยู่ที่ไหน หนูขอแผนที่ด้วย” นีไม่ให้ “ไม่ พี่บอกไม่ได้จริงๆ” นีซื่อสัตย์มาก

“ถ้าคุณน้องไม่ยอมบอกพี่ว่า รู้เรื่องบ้านไร่นี้ได้ยังไง พี่ก็ไม่สามารถบอกให้น้องรู้ได้ พี่ขอตัว เพราะมันเป็นความลับสุดยอด เหลือที่นี่เพียงแห่งเดียวจริงๆที่พักพิงที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้ของคนที่มีพระคุณในชีวิตพี่ พี่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าไม่มีคำสั่งออกมาจากปากเค้าหรือหลักฐานมายืนยันว่าเค้าเป็นคนบอก พี่ก็ต้องขอเสียมารยาท พี่คงต้องไปแล้ว”

     โรสตัดสินใจดึงจดหมายออกมาจากกระโปรงและส่งให้กับวันทนีย์ทันที วันทนีย์รับจดหมายไปอ่านได้สักพัก

“นาย นาย จริงๆด้วย ขอบคุณพระเจ้า นายของนี อยู่ที่นี่จริงๆ ทำไมฉันถึงลืมที่นี่ไปได้เนี่ย” นีกำลังดีใจ จึงไม่ได้สนใจสิ่งที่โรสถาม

“เป็นอันว่าหายสงสัย หายข้องใจแล้วนะ ว่าหนูรู้ได้ยังไง แล้วทีนี้พี่นีจะบอกทางและเขียนแผนที่ให้หนูได้หรือยัง”

“ขอบคุณสวรรค์ เป็นนายจริงๆ ทูนหัวของบ่าว” โรสยิ่งฟังก็ยิ่งงง “พี่นีหมายความว่าไง ทูนหัวของบ่าว มันเหมือนกับ..”

“ไม่มีอะไร อย่าสนใจกับสิ่งที่พี่พูดเพ้อเจ้อเลย โอ๊ย พี่ลืมไปเลยจริงๆ ว่านายจะหายไปไหนได้ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ เหลือที่นี่อีกที่นึงที่เดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีใครรู้ นี่ฉันลืมที่นี่ไปได้ยังไงเนี่ย วันทนีย์ เครคะ แค่นี้พี่ก็หมดห่วงแล้ว กำลังนึกอยู่ว่านายหายตัวไปอยู่ที่ไหน แสงตะวันก็ไม่กลับ บ้านที่บางบัวทองก็ไม่มี โรงแรมจิ้งหรีดก็ไม่พบ” โรสอ้าปากหวอเลย เมื่อวันทนีย์แจงทุกที่ที่เธอรู้เหมือนกัน

“นี่พี่นีรู้ละเอียดขนาดนี้ทุกที่เลยเหรอคะ ว่าพี่กุ้งอยู่ที่ไหนบ้าง ไม่ธรรมดานะเนี่ย” วันทนีย์ยิ้มและหันไปมองหน้าโรส

“ไม่ได้ซิคะคุณน้อง พี่เป็นเลขานะ ถ้าพี่ไม่รู้และเก็บความลับให้นายไม่ได้ ใครเค้าจะกล้าจ้างพี่หละ จริงไหม” โรสเริ่มกลัวนีเลยทีนี้

>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 33 .. “ เมื่อไหร่จะพอ ”

ตอนที่ 32 .. “ ผิดไหม ”

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก