บทที่ 85 ชุดอำพราง

หลังลู่หยางเข้ามาภายในเกม เขาก็รีบมุ่งหน้าตรงไปยังค่ายก็อบลิน เพราะเมื่อวานตอนที่ช่วยพวกฉิงชางเก็บเลเวล เขาได้รับสร้อยโทรลล์มา 2,376 ชิ้น ชายหนุ่มจึงเอาพวกมันไปแลกเงินกับบีเซลอีกก้อน

จากจัตุรัสกลางเมืองไปยังค่ายก็อบลินจำเป็นต้องใช้เวลาเดินทางประมาณ 10 นาทีและจำเป็นจะต้องเดินผ่านถนนหลายสาย แต่ในตอนที่ชายหนุ่มเพิ่งเดินออกจากลานกว้าง เขาก็สัมผัสได้ว่ามันมีผู้เล่น 2 คนกำลังเดินตามหลังเขามาตลอด

ลู่หยางไม่แน่ใจว่าผู้เล่นทั้งสองคนนี้เป็นใคร ซึ่งในระหว่างนั้นเขาก็ได้พบว่าพื้นที่บริเวณด้านหน้าเป็นย่านที่อยู่อาศัยของเมืองเซนต์กอลล์พอดี

บ้านในย่านที่อยู่อาศัยมีอยู่เยอะมากและบ้านส่วนใหญ่ก็เป็นบ้าน 3 ชั้นที่ถูกก่อขึ้นมาจากอิฐและหิน หากใครไม่ได้มีความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเหล่านี้ การเดินเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยมันก็ไม่ต่างไปจากการพยายามเดินเข้าไปในเขาวงกต

ในชาติที่แล้วชายหนุ่มเคยมายังพื้นที่บริเวณนี้เป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งวิ่งหนีผู้เล่นคนอื่นมาเพื่อหลบซ่อนและไล่ตามผู้เล่นคนอื่นมา มันจึงทำให้เขามีความคุ้นเคยกับพื้นที่บริเวณนี้เป็นอย่างดี

ลู่หยางเดินเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยตามความเคยชิน เบี่ยงตัวเดินไปตามช่องว่างระหว่างบ้าน 2 หลัง ซึ่งพื้นที่บริเวณนี้เป็นทางตันที่ด้านหน้าและซ้ายขวามีกำแพงปิดสูงถึง 3 เมตร

หลังชายหนุ่มเดินทางมาจนถึงจุดนี้เขาก็ใช้สกิลแฟลชเทเลพอร์ตไปอีกด้านของกำแพง ก่อนที่จะนำตัวมาพิงกำแพงไว้เพื่อแอบฟังบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

ชายทั้งสองไล่ตามลู่หยางมาติด ๆ อย่างไรก็ตามหลังจากชายหนุ่มเดินผ่านซอกบ้านมาพื้นที่บริเวณนี้เพียงแค่แป๊บเดียว จู่ ๆ ร่างของอีกฝ่ายกลับหายไปอย่างปริศนา

“ทางตัน? มันหายไปไหนแล้ว?”

“พวกเราตามมาติด ๆ แล้วมันหายตัวไปได้ยังไง?”

“มันมีประตูลับซ่อนอยู่หรือเปล่า?”

ผู้เล่นทั้งสองพยายามค้นหาทั่วทั้งกำแพงแม้กระทั่งใช้มือลูบไปตามกำแพงเพื่อหาช่องลับด้วยซ้ำจนทำให้ลู่หยางที่อยู่อีกฝั่งของกำแพงอดที่จะขำขึ้นมาไม่ได้

“เราจะเอายังไงกันดี? แบบนี้พวกเราถูกหัวหน้าเย่กู่ซิงด่าเอาแน่”

เย่กู่ซิงคือมือขวาอันดับ 1 ของบลัดไทแรนท์ที่พยายามแย่งบอสงูดำสามหัวของลู่หยางในหุบเขางูพิษ แต่น่าเสียดายที่ผู้เล่นกลุ่มนั้นถูกชายหนุ่มสังหารลงไปทั้งหมด

ลู่หยางเผยรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปากแล้วมันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่ในเมืองไม่สามารถฆ่าผู้เล่นด้วยกันได้ ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มคงจะกระโดดกลับไปยังอีกฝั่งของกำแพง ก่อนจะสังหารผู้เล่นทั้งสองคนนี้ไปแล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่ออีกฝ่ายต้องการจะฆ่าเขา เขาก็ไม่สามารถปล่อยอีกฝ่ายไปเฉย ๆ ได้ด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มจึงมุ่งหน้าไปยังร้านประมูลเพื่อนำอุปกรณ์ระดับเงิน 2 ชิ้นและอุปกรณ์ระดับทองแดงอีกแปดชิ้นของพวกเย่กู่ซิงมาปล่อยขาย

แม้การนำอุปกรณ์มาปล่อยขายจะถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่ลู่หยางทำเป็นสิ่งที่กวนตีนมากกว่านั้น เพราะเขาตั้งราคาอุปกรณ์ระดับทองแดงในราคาชิ้นละ 10 เหรียญทอง, ตั้งราคาอุปกรณ์ระดับเงินในราคาชิ้นละ 100 เหรียญทองและยังใส่คำอธิบายว่าอุปกรณ์เหล่านี้ได้มาจากการฆ่าพวกเย่กู่ซิงแห่งกิลด์บลัดเติสตี้

การวางขายอุปกรณ์ราคานี้ย่อมไม่สามารถขายออกอย่างแน่นอน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ลู่หยางให้ความสนใจเพราะจุดประสงค์ของเขาคือการทำให้บลัดเติสตี้ขายขี้หน้า

ระบบในเกมมีวิธีการค้นหาอุปกรณ์ให้กับผู้เล่นอย่างมากมายเพื่อช่วยเพิ่มความสะดวก และหนึ่งในวิธีการที่ได้รับความนิยมมากที่สุดก็คือการค้นหาเรียงตามราคาจากสูงไปต่ำ

เมื่อผู้เล่นมาหาซื้ออุปกรณ์พวกเขาก็มักจะกดเรียงลำดับราคาจากสูงไปต่ำตามความเคยชิน การตั้งราคาแบบนี้จึงง่ายต่อการถูกพบเห็นและในเวลานั้นบลัดเติสตี้ก็จะกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าสาธารณชน

“ว้าว มีอุปกรณ์ระดับเงินด้วย!”

“มาดูนี่เร็วเข้า! ในร้านค้าประมูลมีอุปกรณ์ระดับเงิน”

“แพงมาก!! ตั้ง 100 เหรียญทองแบบนี้ใครมันจะไปซื้อไหว”

“ลองดูคำอธิบายสิ คนขายบอกว่ามันเป็นอุปกรณ์ที่ดรอปมาจากพวกเย่กู่ซิงของกิลด์บลัดเติสตี้”

“เย่กู่ซิง? ใครวะ?”

“เขาเป็นนักฆ่าอันดับ 1 ของกิลด์บลัดเติสตี้ไง”

“คนคนนี้ไม่ได้ตั้งใจมาขายอุปกรณ์หรอกแต่ตั้งใจจะตบหน้าบลัดเติสตี้มากกว่า แถมการตบครั้งนี้ยังเป็นการตบที่แรงมากด้วย”

“บลัดเติสตี้เป็นกิลด์ใหญ่มีสมาชิกตั้ง 30,000 กว่าคน คราวนี้คงมีเรื่องสนุก ๆ ให้พวกเราได้ดูแน่”

…

ผู้เล่นเริ่มแสดงความคิดเห็นหน้าร้านค้าประมูลเป็นจำนวนมาก และพวกเขาก็พยายามคาดเดาว่าผู้ตั้งขายอุปกรณ์เหล่านี้คือใครถึงกล้าหาเรื่องบลัดเติสตี้อย่างโจ่งแจ้ง

ลู่หยางไม่เคยคิดเลยว่าข่าวเรื่องอุปกรณ์ที่เขานำไปวางขายจะแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้ อย่างไรก็ตามชายหนุ่มก็ทำเพียงแต่ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา ก่อนที่จะสวมเสื้อคลุมและเดินไปยังพื้นที่ทางทิศตะวันตกของเมือง

หลังจากเดินเข้าไปในสำนักงานของค่ายก็อบลิน ชายหนุ่มก็ได้พบกับบีเซล

“ยินดีต้อนรับสหาย” บีเซลทักทายอย่างเป็นกันเอง

“คราวนี้คุณไปฆ่าพวกโทรลล์มาอีกแล้วสินะ”

“อือ” ลู่หยางตอบรับพร้อมกับส่งมอบสร้อยกระดูกโทรลล์ออกไปทีละชุด

ระบบ: คุณได้รับ 19 เหรียญเงิน 80 เหรียญทองแดง คุณได้รับค่าชื่อเสียงจากบริษัทเวนเชอร์แคปปิตอล 99 หน่วย

ระบบ: คุณได้รับ 19 เหรียญเงิน 80 เหรียญทองแดง คุณได้รับค่าชื่อเสียงจากบริษัทเวนเชอร์แคปปิตอล 99 หน่วย

…

เสียงแจ้งเตือนจากระบบดังต่อเนื่อง 24 ครั้งทำให้ลู่หยางได้รับเงินมา 4 เหรียญทอง, 75 เหรียญเงินและ 20 เหรียญทองแดง พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่เปล่งประกายแสงสีทองออกมาวูบหนึ่ง

ระบบ: ความสัมพันธ์ของคุณกับบริษัทเวนเชอร์แคปปิตอลเพิ่มขึ้นจนอยู่ในระดับเทิดทูน 

ระบบ: ชื่อเสียงของคุณในเผ่าก็อบลินเพิ่มขึ้นจนอยู่ในระดับเป็นมิตร

“คุณคือมิตรสหายที่ดีสำหรับบริษัทของเราจริง ๆ ตอนนี้พวกเรามีสินค้าพิเศษอยู่อย่างมากมาย คุณสนใจจะไปดูพวกมันไหม?” บีเซลถาม 

“สนใจสิ” ลู่หยางตอบด้วยแววตาอันเป็นประกาย

โดยทั่วไปแล้วสินค้าพิเศษที่บีเซลพูดถึงมักจะเป็นไอเท็มพิเศษที่ผู้เล่นไม่สามารถผลิตขึ้นมาเองได้ และทางตัวเกมยังจำกัดจำนวนไอเท็มเหล่านี้ให้อยู่ในระดับที่ต่ำมาก โดยสินค้าจะมีออกมาขายเพียงแค่วันเดียว เมื่อเวลาผ่านพ้นไปจนวันรุ่งขึ้นสินค้าเหล่านี้ก็จะหายไป

ลู่หยางเดินไปยังโกดังสินค้าก่อนที่เขาจะทำการคลิกเรียกหน้าต่างซื้อขายเผยให้เห็นไอเท็มที่ปรากฏขึ้นมาอย่างมากมาย ซึ่งท่ามกลางไอเท็มเป็นจำนวนมากมันก็มีชุดอำพรางอยู่ชุดหนึ่งที่มีราคาสูงถึงหนึ่งเหรียญทอง

ชุดอำพราง (เผ่าสัตว์) 

เลเวล 0 

จำนวนครั้งที่ใช้งานได้ 3/3 

รายละเอียด ก็อบลินมักจะต้องติดต่อค้าขายกับเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ อยู่เสมอ ซึ่งบางเผ่าก็ไม่ชอบพูดคุยกับผู้คนจากนอกเผ่าของตัวเอง ก็อบลินจึงหาทางผลิตชุดอำพรางเพื่อเอาไว้ใช้ในการปลอมตัว

ไอเท็มชิ้นนี้ถือได้ว่าเป็นไอเท็มล้ำค่า เพราะมันสามารถช่วยให้ผู้เล่นเผ่ามนุษย์สามารถปลอมตัวกลายเป็นผู้เล่นเผ่าสัตว์ และแทรกซึมเข้าไปภายในเมืองของเผ่าสัตว์ซึ่งถือว่าเป็นอริกับเผ่ามนุษย์ได้

ลู่หยางทำการจ่ายเงิน 1 เหรียญทองเพื่อซื้อชุดอำพรางมาอย่างไม่ลังเล และถึงแม้ว่าในตอนนี้เขาจะยังไม่ได้ใช้งานแต่ในอนาคตมันย่อมมีประโยชน์อย่างแน่นอน อีกอย่างถ้าหากเขาไม่ตัดสินใจซื้อในตอนนี้ ในอนาคตมันก็อาจจะไม่มีชุดอำพรางให้เขาเลือกซื้ออีกต่อไปแล้ว

ชายหนุ่มกวาดสายตามองดูไอเท็มอื่น ๆ แต่ก็ไม่พบไอเท็มอะไรที่มีประโยชน์ต่อเขาในตอนนี้ ลู่หยางจึงหันหลังเดินทางกลับไปยังร้านค้าประมูล โดยตั้งใจจะไปกว้านซื้อวัตถุดิบสำหรับการทำน้ำยาต้านพิษ

เมื่อมาถึงหน้าร้านค้าประมูล ลู่หยางก็ได้พบกับผู้เล่นยืนอยู่เป็นจำนวนมากจนทำให้เขาแทบจะแทรกตัวเข้าไปภายในร้านไม่ได้

หลังจากแทรกตัวเข้าไปยังด้านในได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็ไม่ได้พบเห็นเหตุการณ์อะไรที่ดูผิดปกติเขาจึงตัดสินใจหันไปถามนักรบที่อยู่ใกล้ ๆ

“พี่ชาย มันมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”

“นี่นายไม่รู้เรื่องเหรอเนี่ย? รู้แล้วเหยียบเอาไว้เลยนะ ตอนนี้มีผู้เล่นคนหนึ่งประกาศสงครามกับบลัดเติสตี้ โดยการฆ่าหัวหน้ากิลด์แล้วเอาอุปกรณ์ของเขาในกิลด์มาวางขายในร้านค้าประมูล แถมยังตั้งราคาเอาไว้ตั้ง 1,000 เหรียญทอง พวกบลัดเติสตี้เลยรีบวิ่งแจ้นมาที่ร้านประมูลตรงนั้นนั่นไง”

ลู่หยางอดที่จะรู้สึกตกใจขึ้นมาไม่ได้เมื่อได้พบว่าความสามารถในการเผยแพร่ข่าวลือมันออกไปอย่างว่องไวจริง ๆ นอกจากนี้เขายังเขียนคำอธิบายเอาไว้อย่างชัดเจนว่าอุปกรณ์พวกนี้ได้รับมาจากการสังหารพวกเย่กู่ซิง ยิ่งไปกว่านั้นราคาที่เขาตั้งยังเพียงแค่ 100 เหรียญทอง 

แต่หลังจากที่มันผ่านการพูดกันปากต่อปาก ข่าวกลับบิดเบือนไปว่าเขาสังหารหัวหน้ากิลด์บลัดเติสตี้แล้วยังเอาอุปกรณ์มาขายในราคา 1,000 เหรียญทองอีกด้วย

อย่างไรก็ตามการที่ข่าวลือพัฒนาไปในแนวทางนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีกับเขาอยู่ไม่น้อย เพราะมันยิ่งทำให้บลัดไทแรนท์ต้องรู้สึกเสียหน้าไปมากกว่าเดิม

ข่าวลือไปไกลมากจริง ๆ 555