ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 16

คิโยชินั่งมองวิวสองข้างทางที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงามของฤดูใบไม้เปลี่ยนสี ใบหน้าสวยหันไปมองเคนตะที่นั่งอยู่ข้างกายของเขา มือหนึ่งของร่างสูงกำลังสัมผัสดาบเอาไว้เบาๆ ราวกับว่ากำลังระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา การเดินทางดูเหมือนจะยาวนานกว่าที่คิด คิโยชิเริ่มตาปรือด้วยความง่วงก่อนจะซบศีรษะลงบนบ่าแกร่งของร่างสูง

สายตาคมแอบลอบมองใบหน้าหวานด้วยแววตาที่ไม่อาจปิดบังความรู้สึกเอาไว้ได้หมด แพขนตางอนยาวรับกับจมูกที่ได้รูป ดวงแก้มนุ่มนิ่มที่มีเลือดฝาดอยู่นิดๆ นั้นทำให้เขาเผลออยากจะลองสัมผัสมันดูสักครั้ง บรรยากาศเช่นนี้ทำให้เขาหวนนึกถึงวันแรกที่ผ่านการฝึกมาอย่างหนัก องครักษ์ใหม่ถูกสั่งให้ยืนเรียงแถวบริเวณสวนหญ้าโล่งๆ ที่ปราสาทชั้นกลาง มาซาโตะเดินมองหน้าแต่ละคนอย่างพินิจพิจารณา ครู่ต่อมา ฮิโรมาสะก็เดินออกมาจากห้อง ทุกคนรีบคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว เสียงทุ้มต่ำมีอำนาจของฮิโรมาสะเอ่ยถามมาซาโตะราวกับว่าอยากให้ทุกอย่างรีบจบลงเร็วๆ เพราะเขามีธุระต่อ

"เลือกได้หรือยัง" มาซาโตะเอ่ยตอบรับคำถามนั้นในทันที

"ขอรับ คนที่คะแนนสูงที่สุดของรุ่นคือมุราคามิ เคนตะ" ในตอนนั้นหัวใจของเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะหนึ่ง เป็นเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ เคนตะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ฮิโรมาสะจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยบอกในทันที

"ตามข้ามา คิโยชิกำลังรออยู่" มาซาโตะเดินตามฮิโรมาสะไป เคนตะเห็นเช่นนั้นก็รีบก้าวเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามหยุดลงหน้าห้องห้องหนึ่ง ประตูบานกว้างถูกเปิดออกเผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็กที่กำลังก้มๆ เงยๆ กึ่งนอนราบไปกับพื้นของเสื่อทาทามิ มือเล็กๆ นั้นกำลังวาดรูปอยู่บนกระดาษ ฮิโรมาสะเดินเข้าไปหา คิโยชิยืดตัวขึ้นมองพ่อของตน ฮิโรมาสะค่อยๆ นั่งลงข้างกายของลูกชายอย่างแผ่วเบา เขาเผยมือมาทางเคนตะที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูแล้วเอ่ยบอก

"คิโยชิ… นั่นคือเคนตะ องครักษ์ส่วนตัวของเจ้า" สิ้นเสียง คิโยชิก็หันมาสบตาเข้ากับสายตาคม วินาทีนั้นเอง โลกทั้งใบก็หยุดหมุนไปชั่วขณะ รอยยิ้มสดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มถูกส่งมาให้กับเขา เคนตะตกตะลึงกับความสวยงามอย่างแท้จริงที่เขาเพิ่งเคยพบเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างสูงรีบโค้งศีรษะจนแทบจะติดพื้นแล้วเอ่ยคำสัตย์ปฏิญาณ

"ข้ามุราคามิ เคนตะ ยินดีรับใช้ท่านอิชิฮาระ คิโยชิ จนกว่าชีวิตของข้าจะหาไม่"

รถม้าค่อยๆ ถูกจอดลงหน้าเรียวกังที่ดีที่สุดในย่านนั้น เคนตะตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งความหลัง เขาสอดส่ายสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าถึงที่หมายแน่แล้วฝ่ามือแกร่งก็เขย่าตัวของคิโยชิเบาๆ ให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล

คิโยชิก้าวเท้าลงมาจากรถม้าคันโต เขามองไปรอบกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมืองทะเลสาบที่เขาเคยอ่านเจอเฉพาะในหนังสือนั้นของจริงสวยงามกว่ามาก เรียวกังสำหรับชนชั้นสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้คิโยชิเบิกตาขึ้นด้วยความตื่นเต้น เขารีบเข้าไปด้านในแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยเรียกเคนตะให้ตามเข้ามาด้วยเช่นเดียวกัน

การจองห้องพักดำเนินการเสร็จอย่างรวดเร็ว คิโยชิเดินออกไปด้านนอกเพื่อสำรวจดูบริเวณรอบๆ ว่ามีอะไรที่น่าสนใจบ้าง ในตอนเย็นเช่นนี้ซุ้มขายของเริ่มมาตั้งให้เห็นประปรายบ้างแล้ว คิโยชิที่จินตนาการไปแล้วว่าคืนนี้จะมีอะไรสนุกๆ ให้ดูบ้างเขาก็ยิ่งตื่นเต้นดีใจ ร่างเล็กเดินอย่างร่าเริงมองไปยังซุ้มขายของต่างๆ ที่เรียงรายกันอยู่ เขาชวนเหล่าพ่อค้าแม่ค้าคุยอย่างไม่ถือตัว แต่ทว่าผู้คนดูจะไม่ค่อยกล้าสนทนากับเขาเท่าใดนักเพราะชุดอันหรูหราที่เขาสวมใส่อยู่บ่งบอกฐานะได้เป็นอย่างดี

คิโยชิเอ่ยปฏิเสธขนมน่าทานจากแม่ค้าที่ดูมีอายุคนหนึ่งยื่นให้เขาแบบฟรีๆ ไม่คิดเงินด้วยท่าทางนอบน้อมเกรงอกเกรงใจเพราะฐานะของนางนั้นต่ำต้อยกว่า คิโยชิหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยและไม่ค่อยพอใจนักที่ถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจนกับพวกชาวบ้าน ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นซุ้มขายเสื้อผ้าที่อยู่ในมุมเล็กๆ ถัดจากซุ้มขายเครื่องประดับ ร่างบางมุ่งตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าในทันที

"ชุดนี้มีสีอื่นอีกไหมครับ" เอ่ยถามพลางพลิกดูชุดยูกาตะแบบเรียบๆ ที่ชาวเมืองมักใส่กันทั่วไป เจ้าของร้านรีบกุลีกุจอมารับใช้

"มีหลายสีขอรับคุณหนู เดี๋ยวข้าน้อยเอามาให้ดูขอรับ" เอ่ยจบก็ก้มลงไปค้นผ้าที่อยู่ในกล่องไม้ขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น คิโยชิหยิบชุดขึ้นมาเทียบกับร่างของเคนตะ เมื่อเห็นว่าเข้ากันได้เป็นอย่างดีเขาก็หัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อเลือกเสร็จเรียบร้อยแล้ว คิโยชิก็ตัดสินใจซื้อชุดเหล่านั้นมาสี่ห้าชุดสำหรับเขาและเคนตะสำหรับใส่คู่กันตลอดช่วงการพักผ่อนนี้ ถึงแม้จะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิที่อากาศเย็นสบาย แต่การเดินชมเทศกาลในตอนเย็นที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินเช่นนี้นั้นก็ทำให้ร้อนอบอ้าวขึ้นมาได้โดยง่าย คิโยชิตัดสินใจกลับไปชำระล้างร่างกายที่เรียวกังและค่อยกลับออกมาเดินเล่นอีกครั้งในตอนกลางคืน

คิโยชิเดินนำลิ่วๆ เข้าไปในตัวเรียวกังก่อนจะสังเกตเห็นว่าเคนตะนั้นยังยืนอยู่ที่หน้าประตูเพื่อรอให้คิโยชิทำธุระจนเสร็จก่อน ร่างบอบบางเห็นเช่นนั้นก็เดินกลับไปตามเขาในทันที

"ท่านพี่ ยืนทำอะไรอยู่ รีบเข้ามาข้างในด้วยกันสิ" เคนตะส่ายหัวปฏิเสธด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"ท่านคิโยชิเชิญเลยขอรับ ข้ารออาบตอนกลางคืนก็ได้ขอรับ" คิโยชิย่นปากขึ้นราวกับไม่พอใจ เขาขี้เกียจพูดโน้มน้าว มือเล็กดึงแขนของเคนตะแล้วลากเข้ามาในเรียวกังอย่างรวดเร็วพลางก่นด่าเสียงงุบงิบ

"พูดอะไรของท่าน รอข้างนอกก็ร้อนตายพอดีสิ จะบ้าหรือเปล่าเนี่ย" เคนตะลอบมองใบหน้าหวานที่งอนตุ๊บป่อง ปากเล็กๆ กำลังบ่นกระปอดกระแปดไม่หยุดนั้นทำให้เขาอดที่จะขำออกมาเบาๆ ไม่ได้

ประตูห้องนอนขนาดกว้างถูกเลื่อนให้เปิดออก กลิ่นหอมสะอาดที่มีกลิ่นอายของน้ำแร่ออนเซ็นอยู่ในห้วงบรรยากาศทำให้ร่างบางตื่นเต้นดีใจ คิโยชิเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเพื่อที่จะเปลี่ยนชุด เมื่อกลับออกมาก็พบว่าเคนตะนั้นเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เหน็บอยู่ตรงสะโพกเผยให้เห็นสัดส่วนกล้ามเนื้อทั้งหมดของร่างกายชายหนุ่มที่แข็งแรงกำยำสมกับที่ได้ตำแหน่งซามูไรองครักษ์ ชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่งนั้นที่คิโยชิได้เผลอไผลคิดไปว่าร่างกายตรงหน้าช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน แก้มขาวขึ้นริ้วแดงซ่าน ร่างบางพยายามไม่คิดอะไรก่อนจะเดินออกไปยังส่วนของออนเซ็นที่อยู่ติดกันกับห้องนอน