บทที่ 2 เพื่อนร่วมทาง

"บ้านของเอ็งอยู่ที่ไหน ข้าจะได้ไปส่ง" กายแก้วเอ่ยเป็นคำแรกกับชายหนุ่มแปลกหน้า

หนุ่มน้อยคนนั้นทำหน้าเศร้า ก่อนตอบเขาด้วยน้ำเสียงเครือสะท้าน "บ้านข้าถูกโจรปล้น คนในบ้านของข้าตายหมด เหลือข้ารอดแค่คนเดียว"

"ไหน เจ้าลองเล่าเรื่องราวให้ข้าฟังหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้น"

"ไอ้เสือบุก" เสียงหัวหน้าโจรสั่งกึกก้อง พร้อมกับเสียงโห่ของสมุนโจรดังลั่น

พวกโจรบุกเข้ามาในบ้าน ฆ่าคนที่ขวางหน้าอย่างอำมหิต เสียงหวีดร้องของผู้หญิงและเสียงดาบปะทะกันดังสนั่นยามรัตติกาล อัคคีแผดเผาบ้านเรือนแถวนั้นพังพินาศไปหลายหลัง

"รีบหนีไปเร็วลูก" บิดาสั่งลูกเสียงดัง ยื่นชุดผู้ชายให้ กล่าวสืบไปว่า

"ใส่ชุดของพ่อ แล้วเอ็งจะปลอดภัย" พอสั่งความจบ จึงผลักลูกออกหน้าต่างไป

พวกโจรบุกเข้ามาภายในห้องแล้วกวาดเอาทรัพย์สินเงินทองไปจนหมด นายเพิ่มเห็นดังนั้นก็เข้าฟาดฟันพวกโจรด้วยดาบ แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ในที่สุดเขาก็โดนอาวุธตัดหัวขาดตาย

เด็กหนุ่มเล่าเรื่องราวจบลง ก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ แต่สู้มานะปาดน้ำตาทิ้งเสีย "เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ"

"แล้วเจ้าหนีรอดมาได้ยังไง" กายแก้วสงสัย

"บ้านข้ามีป่าล้อมรอบ แล้วข้าก็ชำนาญทางบริเวณนั้น จึงหนีมาได้"

"แล้วเจ้าจะทำยังไงต่อไป ในเมื่อเจ้าก็ไม่มีใครแล้ว"

"ข้าจะท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายอะไรหรอก"

"งั้นก็เดินทางไปกับข้าสิ" กายแก้วชักชวน

"ท่านจะไปแห่งใด" เด็กหนุ่มถาม

"ข้าจะไปอยุธยา"

"งั้นข้าตกลง จะไปกับท่าน" เด็กหนุ่มตกลงง่ายๆ

"เจ้าชื่ออันใด" กายแก้วถาม

"ข้าชื่อเกตุ แล้วท่านล่ะ"

"ข้ามีนามว่ากายแก้ว"

หลังจากทำความรู้จักกันแล้ว จึงพากันเดินไปยังศาลาที่พัก คืนนี้ต้องอาศัยหลับนอน ถึงจะดูโล่งไปบ้าง แต่ก็ยังดีกว่านอนกลางดินกินกลางทรายหลายเท่านัก

บนศาลานั้นไม่มีใครมาอยู่ จึงถือว่าเป็นโชคดีของทั้งสอง ที่จะได้ไม่ต้องนอนรวมกับผู้ใด กายแก้วมานั่งอยู่มุมหนึ่งของศาลา เกิดความสงสัยในตัวของเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นอย่างมาก แต่ก็มิกล้าถาม เพราะเกรงว่ามันจะเคืองเอา

รัตติกาลมาเยือน กายแก้วนั่งอ่านตำราพิชัยยุทธอย่างสงบ ในตำรานั้นมีอุบายสงครามมากมาย และมีข้อความบอกตอนท้ายว่า ทุกอย่างจะสำเร็จได้ด้วยความสามัคคี หากไม่มีความสามัคคีงานก็จะไม่สำเร็จ บางครั้งอาจทำให้ตัวเราและหมู่คณะถึงแก่พินาศไปเลย ฉะนั้นก็จงสามัคคีกันเถิด

"เพราะคนสยามไม่สามัคคีกัน กรุงศรีอยุธยาจึงพ่ายแพ้ และตกเป็นเมืองขึ้นของพม่า น่าอดสูใจนัก" เขารำพึงแถวเบา คำบอกเล่าของอาจารที่รู้เห็นเหตุการณ์ในครั้งนั้นแว่วเข้ามาในหู

เมื่อปีพุทธศักราช 2106 พระเจ้าบุเรงนองยกทัพมาตีอโยธยาอีกครั้ง โดยเข้าตีหัวเมืองฝ่ายเหนือ ไม่นานก็สามารถยึดหัวเมืองฝ่ายเหนือได้ แต่ยังเหลือเมืองพิษณุโลกสองแควที่พระมหาธรรมราชาปกครองอยู่

พระมหาธรรมราชาได้ส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากอโยธยา แต่ทางเมืองหลวงไม่ยอมส่งคนมาช่วย อ้างเหตุผลว่า จะเอากำลังทหารไว้ป้องกันพระนคร

พระองค์รู้สึกผิดหวังและน้อยใจ ครั้งอโยธยามีเหตุจากขุนวรวงศ์ษาและแม่อยู่หัวศรีสุดาจันทร์ พระองค์และหัวเมืองเหนือได้ลงไปช่วยอย่างไม่กลัวตาย จนได้กรุงศรีอยุธยากลับคืนมา แล้วพระองค์ก็ยังถวายบัลลังก์ให้แก่พระเทียนราชาอย่างเต็มใจ หาได้ขึ้นของบัลลังก์เสียเองไม่

หากทุกอย่างเป็นเช่นนี้พิษณุโลกก็ไม่จำเป็นต้องเข้ากับอยุธยาอีกต่อไป เพราะเสบียงอาหารที่มีก็หมด ทหารก็ร่อยหรอเต็มที พระองค์จึงต้องยอมแพ้แก่พระเจ้าบุเรงนอง โดยยอมแลกองค์ดำไปเป็นตัวประกัน เพราะฝ่ายพม่าเกรงว่า พระมหาธรรมราชาจะไปเข้ากับอยุธยาอีก

"เจ้าอ่านอะไรหรอ" เสียงหวานใสถามอยู่เบื้องหลังชายหนุ่ม

กายแก้วหันไปก็พบกับเกตุ ที่นั่งอยู่เบื้องหลังเขา "ข้าอ่านตำราพิชัยยุทธ"

ความจริงเขาเลิกอ่านนานแล้วแต่ยังถือตำราไว้ในมือ เขานั่งทบทวนคำบอกเล่าของอาจารย์อยู่นานจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

"เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?" กายแก้วถาม

"มานานแล้ว แต่เจ้าไม่สนใจข้าเองนี่"

"จริงสินะ ข้าก็มัวแต่ทบทวนคำบอกเล่าของอาจารย์ เลยไม่ได้สนใจเจ้า"

"เจ้าคิดทบทวนเรื่องอะไร บอกข้าได้ไหม?" เสียงคล้ายสตรีถาม

"ได้สิ" กายแก้วตกลงง่ายๆ ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตการขัดแย้งของเจ้านายฝ่ายเหนือกับทางอยุธยาให้ฟัง เมื่อเล่าจบก็ถามว่า

"เจ้าได้ฟังแล้วรู้สึกยังไง?

"ก็รู้สึกว่า กรุงอโยธยาเห็นแก่ตัวน่ะสิ" เกตุตอบ

"ยังมีมากกว่านั้น" กายแก้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉื่อยช้า

"ไหนลองเล่ามาซิ"

เกตุสนใจ

"ในสมัยของพระมหาจักรพรรดิ ยามนั้นอยุธยามีช้างเผือกอยู่เจ็ดเชือก ฝ่ายหงสาวดีจึงส่งศาลมาขอไปสองเชือก แต่ทางอยุธยาหาได้ยอมตามนั้นไม่ เพราะมันผิดประเพณี พระเจ้าหงสาวดีจึงใช้สาเหตุนั้นก่อสงครามกับอยุธยา

พระเจ้าบุเรงนองล้อมอโยธยาอยู่นาน แต่ก็ไม่สามารถเอาชัยได้ ชาวบ้านตาดำๆเดือดร้อนหนักหนา เพราะไม่สามารถออกไปทำมาหากินได้ตามปกติ

พระเทียนราชาไม่อยากให้ราษฎรของตนเดือดร้อนเพราะภัยสงครามอีก,, จึงได้เจรจาสงบศึกกับพระเจ้าบุเรงนอง พระเจ้าบุเรงนองจึงขอช้างเผือกสี่เชือก และตัวพระราเมศวรไปเป็นโอรสบุญธรรม พระเทียนราชาทรงยอมตามนั้น แต่ก็ได้ขอคนไทยที่ถูกจับไปเป็นเชลยคืน ซึ่งพระเจ้าบุเรงนองก็ตกลงตามนั้น"

กายแก้วเหล้าแค่นั้นก็หัวเราะ "นี่แหละคือผลของสงครามช้างเผือก"

"หมายความว่าการเจรจาครั้งนั้น พระเทียนราชาแพ้พระเจ้าบุเรงนองน่ะสิ" เกตุสรุป

"ใช่แล้ว" กายแก้วเห็นด้วย

อรุโณทัยขึ้นสู่ท้องฟ้า กายแก้วพาเด็กหนุ่มเดินออกมาจากศาลาที่พัก มุ่งหน้าไปยังร้านเหล้าที่นัดหมายเอาไว้ และตั้งใจจะไปฝากท้องที่นั่น

"กินอะไรก่อนเถิด" กายแก้วชวน เมื่อเข้ามาถึงในร้าน ก่อนที่จะนั่งลงบนไม้ยาว

เกตุจำต้องนั่งลงตาม กระซิบบอกเขาเบาๆ "ข้าไม่มีอัดจ่ายค่าอาหารหรอก ท่านหิวก็สั่งกินเถอะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจ่ายให้" กายแก้วพูดง่ายๆ

ในร้านเหล้ามีคนพลุกพล่านที่มานั่งดื่ม, นอกจากจะขายเหล้าแล้วยังขายอาหารอีกด้วย ชายหนุ่มสั่งขนมจีนน้ำยาและเหล้ามากิน ส่วนเกตุกินข้าวราดแกง กายแก้วเทเล่าลงจอกแล้วยื่นให้เกตุ เด็กหนุ่มส่ายหน้าทันที

"เราไม่ดื่มเหล้า" เสียงหวานเหมือนผู้หญิงปฏิเสธ

"ทำไมเหรอ หรือว่าเจ้าเป็นผู้หญิง?" ชายหนุ่มถามยิ้มๆ มิได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญแต่ประการใด ปากของเขายังพูดต่อไปไม่หยุด

"ดูรูปร่างเจ้าแล้ว ถ้าหากแต่งตัวเป็นผู้หญิงคงจะงามไม่น้อย"

"รีบกินเร็วๆเข้า มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ น่ารำคาญ" น้ำเสียงสีหน้าแสดงให้เห็นว่าไม่พอใจ ชายหนุ่มจำต้องเงียบ เพราะเขาไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนร่วมทาง

"มานานแล้วหรอกายแก้ว?" เสือทักขึ้น

"ไม่นานเท่าไหร่หรอกพี่ชาย ข้ากินอาหารเสร็จพอดี" กายแก้วตอบ

"แล้วนั่นเอ็งไปเอาเด็กหนุ่มที่ไหนมา!?" สิงห์ถามอย่างประหลาดใจ

"ข้าช่วยมันจากพวกคนเมา" แล้วกายแก้วก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟังโดยตลอด

"เอ็งจะเอามันไปด้วยอย่างนั้นหรือ?" เสือถามตรงๆ

"ใช่ ข้าจะเอามันไปด้วย เพราะมันไม่มีใครแล้ว"

"งั้นเราออกเดินทางเถอะ" ว่าแล้ว เสือก็เดินนำหน้าไป

ทั้งหมดออกเดินทาง เป้าหมายคืออโยธยาศรีรามเทพนคร พวกเขาเดินป่าไปอย่างลำบาก จนกระทั่งผ่านไปครึ่งวัน

อากาศในช่วงบ่ายร้อนจัดทำให้เกตุเป็นลมล้มลง กายแก้วที่อยู่ใกล้ๆรีบมาประคองไว้ ก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงหัวฟาดพื้นเสียก่อน

"ข้าหิวน้ำ" เกตุพูดน้ำเสียงแหบแห้ง

"รีบประคองไปใต้ต้นไม้ก่อนเถิด" เสือที่ตั้งสติได้รีบบอก

"งั้น เดี๋ยวข้าอุ้มไปเอง" กายแก้วพูดแค่นั้น ก็จัดการอย่างที่ว่าทันที

เหตุใดไอ้หนุ่มคนนี้จึงนุ่มนิ่มเหมือนสตรีจังเลยนะ ร่างกายก็มีกลิ่นหอมไม่เหมือนบุรุษทั่วไปเลย อีกอย่างตัวก็เบาจนกูผิดสังเกต ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ

เมื่อถึงใต้ต้นไม้ เขาก็ได้วางเด็กหนุ่มลง หันไปปรึกษากับเพื่อนร่วมทางทั้งสอง "เราจะทำยังไงกันดีล่ะ,, ถ้าหากจะทิ้งไอ้หนุ่มนี่ให้นอนอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียวมันก็อาจจะเกิดอันตรายได้"

"แล้วเอ็งมีน้ำหรือเปล่ากายแก้ว?",, สิงห์ถาม