บทที่ 132: คนในครอบครัวเดียวกัน

“ข้าเคยได้ยินมาว่ามีคนประเภทหนึ่งในโลกนี้ที่สามารถเข้าใจภาษาสัตว์ได้” ชายหนุ่มรูปงามมองดูสีหน้าของเสิ่นจวินเฉาพร้อมกับยิ้มมุมปาก “ข้าไม่คาดคิดเลยว่าตัวเองจะได้มาเจอคนที่มีความสามารถนั้นในวันนี้”

“ภาษาสัตว์?” เด็กชายระงับความประหลาดใจและยิ้มอย่างเย็นชา “ท่านเชื่อเรื่องไร้สาระเช่นนี้ด้วยหรือ?”

ไม่ว่ามู่ไป๋ไป่จะเข้าใจภาษาสัตว์จริงหรือไม่ เขาก็ไม่มีทางที่จะยอมรับมันออกไปตามตรง

มิเช่นนั้น ด้วยนิสัยที่โหดร้ายของชายคนนี้ เขาอาจจะทำอะไรบางอย่างกับนาง

“แล้วคุณชายเสิ่นจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ว่าอย่างไร?” ชายหนุ่มถามพลางชี้ไปที่ด้านล่าง “เสือตัวนั้นกินยาที่ข้าเตรียมเอาไว้ สัตว์ทุกตัวที่ได้กินยานี้เข้าไปจะบ้าคลั่ง”

“แต่ดูเสือตัวนั้นสิ มันบ้าคลั่งแล้วหรือยัง?”

เสิ่นจวินเฉายิ้มเยาะขณะโต้กลับไปว่า “ยาของท่านคงไม่ได้ผล แล้วยังมาบอกว่าคนอื่นสามารถเข้าใจภาษาสัตว์ได้อีก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนที่หาข้ออ้างแก้ตัวได้เก่งอย่างท่าน”

“ข้ากำลังแก้ตัวเช่นนั้นหรือ?” ชายหนุ่มรูปงามหรี่ตาลงทำให้ท่าทางของเขาดูอันตรายมากยิ่งขึ้น “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แม้ว่าเจ้าเด็กน้อยคนนั้นจะเข้าใจภาษาสัตว์ แต่นางคงไม่อาจหยุดยั้งมันเอาไว้ได้ เรื่องนี้เพียงแค่ทดสอบก็รู้คำตอบแล้ว คุณชายเสิ่นไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับข้าที่นี่”

“ใครก็ได้—” 

“ท่านคิดจะทำอะไร!” เสิ่นจวินเฉารู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ

“ในเมื่อเป็นการทดสอบ ดังนั้นมันคงจะน่าสนใจมากยิ่งขึ้นถ้าเราปล่อยสัตว์เพิ่มเข้าไปอีก 2-3 ตัว” ชายหนุ่มในชุดหรูหรายิ้มมีเลศนัยให้อีกฝ่าย “เมื่อกี้นี้ข้าได้จับสัตว์หายากมาเพิ่มอีก 2-3 ตัว ดังนั้นเราจะปล่อยพวกมันเข้าไปทีเดียวเพื่อเพิ่มความสนุกสนาน”

หลังจากเสี่ยวเอ้อร์ได้รับคำสั่งของเขา กรงสัตว์อีกหลายกรงก็ปรากฏขึ้นในเงามืด ซึ่งด้านในนั้นมีทั้งหมีดำ เสือดาว และสิงโต 

ขณะนี้สัตว์ป่าทั้ง 3 ตัวล้วนมีดวงตาสีแดงเข้มและอยู่ในสภาพคลุ้มคลั่ง เพียงแค่มองปราดเดียวก็บอกได้ว่าพวกมันถูกบังคับให้กินยาเข้าไปเรียบร้อยแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ทางด้านห้องด้านบนชั้น 2 ก็เริ่มเดือดพล่านมากยิ่งขึ้น

“เถ้าแก่คิดจะทำอะไร? ทำไมเขาถึงปล่อยสัตว์เพิ่มอีก 3 ตัว?”

“สมแล้วที่เป็นศาลาหมื่นอสูร ดูเหมือนว่าวันนี้มันคุ้มค่าแล้วที่ข้ามาเยือนที่นี่!”

“แม่เจ้าโว้ย สัตว์พวกนั้นล้วนเป็นสัตว์ป่าหายากที่ไม่ค่อยมีให้เห็น พอเห็นว่าพวกมันมารวมตัวกันทีเดียวเช่นนี้ เป็นบุญตายิ่งนัก เถ้าแก่คนใหม่ของศาลาหมื่นอสูรไม่ธรรมดาจริง ๆ”

กลางลานกว้าง มู่ไป๋ไป่ซึ่งสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวก็เหลือบมองสัตว์ป่าทั้ง 3 ที่ยังคงอยู่ในกรงพร้อมกับที่หัวใจหนักอึ้งยิ่งขึ้น “ดูเหมือนว่าเราต้องรีบลงมือแล้ว”

“องค์หญิง…” บัดนี้มือของหลัวเซียวเซียวที่ถือมีดสั้นเอาไว้เริ่มสั่นเล็กน้อย “เราจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่ได้จริง ๆ หรือเพคะ?”

ปัจจุบันรอบตัวพวกนางมีสัตว์ป่าดุร้ายอยู่มากมาย ถึงแม้ว่าองค์หญิงหกจะเข้าใจภาษาสัตว์แล้วอย่างไร?

สัตว์ป่าก็เหมือนมนุษย์ที่มีร้อยพ่อพันแม่ หากสัตว์ป่าที่ถูกขังในกรงไม่ฟังองค์หญิงหก พวกนางจะยังสามารถหลบหนีไปจากที่นี่ได้อยู่หรือไม่?

“เซียวเซียว เชื่อข้าเถอะ” มู่ไป๋ไป่พูดพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า “ข้าเป็นใคร? ข้าเป็นถึงองค์หญิงหก แค่ลูกแมวไม่กี่ตัว มันไม่คณามือข้าหรอก”

หลังจากเด็กหญิงกล่าวจบ เธอก็หันไปหาเสือตัวใหญ่แล้วพูดด้วยรอยยิ้มบ้าง “เจ้าแมวยักษ์ มาทำข้อตกลงกัน หากเจ้ายินดีช่วยเราหนีออกไปจากที่นี่ ข้าจะยอมมอบน้ำตาให้เจ้า”

“จริงหรือ?” ดวงตาของเสือพลันเป็นประกาย “ท่านไม่ได้โกหกข้าใช่หรือไม่?”

“ข้าไม่เคยโกหก” มู่ไป๋ไป่ตอบพลางชูนิ้วขึ้น 3 นิ้ว “ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ข้าขอสาบานต่อฟ้า แล้วอีกอย่างเจ้าแมวยักษ์ ดูเหมือนว่าเจ้าเองก็ไม่มีทางเลือกแล้วเช่นกัน”

“ถ้าสัตว์ป่า 3 ตัวนั้นถูกปล่อยออกมา เจ้าที่ต้องต่อสู้เพียงลำพังคงจะอันตรายมาก”

“การร่วมมือกับเราเป็นทางออกเดียวของเจ้า เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

 เสือตัวโตมองดูกรงทั้ง 3 ใบที่ถูกย้ายมาตรงมุมห้อง ก่อนที่มันจะกระทืบอุ้งเท้าใหญ่ของมันด้วยความโกรธ “เอาเถอะ ข้าเชื่อท่าน หลังจากที่ข้าพาท่านออกไปแล้ว ท่านจ้าวอสูร ท่านจะต้องมอบน้ำตาของท่านให้ข้าเป็นการแลกเปลี่ยน”

“ตกลง”

คนตัวเล็กยื่นมือออกไป ขณะนั้นเจ้าเสือตัวใหญ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางอุ้งเท้าด้านหน้าไว้ที่หลังมือของเธอ

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมือของเธอนั้นเล็กมากเกินไปจึงถูกอุ้งเท้าของเสือกระแทกจนแทบล้มคะมำ

จื่อเฟิงคิดว่าเสือตัวนั้นกำลังจู่โจมมู่ไป๋ไป่ เขาจึงรีบก้าวไปขวางอีกฝ่ายเอาไว้

“ไม่เป็นไร” เด็กหญิงรีบห้ามเขาเอาไว้ “จื่อเฟิง ท่านถอยออกไปก่อน”

“มันตบท่าน!” เด็กหนุ่มย่นจมูกด้วยความไม่พอใจ “มันทำให้ท่านเจ็บ!”

“ไม่ใช่!” มู่ไป๋ไป่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร และสงสัยว่าเมื่อไหร่ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอจะโตขึ้นสักที “ข้าไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ ท่านดูสิ ข้าสบายดี!”

เธอยื่นมือเล็ก ๆ ออกไปต่อหน้าอีกฝ่าย

จื่อเฟิงที่เห็นดังนั้นก็ก้าวเข้ามามองมือของเด็กน้อยอย่างจริงจัง หลังจากแน่ใจแล้วว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บตามที่พูด เขาจึงก้าวไปอยู่ห่างจากด้านหลังนางประมาณ 1 ก้าว แต่ดวงตาดุจเหยี่ยวของเขายังคงจ้องเสือตัวใหญ่ด้วยความระมัดระวัง

“นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป มันจะเป็นสหายของเรา” มู่ไป๋ไป่หันกลับมาบอกหลัวเซียวเซียวกับจื่อเฟิง

เนื่องจากเจ้าตัวโตฟังบทสนทนาทั้งหมดระหว่างเธอกับเสือรู้เรื่อง มันจึงไม่แปลกใจมากนัก

แต่มนุษย์อีก 2 คนต่างพากันประหลาดใจหลังจากได้ยินคำพูดของเด็กหญิง อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในปัจจุบันเร่งด่วนยิ่งนัก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป ทั้งคู่ทำเพียงแค่พยักหน้าและมองไปที่มุมห้องอย่างระแวดระวัง

ด้านนอกลานกว้าง

ชายหนุ่มรูปงามมองดูเสือตัวใหญ่ที่เดินไปหามู่ไป๋ไป่พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “ข้าอยากจะขอบคุณคุณชายเสิ่นจริง ๆ ที่ทำให้ข้าได้ค้นพบสมบัติล้ำค่าในวันนี้”

“ถ้าท่านกล้าแตะต้องนาง ข้าจะบดขยี้ศาลาหมื่นอสูรของท่านให้ราบเป็นหน้ากลอง!!” บัดนี้สีหน้าของเสิ่นจวินเฉาเคร่งเครียด และอารมณ์ของเขาก็ปะทุออกมา หากคนตัวเล็กอยู่ตรงนี้ เธอคงจะรู้สึกว่ารูปร่างหน้าตาของเด็กชายนั้นคล้ายคลึงกับมู่เทียนฉงมากกว่าก่อนหน้านี้

“คุณชายเสิ่น ข้าบอกไปแล้วว่าก่อนที่ท่านจะข่มขู่คนอื่น ท่านควรดูสถานการณ์ของตัวเองก่อน” ชายหนุ่มยิ้มดูถูกอีกฝ่าย “อย่างน้อยก็ควรเอาตัวเองให้รอดเสียก่อน—”

ตูม! 

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น

แล้วภาพที่เขาเห็นก็คือมีกำแพงปลิวไปที่ลานกว้าง และกระแทกกับพื้นจนฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นมาจนมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

“แค่ก ๆๆ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพื้นถึงขยับ?”

“ไม่สิ ดูเหมือนว่าจะเป็นกำแพงลอยมาต่างหาก!” 

“ดูตรงนั้น มีคนอยู่!”

“ไร้สาระ ก็เห็นกันอยู่ทนโท่ว่าข้างหลังนั่นมีเด็กอยู่ 3 คน ”

“ไม่ ดูดี ๆ สิ ข้างหลังมีอีก 2 คน คนหนึ่งเหมือนจะสวมหน้ากากสีเงินและถือกระบี่…”

ขณะเดียวกัน ภายในสถานที่จัดงานประมูล

เซียวถังอี้นวดข้อมือของตัวเองเบา ๆ ในขณะที่เขาขยับกระบี่ในมือด้วยท่วงท่าที่งดงาม จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองชั้นบนและเยาะเย้ยเบา ๆ “เป็นสถานที่ที่มีเอกลักษณ์จริง ๆ”

“แค่ก ๆๆ” อวี้เซิ่งเดินตามมาด้านหลังพร้อมกับเอามือปิดปากปิดจมูกเอาไว้ “คุณชายเซียว ตอนที่ท่านพังกำแพง ท่านช่วยเตือนข้าล่วงหน้าสักหน่อยได้หรือไม่?”

“ข้าจะได้เตรียมตัวรับมือได้ทันเวลา”

เด็กหนุ่มเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอือมระอาก่อนจะพูดว่า “ข้าแค่พังกำแพง ทำไมท่านจะต้องเตรียมตัวด้วยล่ะ?”

“...” นักฆ่าหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก

ช่างเถอะ พ่อเจ้าประคุณรุนช่องคนนี้ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายนัก ตอนนี้อย่าได้คิดไปหาเรื่องเจ้าตัวเลยจะดีกว่า

แล้วฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่วก็ค่อย ๆ จางหายไป ทำให้ภาพที่เกิดขึ้นในลานกว้างชัดเจนมากขึ้น อวี้เซิ่งกับมู่ไป๋ไป่ที่ยืนอยู่ตรงกลางจ้องหน้ากัน ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว หัวใจของเขาก็กระตุกวูบ

นี่มันอะไรกัน!

ทำไมถึงมีเสืออยู่ข้างกายองค์หญิง!?

“ฮ่า ๆๆ น่าสนใจ” เซียวถังอี้เองก็เห็นเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ในลานกว้างพร้อมกับเหยียดริมฝีปากขึ้น “อวี้เซิ่ง ท่านสังเกตเห็นหรือไม่ว่าองค์หญิงตัวน้อยของท่านดูเหมือนจะมีสายสัมพันธ์กับพวกสัตว์ดีทีเดียว”

“ท่านหมายความว่าอย่างไรที่พูดว่าองค์หญิงตัวน้อยของข้า?” อวี้เซิ่งไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร “คุณชายเซียว ท่านต้องระวังคำพูดของท่านให้มากขึ้น ท่านกับองค์หญิงหกเป็นคนในครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ?”