กระดาษใบที่ 13 ความสุข…ฉันอยากมีมันนะ

ความสุข ทำไมฉันถึงจะไม่อยากมี ฉันไล่ตามมันไปทุกแห่งหน

บนยอดเขา บนมหาสมุทร บนก้อนเมฆ มีเพียงที่แห่งเดียวที่ฉันยังไม่เคยไป นั่นคือ สุดปลายสายรุ้ง

บทนี้มันต้องมีความสุขสิ! ทำไมต้องเขียนแต่เรื่องเศร้า

ฉันวิ่งไปบนทุ่งหญ้าด้วยเท้าเปลือยเปล่า ความชื้นเหล่านั้นมันแทบทำให้ฉันลื่นล้ม แสงแดดอ่อนลิ้มเลียใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มด้วยความสุข วิ่งเข้าไป วิ่งให้ความทุกข์มันไล่ตามมาไม่ทัน

หมุนตัวแวกว่ายไปในมหาสมุทร ดำลึกลงไปทักทายกับฝูงปลาแล้วตวัดหางพุ่งตัวให้สูงเสียดฟ้า พุ่งไปบนท้องนภา

จากหางแปรเปลี่ยนไปเป็นปีก มันสยายออกกางเหยียดยาวจนรับรู้ได้ถึงลมเย็นที่พัดมากระทบ การเคลื่อนไหวอย่างอิสระ บินโฉบไปโฉบมาจนพวกนกต่างต้องอิจฉา ใบหน้าเริ่มรู้สึกชาจากสายลมยามเย็นที่ฉันพุ่งผ่านไป

แค่ฟังมันก็ดูมีความสุขแล้ว

มีความสุขจริงๆ ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข

เห็นไหมฉันมีความสุขจริงๆ นะ

ไม่แน่การที่ฉันพร่ำบอกตังเองถึงความสุขอยู่บ่อยครั้ง มันอาจทำให้ฉันมีมันขึ้นมาจริงๆ ก็ได้

ผีเสื้อตัวนั้นมันบินเข้ามาในห้องของฉันอีกแล้ว ฉันจำปีกมันได้ สีเขียวเหลือบน้ำเงิน แค่มองก็รู้สึกได้ถึงความสุขแล้ว ฉันออกไปวิ่งไล่จับมันอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไป

จนฉันมาหยุดอยู่ที่ใดไม่ทราบ หรือฉันกำลังหลงทาง

แต่ช่างมันเถอะ เพราะฉันเชื่อว่าอีกไม่นานผีเสื้อตัวนั้นมันคงจะหาฉันพบ ฉันรู้ว่ามันชอบให้ฉันวิ่งตาม

วิ่งตามไปจนหลงทาง แล้วมันก็กลับมาใหม่

โอ้ย! มันไม่ใช่เรื่องแย่หรอก เพราะตอนนี้ฉันนั้นมีความสุข

ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข ความสุข