บทที่ 230 พายุเริ่มก่อตัว

เมื่อได้เห็นบลัดเติสตี้บุกขึ้นมาทั้งสองฟากฝั่งของหน้าผา ลู่หยางก็หันไปประสานมือให้กับเจียงเจ๋อ, ถูเฟิงและฮอตบลัด ก่อนจะพูดว่า

“ฝากพวกนายด้วยนะ”

พวกฉิงชางและกองกำลังผู้เล่นชั้นยอดก็ประสานมือให้กับทุกคนพร้อม ๆ กัน เพราะพวกเขารู้ดีว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะเป็นการสังหารจากศัตรูเพียงฝ่ายเดียว

ท้ายที่สุดกองกำลังบลัดบราเธอร์ทั้ง 10,000 กว่าคนเป็นเพียงผู้เล่นเลเวล 10 ที่ไม่ได้เพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์ ถึงแม้พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูเพียงแค่ 3,000 คน แต่ศัตรูเหล่านั้นต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นศัตรูเลเวล 20 ที่สวมใส่อุปกรณ์ระดับเงินอย่างครบชุด กำลังรบระหว่างทั้งสองฝ่ายจึงแตกต่างกันอย่างชัดเจน

“พวกเราจะพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ให้ พวกนายรีบไปเถอะ” เจียงเจ๋อกล่าวก่อนที่จะตะโกนไปสั่งการกองกำลังผู้เล่นกว่า 10,000 คน

“พี่น้องทั้งหลายบุก! จำเอาไว้ว่าพวกเราจะต้องทนเอาไว้ให้ได้นานที่สุด”

ลู่หยางแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เขาจึงรีบหันไปตะโกนสั่งการพวกฉิงชาง

“ฉิงชางกับสามพี่น้องตระกูลไป๋นำหน้า เคลื่อนกองกำลังไปที่เชิงเขาเชอร์ลอค”

ไป๋ฉือทำได้เพียงถอนหายใจด้วยความโกรธและพยายามอดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะวิ่งกลับไปช่วยเหลือพี่น้องบลัดบราเธอร์เอาไว้ จากนั้นเขาก็นำทีมจากไปพร้อม ๆ กับลู่หยางเพื่อถอนกำลังออกจากสนามรบ

ขณะเดียวกันกองกำลังของบลัดเติสตี้ก็เริ่มสังหารกองกำลังของบลัดบราเธอร์บนหน้าผาอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อเวสท์วินด์สังเกตเห็นลู่หยางนำกำลังบางส่วนออกไป เขาจึงรีบรายงานขึ้นมาว่า

“หัวหน้า ลู่หยางมันหนีไปแล้วครับ”

“อะไรนะ?” บลัดไทแรนท์อุทานพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ผมเห็นลู่หยางนำกองกำลัง 3,000 คนถอยออกไปจากหุบเขาแคบ พวกเราควรจะเอายังไงกันต่อดีครับ?” เวสท์วินด์ถาม

“อย่าปล่อยให้มันหนีไปเด็ดขาด! สโนวี่รีเวอร์ เครสเซนท์มูน รีบนำกองกำลังฝ่ายละ 1,000 บุกไปเดี๋ยวนี้” บลัดไทแรนท์ตะโกนสั่ง

“ครับ” สโนวี่รีเวอร์กับเครสเซนท์มูนตะโกนรับคำสั่งพร้อมกัน ก่อนที่พวกเขาจะโบกมือนำกองกำลัง 2,000 คนแยกออกไปจากกองทัพใหญ่

หลังจากเข้าไปในหุบเขา ทั้งสองกองกำลังก็บุกขึ้นไปบนหน้าผาทั้งสองฟากฝั่งเพื่อโจมตีร่วมกันกับเวสท์วินด์อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้เจียงเจ๋อจะสั่งให้ทีมจัดกระบวนทัพในรูปแบบป้องกัน แต่มันก็ไม่มีนักรบคนไหนสามารถต้านทานการโจมตีอย่างเต็มกำลังของพวกบลัดเติสตี้ได้ และโดยส่วนใหญ่หลังจากถูกโจมตีไปเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง สมาชิกของบลัดบราเธอร์ก็เสียชีวิตลงไปแล้ว

กองกำลังกว่า 10,000 คนกำลังพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว!

“พี่น้องทั้งหลายอดทนเอาไว้ เราจะต้องซื้อเวลาให้หัวหน้ากิลด์ให้มากที่สุด!!”

“ผมคิดว่าลู่หยางมันกำลังหนีไปแล้วครับ เจียงเจ๋อกับถูเฟิงที่เป็นรองหัวหน้ากิลด์พยายามนำกองกำลังขัดขวางการไล่ล่าของพวกเราเพื่อถ่วงเวลาให้ลู่หยางหนี” สโนวี่รีเวอร์ส่งข้อความไปรายงานบลัดไทแรนท์

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?” บลัดไทแรนท์ถาม

“พวกมันโคตรกระจอกเลยครับ ตอนนี้พวกผมกำลังเร่งฆ่าพวกมันอยู่” เครสเซินมูนรายงาน

“นายนำกองกำลัง 3,000 คนบุกเข้าไปทำลายพวกมันซะ” บลัดไทแรนท์หันไปตะโกนสั่งเซาธ์โคสท์ที่อยู่ข้าง ๆ

“ได้ครับ” เซาธ์โคสท์กล่าวพร้อมกับพยักหน้า

แต่เดิมการเผชิญหน้ากับศัตรูทั้ง 5,000 คนก็ทำให้เจียงเจ๋อกับถูเฟิงรับมือได้อย่างยากลำบากอยู่แล้ว เมื่อศัตรูนำกองกำลังบุกเข้ามาเพิ่มอีก 3,000 คน มันก็ทำให้พวกเขาแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว และเป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะถูกสังหารเท่านั้น

เหล่าบรรดาสมาชิกของบลัดเติสตี้ที่บุกเข้าไปไม่คิดว่าศัตรูจะถูกฆ่าอย่างง่ายดายขนาดนี้ แต่การไล่ฆ่าศัตรูอย่างง่ายดายมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นจนทำให้แม้แต่หัวหน้าทีมอย่างเครสเซินมูน, สโนวี่รีเวอร์และเวสท์วินด์ก็กำลังไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่ง

เซาธ์โคสท์ผู้ซึ่งเป็นที่ปรึกษาของบลัดไทแรนท์นำกองกำลังเข้ามาโจมตีเสริมอย่างรวดเร็ว และเมื่อพวกเขาได้เห็นว่าการฆ่าศัตรูเป็นเรื่องง่ายแค่ไหน มันก็ทำให้ทุกคนต่างก็ไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่งตามกันไปด้วย

ตอนแรกบลัดไทแรนท์ยังคงกังวลว่าลู่หยางจะซ่อนกลอุบายอะไรเพื่อตอบโต้พวกเขาหรือไม่ แต่หลังจากที่เขาได้รับข่าวจากเซาธ์โคสท์ มันก็ทำให้เขายกดาบยาวภายในมือพร้อมกับตะโกนว่า

“ทุกคนบุก!”

ผู้เล่นที่เหลืออีก 2,000 คนต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นกองกำลังที่สวมอุปกรณ์ระดับทองและคนกลุ่มนี้ก็ถือได้ว่าเป็นกองทหารองครักษ์ที่คอยพิทักษ์บลัดไทแรนท์

เมื่อเจียงเจ๋อได้เห็นบลัดไทแรนท์ติดกับแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับถูเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ ว่า

“พวกเราทำสำเร็จแล้ว”

ถูเฟิงกวาดสายตามองดูสมาชิกของบลัดบราเธอร์ที่ถูกสังหารอยู่ทั่วทั้งหุบเขา ก่อนจะพูดว่า

“แต่มันก็ต้องแลกมากับความสูญเสียที่โหดร้ายจริง ๆ”

เจียงเจ๋อตบไหล่สหายพร้อมกับพูดว่า

“เชื่อใจลู่หยางเถอะ เขาไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนี้ต้องเสียสละอย่างเปล่าประโยชน์หรอก”

—

เมื่อได้เห็นกองกำลังของลู่หยางในระยะไกล บลัดไทแรนท์ก็รีบหยิบม้วนคัมภีร์เพิ่มความเร็วออกมาแล้วตะโกนว่า

“ตามฉันมา พวกเราจะต้องทำลายบลัดบราเธอร์ให้สิ้นซาก!!”

“ฆ่า!” กองกำลังบลัดเติสตี้ร้องคำรามด้วยตาแดงก่ำ ก่อนที่พวกเขาจะไล่ตามกองกำลังของลู่หยางไปด้วยความแค้น

ตามกฎของเกมภายในสนามรบขนาดใหญ่ห้ามไม่ให้ใช้ม้วนคัมภีร์กลับเมืองหรือไอเท็มที่มีลักษณะคล้ายกัน ดังนั้นบลัดไทแรนท์จึงรู้ดีว่าลู่หยางไม่มีทางจะหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาไปได้

ขณะเดียวกันเมื่อลู่หยางสังเกตเห็นพวกบลัดเติสตี้ที่กำลังไล่ตามมาบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

“ในที่สุดแกก็มาแล้วสินะบลัดไทแรนท์”

หลังออกจากหุบเขาแคบมาได้ประมาณ 5 นาที ในที่สุดลู่หยางก็นำทีมมาจนถึงเชิงเขาเชอร์ลอคบนที่ราบสูงโครัน ซึ่งพื้นที่บริเวณนี้เป็นหน้าผาสูงชันคล้ายกับภูเขาถูกตัดลงมาจากด้านบน

“หัวหน้าข้างหน้าไม่มีทางให้ไปแล้วครับ” ฉิงชางพูดอย่างตกใจ

“ทุกคนจัดกระบวนทัพเตรียมรับศึกที่นี่” ลู่หยางออกคำสั่ง

เหล่าบรรดานักรบเริ่มเคลื่อนกองกำลังไปตั้งรับอยู่ตรงบริเวณแนวหน้า

“หัวหน้า พวกเราจะทำศึกตัดสินกับพวกบลัดเติสตี้ที่นี่ใช่ไหมครับ?” ไป๋ฉือถาม

“ใช่ พวกเราจะตัดสินกับพวกมันที่นี่” ลู่หยางตอบ

เซี่ยหยู่เว่ยมองดูกองกำลังของตนที่มีเพียงแค่ประมาณ 3,000 คนกับกองกำลังของบลัดไทแรนท์กว่า 10,000 คนที่กำลังไล่ล่าเข้ามา ก่อนที่มันจะทำให้สีหน้าของเธอดูไม่ดีเล็กน้อย

บลัดไทแรนท์นำกองกำลังทั้ง 10,000 คนมาหยุดอยู่ห่างจากลู่หยางประมาณ 50 เมตร และเมื่อเขาได้เห็นพวกลู่หยางเคลื่อนทัพมาจนถึงทางตัน มันจึงทำให้เขาส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า

“หนีต่อสิ ทำไมไม่หนีต่อล่ะ?”

“หัวหน้าให้ผมนำกองกำลัง 3,000 คนเข้าไปจัดการพวกมันเลยไหมครับ?” เซาธ์โคสท์ถาม

“ไม่ต้องหรอก แค่กองกำลัง 2,000 คนของผมก็พอ” สโนวี่รีเวอร์กล่าว

บลัดไทแรนท์หัวเราะอย่างสนุกสนาน ก่อนที่เขาจะพูดว่า

“ไม่ต้อง ถ้าทำแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ ฉันจะทำให้ลู่หยางมันได้รู้ว่าเมื่อมันต้องอยู่ต่อหน้าพลังที่เหนือกว่า กลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมันก็จะถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด”

“ทุกคนเตรียมพร้อม!”

เมื่อบลัดไทแรนท์ยกมือเป็นสัญญาณ กองกำลังทั้ง 10,000 คนก็จัดกระบวนทัพเตรียมโจมตีเป็นรูปครึ่งวงกลม

“ฆ่ามัน!” บลัดไทแรนท์ร้องด้วยความโกรธพร้อมกับชี้นิ้วไปทางลู่หยาง

“ฆ่า!” ผู้เล่นกว่า 10,000 คนด้านหลังตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน ขณะที่พวกฉิงชางที่กำลังเตรียมรับข้าศึกรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันน่าตึงเครียด

การบุกของกองกำลังที่แตกต่างจากฝ่ายของตนทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยแรงกดดัน และในช่วงเวลานั้นมันก็ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นถึงการแจ้งเตือนจากระบบเลย

ระบบ: ผู้เล่นซิลเวอร์แดกเกอร์เข้าร่วมทีม

ระบบ: ผู้เล่นเรดไนท์เข้าร่วมทีม

…

การแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้น 7 ครั้งติดต่อกันเป็นสัญญาณว่ามูหยู, สามพี่น้องตระกูลฮั่น, หลู่จ้าวหยู่, เฉินเฟิงและเสี่ยวเหลียงได้เข้าร่วมทีมของลู่หยางแล้ว

เมื่อได้เห็นศัตรูบุกเข้ามาในระยะ 30 เมตร ลู่หยางก็ยกมือขวาพร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง

“ปล่อยพายุ!”

—

บนยอดเขาเชอร์ลอค

พวกเสี่ยวเหลียงยืนรออยู่ที่นี่นานมากแล้ว เมื่อพวกเขาได้รับสัญญาณทุกคนจึงสั่งให้เกรย์อาวล์ปล่อยไซโคลนออกมาพร้อมกัน

วินาทีต่อมาในสนามรบก็ปรากฏลมพายุที่โหมกระหน่ำจนทำให้ทุกคนแทบจะยืนเอาไว้ไม่อยู่ แต่ถึงขนาดนั้นพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าในตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ไซโคลน 25 ลูกปรากฏขึ้นด้านหน้าลู่หยางเรียงเป็นแนวเดียว และในเวลาเพียงแค่ไม่นานกองกำลังของบลัดไทแรนท์ก็ถูกดูดเข้าไปภายใต้พายุอันรุนแรงที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลันนี้เอง

 

 

---

อย่าบอกนะว่าตายหมด?