แผ่นดินนี้ข้าจอง ตอนที่ 10 กองหนุน

ชูยงใช้พลังทั้งหมดที่มีโจมตีใส่ปีศาจแมงมุมนั้นจนมันกระอักเลือดออกมาเเต่ชูยงก็เเลกมาด้วยพลังทั้งหมดของเขา แม้ปีศาจจะได้รับความเสียดายบ้างเเต่ก็ไม่ถึงขนาดจะสู้ต่อไม่ได้ สถานการณ์เริ่มขับขัน ชูยงกับเสี่ยวอี้หลง แทบจะสู้ต่อไม่ได้ทั้งคู่ ปีศาจเเมงมุมนั้นหันหามาชูยงที่หมดแรงจนเกิือบไม่ได้ก่อนเอ่ยขึ้น 

“เก่งมากนะที่สามารถเล่นงานข้าได้ถึงเพียงนี้ เเต่ก็อย่างเห็นๆเเค่เลือดออกนิดหน่อยเท่านั้น" 

มันหันกลับไปมองที่เสี่ยวอี้หลงที่ยังลุกไม่ขึ้นจากพื้นก่อนหันกลับมาหาชูยง

“เอาละเรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ ในเมื่อเจ้าสามารถเล่นงานข้าได้จนเลือดออกเพราะฉะนั้นข้าจะให้เจ้าตายเเบบที่ไม่เห็นเเม้เเต่ฝุ่นผงเลยจะได้ไม่มีใครนำศพเจ้าไปทำอะไรมิดีได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มันหัวเราะออกมาเเล้วก็ทำมือร่ายเวทพลังงานรอบด้านพุ่งเข้าอยู่ปลายมือของมันกลายเป็นลูกลมสีดำที่อัดไปด้วยพลัง เมื่อชูยงเห็นดังนั้นก็เกิดความผวาขึ้นมาทันทีเขาถึงขนาดคิดในใจเลยว่านี้เเหละคือวาระสุดท้ายของเขาแล้ว เเต่ในขณะที่เขานึกถอดใจอยู่นั้นเอง มู่ต้าซานก็พุ่งกระโดดเตะเขาที่เเก้มของมันจากทางด้านซ้าย พลังที่มันรวบรวมเอาไว้ที่มือก่อนหน้านี้เป็นอันต้องสลายไปในอากาศ มู่ต้าซานเมื่อเตะเข้าที่เเก้มของมันแล้วเขาก็ร่วงล่นลงกับพื้นก่อนที่จะเเตะไปที่ขาขวาข้างหน้าสุดของมัน ดูท่าทางของชูยงแล้วน่าจะเป็นสายยันต์ประเภทเสริมพลังเช่นเดียวกับชูยง การโจมตี 2 ครั้งซ้อนของชูยงสร้างความเสียหายให้กับปีศาจเเมงมุมไปไม่น้อย มันถึงขนาดถอยร่นไปข้างหลัง และทันใดนั้นเองทั้งเหล่าอาสาและเหล่ามือปราบที่เหลือก็เข้ามาเสริมพวกของชูยงอย่างรวดเร็ว  มู่ต้าซานที่เห็นดังนั้นจึงได้กล่าวขึ้น

"มันจบละเจ้าถูกเราล้อมแล้ว"

เเทนที่นางจะตกใจในคำพูดของมู่ต้าซาน นางกลับยิ้มออกมาเล็กน้อย เหมือนยินดี

"เจ้าเเน่ใจรึว่าข้ากำลังจนตรอก เเต่เปล่าเลยพวกเจ้าต่างหากที่ถูกพวกเราล้อม" และทันใดนั้นเอง

เหล่าปีศาจเเดงมุมทั้งหลายก็โผล่มาจากท้องฟ้าล้อมพวกของชูยงทั้งแปดเอาไว้สถานการณ์เริ่มขับขันพวกของชูยง และรวมถึงตัวของเขาเองต่างอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกันคือต่างคนต่างคิดว่านี่คือวาระสุดท้ายตนเป็นเเน่เเท้ ปีศาจสาวจนแรกที่พบเห็นสีหน้าของพวกชูยงเเต่ละคน สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความปลื้มปิติยินดียิ่ง 

"ข้าให้โอกาสพวกเจ้า" สิ่งที่นางพูดกลับทำให้พวกของชูยงประหลาดใจ

"บอกข้ามาจวนของจวิ้นอ๋องอยู่ที่ไหน" นางถามขึ้นทำให้แต่ละคนคิดไปต่างๆนาๆ โดยเฉพาะ มู่ต้าซานเขาคิดไว้ว่านางต้องการที่อยู่จวิ้นอ๋องเพื่อะไรกันเเต่เขาก็คิดจะไม่ให้อยู่แล้ว

"ฝันไปเถอะ" มู่ต้าซาน ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

"น่าเสียดายจัง" นางตอบกลับ เหล่าเเมงมุมที่ล้อมรอบก็เตรียมที่จะเข้าโจมตีพวกของชูยงในทันที

ในขณะนั้นเองชูยง กลับนึกเเปลกใจในคำถามของนางก่อนที่เขาจะกระจ่าง เขาที่หลบอยู่ข้างหลังมู่ต้าซาน ชูยงใช้จังหวะในเสี่ยววินาทีคว้ากระบี่ของมู่ต้าซานที่เขาเเนบใส่ฟักเก็บไว้ด้านหลังออกมา มู่ต้าซานที่จดจ่ออยู่กับปีศาจเเมงมุมสาวเขากลับพึ่งรู้ตัวว่าชูยงชักกระบี่ออกจากฟักของเขา ทันทีที่เขาหันไปมองชูยงก็ไม่ทันเสียแล้ว ชูยงใช้กระบี่ปาดไปที่คอของตัวเองต่อหน้าทุกคน 

ชูยงลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนั่นได้นอนสลบไสลอยู่กับพื้นในห้องที่มืดสนิทเหมือนคุกใต้ดินเขาพบว่าเขานั้นสอบชุดสีดำของพวกมือปราบ ทันทีที่เขาฟื้นขึ้นมาความทรงจำของเขาก็เริ่มกลับมาด้วย เขาจำได้ว่าเขานั้น ได้อยู่ในการทดสอบของจวิ้นอ๋อง ชูยงคิดในใจ

ทั้งหมดนั่นเป็นเเค่ฝันฉันจำได้ละฉันมาทดสอบเพื่อเข้าเป็นมือปราบ ตอนที่ชั้นมาขอสมัครกับจวิ้นอ๋อง เพราะฉันอายุเพียงเเค่ 11 ยังไม่ถึงวัยที่จะสามารถสมัครได้เว้นเเต่จะมีคุณสมบัติมากพอนั่นก็คือผ่านการทดสอบของจวิ้นอ๋อง เรื่องที่เกิดขึ้นในฝันทั้งที่ชั้นคุยกับสูมู่ฮว่าที่เเม่น้ำหรือที่ชั้นตามหาตัวผู้กระทำใส่เยี่ยหนิงนั่นล้วนเป็นการทดสอบในฝันทั้งสิ้น 

และทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เขาสวมชุดสีน้ำเงินหน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่มีเคราจางๆที่ใบหน้าไว้ผมสั้นเดินเข้ามาพร้อมเขียนกับที่จับ 1 เล่ม เขาคือ ม่าต้ากู่

“3 ชั่วยาม” เขาพูดขึ้นพร้อมกับมองมาทางชูยง

“เจ้าใช้เวลาสอบ 3 ชั่วยาม นับว่าไม่เลว ยินดีด้วยเจ้าผ่านการทดสอบนับเเต่นี้ไปเจ้าคือมือปราบที่อสยุน้อยที่สุดเเห่งเมืองซิวซัน”