บทที่ 241 ผู้หญิงที่อยากให้เกียรติ

‘ที่นี่ที่ไหน แล้วจับฉันมาต้องการอะไร’

เสียงหวานถามด้วยน้ำเสียงกระด้างปนไปด้วยความขุ่นเคือง และน้ำเสียงนั้นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจ

‘หึ...มึงก็รู้ว่ากูไม่บอก ก็ยังจะโง่ถาม นี่ดีนะที่กูถูกใจมึง ไม่งั้นป่านนี้มึงได้ไปเป็นเมียไต้ก๋งเรือแล้ว’ และด้วยอารมณ์โมโหที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ข้างในของผม มันก็เลยทำให้ผมยังพูดจาร้ายกับเธอไปอีกครั้ง

(เออ...ให้มันได้อย่างนี้ซิวะ พูดจาดี ๆ เป็นบ้างไหม...มึงเนี้ยไอ้เมฆ)