ตอนที่ 29 .. “ รักแท้หรือแค่หลอกลวง ”

ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก

     เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา              

เตรียมใจ - บางแก้ว

https://www.youtube.com/watch?v=-i6cOVkxkxY

ขอขอบคุณ วงบางแก้ว จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก

ตอนที่ 29 .. “ รักแท้หรือแค่หลอกลวง ”

“โอ๊ย ถามมากจริงแม่คุณ ให้ฉันหายใจหน่อยได้ไหม ไม่มีช่วงเว้นให้หายใจเลย”

“ก็ฉันสงสัยนี่พี่” แดงยังคงระวังตัว มองซ้ายมองขวาตลอดเวลา กลัวเมฆหรือโขงมาเห็นเข้าจะพาลซวยเอา และหยิบจดหมายส่งให้

“ยังไม่ต้องถามอะไรมากเข้าใจไหม ห้ามถาม และฟังอย่างเดียว เอาจดหมายนี่ไปให้องค์หญิงนะ”

“ให้องค์หญิง พี่รู้จักองค์หญิงด้วยเหรอ” เพทายแม่สาวชั่งซักสงสัยขึ้นมาเชียว

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องถามอย่าตั้งคำถามตอนนี้ รีบไป ไม่มีเวลาแล้ว รีบเลยนะ ด่วนและสำคัญมาก เอาจดหมายนี้ให้กับมือองค์หญิงและบอกท่านแค่ว่า จากผู้กองเมืองราม แค่นี้นะ ฉันต้องไปแล้ว อยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวไอ้เมฆกับไอ้โขงมาเห็นเข้าจะแย่ ไปหละ”

“ได้ๆขอบใจมาก” แดงรีบหลบฉากออกไปจากตรงนั้นก่อนที่เมฆและโขงจะเดินมาตรวจแถวนี้

       เพทายรีบเอาสำรับไปเก็บและรีบวิ่งขึ้นไปบนตำหนักเอาจดหมายจากแดงไปส่งให้ถึงพระหัตถ์องค์หญิง

“องค์หญิงเพคะ มีคนเอาจดหมายมาส่งให้ และยังบอกอีกว่ามาจากผู้กองเมืองราม”

       นกยิ้มออกมา แสดงว่าสิ่งที่เธอทำได้ผล จึงรีบเปิดจดหมายออกอ่าน

“องค์หญิงผมชื่อแดงนะครับ ถ้าได้อ่านจดหมายแล้วช่วยมาที่หน้าต่างข้างห้องด้วย”

       นกรีบเดินไปที่หน้าต่าง เปิดม่านออกดู เห็นแดงกำลัง โบกมือให้แบบระมัดระวัง นกยกนิ้ว Ok บอกให้แดงรับรู้แล้วแล้วปิดม่านอ่านจดหมายต่อ แดงรีบหลบออกจากตรงนั้นไปทันที

“คืนวันเสาร์พรุ่งนี้ประมาณ 2 ทุ่ม ผมกับผู้กองเมืองรามจะมาช่วยพาองค์หญิงออกไปจากที่นี่นะครับ ยังไงช่วยเตรียมตัวให้พร้อมหนีด้วยนะครับ ลงมารอผมที่สวนข้างห้องที่เราเจอกันเมื่อกี้ เมื่ออ่านจบแล้ว ช่วยทำลายจดหมายนี้ทิ้งด้วย เพราะมันอันตรายมาก”

       นกเผาจดหมายทิ้งทันที แล้วรีบเรียกเพทายกับบุษบามาปรึกษาบอกแผนการที่จะถึงในวันพรุ่งนี้ทันที

///// +++++ /////

       คืนนี้ยุ้ยนอนไม่หลับ เพราะนานแล้วที่ไม่ได้นอนคนเดียวจริงๆจังๆแบบนี้ หลังจากที่ได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วเกือบ 4 เดือนกว่า มันต่างจากตอนที่หนีกลับใต้ เพราะรู้ว่ายังไงผัวต้องมาง้อ แต่นี่มันต่างกัน เพราะธวัชไม่รู้จักที่นี่ จึงได้แต่นอนทำใจและดูรูปอดีตเก่าๆที่ผ่านมารวมถึงวันเวลาที่มีความสุขคิดแล้วก็ต้องไห้ออกมาคนเดียว เพราะตอนนี้ยุ้ยคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมามันเป็นรักแท้หรือแค่หลอกลวงหรือเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเองกันแน่ การอยู่กับสังคมแบบครอบครัวมันคงจะไม่เหมาะกับเธอเสียแล้วกระมั้งในตอนนี้ คิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบทำตัวเสียใหม่ ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง ต่อไปนี้จะไม่ร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

       ยุ้ยอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกไปเที่ยวให้มันลืมความทุกข์ ดื่มกินอยู่คนเดียวให้กับความโสดและอิสระในวันนี้ ดื่มให้กับความหลอกลวงของสามี และความจริงจังข้างเดียวของเธอ ดื่มๆๆๆๆและดื่มจนเมาเละเกือบหลับคาผับ เธอเมาจึงออกไปเต้นออกไปร้องเพลงให้สนุกเพื่อให้ลืมความทุกข์ จากนั้นเธอก็ปล่อยชีวิตให้สนุกไปกับเสียงเพลง มีหนุ่มๆมาตามรุมล้อมจีบเพียบ

 < โลกเอียง – มาช่า วัฒนพานิช >  https://www.youtube.com/watch?v=2olUWKhHNNc

***** ฿฿฿฿฿ *****

       งามตาก็เช่นกัน นอนไม่หลับตั้งแต่ที่คิดว่าตัวเองเป็นเมียธวัชไปแล้ว ก็เฝ้าตั้งตารอผัว ว่าเมื่อไหร่จะมารับเข้าบ้านสักที นอนบิดไปบิดมา ข่มตานอนไม่หลับสักที จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วนึกถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่เป็นแฟนเมืองราม เลิก

กัน จนมาเสียตัวให้กับธวัช “สมหวังซะทีนะเรา พี่วัชของงามตา ขอแค่ให้มีพี่อยู่ข้างกายหนู จะลำดับที่เท่าไหร่ หนูก็ยอม”

----- ^^^^^ -----

       รุ่งเช้า 9 โมง ของวันที่ 19 กันยา เมืองราม กับชาญชัยมาบอกให้ธวัชรับรู้ถึงแผนการเข้าไปช่วยนก

“วันนี้กูจะไปพาตัวนกเมียมึงกลับมาให้ ไอ้วัช มึงรอกูรออยู่ที่นี่ไม่ต้องตามไปนะ เดี๋ยวจะเสียแผนกูหมด”

“ทำไมวะไอ้ราม ให้กูตามไปด้วยเถอะ กูอยากจะไปช่วยเมียกูด้วยตัวกูเอง”

“มึงนี่ดื้อจริงๆ รู้งี้กูไม่มาบอกมึงก็ดี นี่กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกู กูเลยยอมเสียเวลามาบอกมึงก่อน มึงจะได้สบายใจ”

“เอาน่าคุณวัช เดี๋ยวคืนนี้คุณนกก็ปลอดภัยกลับมาแล้ว ผมกับรามวางแผนไว้เป็นอย่างดีแล้ว รับรองงานนี้ไม่มี พลาด เพราะมีคนช่วยกันเยอะ ทั้งภายนอกและภายใน” ชาญชัยช่วยพูดอีกคน ธวัชจึงยอมเข้าใจ

“กูไปหละ จะได้ไปเตรียมงานให้รัดกุมกว่านี้ ทีมรอกูอยู่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจนะ”

       เมืองรามขยิบตากับพิมพ์ว่าให้ตามไปทีหลังอีกสักครู่แล้วกัน แล้วจากนั้นเมืองรามกับชาญชัยก็เดินลงบ้านไป ธวัชแอบตามเมืองรามกับชาญชัยไป โดยที่พิมพ์ก็ไม่ได้สังเกตุ เพราะหลังจากขยิบตากันพิมพ์ก็กลับเข้าห้องส่วนตัวทันที

***** +++++ *****

       ช่วงบ่าย นกกำชับยายปลิก “อย่าลืมนะยาย เอายาสลบนี้ใส่อาหารให้ไอ้เมฆกับไอ้โขงทานในมื้อค่ำของวันนี้ให้ได้ ใส่ไปเยอะๆ เมืองรามเค้าฝากมาให้มากพอ เอาไป” ยายปลิกรับยานอนหลับ ที่บดมาแล้วอย่างดี เต็มถุงใส่กระเป๋าที่ชายเสื้ออย่างมิดชิด

<<<<< ----- >>>>>

       5 โมงเย็น แดงเอาอาหารมาให้เมฆกับโขงตามปกติ “ทานข้าวพี่ ผมเอามาให้แล้ว”

“อ้าว วันนี้ ทำไมเอามาเองวะ ธรรมดา สาวๆจะเอามาให้นี่หว่า” เมฆถาม แดงแก้ตัว

“อ่อ ไม่มีอะไรมากพี่ พรุ่งนี้จะมีงานไง สาวๆก็เลยโดนเรียกไปช่วยจัดนั่นทำนี่กันหมดไง ผมเดินเวรผ่านไป ก็เลยแวะเอามาให้ ไม่ดีเหรอ” แดงเตือนสติเมฆ เพราะเมฆลืมจริงๆ “เออ ใช่ พรุ่งนี้จะมีงานอภิเษกสมรสขององค์ชายนี้หว่า ข้าลืมไปเลย ขอบใจมาก มาไอ้โขงมาทานข้าวกัน แล้วแกหละ ทำไมเอามาแค่ 2 ชุด” เมฆเป็นห่วงแดง

“ฉันทานมาแล้วพี่ ผ่านครัวแล้วไม่อยากพลาดโอกาสดีๆ ขอล่อในครัวเลย พออิ่ม ฉันก็เลยเอามาให้พี่นี่แหละ”

       แล้วทั้งสองคนก็ซัด ข้าวคลุกกะปิฝีมือยายปลิกที่ผสมยานอนหลับโดยเฉพาะและรอให้ยามันออกฤทธิ์

***** >>><<< *****

       เมืองรามและชาญชัยนำกำลังมาล้อมวังเอาไว้เงียบๆโดยไม่แต่งเครื่องแบบ ธวัชแอบมาตั้งแต่เช้าตลอดวันจนมืดโดยที่เมืองรามไม้รู้เลย กว่ายาจะออกฤทธิ์เล่นเอาเสียเวลา เพราะเมฆกับโขง แข็งแรง กว่าจะหลับลงได้ จึงเลยเวลาไปเกือบ ชั่วโมง 2 ทุ่ม แดงจึงส่งสัญญานมาบอกว่าทั้งสองคนหลับแล้ว เมืองรามส่งสัญญานบอกให้ตำรวจนอกเครื่องแบบสองนาย เอาบันไดไม้สูงพาดกำแพงจากด้านอกทันที และชาญชัยไต่ขึ้นไป ให้ส่งอีกตัวขึ้นมาให้แล้วค่อยๆหย่อนลงไปด้านใน บุษบาและเพทายช่วยกันรับและวางเองจนปลอดภัย “เรียบร้อยแล้วครับรีบไต่ขึ้นไปเลยองค์หญิง รีบไป ผมจะดูต้นทางให้” แดงมองซ้ายมองขวารีบบอกนกให้ออกไป

       มันสูงนกไม่กล้า เพราะไม่เคยขึ้นสูงขนาดนี้ จึงกล้าๆกลัวๆ อีกอย่างบันไดสูง มันสั่นด้วย ขนาดสองนางกำนัลจับไว้อย่างดี

“รีบทรงดำเนินซิเพคะองค์หญิง เวลาไม่มีแล้วนะเพคะ” เพทายรีบบอก นกมองหน้าสองนางกำนัล ใจนึงไม่อยากไปแล้ว เพราะกลัว

“องค์หญิงเร็วซิจะรออะไรเพคะ พวกหม่อมฉันไม่ไหวแล้วนะ รีบเสด็จเลยเพคะ ไม่รู้ว่ายาจะอยู่ได้นานสักเท่าใด”

       เนื่องจากเมฆแข็งแรงจึงหลับไม่นาน สลืมสลือขึ้นมา เดินโซซัดโซเซออกมา เห็นนกกำลังปืนขึ้นกำแพงจึงตะโกนออกไป

“ทำอะไรหนะ จะหนีเหรอ” แดงเห็นว่าจวนตัวจึงบอกให้องค์หญิง เอาแจกันที่วางอยู่ตรงนั้นตีหัวเขาทันที ทำเป็นว่า ต่อสู้แล้วหนีออกไปได้ “เร็วซิ องค์หญิง ตีลงมาเลย จะมัวรีรออะไร มันวิ่งมาโน้นแล้ว ผมคงยื้อเอาไว้ได้แค่นี้ เร็ว ไม่มีเวลาแล้ว แบบนี้ดีที่สุด”

       นกไม่กล้าจึงไม่ยอมทำ ปืนขึ้นไปถึงครึ่งแล้ว ชาญชัยหลังจากเอาบันไดขึ้นมาให้แล้วก็ลงไป ให้พิมพ์ขึ้นมาแทน พิมพ์เอื้อมมือมาแตะมือองค์หญิง “อีกนิดเดียวพี่นก เร็ว มันมาโน้นแล้ว” พิมพ์มองไปด้วย เอื้อมมือไปด้วย

      ธวัชมองเห็นแล้วว่านกน่าจะหนีได้ทำไมไม่หนีจึงปืนกำแพงที่สูงลิบเข้ามา แล้ววิ่งไปกระโจนใส่เมฆเพื่อขัดตาทัพไว้ก่อน

ต่อสู้กับเมฆอยู่พักใหญ่ เพราะเป็นห่วงเมีย โขงตื่นมาอีกคน สงสัยยายายปลิกใส่ยาน้อยไปแน่เลย โขงวิ่งมา เพทายกับบุษบา สองสาวช่วยกันไม่ให้โขงเข้ามาใกล้ตัวองค์หญิง จึงเอาตัวเข้ากัน โขงก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรสาวๆนางกำนัลกลัวโดนอาญา จึงได้แต่วิ่งไปวิ่งมา โขงเมื่อทำอะไรไม่ได้จึงไปช่วยเมฆรุมธวัช เมืองรามกับชาญชัย เห็นธวัชบุ่บบ่าม แอบตามมาจนเสียแผนจนได้ เพื่อนไม่น่าเลย

\\\\\ +++++ \\\\\

       ยุ้ยยังคงหลบเลียแผลใจ รักษาแผลอยู่ที่คอนโดตัวเอง อย่างเงียบๆ เมื่อเบื่อเหงาๆก็กลับไปติดต่อเพื่อนสนิทเก่าๆ ที่เคยเรียนด้วยกัน สมัยยังไม่แต่งงานแล้วเริ่มออกเที่ยวเหมือนเดิมเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง วันนี้ 2 ทุ่มจึงมาดื่มกินและเที่ยวที่เธ็คอีกตามเคย ทำตัวโสดแอบส่งสายตาให้กับหนุ่มๆเวลาไปเที่ยวบาร์เที่ยวเธ็ค จนมีหนุ่มๆ ขอเบอร์และตามจีบตามๆกัน

       แต่ยุ้ยก็ไม่สนใจใครทั้งสิ้น ที่เธอทำก็เพื่อประชด จะให้ลืมธวัช ลืมสามีเฮงซวย ให้ได้

“เฮงซวย มีผัวก็เหมือนไม่มี เอ้า ชน ชน ไอ้รี่ ไอ้เปิ้ล ไอ้วา ชน ดื่ม” ยุ้ยกำลังเมาได้ที่

“ดื่มให้กับผัวเฮงซวยของฉัน มันไม่ได้รัก ไม่ได้สนใจฉันเลย” ตอนนี้ยุ้ยกำลัง Hurt

       เพื่อนๆมองอย่างสังเวชและเวทนา เวลายุ้ยเมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง พอเห็นว่าเมามากไม่ไหวแล้ว ไม่รอให้เธ็คเลิก เมาขนาดนี้ขับรถกลับคนเดียวไม่ไหวแน่ จนเพื่อนๆต้องลากตัวออกมา

       พวกหนุ่มๆจิ้งจอกสังคมบางคนบางกลุ่มก็นึกว่ายุ้ยเป็นไก่หลง แต่งตัว น่ากินชะมัด เปิดตรงนั้นเว้าตรงนี้กับชุดเสื้อรัดรูปเอวลอย กระโปรงสั้นจู๋รองเท้าบู๊ท ก็เลยเดินมาสอยกะว่าจะจีบติด เผื่อโชคดีหิ้วไก่หลงเข้าโมเต็ลแถวๆนี้ได้

“ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะน้องสาว หุ่นดีๆแบบนี้ เมาแล้วน่ารัก Sexy มาก พี่ชอบจัง”

       ชายหนุ่มส่งสายตา เหมือนอยากจะกินยุ้ยตรงนี้เลย “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเอารถมากันเอง ขอบใจ”

“อย่าโก่งราคาน่า ขอร้อง” วารีบปัดมือชายคนนั้นออกไปจากแขนยุ้ย

“พาอียุ้ยไปที่รถก่อนเร็ว” แล้วบอกให้เชอรี่กับแอปเปิ้ลพายุ้ยไปที่รถ

     ชายหนุ่มไม่สนใจตามตื้อ ดึงแขนยุ้ยซ้ายยุ้ยไว้ “ปล่อยนะจะทำอะไรหนะ” วาไม่พอใจ

“เพื่อนฉันเมาคุณก็เห็น ไม่ไปกับคุณหรอก ถอยไปนะ หน้าตาก็ดี ไปหาที่อื่นเถอะไป”

“อีนี่ อยากโดนรึไง” ชายหนุ่มยกมือจะตบวา “หยุดนะ”

       เสียงดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มหันไปดู ริชาร์ดเดินเข้ามา

“ก็ในเมื่อพวกน้องๆเค้าไม่เต็มใจไปก็อย่าไปยุ่งกับเขาเลย” ริชาร์ดพูดดีๆ

“เสือก แล้วมึงเป็นใคร มายุ่งวุ่นวายกับเรื่องผัวเมียเขาเนี่ย”

       ชายหนุ่มยกมือจะชก ริชาร์ดสวนโครมเข้าไปก่อน 1 หมัด ล้มกลิ้งเคเก้ลงไปตรงนั้นทันที

“ผัวเมียงั้นเหรอ ถุย นี่มันน้องสาวฉัน เค้าแต่งงานมีสามีแล้ว ซึ่งไม่ใช่แก ไป จะไปไหนก็ไป”

       เพื่อนของชายหนุ่มรีบมาลากตัวคนนั้นออกไปจากลานหน้าประตูทันที วาวา เชอรี่และแอปเปิ้ล ยกมือไหว้ริชาร์ด

“ขอบคุณพี่มากเลยค่ะที่มาช่วยพวกหนูไว้ ขอโทษนะคะ พี่รู้จักยุ้ยเหรอค่ะ ทำไมหนูไม่เคยเห็นพี่เลยตอนที่เรียน”

“เรื่องมันยาวหนะครับ อย่าพึ่งถามอะไรมากเลย เอาเป็นว่า ผมเป็นเพื่อนกับหญิงยุ พี่สาวเค้าหนะครับ Ok ไหม”

“อ๋อ ถ้าพี่หญิงยุ งั้นพวกหนูก็เชื่อใจพี่ค่ะ เพราะพี่หญิงยุพวกหนูรู้จักดี” ริชาร์ดสบายใจ

“แล้วนี่ยุ้ยเป็นอะไร ทำไมถึงเมาเละแบบนี้หละ” กลับมาดูยุ้ยซึ่งกำลังเมาปิ้นเมาละอยู่ตรงหน้า

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ สงสัยทะเลาะกับผัวมันมาแน่เลย” แอปเปิ้ลอธิบายให้ริชฟัง

“งั้นหนูขอตัวก่อนหละกันนะคะ” วาวา รีบขอตัวกลับเพราะเหม็นกลิ่นเหล้าที่ยุ้ยกินและอ๊วก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการเอง พวกหนูนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ เป็นเพื่อนยุ้ยก่อน เดี๋ยวพี่โทรหาสามีเขาก่อน”

“จะเอาอย่างนั้นเหรอพี่ จะดีเหรอ มันเมาแบบนี้ จะคุยกันรู้เรื่องเหรอ นี่มัน 3 ทุ่มเข้าไปแล้ว แล้วมันก็เมาด้วย”

“ตี 5 ก็ต้องโทร” ริชาร์ดโทรหาธวัช ธวัชไม่ว่างรับสายเพราะกำลังติดพันต่อสู้อยู่กับโขงและเมฆอยู่

“ทำไมไม่รับนะ” เมื่อไม่ติดจึงรีบโทรไปหาพิมพ์ พิมพ์ก็ไม่ติดอีก เพราะกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่กับเมืองราม จึงปิดโทรศัพท์

“ว่าไงพี่” เชอรี่ถามริชาร์ด “ไม่มีใครรับสายเลย ไม่รู้ว่าไปไหนกัน” ริชาร์ดยืนคิดอยู่พักนึง

“เอางี้งั้นพวกน้องขับรถพายุ้ยไปส่งที่คอนโดก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะขับรถตามไป เพื่อความปลอดภัย เผื่อไอ้พวกนั้นมันจะตามพวกหนูไป ไปครับ พี่ว่าเรารีบไปจากตรงนี้น่าจะดีกว่า” ริชาร์ดรีบไปจากตรงนี้ทันที เพราะกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย

“ก็ได้ค่ะ” แล้วสามสาวรีบพายุ้ยไปที่รถ วาวา ขับรถออกไป ริชาร์ดตามไปข้างหลังอย่างใกล้ชิด

       ยุ้ยเมาไม่ได้สติ ดีนะที่วันนี้มากับเพื่อนไม่งั้นก็คงจะแย่ เสียตัวให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่สามีตัวเองแน่ นับว่าเป็นบุญที่มาเจอริชาร์ด

>>>>> ***** <<<<<

       เมฆให้โขงต่อสู้กับธวัชแทนเขา จึงตีจากวิ่งมาเพื่อจะจับองค์หญิง รีบวิ่งตรงมาทางองค์หญิงทันที

“เร็วครับ มันมาโน้นแล้ว เอาแจกันตีหัวผมเลย เร็วไม่งั้นองค์หญิงหนีไม่ได้นะครับ” นกรีบทำตามคำบอกของแดง นกหยิบแจกันมา ก่อนตียกมือไหว้แดงด้วย 1 ครั้ง แล้วตีลงไปที่หัวอย่างแรง แล้วรีบไต่บันไดขึ้นไป พิมพ์รีบดึงมือแล้วประคองให้ไต่ลงไปอีกด้านอย่างระมัดระวัง ชาญชัยกับเมืองรามคอยรับอยู่ข้างล่าง พิมพ์รีบดึงบันไดฟากในขึ้นมาทันที เพื่อไม่ให้เมฆตามขึ้นมาได้ เมฆวิ่งมาถึง เห็นแดงนอนนิ่ง เลือดไหลอาบที่หัว หมดสติอยู่ “ไอ้แดง ไอ้แดง เว๊ย ไอ้โขงอย่าปล่อยให้มันออกไปได้นะโว๊ย”

       แล้วก็วิ่งกลับไปช่วยรุมธวัช ธวัชกำลังแย่ เมืองรามบอกให้ชาญชัยรีบพาองค์หญิงไปก่อนและให้ที่เหลืออ้อมไปรอเขาที่หน้าประตูวัง จะออกทางหน้าวัง ขอไปช่วยธวัชก่อน แล้วรีบไต่บันไดขึ้นไป ยิงปืนใส่เมฆ เมฆหลบเกือบไม่ทันเพราะมันมืด เมืองรามจึงยิงพลาด จากนั้นก็กระโดดลงจากกำแพงที่สูง วิ่งไปช่วยธวัช เมฆยิงปืนต่อสู้ คนในวังวิ่งป่วนกันอลหม่านเมื่อเสียงปืนดังขึ้น เมืองรามวิ่งไปช่วยธวัชขณะที่กำลังเสียเปรียบโขง เพราะโดนรุมเมื่อกี้ ธวัชหมดแรง สู้ไม่ไหว โขงกำลังเตะอัดที่หน้าท้องธวัชอย่างหนักหน่วงไม่ยั้ง เมืองรามมาถึงเอาปืนจ่อหัวโขงทันที “หยุดนะไอ้โขง ไม่งั้นหัวมึงกระจุยแน่ ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้ ไป ถอย”

       โขงหยุดทันที เมืองรามรีบไปดึงธวัชขึ้นมาแล้วรีบลากวิ่งออกไปทางหน้าวัง เมฆวิ่งตามมา ยิงปืนตามไป เมืองรามกับธวัชวิ่งหลบลูกปืนกันจ้าละหวั่น “มึงจะรออะไรหละไอ้โขงตามไปซิ” โขงกับเมฆวิ่งตามเมืองรามกับธวัชออกไปทันที แต่ไม่ทันแล้ว เมืองรามกับธวัช หนีออกไปทางประตูหน้าแล้ว เพราะนายทวารที่คุมประตูไม่อยู่แล้วตั้งแต่เสียงปืนดังขึ้น หนีหายไปไหนไม่รู้สงสัยกลัวตาย จึงทำให้เมืองรามกับธวัชหนีออกไปได้อย่างง่ายดาย แล้วไปรวมตัวกันกับทีม รีบออกจากตรงนั้นทันที โดยไม่รีรอ

<<<<< ===== >>>>>

       ระหว่างทาง ริชาร์ดนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีอีกคนที่เป็นความหวัง งามตาเป็นตัวช่วยสุดท้าย จึงได้รีบโทรหา งามตาเข้านอนเร็วเพราะต้องตื่นแต่เช้า งัวเงียตื่นขึ้นมารับสาย “โหล ใครคะเนี่ย โทรมาทำไม”

“งามตา นี่พี่ริชนะ” งามตากำลังงัยเงีย “ริชไหน ไม่รู้จัก” ริชาร์ดเลยบอกอีกครั้ง “ริชาร์ดเพื่อน หญิงยุไง”

       สักพักก็จำได้ “อืมๆ พี่มีไร ถึงได้โทรหาหนูตอนนี้หละ หนูง่วงนอน พรุ่งนี้หนูต้องขายของแต่เช้านะ”

“มาช่วยพี่ก่อนได้ไหม พี่เจอยุ้ยแล้ว” งามตาเด้งตัวขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ

“อียุ้ย ทำไมพี่ อียุ้ยมันทำไม” งามตารีบถาม “ยุ้ยมันเมามาก พี่เจอมันกำลังเมาปิ้นเมาเละอยู่ที่เธ็คแถวทองหล่อเนี่ย”

“โห มันไกลมากจากบ้านหนูเลยนะหนะ แล้วพี่โทรหาหนูทำไม ไม่โทรหาพี่วัชหละ”

“โทรแล้วทั้งวัชทั้งพิมพ์ ไม่มีใครรับสายเลย ตอนนี้กำลังพากลับไปที่คอนโดเค้า อยู่แถวๆถนนเพชรบุรีตัดใหม่ ไกลจากบ้านงามก็จริง แต่พี่ขอหละ มาช่วยพี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่ออกค่า Taxi ให้ พี่ส่งโลเกชั่นให้นะ มาช่วยพี่ที งามจะได้รู้ด้วยว่าคอนโดยุ้ยอยู่ที่ไหน”

“เอาเอา ก็ได้ รอแป๊บนะพี่” หลังจากนั้นไม่ถึง ครึ่งชั่วโมงงามตาก็มาถึงคอนโดยุ้ยและขึ้นไปยังห้องของยุ้ยที่ริชาร์ดส่งข้อความบอก 4 ทุ่ม งามตาเดินมาเคาะประตูห้อง วาวา เดินมาเปิดประตูให้ งามตาเดินเข้าไป

“พวกน้องสามคนกลับกันได้แล้วนะ พี่ขอบใจมากที่อยู่เป็นเพื่อนยุ้ย งามตามาแล้ว คงไม่น่าจะห่วงอะไรแล้ว”

“งั้นพวกหนูลาก่อนนะพี่” แล้วทั้งสามสาวก็เดินออกจากห้องกลับบ้านไป

       งามตาหันไปดูยุ้ยที่กำลังนอนเมาเละอยู่ตรงหน้าที่โซฟา งามตาชี้ไปที่ยุ้ย “แล้วจะเอาไงต่อหละ”

“ตอนนี้ พี่ก็ขอให้งามอยู่เป็นเพื่อนยุ้ยก่อนแล้วกัน” แล้วเช้าค่อยพากลับบ้าน

“พูดแบบนี้ พี่จะหนีกลับก่อนเหรอ ไม่เอานะ เดี๋ยวพอตื่นเช้ามา มันฉีกอกหนูตายกันพอดี พี่ก็น่าจะรู้ว่าหนูกับมันไม่กินเส้นกันอยู่”

“เออ..” ริชาร์ดพูดไม่ออก “พี่ก็อยู่นี่แหละ หาที่นอนเอาแถวนี้ เดี๋ยวพอตอนเช้า มันฟื้น อย่างน้อย หนูจะได้มีคนช่วยบ้าง”

“เอ้า ก็ได้ มาถึงขึ้นนี้แล้วนี่นะ เครครับ งั้น งามไปนอนบนเตียงแล้วกัน ปล่อยยุ้ยไว้ที่โซฟาตรงนี้แหละ”

“แล้วพี่หละ” งามตาเป็นห่วง “เดี๋ยวพี่จะหาที่นอนแถวๆนี้แหละ เครนะ ตอนนี้พี่ขอตัวลงไปหาอะไรทานลองท้องก่อนเดี๋ยวขึ้นมาจะอาบน้ำนอนเองไม่ต้องห่วง ไปพักผ่อนเถอะ แค่นี้พี่ก็ขอขอบคุณงามมากแล้ว”

       งามตาโบกมือไปมา “ไม่เป็นไรพี่ ถึงหนูจะไม่ถูกกับมัน แต่เพื่อมนุษยธรรมเป็นใคร ใครก็ช่วย งั้นหนูขอตัวนอนก่อนนะ ง่วง ไม่ไหวแล้ว” จากนั้นริชาร์ดก็เอาคีย์การ์ดติดตัวไว้และลงไปหาอะไรทานที่ร้านอาหารด้านล่างคอนโดทันที

<<<<< ***** >>>>>

       เมื่อสามารถช่วยนกออกมาได้แล้ว ก็ตรงกลับมาที่โรงพักก่อนทันที เพื่อความปลอดภัยเบื้องต้น นกนั่งกอดธวัชมาตลอดทาง ขวัญหนีดีฝ่อยังมีความหวาดกลัวอยู่เลย ชาญชัยหาข้าวต้มร้อนๆมาให้นกทาน นกไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขออยู่กับสามีอย่างเดียว

       5 ทุ่ม เมื่อมาถึงโรงพัก พิมพ์ก็เปิดโทรศัพท์ เสียงดังขึ้นข้อความค้างเต็มไปหมดทั้งไลน์และเบอร์โทรปกติ 1 ในนั้นมีของริชาร์ดด้วย จึงรีบโทรกลับไปหาทันที ริชาร์ดกำลังนั่งทานแซนวิชอยู่ที่หน้าคอนโด

“สวัสดีค่ะพี่ริช มีอะไรด่วนกะหนูเหรอ พอดีหนูปิดเครื่องชาร์ตโทรศัพท์ไว้ ต้องขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้พี่ให้งามตามาช่วยแล้ว” พิมพ์ไม่เข้าใจ “มันเรื่องอะไรเหรอพี่”

“พอดีพี่เจอยุ้ยโดยบังเอิญที่เธ็คแห่งหนึ่งแถวทองหล่อ เมาเละเลย จึงให้เพื่อนเขามาส่งที่คอนโด และให้งามตามาอยู่เป็นเพื่อน ตอนเช้าจะได้พากลับบ้านได้ พิมพ์อยู่ใกล้ธวัชมากที่สุด พี่ช่วยฝากบอกเขาด้วยซิ จะได้มารับเมียเขากลับบ้านซะที เมามากเลย”

“หนูว่าอย่าพึ่งเลยพี่ เอาไว้อีกสักระยะแล้วกัน พอดีทางนี้กำลังยุ่งๆกันอยู่”

“จะเอาอย่างนั้นเหรอ แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรกันเหรอยุ้ยเค้าถึงเป็นแบบนั้นหนะ”

“เรื่องมันยาวหนะพี่ ว่างๆ หนูจะเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้หนูขอตัวก่อนนะ ไม่สะดวก”

       จ่าคนหนึ่งกวักมือเรียกพิมพ์ให้เข้าไปประชุมเพื่อสรุปคดีนี้ พิมพ์จึงรีบเดินเข้าไป ก่อนเข้าห้องประชุมก็มองเข้าไปที่นกกับธวัช ซึ่งกำลังนอนหลับกอดกันอยู่ เพราะเพลียทั้งคู่ จึงบ่นออกมาเบาๆ “เห้อ..เกิดมาสูงศักดิ์ก็ใช่ว่าจะสบายเนาะ”

       พิมพ์มองนกอย่างเวทนา “สู้เป็นอย่างพวกเราคนธรรมดาๆก็ไม่ได้” แล้วก็เดินเข้าห้องประชุมทันที กว่าจะสรุปสำนวนคดีอะไรเสร็จก็ปาเข้าไปตี 1 กว่า ทั้งหมดพอเสร็จจากการประชุมก็มาหาที่นั่งและที่นอนพักผ่อนกัน ตามที่สถานที่อำนวย

       จนรุ่งเช้าของวันที่อาทิตย์ที่ 20 กันยา 8 โมงเช้า ธวัช นกและพิมพ์ จึงกลับมายังบ้านตัวเองได้

“เอาหละเดินทางมาถึงกันเหนื่อยๆ พี่ว่าแยกย้ายกันไปพักเถอะ” ธวัชอุ้มนกเข้าไปในห้อง พ่อกับแม่เดินออกมาพอดี

“ปลอดภัยแล้วนะลูก นกเอ๊ย” พ่อเอามือลูบหัวนกขณะที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของธวัช  

       สะอิ้งเฉยๆไม่ได้แสดงอาการอะไร เดินไปทำกับข้าวดังเดิม ธวัชวางนกบนเตียง เอาผ้าห่มแพรบางๆมาห่มให้ แล้วนั่งลงข้างๆ เอามือขวาปาดผมที่ลงมาบดบังใบหน้าที่สวยงามน่ารัก เขาก้มลงไปจุมพิตหน้าผากหนึ่งครั้ง นั่งจ้องมองใบหน้าอันงดงาม แล้วก็จับมือซ้ายมาบีบเบาๆและยกขึ้นมาหอม “พี่ขอโทษนะนก ที่ตอนนั้นไม่สามารถช่วยเหลือน้องไว้ได้ พักผ่อนมากๆนะครับคนดี”

       ก่อนออกไปก็ก้มลงไปหอมแก้มทั้งสองข้าง เดินออกมาจากห้องปิดประตูแล้วเดินไปยืนที่ระเบียง พ่อเดินเข้ามาหา

“ใจเย็นๆลูก ยังไงนกก็ปลอดภัยแล้วหมดปัญหาไปอีก 1 ค่อยๆขจัดมันไปทีละเรื่องนะลูก ทุกอย่างทุกเรื่องมันจะมีทางออกของมันเองแหละ ส่วนเรื่องแม่เจ้าหนะ ตอนนี้ก็คงจะไม่มีอะไร แค่ตามยุ้ยกลับมา มันก็จบแล้ว ส่วนเรื่องงามตา ก็ค่อยๆหาทางออกอีกทีแล้ว

กัน อะไรสำคัญก่อนหลังค่อยว่ากันไปนะ” ทดพยายามจะให้ธวัชเครียดน้อยลง ก่อนเดินจากไปก็เอามือซ้ายตบไหล่ขวาลูกชายเบาๆ

       ธวัชยืนถอนหายใจ คิดอะไรไม่ออกจริงๆกับอีก 2 เรื่องที่ค้างใจอยู่ มันใหญ่ทั้งนั้นทั้งของยุ้ยและงามตา โดยเฉพาะเรื่องหลัง ถ้านกรู้จะแก้ตัวกับนกยังไงดี เมื่อคิดอะไรไม่ออก จึงเดินลงบันไดไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่ร้านทันที หางานทำดีกว่า จะได้เลิกฟุ้งซ่าน

+++++ ***** +++++

       โกมุทหลังจากรู้ข่าว รีบกลับออกมาจากบ่อนทันที (10 โมงเช้าถึงวัง) มาถึงก็ตบหน้าเมฆและโขงอย่างแรง

“รีบเอาไอ้นี่ไปโรงพยาบาลเลยไป ปล่อยให้มันนอนอยู่ได้ยังไงตั้งแต่เมื่อคืน ถ้ามันมาตายในวังฉันจะทำยังไง ไม่มีความคิดเลยพวก

แกเนี่ย ไป หมดกันงานแต่งฉันวันนี้ น้องหญิง ไม่อยากมีชีวิตอยู่แบบดีๆมีความสุขกับพี่ใช่ไหม เออ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”

       องค์ชายโกมุทเริ่มอาฆาตแค้นคนที่เขารักเสียแล้วรักแท้คงจะไม่มีให้อีกต่อไปแล้ว คงเหลือไว้เพียงความเกลียดชังอย่างแน่นอน

..... +++++ .....

       11.30 น.ยุ้ยเริ่มมีสติขึ้นมาเพราะทานไปเยอะ ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาจากโซฟา มองไปรอบๆว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องตัวเองได้ยังไง หันไปที่เตียงเห็นงามตานอนหลับอยู่บนเตียงตัวเองอย่างสบาย “อีงามมันมานอนอยู่บนเตียงเราได้ยังไงวะ” แล้วก็มองไปที่พื้นห้อง ข้างหน้าต่างประตูออกระเบียง มีริชาร์ดนอนหลับอยู่อีกคน ยุ้ยจึงค่อยๆก้าวขาลงมาจากโซฟา ลุกไปอาบน้ำสระผมเพื่อชำระความเมาและสิ่งสกปรกทั้งหลายของเมื่อคืนออกให้หมด ค่อยสดชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ยังไม่ค่อยหายเมาเท่าใด คงค้างๆอยู่บ้างเล็กน้อยจึงมาชงกาแฟแบบขมปี๋ทาน เปิดประตูแล้วเดินหลีกริชาร์ดไป ยืนมองท้องฟ้าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลมพัดเย็นสบาย

       ยุ้ยเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องของธวัชเลย ไม่สนใจว่าสามีจะเป็นยังไง คิดอะไรทำอะไร ไม่อัปเดตชีวิตสามีในทุกๆช่องทาง เหมือนจะชอบชีวิตโสดอีกครั้งเพราะมีหนุ่มๆมาจีบเยอะมากช่วงนี้ สักพักริชาร์ดตื่นขึ้นมา เพราะอากาศเย็นที่พัดผ่านมาโดนขาเขาเต็มๆ จึงลุกขึ้นมานั่ง มองไปที่โซฟา ไม่มียุ้ยแล้ว จึงมองออกไปที่ระเบียงเห็นยุ้ยยืนหันหลังอยู่ จึงลุกไปหา

“ยุ้ย” ยุ้ยหันหน้ามา “กาแฟสักแก้วไหมคะพี่” ริชาร์ดส่ายหน้า

“ว่าแต่พี่กับนังนั่น มาอยู่ที่คอนโดหนูได้ยังไงคะเนี่ย”

“นี่ยุ้ยจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” ยุ้ยส่ายหัวเล็กน้อย

“ก็เมื่อคืนหนูเมามาก เกือบโดนข่มขืนแล้ว พอดีพี่ผ่านไปแถวนั้นพอดี พาลูกค้ามาเอ็นเตอร์เทน จึงไปช่วยหนูไว้ทัน”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น หนูก็ต้องขอบพระคุณพี่มาก เป็นอย่างสูงเลยนะคะ ที่มาช่วยหนูไว้ได้ทัน ไม่งั้นปาดนี้หนูคงจะนอน เป็นศพอยู่ที่โรงแรมใด โรงแรมหนึ่งใน กทม. แล้วก็ได้มั้งมั้ง 55555+”

“คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับยุ้ย” แล้วยุ้ยก็ใช้แก้วกาแฟที่ถืออยู่ ชี้ไปที่งามตาซึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงเธอ

“แล้วนั่นหละ คืออะไร” ริชาร์ดหันหน้าเอาหลังพิงระเบียง

“พี่คิดว่า พอเช้าขึ้นมา พอหนูสองคนตื่น งามตาจะได้พาหนูกลับบ้านไปหาธวัชไง”

       ยุ้ยหันหน้ากลับไปที่ระเบียง วางแก้วกาแฟ แล้วพูดเบาๆ “มันจบแล้วค่ะพี่” ริชาร์ดหันไปถามยุ้ย เพราะไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงที่ว่ามันจบแล้ว มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้นระหว่างยุ้ยกับธวัชเหรอครับ”

“นี่พี่ริช ยังไม่รู้เรื่องระหว่างงามตากับพี่วัชเหรอ” ริชาร์ดส่ายหน้า

“ถ้างั้นพี่ก็จงรับรู้ไว้ซะตอนนี้เลยแล้วกันว่า พี่วัชได้อีงามตาเป็นเมียอีกคนแล้วเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง หนูถึงต้องหนีความอัปยศอดสูมาตั้งหลักอยู่ที่นี่ไง” ยุ้ยระบายออกมาอย่างเต็มที่

“และที่บอกว่า มันจบแล้วหละ” ริชาร์ดถามคำถามสำคัญ

“หนูหมายถึง หนูรับไม่ได้กับการกระทำแบบนี้ของผัวหนู หนูก็เลยเลือกที่จะขอเป็นฝ่ายไปเสียเองจะง่ายกว่า ใครอยากได้ตัวใคร ใครอยากจะได้ใครครอบครองใคร ก็เอาไป หนูไม่อยากที่จะลงสนามแย่งผัวกับใครอีกแล้ว พอกันทีความรักที่จอมปลอม รักแท้หรือแค่หลอกลวง เพราะจริงๆแล้วพี่วัชเค้าก็ไม่รักหนู พิศวาสหนูสักเท่าใด หนูรู้ตัวดีว่าสร้างปัญหาให้กับเขาไว้เยอะ วิธีนี้คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดกับทางออกของหนู จะอยู่หรือจะไป มันก็ไม่มีผลอะไร สู้หนูเจ็บตอนนี้ ดีกว่าอยู่ไปต้องเจ็บอีกเรื่อยๆ ไม่รู้อีกเท่าใด”

“เห้อ พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่า หนูกับธวัชและงามตามีปัญหาอะไรกันบ้าง แต่พี่ก็อยากให้หนูคิดเอาเองดีๆ 4 เดือนกว่าที่อยู่ด้วยกันมา มันไม่มีอะไรที่จะลึกซึ้งหรือให้อภัยให้กันได้บ้างเลยเหรอ กับเรื่องแค่นี้”

“แค่นี้เหรอพี่ ผัวมีเมียน้อยเนี่ยนะ แล้วไม่ใช่ใคร คนใกล้ตัว แฟนเก่าที่จ้องจะงาบพี่วัชอยู่มาตั้งนานก่อนที่หนูจะเข้ามาเดินในชีวิตของพี่วัชเสียอีก พี่บอกว่า แค่นี้เหรอ โธ่ ผู้ชาย เป็นเหมือนกันหมด เห็นแก่ตัว”

       พูดจบยุ้ยก็อารมณ์เสีย เดินกลับเข้าไปข้างใน งามตาตื่นขึ้นมาพอดี ยุ้ยมองหน้า

“ตื่นมาก็ดีแล้วอีเมียน้อย มึงรีบไสหัวกลับบ้านมึงไปเลยนะ แล้วไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก ผัวคนเดียวกูยกให้ มึงเอาไปเลย แล้วไปบอกผัวมึงด้วยนะ ว่าไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก สำหรับเรื่องเมื่อคืนกูขอขอบใจมึง ที่มาช่วยชีวิตกูไว้ แต่นั่นมันก็คนละส่วนกัน กูถือว่าหายกัน ต่อไปนี้ เราไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างบุญคุณกันอีกแล้ว คงเข้าใจนะ ไปได้แล้วกูจะพักผ่อน ไปซิ ยังจะมานั่งมองหน้าอีก”

งามตาอารมณ์เสีย มองหน้ายุ้ย ตั้งแต่บนเตียงจนเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ได้อาบน้ำหรอกนะ แค่ล้างหน้า แล้วงามตาก็เปิดประตูเดินกลับออกไปทันที เมื่อเหตุการณ์ณ์กลับออกมาในรูปนี้ ริชาร์ดก็เลยขอตัวกลับเช่นกัน

“เมื่อยุ้ยปลอดภัยดีแล้ว งั้นก็พี่ขอตัวกลับก่อนหละนะ บาย ไปหละ” ยุ้ยยิ้มให้เมื่อนั่งอยู่บนเตียง

“ไม่ส่งนะพี่ รบกวนช่วยกดล๊อกประตูให้หนูด้วยก็แล้วกันนะ บายค่ะ เดินทางกลับดีๆนะพี่” ริชาร์ดยกมือขึ้นเหนือหัว Ok

xxxxx ===== xxxxx

       หญิงยุรู้ข่าวว่าเพื่อนปลอดภัยกลับมาแล้วจากเมืองราม จึงรีบมาหาเพื่อนที่บ้านธวัชทันทีหลังเลิกงาน 6 โมงเย็น หญิงยุมาถึง

“ไอ้รัน เป็นไงบ้างแก” หญิงยุ รีบวิ่งเข้ามากอดเพื่อน หอมแก้มเพื่อนด้วยความคิดถึง ขณะที่นกกำลังนั่งหันหลังทำกับข้าวอาหารมื้อเย็นอยู่ และอาหารที่จะไปขายของในวันพรุ่งนี้ นกตกใจ มื้อไม้ยังเปื้อนเครื่องแกงอยู่เลย

“พอ พอแล้ว ไอ้ยุ” นกรีบดันตัวเพื่อนออก แล้วเอาแขนปัดแก้มปัดหน้า แล้วก็ล้างมือ ส่งข้อความให้เพื่อน

“จะบ้าไปแล้วเหรอแก ฉันไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น” หญิงยุอ่านข้อความที่เพื่อนส่งมา

“โธ่ไอ้รัน ก็ฉันคิดถึงและเป็นห่วงแกนี่ พอฉันรู้ข่าวจากราม ฉันก็รีบบึ่งรถมานี่ไม่ได้แวะไหนเลยนะ แล้วนี่อีตัวดีมันหายไปไหนหละ เจอกับมันรึยัง ฉันมองเข้าไปที่ร้าน ก็ไม่เห็นมี”

“อียุ้ยมันไม่อยู่แล้วพี่ หนีออกจากบ้านนี้ไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

       ทั้งสองคนงง จึงหันมามองหน้าพิมพ์ ขณะที่กำลังนั่งล้างจานชามอยู่

“ทำไมพิมพ์ถึงพูดแบบนั้นหละ” หญิงยุถาม พิมพ์ล้างเสร็จพอดี จึงลุกขึ้นมาหาผ้าเช็ดมือทั้งสองข้าง และเดินออกมาจากมุม

“อ้าว นี่พี่ราม ยังไม่ได้เล่าให้ฟังอีกเหรอ ว่าเรื่องที่พี่วัชหน้ามืดไปปล้ำอีงามตาจนได้เป็นเมียอีกคนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหนะ”

“เปล่า รามไม่ได้บอกอะไรพี่เลย โอ๊ย ไอ้รัน นี่ผัวแก ทำไมมันถึงเป็นคนแบบนี้วะ เอาไม่เลือกเลยนะแก คลำตรงไหนไม่มีหาง มันเอาหมด ไอ้พิมพ์ฉันว่าแกก็ควรระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ ฉันกลัวแทนแกเลยหวะ กลัวว่าสักวันไอ้หื่นคนนี้จะย่องเข้าไปปล้ำแกเอาแกเป็นเมียอีกคนในมุ้งหนะ ห้องหับยิ่งไม่มีอยู่ด้วย โล่งออกอย่างนั้น”

“ก็ลองดูซิ หนูจะยิงให้ใส้ไหลไส้ทะลักออกมาเลย ถ้าไม่แน่จริง มาเรียกมาด่าหนู อีพิมพ์หน้าหมาได้เลย”

“เออ ทำเก่งไปเถอะแก พอเอาเข้าจริงๆ จะหยิบปืนมายิงมันทันรึเปล่าแหละ ทำมาพูดดีไป”

“เออ ก็ลองมาดิ จะได้รู้กัน” นกรำคาญที่สองคนคุยกันถึงผัวตัวเองในทางที่ไม่ดี จึงลุกเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที หญิงยุเดินตาม

“ฉันว่าแกเลิกเหอะไอ้รัน ได้ฟังแบบนี้แล้วฉันแหยงเลยหวะ กลับวังแกไปได้แล้ว อย่าอยู่มันเลยที่นี่หนะ นรกชัดๆ ฉันว่ากลับวังไปแกยังจะปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่อีกเชื่อฉันซิไอ้รัน นี่ฉันหวังดีกับแกอยู่นะ ทหารองครักษ์เดินสวนสนามกันขนาดนั้น ปลอดภัย Sure”

       นกส่ายหัว ยังไงก็ไม่กลับ หญิงยุตามไปบิ้วอารมณ์อีก “นะเพื่อน เพราะอย่างน้อยที่นั่นก็มีทหารองครักษ์รักษาการณ์อยู่เพียบ ไม่เหมือนกับที่นี่หรอก ความปลอดภัยอะไรก็ไม่มี นะเชื่อฉันกลับวังเถอะ แล้วแกจะทนอยู่ให้มันปวดใจ ทรมานหัวใจทำไมวะ”

“ไอ้ยุ แกอย่ามาอ้างนั่นอ้างนี่เพื่อทำให้ฉันเขวได้ไหม ยังไงฉันก็ไม่กลับ” หญิงยุอ่านข้อความแล้วยิ่งอารมณ์เสีย

“เห้ย ถามจริงๆเถอะ ที่แกไม่ยอมกลับเนี่ย ไม่ใช่เรื่องความปลอดภัยใช่ไหม แต่มันเป็นเรื่องผัวล้วนๆเลยใช่รึเปล่าไอ้รัน ใช่ไหม”

       หญิงยุเริ่มยั๊วเพื่อน อะไรก็ไม่กลับ พูดนั่นนี่ก็แล้ว ก็ไม่ยอมไปไหน “ที่นี่มันมีอะไรดีนักหนาวะ” หญิงยุจนปัญญาไม่รู้จะทำยังไงแล้ว “ตกลงนี่มันเป็นรักแท้หรือแค่หลอกลวงกันแน่วะ ฉันชักไม่แน่ใจซะแล้วหวะ กับการกระทำของผัวแกเนี่ย”

       นกทำหน้าบอกบุญไม่รับ “พี่วัชนะพี่วัชเอาอีงามเป็นเมียจนได้ นึกไว้แล้วเชียว” นกนั่งบ่นอยู่คนเดียว

“นังนี่ก็ยิ่งจ้องจะเอาจะเอาอยู่หลายครั้งแล้วด้วย พลาดจนได้ กลุ้มโว๊ย” นกหัวเสียลุกขึ้นยืน

“แล้วนั่นแกจะไปไหนหนะไอ้รัน” นกเดินลงบ้านไป หญิงยุวิ่งตามลง นกเดินไปตรงที่ร้านทันที เมื่อคิดอะไรไม่ออก

       นกก็ต้องมาพบกับปัญหาของงามตาอีกจากที่คิดว่า กลับมาแล้วจะมีความสุข กลับต้องมาคอยตามแก้ปัญหาผัวที่มีเมียน้อยอีก นกมานึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันคือรักแท้หรือแค่หลอกลวงกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม เมื่อเดินมาถึงร้าน ก็ยังไม่เข้าไป ยืนมองจ้องผัวซึ่งกำลังนั่งหันหลังนั่งทำงานซ่อมรถอยู่นาน จนเอี้ยงเงยหน้าขึ้นมาสะกิดธวัชให้หันไป ธวัชหันไปดูเห็นเป็นนกกำลังยืนหน้ามุ่ย สีหน้าโกรธมาก หญิงยุวิ่งตามมาทันจึงหยุดยืนดูสถานะการณ์

       ธวัชเอามือล้างน้ำมันแถวนั้นและหาผ้าเช็ดมือชั่วคราวก่อน เดินออกมาหานก “มีอะไรกับพี่ด่วนรึเปล่านก” นกใช้มือขวาตบหน้าธวัชอย่างแรงจนธวัชแทบมึน แล้วเดินหนีออกไปทางศาลาข้างวัดไม่ได้เดินเข้าบ้าน ธวัชงงว่าอยู่ดีๆเมียมาตบหน้าทำไม จะเดินตามหญิงยุชี้หน้า “อย่าตามมานะ สมน้ำหน้า ไอ้ชั่ว นี่ยังน้อย เป็นฉันนะ ตัดให้เป็ดกินไปแล้วไอ้เลว ไอ้คนบ้าตัณหา เอาไม่เลือก”

       ธวัช พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้วว่าโดนตบเรื่องอะไร เมื่อหญิงยุพูดออกมาแบบนั้น นกเดินร้องไห้ไปนั่งที่ศาลาท่าน้ำ ข้างวัดติดแม่น้ำ หญิงยุมานั่งคอยปลอบใจ “เอาเลยเพื่อนร้องออกมาเลย ถ้ามันอึดอัดใจนัก ก็ร้องออกมาเลย ถ้าแกคิดว่าสบายใจ แกก็ร้องออกมาให้หมดเลย ฉันจะไม่ห้ามแกด้วย เมื่อร้องหมดแล้ว เราต้องตั้งสติใหม่ ต้องไม่ยอมแพ้กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น”

%%%%% ----- %%%%%

       ริชาร์ด โทรหาพิมพ์ เพราะความคิดถึง จึงแกล้งหาเรื่องคุย “สวัสดีคะ” พิมพ์กำลังเก็บของและล้างพื้นครัวอยู่ เพราะมืดแล้ว นกหายไปจึงต้องเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำความสะอาดแทนโดยปริยาย พิมพ์ใช้สมอทอล์คคุย เลยไม่รู้ว่าใครโทรมา

“ทำอะไรอยู่ครับ พี่มารบกวนหนูไหม” ริชาร์ดพูดแบบนิ่มๆใสๆ แต่มีความห่วงใยใส่เข้าไปด้วย

“จะว่ายุ่งก็ยุ่ง จะว่าไม่ยุ่งก็ไม่ค่ะ นึกว่าใคร พี่ริชนี่เอง โทรมาด่วนแบบนี้ มีอะไรให้น้องพิมพ์รับใช้เจ้าคะ”

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แหม ดูพูดเข้าเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลเลยนะ”

“คิดมากน่าพี่ เอ้า มีอะไรว่ามา หนูรอฟังอยู่”

“พี่จะมาถามว่า คุณนกกลับถึงบ้านแล้วใช่ไหม”

“ถึงแล้วพี่ มีไรเหรอ” พิมพ์พูดเสียงใสๆ “แล้วเค้ารู้เรื่องสามีเค้ารึยัง”

“รู้แล้วพี่ เมื่อกี้นี่เอง หนูพึ่งบอกเค้าไป” ริชาร์ดโล่งอก “เหรอ แล้วเป็นยังไงบ้างหละ”

“จะเหลือเหรอพี่ เห็นวิ่งลงจากบ้านไป สงสัยมีสงครามภายนอกย่อยๆแน่เลย ผัวเมียตีกันหนูไม่อยากยุ่งด้วย 55555+”

       แล้วทั้งสองคนก็คุยกันเรื่องอื่นสัพเพเหระกันไป สานความสัมพันธ์กันไปทีละนิดละน้อยโดยไม่รู้ตัว

***** ----- *****

       ทุ่มกว่าแล้วที่นกนั่งร้องไห้กับความเลวร้ายของชีวิตที่ผัวตัวเองทำไว้ ไม่นาน นกตัดสินใจได้ จึงรวบความกล้าลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปหางามตาที่บ้านทันที เพราะอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

“จะไปไหนอีกไอ้รัน บอกกันบ้างดิ อะไรวะ เอะก็เดิน เอะอะก็ไป ไม่บอกกันบ้างเลย”

       นกเดินขึ้นบันไดหลังบ้าน เพราะหน้าบ้านปิด ยายกุลกับงามตากำลังทานมื้อค่ำอยู่พอดี พอเห็นนกกับหญิงยุ ยายกุลจึงเชิญตามมารยาท “เอ้า เชิญๆมาลูกมาทานข้าวกัน” ทั้งสองคนขยับเก้าอี้ หญิงยุยิ้มให้ แต่นกหน้าบึ้ง

“พี่หญิงกับพี่นกมีอะไรกับหนูรึเปล่า โทรมาก็ได้นี่”

“พี่หนะไม่มีหรอกงาม แต่..” หญิงยุชี้ไปที่นก “แต่นี่ พี่ไม่รู้” นกพิมพ์ข้อความส่งให้งามตาอ่าน

“ตกลงแกงาบผัวพี่แล้วใช่ไหม บอกมา” พองามตาอ่าน จึงเดือดขึ้นมาทันทีเมื่อเจอประโยคนี้

“พูดให้ดีนะพี่นก ใครงาบใครกันแน่ พี่ไปถามพี่วัชดูเลยว่าใครกันแน่ที่งาบใคร ถ้าเค้าไม่เริ่มหนูก็ไม่ตามหรอก หนูยอมรับกับพี่ตามตรงเลยก็ได้ว่า หนูยังรักพี่วัชอยู่ ไม่งั้นหนูไม่ยอมพี่เค้าง่ายๆอย่างนั้นหรอก” ยายกุลงงไปหมดแล้ว ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

“อีงามนี่แก” หญิงยุชี้หน้างามตา นกยืนนิ่งแต่กำมือทั้งสองข้างแน่น เตรียมตัว มีตบแน่งานนี้

“ตกลงนี่มีใครจะบอกอะไรกับยายได้บ้างไหมเนี่ย ยายงงไปหมดแล้ว”

“ก็นี่ไงยาย หลานตัวดีของยายนี่หนะ มันแอบได้เสียเล่นผัวเมียกันกับธวัชผัวเพื่อนหนูเนี่ยมาตั้งอาทิตย์นึงเต็มๆแล้ว นี่มันยังไม่บอกอะไรให้ยายได้รับรู้อีกเหรอ อีนี่มันช่างตอแหลจริงๆ สงสัยเชื้อแม่มันแรง”

       ยายกุลมองหน้า “อ้าวแม่หนูพูดให้ดีนะ แม่มันก็ลูกฉัน จะพูดอะไรก็ช่วยให้มีมารยาทด้วย”

“ขอโทษค่ะหนูไม่ได้ตั้งใจว่าอะไรยายขนาดนั้น อารมณ์มันพาไป” หญิงยุรีบขอโทษยาย

“ตกลงนี่มันยังไงกันงาม ไหนลองเล่าและบอกความจริงยายมาซิ มันจะได้จบๆและรู้เรื่องกันไป” ยายกุลเริ่มไม่สบายใจแล้ว

       ยังไม่ทันที่งามตาจะอ้าปากพูดอะไรออกมา หญิงยุก็คันปาก จึงพูดออกมาทันที

“แกร้ายมากเลยนะที่ยอมเปิดเผยความจริงออกมา แสดงว่าที่แล้วมาที่แกคบกับเมืองรามนั่นหนะ แกก็หลอกเค้ามาตลอดเลยหนะซิ”

“เปล่า หนูไม่ได้หลอก ตอนนั้นหนูรักพี่รามจริงๆ แต่พี่รามเองต่างหากที่เป็นฝ่ายมาหลอกหนู เค้าคบอยู่กับพี่แท้ๆ แล้วยังกล้ามาหลอกจีบหนู ทำให้หนูรักและเชื่อใจ แบบนี้ใครต่างหากหละพี่ที่ผิด หนูหรือเค้า บอกมา พอเรื่องมันแดงขึ้นมาหนูกับเค้าก็เลิกกันมันก็เท่านั้น จบ หนูผิดตรงไหน เอ้าไหนบอกมา” งามตาจ้องหน้าหญิงยุ แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน

“แล้วเรื่องนี้หละ แกจะเอายังไง” หญิงยุถามตรงๆ จ้องหน้ากลับแบบไม่มีใครยอมใคร

“ก็ไม่เอาไงหนูเสียตัวให้พี่วัชแล้ว ในเมื่อหนูก็ได้ชื่อว่าเป็นเมีย พี่วัชก็ต้องรับผิดชอบหนู มันก็เท่านั้น”

       นกเดินมาตบหน้างามตาอย่างแรง จนคว่ำลงไปเลย ยายกุลรีบพยุงงามตาขึ้นมา นกจะตามไปตบซ้ำ ยายกุลเอามือมากันทันที

“พอเถอะลูก ยายขอหละ ถ้าความจริงมันเป็นอย่างที่งามตามันพูด ยายว่า เราก็ต้องใช้เหตุผลคุยกันนะ จะมาตัดสินกันเองแบบนี้ไม่ได้ ต้องให้คนกลางคือธวัชมาคุยกันให้รู้เรื่อง” นกยืนร้องไห้ แค้นใจนักที่ผัวตัวเองทำแบบนี้ได้ ยายกุลก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย

     นกน้อยใจที่ธวัชทำตัวไม่ดี งามตารอคำตอบไม่ไหวว่าธวัชจะเอายังไง เธอจึงบอกกับยายทันที ต่อหน้าหญิงยุกับนก

“ไหนๆยายก็รู้แล้วว่าหนูกับพี่วัชได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว งั้นหนูก็ขอย้ายไปอยู่บ้านผัวหนูเลยแล้วกัน ตั้งแต่วันนี้เลยนะยาย”

       พูดจบงามตาก็เดินออกมาจากโต๊ะทานข้าว เดินตรงเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้าชุดชั้นในเท่าที่จะหยิบได้ใส่กระเป๋าเป้ รูดซิบแล้วเปิดประตูห้องปิดดังโครม เดินลงบันไดหน้าไปเลย ยายกุลไม่รู้จะทำยังไง จึงต้องปล่อยให้ไป เพราะยังไงก็อยู่แค่ตรงนี้เอง

       นกกับหญิงยุรีบลายายกุล และรีบเดินลงบันไดหลังบ้านตามไปทันที ทั้งสองรีบวิ่งตามงามตาไปอย่างติดๆ

\\\\\ ----- /////

       วันนี้ยุ้ยก็ยังคงออกเที่ยวอีกเหมือนเดิมเช่นเคยแต่ไปคนเดียว ไม่ได้โทรตามเพื่อน เพราะวันนี้คิดว่าจะไปหาที่นั่งฟังเพลงเบาๆจิบอะไรเย็นๆแก้เบื่อเล่นๆให้หายอารมณ์ขุ่นมัวเท่านั้น มีหนุ่มๆมาติดบ่วงที่เธอหว่านเสน่ห์ด้วยสายตาเต็มไปหมด ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ และมีหนุ่มหล่อรูปงาม 1 คนที่ใจกล้ามาสียุ้ย ขณะที่ยุ้ยกำลังซึ้งเข้าถึงอารมณ์เพลงสากลที่นักร้องขับกล่อมเบาๆ ช่างถูกอกถูกใจเธอเป็นยิ่งนัก “สวัสดีครับคนสวย” ยุ้ยหันไปมองตามเสียงว่าใครนะ ช่างใจกล้ามาจีบเธอ

“ช่วยให้เกียรติ์เต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ” ยุ้ยกำลังเคลิ้มๆกรึ่มๆ แต่ยังพอมีสติ

“ได้ซิจ๊ะพ่อรูปหล่อ” แล้วยุ้ยก็วางแล้วบรั่นดีที่เหลือนิดนึงไว้ที่เคาน์เตอร์ และออกไปเต้นรำจังหวะสโลกับหนุ่มหล่อคนนั้น

***** ..... *****

       งามตาเดินหิ้วกระเป๋าเป้ขึ้นมาถึงบ้าน ก็ตรงเข้าไปในห้องนอนทันที เปิดตู้เสื้อผ้าด้านของยุ้ยที่ว่างอยู่ แล้วก็เอาเสื้อผ้า ตัวเองห้อยแขวนไว้แทน พิมพ์ไม่เห็นเพราะกำลังหันหลังเตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่ นกรีบเดินก้าวจ้ำอย่างไวกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ตามมาติดๆเพราะงามตาวิ่งมาอย่างไว หญิงยุวิ่งตามมาจึงแยกเข้าไปที่ร้านทันที สังหรณ์ว่าต้องเกิดเรื่องที่บ้านแน่ จึงเข้ามาบอกธวัช แต่ธวัชไม่อยู่ไปลองรถให้ลูกค้า เจอแต่จ้อยกับเอี้ยง “พี่ๆ คุณวัชไม่อยู่เหรอ” หญิงยุกำลังหอบเลย ทั้งสองคนส่ายหน้า

“มีอะไรกับพี่เค้าเหรอ” จ้อยถาม หญิงยุ หน้าตาตื่น กำลังเหนื่อย จึงพักแป๊บ ยกมือห้ามจ้อยถาม

“ก็ที่บ้านนะซิ หนูคิดว่าน่าจะมีสงครามย่อยๆเกิดขึ้นระหว่างงามตากับนกเพื่อนหนู จะให้ตัวต้นเหตุไปห้ามศึกเสียหน่อย ยุ่งแน่เลย เออๆ ไม่รู้หละ ถ้ากลับมาให้ช่วยรีบตามไปห้ามศึกด้วยแล้วกัน หนูขอไปดูความคืบหน้าก่อน หนูฝากบอกแค่นี้แหละไปหละ”

       แล้วหญิงยุก็รีบวิ่งตามเข้าไปในบ้าน เอี้ยงรีบโทรหาธวัชทันที โดยไม่รีรอ

“ว่าไงนะเอี้ยง อะไรนะ นกกับงามตากำลังทะเลาะกัน เปิดศึกแย่งพี่อยู่ ให้พี่รีบกลับ เออๆ พี่จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ ขอบใจมาก”

***** ///// *****

       ยุ้ยเมาแต่ไม่มากแต่ก็ปล่อยตัวเหมือนมีใจให้ท่ากับหนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเวลาเต้นก็เอามือขึ้นมาบนไหล่ทั้งสองข้าง มือทั้งสองข้างชูตรงขึ้นไปด้านหลัง ชายหนุ่มนึกว่าสีติดแล้วจึงค่อยๆเอามือทั้งสองข้างมาโอบเอว แล้วดึงเข้ามาชิดตัวจนแนบแน่น หน้าอกติดหน้าอก หน้าชนหน้า แล้วค่อยๆเอาจมูกดมลูบไล้ไปทั่วแก้มซ้ายของยุ้ย

       แรกๆยุ้ยก็เคลิ้มไปบ้างแต่พอนานไป จากซ้ายหนุ่มหล่อ ก็เลื้อยย้ายไปหอมทางขวา จากแก้ม ไล่ไปจนถึงต้นคอ จนยุ้ยเริ่มอึดอัด

หลับตามโนถึงความสุขได้ไม่นาน นึกว่าเป็นธวัชผัวตัวเอง

       พอหนุ่มหล่อคนนี้จู่โจมหนักจมูกลงไปถึงหน้าอกหน้าใจเธอ เธอจึงรู้สึกตัว รีบผลักหนุ่มหล่อคนนั้นออกไปทันที

“อึ๊ย ทำอะไรของแกหนะ ฉันไม่ใช่กะหรี่ข้างทางราคาถูกนะ ไป”

       แล้วก็ตบหน้าหนุ่มหล่อนั้นอย่างแรง และรีบเดินโซเซเข้ามานั่งที่เดิม ชายหนุ่มหมดอารมณ์ที่จะตามสีต่อไป จึงเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ยุ้ยสั่งบรั่นดีมาอีก “พี่เอามาอีกแก้ว นี่ตังเอาไป” ยุ้ยควักแบ๊งค์ร้อยวางลงไปที่เคาน์เตอร์

       แก้วบรั่นดีมาวาง 1 แก้วพร้อมตังค์ทอน หยิบตังค์เก็บแล้วก็กระดกพรวดทันทีรวดเดียวจบ เอาแก้ววางแล้วหันไปเต้น ตอนนี้เป็นช่วงเพลงเร็วเพลงสนุก ยุ้ยยืนเต้นอยู่คนเดียวกำลังสนุกมีความสุข ก็มีหนุ่มอีกกลุ่มนึงเข้ามาสีอีก เดินเต้นเข้ามายืนล้อมรอบเต้นใกล้ๆ “มาสนุกด้วยกันไหมคนสวย” ยุ้ยเมาก็จริงแต่ก็ยังรู้ตัวเองดี ยังคุมสติได้ คราวนี้ไม่เหมือนเมื่อกี้

“ส้นตีนนี่ ไป ไปเลยนะ พวกมึงจะไปไหนก็ไป กูมีผัวแล้ว กูไม่ใช่ไก่ ไม่ใช่กะหรี่ที่พวกมึงจะมาล่อกูง่ายๆนะโว๊ย ไป จะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกะกู กูแค่มาสนุกของกูคนเดียว ไปเลยนะไป ไปห่างๆตีนกูเลย”

        <ยุ้ยยกตีนให้> “ถุย ไอ้หน้าส้นตีน กูก็ไม่ได้แต่งตัวโป๊อะไรเลย มิดชิดออกขนาดนี้ <เสื้อเอวลอยสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นเนี่ยนะยุ้ย มิดชิด แม่คุณ เมาจนไม่ดูตัวเองเลย พับผ่าซิ> เห็นกูเป็นอะไร เข้ามาหากูจัง เข้ามาหากูอยู่ได้ หรือว่ากูสวยวะ”

       ยุ้ยเมาเละ “ถ้าสวยแล้วทำไมผัวถึงไม่รักผัวถึงไม่สน แอบไปมีเมียน้อยทำไม ทำไม” พวกนั้นไม่อยากมีเรื่อง ก็เลยไปหาเหยื่อที่อื่น พอบ่นคนเดียวจบ ก็เต้นหาความสุขอยู่คนเดียวเพียงลำพังตรงนั้น โดยที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวายอีกเลย ตลอดทั้งคืน

..... +++++ .....

       นกวิ่งหน้าตึงขึ้นมาบนบ้าน พิมพ์กำลังจัดโต๊ะอาหารเพื่อเตรียมทานมื้อเย็น พ่อกับแม่เดินออกมาจากในห้อง พ่อตะโกนร้องเรียก นกก็ไม่มีปฏิกิริยา รีบวิ่งเข้าห้องไปเลยทันที หญิงยุวิ่งตามขึ้นมา “ไอ้พิมพ์ เร็ว”

“อะไรพี่หญิง” หญิงยุไม่มีเวลาอธิบาย “ยังไม่ต้องถามอะไรได้ไหม วุ๊ยเหนื่อยหวะ”

       พิมพ์รีบวิ่งมาพยุงหญิงยุที่ยืนหอบอยู่ตรงหัวบันได “ รีบเข้าไปห้ามศึกระหว่างงามตากับนกก่อนเร็ว”

“อ้าวงามตามาเหรอ ทำไมหนูไม่เห็น” หญิงยุชี้มือไปที่ห้องนอน “ไม่ต้องถามได้ไหม เร็ว ไปก่อน”

       นกเดินเข้าไปถึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ใช้มือซ้ายดึงผมงามตาจากข้างหลัง แล้วใช้มือขวาตบผลั๊วเข้าไปทันทีที่แก้มซ้าย

“โอ๊ย” งามตาล้มลงไปนอนที่เตียงทันที แล้วตามไปซ้ำขึ้นคร่อมงามตาที่ซึ่งนอนหงายอยู่ตบซ้าย ตบขวาใหญ่เลย

       งามตาก็สู้ซิจะรออะไร เอาสองมือขึ้นมาจับแขนทั้งสองของนก ยื้อกันไป ยื้อกันมา นกได้ช่องก็ตบขวา งามตาหมุนตัวกลิ้งไปทางขวา ขึ้นมาอยู่ข้างบนบ้าง ได้ช่องก็ตบขวา ตบซ้ายเช่นกัน ไม่ยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

“อะไรวะ อยู่ดีๆมาตบกูเอาตบกูเอา มาอีใบ้มา ถ้าคิดว่าแน่ มึงกับกู มาตบกัน” งามตาพูดไปตบไป

“ไปห้ามกันซิ ยืนดูกันอยู่ได้” ทดพูดขึ้นมา  หญิงยุกับพิมพ์ พ่อและแม่วิ่งเข้ามา เพราะเสียงโครมครามดังออกไปถึงข้างนอก

       งามตาเด็กกว่า แรงย่อมดีกว่า ตบเอาตบเอา “เก่งนักเหรอ กูก็มีมือมีตืนเหมือนกัน ไม่ยอมให้ใครมาตบง่ายๆเหมือนกันโว๊ย” งามตาพูดไปตบไป นกก็ได้แต่ปัดป้อง พิมพ์วิ่งไปดึงงามตาออกมา อุ้มจนตัวลอย พองามตาหลุด นกหมุนตัวออกไปทางขวา ยืนขึ้น หญิงยุรวบตัวปั๊บจากข้างหลังทันทีแล้วดึงลากออกมาให้อยู่คนละฝั่งเตียง นกชี้มือชี้นิ้วไปที่งามตา ประมาณว่า

“เข้ามา มึงเข้ามาอีงาม กูยังไหว” หญิงยุกอดเพื่อนไว้ แต่มือและขานกยังอิสระ คงดิ้น ทางงามก็เช่นกัน

“มาเข้ามาอีนก กูทนมึงมานานแล้วเหมือนกัน ตบกูจัง เมื่อกี้ที่บ้านกู ก็ทีนึงแล้ว” งามตาชี้หน้านก

“กูอุตส่าห์ไม่เอาเรื่องแล้วนะ นี่ยังจะตามมาราวีกูอีก” คราวนี้ยังไงงามตาก็ไม่ยอม

       นกชี้ไปที่กระเป๋าเป้และตู้ ดึงแขนเพื่อนออก แล้วเดินไปเปิดตู้ ชี้ไปที่ชุดที่เอามาแขวนไว้ที่ตู้

“แล้วนี่มันอะไร มึงบอกมา ว่านี่มันอะไรอีงาม” หญิงยุหันไปถามงามตาด้วยความโมโห

“ทำไม ก็กูเป็นเมียพี่วัชคนนึง กูก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่และนอนในห้องนี้ซิ มันผิดตรงไหน ที่กูจะเอาชุดมาแขวนไว้ที่ตู้นี้”

       นกรีบดึงชุดของงามตาออกมาจากตู้ โยนลงกับพื้นทันทีแล้วใช้เท้าเหยียบขยี้ๆต่อหน้า งามตาทนไม่ไหว สะบัดพิมพ์อย่างแรงจนพิมพ์หงายหลังไปเลย แล้ววิ่งมาตบหน้านกที่แก้มขวาอย่างแรง จนนกกระเด็นลงมาที่เตียงอีกครั้งพร้อมมือที่กำลังถือเสื้อผ้าอยู่หลุดลงพื้น แล้วตรงเข้าขย้ำคร่อมนกอีกครั้ง ใช้มือซ้ายตบทั้ง Backhand Forehand ไม่ยั้ง

       ธวัชวิ่งเข้ามาพอดี “ทำไมไม่มีใครช่วย ได้แต่ยืนดูกันอยู่ได้” ธวัชตวาดอย่างแรง

“หยุดนะงาม พี่บอกให้หยุด” และวิ่งกระโดดข้ามเตียงเข้ามาดึงงามตาออกไปอย่างไว เหวี่ยงงามตาออกไปอย่างแรงจนกระแทกกับ

ตู้เสื้อผ้างามตาเจ็บและจุก ทรุดตัวไหลลงนอนกลิ้งอยู่กับพื้นหน้าตู้

       พิมพ์วิ่งมาดูงามตา ธวัชเข้ามาดูนกซึ่งบอบช้ำมากเลือดกลบปาก เพราะงามตามือหนัก หน้าแดงปากเจ่อ ธวัชจึงรีบอุ้มนำส่งโรงพยาบาลทันทีเดี๋ยวนั้น ส่วนงามตา พิมพ์พยุงขึ้นมานอนบนเตียง ข้าวมื้อค่ำไม่เป็นอันได้ทานกันพอดี หญิงยุวิ่งตามธวัชไป

       สะอิ้งตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงแล้วไม่มีความเห็น แค่สองเมียก็แย่แล้ว นี่ได้งามตาอีก สะอิ้งหมดอาลัยตายอยากกับลูกชายแล้วจริงๆ เดินหนีเข้าห้อง ทดก็เช่นกัน ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ตอนนี้ทางออกมันมืดมากจริงๆ

***** ^^^^^ *****

       4 ทุ่ม ยุ้ยเดินกลับออกมาจากผับอย่างช้าๆ ค่อยๆพยุงร่างของตัวเองไปที่รถ เอามือดึงประตู <รถรุ่นใหม่ ไม่ต้องใช้กุญแจ ปัจจุบันใช้รีโมทกันหมดแล้ว> พอเปิดประตูได้ ก็เข้าไปนั่ง เอียงไปเอียงมา ดึงประตูปิด กดล๊อกอัตโนมัติ ดึงเข้มขัดนิรภัยมาคล้อง จิ้มผิดจิ้มถูก มือจับพวงมาลัย ตาลาย หาที่กดปุ่มสตาร์ทไม่เจอสักที

“อยู่ไหนวะ ปุ่ม” เมาจนกดไม่ถูก หาอยู่นานก็สตาร์ทไม่ได้สักที จนเมาหลับนั่งพิงเบาะอยู่ตรงนั้น

----- ***** -----

       5 ทุ่ม หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล หญิงยุขอตัวแยกกลับบ้านไปแล้วเมื่อเห็นว่าเพื่อนปลอดภัย ธวัชอุ้มนกขึ้นมาบนบ้าน เอานกวางไว้บนที่นอนฝั่งของเธอตามปกติ งามตาอาบน้ำอยู่ พิมพ์หลับไปแล้ว ธวัชดึงผ้าห่มมาปิดร่างที่บอบช้ำของนกไว้ งามตาอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาเห็นธวัชกำลังโอ๋นกอยู่ จึงค่อนแคะทันที

“เอาใจกันเข้าไปนะ รักกันจริงนะเมียนั่นหนะ ทีอีเมียคนนี้ เจ็บแทบตาย ผัวไม่เคยมาดูมาแลเลย รู้อยู่ว่าตู้อยู่ตรงนั้นเหวี่ยงเข้าไปได้ ไม่ตายก็บุญแล้ว” ธวัชไม่ตอบไม่พูดอะไร ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนชุดเพื่อไปอาบน้ำ งามตาเดินเข้ามาถามเพราะข้องใจ

“ทำไมพี่ ไม่พอใจเหรอ ที่หนูมาอยู่ที่นี่หนะ หนูไม่สน ถึงหนูจะไม่ได้มีพิธีแต่งเหมือนอีสองคนนั่น หนูก็จะอยู่”

>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 30 .. “ ภาพลวงตา ”

ตอนที่ 29 .. “ รักแท้หรือแค่หลอกลวง ”

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก