ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 15

คิโยชิเลื่อนบานประตูห้องนอนให้เปิดออกอย่างรวดเร็วแล้วก้าวเข้าไปนั่งบนเสื่อทาทามิใกล้ๆ กับโคมไฟที่เปิดติดรออยู่ เคนตะปิดประตูห้องลงอย่างแผ่วเบา ขาเรียวยาวก้าวเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก มือบอบบางปลดโอบิคาคุของตนออก ค่อยๆ ถกสาบเสื้อลงเผยให้เห็นแผ่นหลังสีขาวนวลที่ตรงบ่าด้านซ้ายมีรอยแดงอย่างชัดเจน เคนตะมองจุดบวมแดงนั้นด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

"มันบวมขึ้นจริงๆ ด้วยท่านคิโยชิ ให้ข้าไปบอกท่านหญิงอากาเนะดีไหมขอรับ" คิโยชิส่ายหัวเบาๆ ปฏิเสธ

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงดีขึ้นล่ะมั้ง"

"อ่า… เช่นนั้นจะดีหรือ" เคนตะครางต่ำ ไม่กล้าขัดคำพูดของคนตรงหน้า คิโยชิพยักหน้าหงึกๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเคนตะก็ยิ้มบางเป็นคำตอบ

"ถ้าเช่นนั้น…" กำลังจะเอ่ยขอตัวกลับ จู่ๆ คิโยชิก็ยื้อเขาเอาไว้ มือนุ่มนิ่มรีบคว้าจับเข้าที่ต้นแขนแข็งแรงอย่างรวดเร็ว

"ท่านพี่เคนตะ" เคนตะชะงักกึก ใบหน้าคมหันมาหาใบหน้าหวานที่ส่องสะท้อนเข้ากับแสงสีอ่อนของโคมไฟข้างกาย

"ขอรับ" เสียงทุ้มเอ่ยรับ คิโยชิสายตาสั่นคลอนเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม

"ข้า… มีเรื่องสงสัย" เคนตะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาหันตัวมาหาร่างบอบบาง นั่งลงที่เดิมพร้อมรับฟังคนตัวเล็กเต็มที่

"ว่ามาได้เลยขอรับ" คิโยชิใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นวูบ เขาหลบซ่อนความเขินอายแล้วเอ่ยกระซิบถามเสียงแผ่วเบา

"ท่านพี่… เคยนอนกับใครมาก่อนไหม" เคนตะกะพริบตาปริบ งุนงงว่าทำไมจู่ๆ ร่างเล็กตรงหน้าถึงถามเขาเช่นนี้ แต่ถึงกระนั้นร่างสูงก็ไม่ปิดบัง เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

"ข้าเข้าหน่วยองครักษ์มาตั้งแต่เด็ก อยู่รับใช้ท่านคิโยชิมาตลอดเวลา ข้าไม่ได้มีเวลาไปทำเรื่องเช่นนั้นหรอกขอรับ" พลันดวงใจของคิโยชิก็อุ่นวาบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แก้มขาวขึ้นริ้วแดงจนเห็นได้ชัด

"งั้นเหรอ" เอ่ยเสียงอ่อน ไม่กล้าเงยขึ้นสบสายตาคมที่กำลังมองมา เคนตะพยักหน้าเป็นคำตอบ คิโยชิสูดลมหายใจเข้าลึกราวกับอยากจะเอ่ยบางสิ่งแต่เขาก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรออกมาอีก เคนตะมองใบหน้าสวยแล้วเอ่ยขอตัว คิโยชิพยักหน้าพลางส่งเสียงอนุญาตในลำคอเบาๆ ดวงตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่เดินหายออกไปด้านนอกพร้อมกับประตูห้องนอนบานใหญ่ที่ค่อยๆ ปิดลงอย่างแผ่วเบา

ช่วงฤดูใบไม้ผลิได้มาเยือนอีกครา ข่าวคราวของงานเทศกาลประจำปีริมทะเลสาบบิวะมาถึงหูของคิโยชิ ทำเอาคนตัวเล็กตื่นเต้นดีใจอยากไปเป็นอย่างมาก คิโยชิกระโดดเข้าไปออดอ้อนอากาเนะที่กำลังนั่งถักผ้าอยู่ในห้อง เขาทำเสียงน่ารักเหมือนลูกแมวแล้วเอ่ยขออากาเนะด้วยแววตาที่น่าสงสาร

"ท่านแม่~ ข้าได้ข่าวว่าที่ทะเลสาบบิวะมีงานเทศกาลประจำปี ข้าขอไปได้ไหมครับ" อากาเนะเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ

"งานเทศกาลเหรอ" คิโยชิพยักหน้ารัว เขาหันไปหาเคนตะ ส่งสายตาราวกับขอความช่วยเหลือ เคนตะรีบเอ่ยเสริมในทันที

"ใช่ขอรับ ปกติงานเทศกาลจะจัดเป็นเวลาห้าวัน วันนี้ก็วันที่สามแล้ว ท่านคิโยชิเพิ่งทราบก็เลยอยากไปมากขอรับ" อากาเนะหันมามองลูกชายก็เจอเข้ากับสายตาอ้อนวอนจนนางต้องขำออกมาน้อยๆ เพราะเผลอใจอ่อนจนได้ นางลูบศีรษะของลูกชายแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ได้สิ… ลูกก็โตเป็นหนุ่มแล้ว ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างน่าจะดี" ใบหน้างดงามหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่อยู่ในแววตา

"เคนตะ… ฝากดูแลคิโยชิด้วยแล้วกันนะ"

"ขอรับ" เคนตะเอ่ยปากรับคำพลันเสียงดีใจของคิโยชิก็ดังขึ้นกลบทุกสิ่ง

"ขอบคุณครับท่านแม่!!" คิโยชิกระโดดโลดเต้น วิ่งหน้าตั้งออกไปยังห้องนอนของตนเพื่อทำการเก็บของ อากาเนะหัวเราะหึ นางส่ายหัวออกมาน้อยๆ กับลูกชายวัยรุ่นที่เวลาดีใจก็ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วหันไปถักผ้าในมือต่อ

"จะไปกันสองคนเองหรือขอรับ ท่านคิโยชิ" มาซาโตะเอ่ยถามด้วยดวงใจที่ถูกบีบคั้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สายตาคมมองเคนตะที่ยืนอยู่ด้านหลังของคิโยชิด้วยความไม่สบอารมณ์นัก แค่คิดว่าคิโยชิต้องไปพักค้างอ้างแรมกับเคนตะสองต่อสองนอกปราสาทแล้ว ดวงใจก็คุกกรุ่นเร่าร้อนเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก คิโยชิเอ่ยตอบคำถามนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ความสุขฉายชัดอยู่ในแววตาคู่สวย

"ใช่… ข้าแค่ไปไม่กี่วัน ไม่อยากให้ยกโขยงกันไปวุ่นวาย อีกอย่างไม่มีใครลอบทำร้ายข้าหรอก ข้าไม่ได้มีสิทธิ์ขึ้นเป็นไดเมียวเสียหน่อย" มาซาโตะถึงกับถอนหายใจกับคำพูดที่ตนหาข้อโต้แย้งไม่ได้ เขาหันขวับไปมองเคนตะแล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม

"ท่านฮิโรมาสะอนุญาตแล้วใช่หรือไม่" เคนตะตอบเสียงหนักแน่นเข้มแข็งตามแบบฉบับขององครักษ์ซามูไร

"ใช่ขอรับ" มาซาโตะขบกรามเข้าหากันจนเป็นสันนูน เขาข่มทุกความรู้สึกให้ลงไปยังส่วนลึกของจิตใจแล้วฝืนยิ้มออกมาให้กับคิโยชิแม้มันจะไม่ง่ายดายเอาเสียเลย

"ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้ท่านคิโยชิเที่ยวเล่นอย่างสนุกนะขอรับ" เอ่ยเสร็จก็เดินเข้าไปหาเคนตะ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยย้ำอีกครั้งกับร่างสูงตรงหน้า

"ระวังอย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีกับท่านคิโยชิ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกลงโทษสาหัส" เคนตะโค้งตัวลงรับคำสั่ง คิโยชิวิ่งแจ้นไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รถม้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจากปราสาทอย่างช้าๆ