กระดาษใบที่ 6 : สุสานธนบัตรกับหัวใจร้อยกะรัต

เสียงหวีดหวิวยามเมื่อลมพัดผ่านใบไม้ ไม่ต่างไปจากเสียงกรีดร้องของชายผู้หนึ่งยามเมื่อผิวหนังถูกกรีดลึกด้วยธนบัตรใบคม

ใบไม้แห้งต่างจงใจสละจากต้นร่วงหล่นในลำแสงอุ่นที่ลอดผ่านมวลมหากิ่งไม้ ในขณะที่มันกำลังฉายแสงสีนวลลงบนหลุมดินขนาดใหญ่ ร่างกายไร้ชีวิตสภาพน่าอดสูนอนแผ่หราอยู่ในหลุมดิน

ใบไม้แห้งถูกเปลี่ยนเป็นธนบัตรใบเก่ายามเมื่อกระทบกับพื้นดิน อดีตดวงตากร้านโลกถูกปิดสนิท ริมฝีบางตอนนี้เริ่มเขียวคล้ำฉ่ำไปด้วยน้ำหนอง

พวกเขาต่างต้องการสิ่งนี้ สิ่งที่เป็นสาเหตุที่ร่างไร้วิญญาณน่าสงสารถูกขุดขึ้นมา แก้วแหวน เงินทอง เครื่องประดับที่อยู่บนเรือนร่างตอนนี้มันกลับหายไป เหมือนว่าการมีอยู่ของมันในสองสามนาทีที่แล้วเป็นเรื่องโกหก

ร่างไร้ชีวิตในหลุมดิน ไม่ได้รู้สึก (ถ้าเขายังสามารถรู้สึกได้) โกรธเคืองหรือหวงแหนสิ่งเหล่านั้น ในทางกลับกันรอยยิ้มเล็กๆ (ถ้าเขาสามารถยิ้มได้) ปรากฏขึ้นอย่างเข้าใจ เพราะครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วการใช้ชีวิตของเขาก็ไม่ต่างจากโจรพวกนี้…วิ่งไล่ล่าแสงระยิบระยับ

นั่นใช่เสียงเหรียญจำนวนมหาศาลกระทบกับพื้นกระเบื้องหรือไม่? ใช่เสียงเครื่องคิดเงินในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่กำลังทำงานหรือเปล่า? เจ้าของร่างกายไร้ชีวิตพิจารณาถึงเสียงที่กำลังได้ยิน

เขาหวนคิดถึงอดีต (ที่ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอนาคต) ดวงตาไร้เดียงสาลืมตาดูโลก ลิ้นนุ่มสัมผัสกับน้ำนมอุ่นที่ค่อยๆ ไหลลงคอดั่งลำธารที่พัดดอกไม้สีขาวไปตามกระแส…เขามีความสุข

มือนุ่มสัมผัสกับพื้นผิวเรียบเป็นมันของสีเทียนครั้งแรก ในขณะที่ถูกขีดเขียนลงบนผนังห้องครัว หัวใจของเขาพองโตเหมือนเห็นสวรรค์อยู่เบื้องหน้า…เขาลุ่มหลง

ทุกหยาดเหงื่อ ทุกแรงกาย มันต่างไหลรินอาบชโลมไปทั่วใบหน้าคล้ายอัญมณีที่เปล่งแสงได้ในที่มืด เพียงเพื่อให้ได้รับความรู้สึกใกล้เคียงกับบ่ายวันนั้น วันที่มีสีเทียนอยู่ในมือโดยมีภาพพื้นหลังเป็นห้องครัวตอนบ่ายแก่ๆ…เขาอ่อนล้า

กระเป๋าตังที่ว่างเปล่าเบาหวิวดุจขนนก ธนบัตรกลายเป็นของหายากพอๆ กับสถานที่สุดปลายสายรุ้ง สองเท้ายังคงเดินต่อไปบนถนนกับเฟรมผ้าใบที่อยู่ในอ้อมแขน เดินไปอย่างไร้จุดหมาย เดินไปให้อย่างน้อยลืมความหิวที่กำลังกัดกินกระเพาะ…เขาหิวโหย

ตั้งแต่เย็นวันนั้นที่เฟรมผ้าใบถูกทิ้งอยู่ในถังขยะพร้อมความทรงจำสีเทียนในห้องครัว กระเป๋าสตางค์ของเขาก็เริ่มหนักขึ้น เช่นเดียวกับน้ำหนักตัวเขาที่เพิ่มอย่างก้าวกระโดด เขานั่งอยู่ที่หน้าเครื่องมือสี่เหลี่ยมตลอดทั้งวัน เพียงเพื่อหวังให้มันช่วยผลิตธนบัตรออกมา ท้องอิ่มแต่ภายในว่างเปล่า เขาเผลอทอดสายตามองหลอดไฟที่เริ่มกระพริบ                

ภาพซ้ำถูกฉายวนเหมือนโรงหนังควบสมัยก่อน ที่วันทั้งวันฉายแต่หนังเรื่องเดิม รกร้างไร้ผู้คน เปลี่ยวเหงา เขาฝืนดูภาพเคลื่อนไหวที่อยู่ตรงหน้า

ภาพสะท้อนในกระจกบ่งบอกว่าเวลาได้ไหลผ่านไป เช่นเดียวกับสายน้ำเย็นที่ออกมาจากฝักบัวไหลไปตามส่วนโค้งของร่างกาย ก่อนจะไหลลงสู่ท่อระบายน้ำอย่างไร้ค่า

สายตาว่างเปล่ามองออกไปยังภาพเมืองหลวงที่อยู่ตรงหน้า สอดประสานกับร่างกายที่ทำมาจากหินแกรนิตนั่งอยู่บนม้านั่งในสวน ทำไมทุกอย่างมันดูเล็กน้อยไปหมด เขาเกิดคำถามประหลาด คงอาจเพราะข้าวเที่ยงที่เขาเผลอกินเยอะมากเกินไป

ทุกอย่างดูคล้ายฟันเฟืองเล็กจิ๋วที่ประกอบสร้างเป็นหุ่นยนต์ยักษ์ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างมันขึ้นมา หรือประกอบสร้างด้วยจุดประสงค์ใด รู้เพียงว่าทั้งหมดมันไม่ได้ประกอบสร้างขึ้นเพื่อชีวิตของเขา

‘โคตรจอมปลอม!’

เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากลำคอ เขาตะเบงมันออกมาอย่างสุดเสียง จนรู้สึกได้ถึงปอดที่กำลังสั่นไหว น้ำตาอุ่นคลออยู่ที่ดวงตา เขายังคงหัวเราะต่อไป หัวเราะเหมือนเด็กคนเก่าในห้องครัวบ่ายแก่วันนั้น

สีเทียนสีน้ำเงินกลิ้งอยู่ที่พื้นห้องครัวในขณะที่แสงแดดอ่อนส่องเข้ามา ร่างของเด็กน้อยค่อยๆ คลานด้วยเข่าบอบบางสอดประสานกับฝ่ามือเล็กจิ๋วตรงไปยังสีน้ำเงิน

เด็กน้อยหยิบมันขึ้นมาพิจารณา ความเป็นมันเงาเป็นผิวสัมผัสใหม่ที่เขาเพิ่งเคยสัมผัส เขาชอบมันมากจนอยากจะหยิบมันเข้าปากให้มันเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเขา แต่ความคิดนั้นก็ถูกรบกวนด้วยคราบสีน้ำเงินที่เปื้อนอยู่บนฝ่ามือ 

รู้ตัวอีกทีเด็กน้อยก็นำสีเทียนผิวสัมผัสเงาถูไปกับกำแพงแล้ว แล้วหลังจากนั้นทุกประสาทสัมผัสของเขาก็เหมือนหลุดลอยออกไปในที่เกินที่จะหยั่งถึง เขาเพียงปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น…มือเล็ก…สีเทียน และผนังห้องครัว

ร่างไร้วิญญาณยังคงนอนสงบนิ่งอยู่ในหลุมดินอย่างที่ควรจะเป็น อยู่ๆ ที่กลางอกของเขาก็ปริออกอย่างน่าอัศจรรย์ แสงสว่างยิ่งกว่าแสงใดในโลกระยิบลอดผ่านรอยปริแตกนั้น

เพชรก้อนโตลักษณะคล้ายก้อนเนื้อโผล่พ้นน้ำเลือดน้ำหนอง ธนบัตรที่อดีตเคยเป็นใบไม้แห้งเมื่อพวกมันต้องกับแสงของก้อนเนื้อเพชรนั้น พวกมันต่างแตกสลายหายไปกับตา ไม่มีสิ่งใดที่จะมีค่าเทียบเคียงกับก้อนเนื้อก้อนนั้นอีกแล้ว

ก้อนเพชรที่ครั้งหนึ่งเด็กน้อยในห้องครัวก็มีเหมือนกัน