39

ตอนที่ 39

 

ในบรรดาชายสามคนนี้ ชายทางซ้ายและขวาดูเหมือนจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ส่วนชายที่อยู่ตรงกลางนั้นมีร่างสูงและมีรอยแผลเป็นที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า

 

วิญญาณชั่วร้ายในร่างกายของเขาแข็งแกร่งมาก และเขาก็ดูเหมือนพวกตัวละครที่ชอบฆ่าคนและเลียเลือดจากคมมีด  

 

ในเวลานี้ เต๋าซุน และคนอื่น ๆ กำลังรับประทานอาหารกันอยู่ ชายที่มีแผลเป็นเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา และหยิบน่องไก่ในชามขึ้นมาแทะอย่างหน้าตาเฉย

 

“เจ้าเป็นใคร เจ้าไม่เห็นหรือว่านี่คืออาหารของพวกข้า ” เสี่ยวกุ้ยจื่อยืนขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึม

 

ชายที่มีรอยแผลเป็นหรี่ตามองที่เสี่ยวกุ้ยจื่อ มือขวาของเขาเต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณ และเขาก็ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะอาหาร  

 

 โต๊ะถูกแยกออกจากกันทันที และอาหารทั้งหมดก็หกลงพื้น

 

 “ชายคนนั้นเป็นใครกัน เหตุใดถึงได้หยิ่งผยองเช่นนี้   ?” แขกที่ทานอาหารอยู่ก็พูดขึ้นด้วยความสับสน

 

“ผู้นำของกลุ่มทหารรับจ้างไป่เหอ เซียวไป่เหอ เป็นคนโหดเหี้ยม ดังนั้นอย่าไปยุ่งเลย” คนที่อยู่ข้างๆพูดแนะนำ

 

“ใครสั่งให้พวกเจ้ามา” เต๋าซุน ถามด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของเขาไม่ได้ดูโกรธแม้แต่น้อย

 

เซียวไป่เหอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขายังคงพูดอย่างไม่ใส่ใจ: "ไม่มีใครสั่งข้าทั้งนั้น ข้าก็แค่ไม่ชอบเจ้า   "

 

 เต๋าซุน ยิ้มและเช็ดปากด้วยกระดาษ จากนั้นทุกคนก็เห็นเงามีดส่องประกายขึ้นตรงหน้า และขาของเซียวไป่เหอก็ถูกสะบั้นขาดตั้งแต่หัวเข่าลงมา 

 

ในเวลานี้ เซียวไป่เหอยังคงไม่รู้ตัว หรือรู้สึกเจ็บปวดใดๆแม้แต่น้อยจากดาบที่รวดเร็วนี้ 

 

 แต่เมื่อขาของเขาหล่นลงพื้นไปหนึ่งข้าง  เซียวไป่เหอก็ล้มลงกับพื้นโดยตรงอย่างช่วยไม่ได้  

 

ความเจ็บปวดแสนสาหัสกระจายไปทั้งเส้นประสาทของเขา เขามองไปยังขาของตัวเองและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาซีดเซียวและเม็ดเหงื่อก้อนใหญ่ก็ไหลหยดลงมาจากหน้าผากของเขา  

 

  …………

 

“ใครสั่งให้เจ้ามา” เต๋าซุนถามพร้อมทั้งรอยยิ้ม

 

“ข้าไม่รู้” เซียวไป่เหอตอบอย่างแข็งทื่อ

 

ใบมีดคมก็เฉือนไปที่คอของเขาทันทีและโลหิตก็พวยพุ่งออกมาไกลหนึ่งเมตร ดวงตาของเซียวไป่เหอยังคงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อก่อนที่จะตกตายไป

 

ข้างๆเขา ชายสองคนที่มากับเขาก็กลายเป็นหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์ พวกเขายืนนิ่งแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อน 

 

เมื่อดวงตาของ เต๋าซุน มองไปที่พวกเขา ทั้งสองก็ตัวสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ 

 

พวกเขารีบคุกเข่าลงเพื่อขอความเมตตา

 

 “ใครส่งเจ้ามา” เต๋าซุนถามอีกครั้ง

 

“เป็นตระกูลซือถูขอรับ  หัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลซือถูคือคนที่จ้างพวกเรา” หนึ่งในนั้นตอบอย่างรวดเร็ว

 

“ถ้าเช่นนั้นเจ้ายินดีตามข้าไปที่ตระกูลซือถูเพื่อเป็นพยานหรือไม่ ?” เต๋าซุน ถาม

 

“ข้า…” ชายคนนั้นลังเล

 

 ดาบส่องประกายอีกครั้ง และหัวมนุษย์ที่ตายแล้วก็ร่วงหล่นลงกับพื้น 

 

“เจ้าเต็มใจไปเป็นพยานให้ข้าหรือไม่  ” เต๋าซุน มองไปยังทหารรับจ้างคนสุดท้ายที่ยังรอดอยู่

 

ชายคนนั้นพยายามดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงก้มโขกหัวให้กับเต๋าซุนอย่างบ้าคลั่ง  หน้าผากของเขาปรากฏหยดเลือดไหล "นายท่านโปรดไว้ชีวิตสุนัขของข้าด้วย หากข้าออกปากเป็นพยานให้ท่าน คนในครอบครัวของข้าทุกคนต้องตายแน่  "

 

“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รับไว้” เต๋าซุนส่ายหัวแล้วยกดาบขึ้นอีกครั้ง

 

และหัวของมนุษย์อีกอันก็กลิ้งไปบนพื้นเหมือนลูกบอล เต๋าซุนหาวออกมาและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพึมพำกับตัวเองว่า   "น่าเบื่อ"

 

  …………

 

“ พี่ชายคนนี้ท่านหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มสวมชุดสีขาวที่ถือพัดก็เดินเข้ามาที่ข้างๆเขา เขามองไปที่ เต๋าซุน แล้วส่ายหัวแล้วถอนหายใจ

 

 “เจ้าว่าไงนะ?” เต๋าซุน มองไปที่อีกฝ่ายด้วยความงุนงง

“ข้าขอแนะนำตัวเอง ข้าชื่อ เจิ้งกวงไค ” ชายหนุ่มกางพัดในมือแล้วพูดช้าๆ “พี่ชาย ข้าขอพูดหน่อยเถอะ ถ้าเจ้าเก็บสามคนนี้ไว้สักคน เจ้าย่อมไปทวงความเป็นธรรมที่ตระกูลซือถูได้  

 

 แต่ตอนนี้เจ้าฆ่าพวกเขาไปหมดแล้ว ก็เท่ากับว่าไม่เหลือหลักฐานใดแล้วมิใช่รึ นี่ไม่น่าเสียดายไปหน่อยรึไง ? "

 

 “แล้วมันเรื่องอะไรของเจ้า?” เต๋าซุนถาม

 

 “เอ่อ…” ชายหนุ่มตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรอีก

 

เต๋าซุนเหลือบมองที่เสี่ยวกุ้ยจื่อแล้วพูดว่า "เสี่ยวกุ้ยจื่อ ถึงเวลาที่เจ้าต้องแสดงละครแล้ว "

 

เสี่ยวกุ้ยจื่อพยักหน้า จากนั้นก็หยิบท่อนเหล็กจากด้านออกมาฟาดไปทางเต๋าซุน  

 

เต๋าซุน เตะเขาลงไปที่พื้นแล้วถามอย่างเด็ดเดี่ยว: "พูดมา คนที่ส่งเจ้ามาเป็นใคร"

 

“เป็นหัวหน้าพ่อบ้านตระกูลซือถูขอรับ ข้ายินดีเป็นพยานให้ท่าน ” เสี่ยวกุ้ยจื่อตอบอย่างรวดเร็ว

 

“ไปที่บ้านตระกูลซือถูเพื่อทวงความยุติธรรมกันเถอะ  ” เต๋าซุนดึงเสี่ยวกุ้ยจื่อขึ้นมา และให้เจ้าปลาน้อยเดินคุมหลังไว้ จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่บ้านตระกูลซือถูด้วยท่าทีจริงจัง  

 

ชายหนุ่มชื่อเจิ้งกวงไคที่อยู่ด้านข้างก็ดูสับสน เมื่อมองดูผู้คนที่เดินออกไป เขาก็กะพริบตาแล้วถามกับตัวเอง "นี่มันบ้าอะไร การแสดงเช่นนี้ก็ใช้ได้รึ  ?"

 

　　…………

 

ขณะที่มีคนเดินไปตามถนนที่พลุกพล่าน เจ้าปลาน้อยก็ถามอย่างสงสัย: "พี่ซุน ทำไมตระกูลซือถูถึงได้สร้างปัญหาให้เรากัน  "

 

“เพราะเราช่วยเหลือซือถูหยุนเหม่ย และไปขวางแผนการของใครบางคนเข้า ” เต๋าซุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

เจ้าปลาน้อยพยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจ และพูดว่า "ถ้าเช่นนั้น การที่เราให้เสี่ยวกุ้ยจื่อแสร้งทำเป็นพวกทหารรับจ้างเช่นนี้ ตระกูลซือถูจะเชื่อหรือ  "

 

“เจ้ายังไม่เข้าใจ  ….. มันไม่สำคัญหรอกว่าเสี่ยวกุ้ยจื่อจะเป็นพวกทหารรับจ้างจริงหรือไม่ และมันก็ไม่สำคัญด้วยว่าพวกเขาจะเชื่อไหม   ” เต๋าซุนกล่าวต่อ “สิ่งสำคัญคือเรามีกำปั้นที่ใหญ่กว่า”

 

เจ้าปลาน้อยก็ตกตะลึง “กำปั้นใหญ่กว่ารึ… ข้าเข้าใจแล้วพี่ซุน ถ้ากำปั้นใหญ่กว่า เช่นนั้นไม่ว่าจะผิดหรือถูก เราก็ย่อมสามารถกลับขาวให้เป็นดำ กลับดำให้เป็นขาวได้  ”

 

　　…………

 

ในเวลานี้ ตระกูลซือถูตกอยู่ในสภาวะปั่นป่วนเนื่องจากการมาถึงของซือถูหยุนเหม่ย   

 

 บรรยากาศในห้องประชุมตระกูลซือถูนั้นหนักอึ้งเป็นอย่างยิ่ง 

 

ผู้อาวุโสใหญ่ก็มองไปยังซือถูหยุนเทียนหัวหน้าตระกูลซือถูซั่งนั่งอยู่ด้านบนสุดและพูดว่า   "ท่านหัวหน้าตระกูล พวกเรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่หลานหยุนเหม่ยกลับสู่ตระกูล แต่การบันทึกชื่อของนางลงแผนผังลำดับตระกูลเลยก็หาใช่เรื่องที่ควรไม่  

 

 ท้ายที่สุดแล้วนางก็ไม่ใช่ผู้ที่เติบโตในตระกูล เรื่องนี้ควรหยุดไว้ก่อนดีหรือไม่  ? "

 

“ข้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้อาวุโสใหญ่พูด ” ผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าพร้อมกันราวกับว่าพวกเขาบรรลุข้อตกลงแล้ว

 

“ทำไม พวกเจ้ามีข้อโต้แย้งกับการตัดสินใจของข้างั้นรึ  ” ซือถูหยุนเทียนถามพร้อมขมวดคิ้ว

 

“เราแค่คิดถึงอนาคตของตระกูลซือถูเท่านั้น” ผู้อาวุโสพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

 

“และนอกจากเราจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แล้ว เรายังกลัวว่าจะมีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วตระกูลอีกด้วย ข้าคิดว่าท่านหัวหน้าตระกูลสมควรนึกถึงสถานการณ์ได้ดี”

 

ขณะที่คนอื่นๆ กำลังพูดอยู่ คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

 

“ท่านหัวหน้าตระกูล ท่านผู้อาวุโส มีคนสามคนด้านนอกบอกว่าต้องการมาทวงความยุติธรรมกับตระกูลซือถูของเราขอรับ ตอนนี้ยามหลายคนของเราได้รับบาดเจ็บ อาจารย์ลู่ที่เข้าไปหยุด แต่ก็ถูกหนึ่งในนั้นฆ่าตายไปแล้วขอรับ !"

 

ซือถูหยุนเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย อาจารย์ลู่รับผิดชอบในการดูแลความปลอดภัยของตระกูลและเป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลซือถู นอกจากเขาแล้วก็มีผู้อาวุโสสองกับสาม  

 

“ คนที่มาบอกว่าเขาศิษย์ของนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ และยังบอกด้วยว่ามีใครบางคนจากตระกูลซือถูของเราส่งคนไปลอบสังหารพวกเขา  ” คนรับใช้ยังคงตอบต่อไป

 

“นิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์?” ซือถูหยุนเทียนก็รู้สึกลำบากใจในทันที ยักษ์ใหญ่ตัวนี้เป็นเหมือนภูเขาสูงตระหง่านแห่งแดนตะวันตกไกลแห่งนี้   “ดูเหมือนพวกเราจะไปทำให้ศิษย์ของนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์โกรธเคืองเสียแล้ว !”