บทที่ 260 ความจริงที่เจ็บปวด

เมื่อสิ้นคำบอกเล่าของเมฆินทร์อีกครั้ง สีหน้าของมาคินทร์ก็ยิ่งมืดมน ห่อเหี่ยว และสับสนมากขึ้น

“และนั่นก็เป็นข้อตกลงระหว่างพ่อกับแม่ของกูที่มีเกี่ยวกับแม่มึงและตัวมึง เห็นไหมว่าพ่อเขารักพวกมึงแม่ลูกมากแค่ไหน ถึงแม้ว่าเขาต้องยอมกล้ำกลืนฝืนความรู้สึกที่มีต่อพวกมึงเอาไว้ แม้ว่าเขาจะต้องเจ็บปวด แต่เขาก็เลือกที่จะยอม...หึ กูล่ะอิจฉาพวกมึงแม่ลูกจริง ๆ” เมฆินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแดกดัน สายตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน