CHAPTER 11 : Thinking / บทที่ 11 : ความคิดอ่าน

ณ บ้านของสมา

“ เสร็จสักที ” นุ่มนิ่มส่งเสียงดังขึ้น ก่อนที่จะเหยียดกายลงบนโซฟาตัวยาว

“ วันนี้นายน้องจะเข้าออฟฟิศไหมคะ ” จันทร์ถามขึ้น เมื่อก็จัดเก็บรวบรวมเอกสารเข้าแฟ้ม

“ ไม่ค่ะ พี่จันทร์ก็กลับบ้านไปพักผ่อนได้เลยนะคะ " นุ่มนิ่มพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“ แล้วเอกสารพวกนี้ล่ะคะ ไม่ต้องเอาไปให้พี่พิม เลขาของนายหนึ่งเหรอคะ ” 

 “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวนายหนึ่งเขาเดินมาเอาเอง พี่จันทร์กลับบ้านไปได้เลยนะคะ เพิ่งหายนี่ ดูรอยพวกนี้สิ ตกลง เรื่องราวมันเป็นอย่างไรคะ ” คราวนี้นุ่มนิ่มยันร่างขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน ท่าทางอยากรู้เป็นอย่างมาก        

                จันทร์จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้นุ่มนิ่มฟัง โดยไม่ปิดบัง เธอรู้ดีว่า นุ่มนิ่มเองก็ทั้งรัก และหวังดีต่อน้อยเป็นอย่างมาก ไม่ได้คิดไม่ดีด้วยเลย เธอจึงกล้าเล่าให้นุ่มนิ่มฟังอย่างสนิทใจ

“ แย่มากเลย ขอบคุณพี่จันทร์มาก ๆ นะที่ช่วยดูแลน้อยเป็นอย่างดี ขนาดนายหนึ่งยังตะลึงในความรักที่พี่มีต่อน้อยเลย ” 

“ นายหนึ่งน่ะเหรอคะ ” จันทร์พึมพำออกมาอย่างไม่เชื่อ

“ ค่ะ วันนี้ยังบ่นนิ่มอยู่เลยว่า ไม่น่าโทรตามพี่จันทร์มา น่าจะให้พักก่อน ”   

                “ จันทร์ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ จันทร์ว่า นายหนึ่งน่าจะอยากให้นายน้องพักมากกว่าค่ะ เมื่อคืนท่าจะกลับมาดึกมาก ”

“ ก็นิดหน่อยค่ะ พี่จันทร์กลับได้เลย นิ่มจะให้รถไปส่งนะ ”  

                “ ไม่เป็นไรค่ะ จันทร์กลับเองได้ค่ะ ” จันทร์ตอบปฏิเสธ   

                “ ไม่ได้ ” เสียงของหนึ่งดังขึ้น “ ไม่ได้ยินที่นายน้องสั่งหรือ ” หนึ่งพูด โดยที่ไม่มองหน้าของจันทร์ “ ไปเตรียมรถแล้วพาแม่คุณเลขาของนายน้องไปส่งบ้าน ” หนึ่งหันไปสั่งกับชายฉกรรจ์ 3 คนที่เดินตามมาด้วย

              “ ครับ ” 

              “ แฟ้มที่อยู่บนโต๊ะใช่ไหมคะ ” หนึ่งหันไปพูดกับน้องสาวของเขา 

              “ ใช่ค่ะ ”   

              “ เหนื่อยไหมคะ พี่ว่าเราขึ้นไปนอนพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวสมากลับมาจากเรียน พี่จะให้คนขึ้นไปตามนะคะ ” หนึ่งพูดจากับน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

                “ เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นน้องไปนอนก่อนนะคะคุณพี่ พี่จันทร์พรุ่งนี้เจอกันที่ออฟฟิศนะคะ ” พูดจบ นุ่มนิ่มก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่ข้างบน  

              จันทร์จัดเก็บกระเป๋าเธอให้เรียบร้อย แล้วเดินออกเพื่อไปรอรถ 

               “ ทำท่าเหมือนไม่อยากไป ” หนึ่งเดินตามหลังจันทร์มา

              “ เป็นคำสั่งของนายน้องนี่คะ ” จันทร์พยายามตอบกลับนิ่ง ๆ 

             “ อย่าได้เรียกร้องอะไรไปมากกว่าก็แล้วกัน ” หนึ่งกล่าวจบ ก็ก้าวเท้าเดินชนไหล่เธอ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

              จันทร์เซเล็กน้อย แต่คนทำกลับเดินตัวปลิวจากไป โดยไม่สนใจจะหันกลับมามองดูเธอเลยแม้แต่น้อย เธอมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เธอไม่รู้ว่า ทำไมเขาถึงได้ไม่ชอบหน้าเธอมากนัก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะสอบถามใคร แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่า พี่พิม เลขานุการของเขา ต้องรู้เรื่องดีเป็นอย่างแน่ ไว้พรุ่งนี้ เธอจะต้องลองไปคุย ๆ 

               “ เชิญครับคุณจันทร์ ” คนขับรถเชื้อเชิญให้เธอขึ้นรถ เพื่อนำเธอไปส่ง

        

             ที่มหาวิทยาลัย หน้าอาคารเรียนของคณะบริหารธุกิจ

             น้อย กับ สมาเดินลงมาจากอาคาร หลังจากเลิกเรียนกันแล้ว 

              “ สมาขออยู่เป็นเพื่อนน้อย จนกว่าพี่ชายจะมารับนะ ” สมาเกาะแขนของน้อย

              “ ได้สิ แต่พี่หนึ่งจะไม่ว่าหรือ ” น้อยถามขึ้น เพราะกลัวว่าเพื่อนจะโดนพี่ชายคนโตดุเอาได้ 

                 “ ไม่หรอก เมื่อคืนพี่นุ่มนิ่มกลับมาแล้ว ” สมาบอกน้อยให้เบาใจ เพราะถ้าพี่สาวกลับมาแล้ว เขาก็สามารถไปไหน ทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องคอยมารายงานตัวเหมือนตอนที่พี่สาวไม่อยู่ เพราะคนเป็นพี่ชายจะไม่ยอมปล่อยเขาไปไหนเลย

                 “ แล้วพี่นุ่มนิ่มเป็นอย่างไรบ้าง " น้อยถามถึงพี่สาวของเพื่อน

                “ มาถึงก็ดึกมากแล้ว มาถึงก็หลับเป็นตายเลย ” สมาเล่าถึงพี่สาวของเขาอย่างขำ ๆ 

                “ ท่าทางพี่เขาจะเหนื่อยนะ ” น้อยสรุปเอา

                 “ ก็จริงนะ สมาก็บอกพี่นุ่มนิ่มแล้วว่า สมาอยู่ได้ ไม่ต้องรีบกลับมาหรอก ” 

                “ ก็พี่เขารักสมา อยากกลับมาอยู่กับสมาไง ”

  “ อืม ”

                " แล้วอย่าลืมโทรบอกพี่ชาติด้วยล่ะ ” น้อยรีบบอกสมาอย่างล้อ ๆ 

                “ สมาไม่ลืมหรอก ” สมาบอก พร้อมล้วงหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดไปหาชาติ

          “ พี่ชาติครับ สมายังไม่กลับนะครับ จะรอจนกว่าพี่ชายมารับน้อยครับ ” พอสิ้นเสียงให้รอสาย สมาก็รีบบอกสิ่งที่อยากจะบอกทันที

          “ ครับนายเล็ก ” เสียงปลายสายรับคำ

               สมากดวางสาย หน้าตาของเขาดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรนัก

                “ เป็นอะไรอีก ” น้อยถามขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วง

             “ สมาก็แค่อยากให้พี่ชาติพูดเยอะกว่านี้ น้อยรู้ไหม พี่ชาติพูดกับสมาแค่ ครับนายเล็ก ” สมาบอกให้น้อยรู้ แถมยังทำเสียงให้คล้ายกับชาติด้วย

              น้อยหัวเราะด้วยความขบขัน 

“ โธ่ สมา ทีหลังก็ชวนคุยสิ ” น้อยให้คำแนะนำเพื่อนอีกครั้งหนึ่ง เขารู้สึกว่า วันนี้ตัวของเขาได้กลายร่างเป็นศิราณีให้สมาไปซะแล้ว

                “ อืม ” สมารับคำ พร้อมคิดตามที่น้อยบอก

              เมื่อพวกเขาทั้งสองลงมาถึงหน้าอาคาร สายตาของน้อยก็พลันเหลือบไปเห็นร่างของคน ๆ หนึ่งที่กำลังยืนรอคอยใครสักคนด้วยหน้าตาที่บ่งบอกถึงความโมโห

“ คุณพ่อ ” น้อยเปล่งเสียงเรียกคน ๆ นั้นออกมา

“ พ่อ พ่อของน้อยหรือ ไหนอ่ะ ” สมาทวนคำของน้อย แล้วถามขึ้น พร้อมหันไปมองดูตามสายตาของเพื่อน

นายยิ่ง เยาวมาลย์ ชายวัยกลางคน ผิวเข้ม หน้าตาออกสี่เหลี่ยมเหมือนชายไทยแท้ทั่วไป เขาหันมาตามเสียงเรียกนั้น พอสายตาของเขาจับภาพลูกชายคนโตของเขาได้ เขาก็กัดกรามแน่น รีบก้าวเท้าเข้าไปหาเด็กหนุ่มผู้เป็นลูกชายทันที เมื่อถึงตัวก็เอามือกระชากคอเสื้อของน้อย ดึงรั้งเข้ามาหาตัวเอง

“ ไอ้น้อย ไอ้ลูกอัปรีย์ ไอ้ลูกวิปริต ทำไม มึงอิจฉาน้องใช่ไหม มีงกลัวว่าน้องจะได้ดีกว่า แล้วจะไม่มีใครมาสนใจคนชาติหมาอย่างมึงใช่ไหม ” นายยิ่งตะโกนด่าน้อยซะเสียงดัง แล้วยังลงมือต่อยไปที่ใบหน้านั้นอีกหลายที

“ คุณพ่อครับ น้อยเจ็บ ” น้อยพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากมือของคนเป็นพ่อ แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาจึงเปลี่ยนมาร้องขอความเมตตาแทน

“ ปล่อยน้อยนะ ” สมาเข้ามาช่วยน้อย เขาดึงเอาน้อยออกจากนายยิ่งได้ แล้วจึงปล่อยหมัดสวนกลับไป

“ ไอ้เด็กเวร ” นายยิ่งจับปากที่โดนหมัดเข้าไปเต็ม ๆ น้ำสีแดงฉานเลอะเต็มมือของเขา ทำให้เขาโกรธเป็นอันมาก เขาก้าวเท้าเข้าไปจะจัดการเด็กหนุ่มที่เข้ามาช่วยน้อย 

หลังจากที่สมาสวนกลับนายยิ่งได้แล้ว ตัวเขาก็หันไปประคองร่างของน้อยให้ลุกขึ้น หลังจากที่กระชากตัวของเพื่อนออกจากคนเป็นพ่อ น้อยก็กระเด็นไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น สมาเลยไม่ทันระวังตัว แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น 

ชาติวิ่งเข้ามากระชากร่างของนายยิ่งออกไปทันที ก่อนที่นายยิ่งจะได้ทำอะไรสมา

“ อย่าคิดจะแตะต้องนายเล็ก รู้ไหมว่านายเล็กเป็นใคร ” ชาติชี้หน้านายยิ่ง

นายยิ่งยอมหยุด เขาดูสงบขึ้น 

“ เขามาทำร้ายผมก่อน อย่างนี้ผมเรียกค่าเสียหายได้นะ ” นายยิ่งพูดขึ้น หลังจากทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

“ คุณมาทำร้ายเพื่อนของผมก่อน ” สมาโต้ตอบทันที 

ชาติต้องคอยกั้นเอาไว้ ปกตินายคนเล็กของเขา เป็นคนเรียบร้อย ไม่หาเรื่องใคร แต่ถ้ามีใครมาทำให้โกรธ คนนั้นก็เตรียมตัวยับเยินได้ทีเดียว จะว่าไป นิสัยแบบนี้ เป็นกันทั้งบ้าน ทั้งนายใหญ่ ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว นายหนึ่ง และนายน้อง หรือ นุ่มนิ่ม คนที่เป็นเพื่อนรักของเขา ถ้าเธอมารู้ว่า น้องชายมีเรื่อง เธอคงไม่อยู่เฉยเป็นแน่ และด้วยเธอเป็นคนที่ทั้งพ่อ และพี่ชาย ตามใจมาโดยตลอด ไม่มีใครกล้าที่จะขัดใจเธอ ฉะนั้น เธอจะเป็นคนที่ไม่ยอมใคร เขาไม่ยอมอยากคิดเลยว่า เธอจะอาละวาดขนาดไหน

น้อยยังดูตกใจ ปากมีรอยแตก มีเลือดให้เห็น 

“ พอเถอะสมา ” น้อยดึงรั้งแขนของเพื่อนเอาไว้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่า สมาจะอารมณ์ร้อนได้ถึงเพียงนี้ และยังสามารถสู้คนได้อีกด้วย เล่นงานซะพ่อของเขาปากแตกด้วยการต่อยไปหมัดเดียว

“ น้อย ไม่เป็นไรนะ ” สมามองดูเพื่อนตัวน้อยของเขา นอกจากปากจะปริแตก เป็นแผลเล็กน้อย เริ่มมีเลือดให้เห็น เขาก็โมโหขึ้นมาในบัดดล

“ พี่ชาติ หลบไป ” สมาผลักเบา ๆ ให้ชาติหลบไปให้พ้นทางของเขา 

“ ฝากดูน้อยที ” สมาส่งร่างของน้อยที่สั่นไปให้ชาติช่วยประคองไว้ ส่วนตัวของเขาก็เดินตรงเข้าไปหาคนเป็นพ่อของน้อย

“ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ต้องมาทำร้ายน้อย ” สมาถามอย่างหัวเสีย

“ ไอ้น้อย มันเป็นลูกของอาเอง อามีเรื่องจะพูดกับมัน ” นายยิ่ง ไม่กล้าที่จะหยาบคายกับคนตรงหน้า เพราะจากที่เขาคาดเดา เด็กหนุ่มคนนี้คงเป็นใครที่สำคัญสักคน เขาเองก็ไม่ได้อยากจะมีปัญหาให้มากกว่านี้ เพราะว่าในอนาคต เขาอาจจะได้เด็กหนุ่มคนนี้มาเป็นลูกเขยของเขาก็ได้

“ ก็คุยกันดี ๆ ไม่ใช่มาลงไม้ลงมือแบบนี้ เข้าใจไหม ” สมาจัดการเคลียปัญหาให้น้อย ด้วยความที่เขาอยู่ใกล้กับพี่สาว และเขาก็รู้ว่า พ่อ กับ พี่ ๆ ของเขา เป็นคนประเภทที่ไม่มีใครกล้ามีปัญหาด้วย ตอนนี้เขาเลยลองใช้อำนาจของครอบครัวปกป้องน้อย

“ ครับนายเล็ก งั้นขออาคุยกับน้อยหน่อยนะครับ " นายยิ่งพยายามประจบ เขาทำตัวนอบน้อมใส่เด็กรุ่นลูกผู้นี้

“ น้อย คุยกับเขาหน่อยนะ สมาจะอยู่ตรงนี้ด้วย ” สมากางปีกปกป้องน้อยเต็มที่

น้อยค่อย ๆ เดินจากชาติเข้าหาสมา ตัวเขาเองยังเกร็ง ๆ อยู่

“ คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับน้อยครับ ” น้อยถามขึ้น เขายังเกาะแขนสมาเป็นที่พึ่งอยู่ เขาไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่เป็นพ่อของเขา

“ แกต้องไปถอนหมั้นกับคุณชายซะ แล้วไปบอกให้คุณชายมาหมั้นกับน้องของแกคนไหนก็ได้ แกมันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง คุณชายเขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ เขาเป็นที่รู้จักในวงสังคม ถ้าเขาต้องมาแต่งกับผู้ชาย แกคิดว่า เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แกไม่กลัวว่า เขาจะอับอายผู้คน กี่ปีแล้วที่แกทำตัวเป็นปลิงคอยเกาะเขา แม่แกเขาสอนให้แกสิ้นคิดแบบนี้ใช่ไหม ที่บ้านนั้นเขาโอบอุ้มแกไว้ ก็เป็นเพราะเจ้าคุณตาของแก จำเอาไว้ด้วย ” นายยิ่งร่ายยาว

“ มันจะเกินไปแล้วนะครับ นี่มันสมัยไหนกันแล้ว ถ้าคนสองคน เขารักกัน มันก็ไม่ได้เป็นปัญหา ” สมาแทรกขึ้นอย่างทนไม่ได้

ส่วนน้อยก็ยืนซวนเซอยู่ข้าง ๆ สมา ซึ่งเพื่อนก็ประคองไว้เป็นอย่างดี

“ แล้วคุณชายเขารักมันหรือเปล่าครับ ก็ไม่ เขาคงเห็นมันเป็นของเล่นแปลกใหม่ เคยเห็นแต่คุณชายควงสาว ๆ ไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยมีข่าวว่า คุณชายเขาขอบผู้ชายเลย ” นายยิ่งยังซ้ำเติมลูกชายตัวเองไม่หยุด

“ เรื่องนี้ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของพวกเขาดีกว่านะครับ คุณอามีธุระจะคุยกับเพื่อนของผมแค่นี้ใช่ไหมครับ เชิญคุณอากลับไปได้แล้วครับ แล้วถ้าคราวหน้ากล้ามาทำร้ายน้อยอีกล่ะก็ ผมจะให้คุณพ่อของผมจัดการคุณอาซะ ” สมากล่าวตอบโต้อย่างเหลืออด และลงท้ายด้วยการขู่ คนภายนอกไม่มีทางรู้ว่า จริง ๆ แล้ว คุณนาถ นาวาวณิช ไม่ได้สนิทกับลูกชายคนเล็กเลย แทบจะไม่ได้คุยกันเลยเสียด้วย นอกจากจะมีงานสำคัญที่ต้องออกงานทั้งครอบครัว เขาถึงจะได้เจอตัวพ่อของเขา ภรรยาที่เป็นหน้าเป็นตาให้ ที่แท้ก็เป็นแค่ภรรยาคนที่สอง และเป็นแม่ของพี่สาวเขา ส่วนเขา กับ พี่ชายคนโตนั้น มีแม่กันคนละคน ภาพครอบครัวสุขสันต์ที่ทุกคนเห็น อันที่จริงเป็นแค่การปั้นหน้าให้อยู่ในวงสังคมได้เท่านั้นเอง

“ คุณพ่อของนายเล็กคือใครครับ " นายยิ่งถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ คุณนาถ นาวาวณิช เป็นคุณพ่อของนายเล็กครับ ” ชาติเป็นคนตอบให้แทน

" อาต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ อาไม่ทราบว่าเป็นนายเล็ก อานี่ใช้ไม่ได้เลย ส่วนเรื่องที่นายเล็กทำร้ายร่างกายของอาก็ช่างมันเถอะครับ เอาไว้ว่าง ๆ นายเล็กแวะไปทานข้าวเย็นที่บ้านอาบ้างนะครับ นี่นามบัตรของอา ” นายยิ่งยังวางแผนหาผลประโยชน์ต่อไป

ชาติ เป็นคนยื่นมือไปรับเอาไว้เอง แค่เห็นเขาก็รู้แล้วว่า นายยิ่งต้องการอะไรจากนายคนเล็กของเขา

นายยิ่งไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักที่ชาติเป็นคนรับเอาไปเอง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ยิ้ม และเดินจากไป

หลังจากที่นายยิ่งเดินลับไปจากสายตา น้อยก็ปล่อยร่างของตัวเองให้ร่วงลงที่พื้น และสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร น้อยคิดตามคำพูดของคนเป็นพ่อ ก็ให้เห็นจริงตามนั้น ชาย คงเห็นเขาเป็นของแปลกใหม่ ที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน ถ้าคนเป็นพี่บอกรักเขาสักคำก็คงดี แค่คน ๆ นั้นมาทำดีด้วยหน่อย เขาก็ปล่อยให้ตัว ปล่อยใจให้ไปทั้งหมด 

“ โธ่ น้อย ” สมานั่งลงข้างเพื่อนรัก ลูบหลังไปมา ด้วยหวังว่าจะสามารถปลอบให้คนตัวเล็กรู้สึกดีได้

“ ที่คุณพ่อพูดมามันก็จริงนะ พี่ชายไม่เคยบอกรักน้อยเลยสักคำ แต่ก่อนพี่ชายก็มีผู้หญิงข้างกายตลอด น้อยยังเคยได้ยินพี่ชายบอกว่า ชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชาย ” พอจบประโยค น้อยก็ร้องไห้ตัวโยน

“ น้อยลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ดี ๆ ก่อนนะ ” สมาพาน้อยขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตัวกลมใต้ต้นไม้

ชาติ เดินตามมา เขาพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่น้อยเอ่ยถึง

“ คุณน้อยครับ ขอพี่ชาติ พูดอะไรสักอย่างได้ไหมครับ ” ชาติกล่าวขออนุญาตน้อย เพราะถึงอย่างไร เขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะแก้ต่างให้ชายได้ ถึงพวกเขาจะเป็นเพื่อนกันก็ตาม

น้อยพยักหน้าให้ แต่ยังมีเสียงสะอื้นพอให้ได้ยิน 

“ ผู้หญิงคนเดียวที่คุณชายพาไปไหน มาไหนด้วย ก็คือ คุณนุ่มนิ่มครับ คุณชายเป็นห่วงคุณน้อยจากใจจริงนะครับ ถ้าคุณน้อยอยากรู้อะไร ก็กลับไปถามมันดีกว่านะครับ อย่าไปฟังที่คนอื่นพูด แล้วมาคิดเอง เออเองแบบนี้นะครับ เพราะคนที่เจ็บ ก็คือ ตัวของคุณน้อยเอง คนที่พูด เขาไม่ได้มาเจ็บไปกับคุณน้อยด้วยนะครับ ” ชาติพยายามกล่อมให้น้อยใจเย็นลง ไม่ให้คิดมาก และเขาก็กำลังช่วยชายอยู่อย่างเต็มความสามารถ รายนั้นชอบพยายามทำตัวให้เก่ง ความพยายามเป็นเลิศ แต่เรื่องของหัวใจ ทำไมถึงไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง ปล่อยให้คนของหัวใจเข้าใจผิดได้อย่างไร ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ชายนั้นทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหวงน้องน้อยขนาดไหน เพื่อน ๆ ที่สนิทกัน รู้ความลับนี้ทุกคน

“ แต่คนอื่นที่พี่ชาติพูดถึง คือ พ่อของน้อย ” สมาเป็นคนเอ่ยแทรกขึ้นมา “ ทำไมแค่ยอมรับความรู้สึกดี ๆ มันยากมากหรือ ” 

ชาติ ฟังแล้ว เริ่มรู้สึกเหมือนเข้าตัว เหมือนสมาคุยกับเขามากกว่า

“ ผมว่า ผมโทรตามคุณชายให้คุณน้อยดีกว่านะครับ ” ชาติ หาทางออก

“ ไม่ต้องครับ สมา คืนนี้น้อยขอไปนอนกับสมาได้ไหม ” น้อยปฏิเสธ เขายังไม่พร้อมที่จะคุยตอนนี้ เขากลัวว่า คำตอบจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการ 

“ ได้สิ ให้สมาโทรไปบอกนักเรียนของน้อยไหมว่า วันนี้แคนก่อน ” สมารับคำ ก่อนถามถึงการสอน เพราะตอนนี้น้อยคงไม่มีอารมณ์ที่จะสอน และคงจะโทรไปบอกยกเลิกไม่ได้ ก็เสียงของคนสอนสั่นซะขนาดนี้

“ อืม ช่วยโทรบอกคุณชาย กับ พี่จันทร์ให้ด้วย น้อยจะปิดมือถือแล้ว ” ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้สมา

สมาจัดการโทรให้น้อยทันที

“ สวัสดีครับ ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ที่นัดจะสอน ขอเลื่อนไปก่อนนะครับ พอดีคนสอนไม่ค่อยสบายครับ ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ ฝากบอกครูพี่น้อย ให้หายไว ๆ นะคะ ” เสียงเด็กผู้หญิงปลายสายเจื้อยแจ้วแว่วออก

“ ได้ครับ สวัสดีครับ ”

“ พี่ชายครับ พี่ชายไม่ต้องมารับน้อยแล้วนะครับ คืนนี้น้อยจะไปนอนที่บ้านของผม แค่นี้นะครับ ” ทันทีที่สมาได้ยินปลายสายรับ เขาก็รีบพูด โดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวได้ทัน แล้วก็ปิดสายไปเลย

“ พี่จันทร์ครับ คืนนี้น้อยจะนอนบ้านผม เดี๋ยวผมส่งพี่ชาติไปรับพี่จันทร์นะครับ ”

“ ได้ค่ะ จะรอนะคะ ” เสียงพี่เลี้ยงของน้อยดังมาจากปลายสาย

หลังจากที่สมาได้ทำการโทรให้น้อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็ปิดเครื่องทันที

“ พี่ชาติจอดรถไว้ที่เดิมใช่ไหมครับ ”

“ ครับ ”

“ ป่ะ น้อย กลับบ้านกัน ” สมาดึงน้อยให้ลุกตาม แล้วพาเพื่อนเดินไปยังที่จอดรถ โดยมีชาติเดินตามมา

เมื่อมาถึงที่จอดรถ ชาติก็ทำการปลดล็อครถ สมาก็พาน้อยเข้าไปนั่งที่เบาะหลังด้วยกัน ก่อนที่ชาติจะนำพารถยนต์ขับเคลื่อนไปยังบ้านของสมา