บทที่ 616: เตรียมตัวกลับเผ่าเฟิงโชว

“ข้าทำให้เจ้าขบขันแล้ว” หูเจียวเจียวรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเตี๋ยฉ่ายยังยืนอยู่ตรงนี้ “ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยพูดแทนข้าเมื่อกี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าข้าจะต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมท่านแม่อีกนานแค่ไหน” 

 

หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาสีชมพูส่ายหัวน้อย ๆ “เจ้าดูแลข้ามาโดยตลอด เรื่องแค่นี้ทำไมข้าจะช่วยเจ้าไม่ได้ล่ะ”

 

หลังจากจบเรื่องของกู่สือแล้ว นางก็รู้สึกละอายใจเกินกว่าที่จะอยู่บ้านของจิ้งจอกสาวต่อไป

 

นางจึงไปขอให้หัวหน้าหูหลินสร้างบ้านไม้ถัดจากบ้านของหูเจียวเจียวเพื่อให้ตนอาศัยอยู่ชั่วคราว

 

เดิมทีเตี๋ยฉ่ายมีความคิดที่จะหาคู่ครองเพื่อสนับสนุนตนเอง ด้วยวิธีนี้นางต้องมีหน้าหนาพอสมควรถึงจะทำได้ และแน่นอนว่านางไม่ใช่ภูตหญิงหน้าบางที่รักษาหน้าตาอยู่แล้ว เพราะนางสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด

 

แต่หลังจากที่นางได้ติดต่อพูดคุยกับหูเจียวเจียวมาสักพัก นางรู้สึกว่าจิ้งจอกสาวดูแลตนเป็นอย่างดี สุดท้ายนางก็เปลี่ยนใจไม่ใช้วิธีที่คิดไว้ก่อนหน้านี้เพราะไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้กับอีกฝ่ายในภายหลัง

 

เป็นเพราะพวกนางอาศัยอยู่ใกล้กัน จึงทำให้การไปมาหาสู่นั้นสะดวกมาก ปัจจุบันความสัมพันธ์ระหว่างทั้ง 2 ก็เลยใกล้ชิดกันมากขึ้น

 

ส่วนจิ้งจอกสาวเองก็ไม่รู้จักภูตหญิงคนอื่นในเผ่าเยว่หู ดังนั้นเตี๋ยฉ่ายจึงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เธอสนิทด้วย จนทุกครั้งที่เธอคิดจะทำอะไรก็มักจะมีภูตผีเสื้อคนนี้คอยอยู่ด้วยเสมอ

 

แล้ววันนี้ผีเสื้อสาวก็มาช่วยเธอเก็บของด้วยเช่นกัน

 

นับตั้งแต่ที่เตี๋ยฉ่ายย้ายออกไป หลงโม่ก็เป็นมิตรกับนางมากขึ้น และเมื่อไหร่ก็ตามที่มังกรหนุ่มเห็นนาง เขาก็ไม่ได้มองนางด้วยสายตาอาฆาตเหมือนเคยอีกต่อไป ดังนั้นพอเขาเห็นหญิงสาวทั้ง 2 พูดคุยกัน เขาจึงพูดขึ้นว่า

 

“เจียวเจียว ข้าเข้าไปเอาเนื้อตากแห้งก่อนนะ”

 

หูเจียวเจียวพยักหน้ารับพลางคิดอยู่ชั่วขณะก่อนจะบอกกับผู้เป็นสามีว่า “ข้าทำเนื้อตากแห้งไว้เยอะมาก แล้วของที่เราจะต้องขนกลับบ้านก็ดูเหมือนจะหนักมากด้วย ถ้างั้นเจ้าเอาเนื้อตากแห้งไปแบ่งท่านพ่อกับท่านแม่ที ไว้เราค่อยเอาของสดกลับไปแทน”

 

เนื่องจากอาการบาดเจ็บของหลงโม่เพิ่งจะดีขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้อาการของเขาต้องแย่ลงเพราะแบกของหนัก

 

อีกเหตุผลหนึ่งคือยังมีของแห้งตั้งมากมายอยู่ในโกดังเผ่าเฟิงโชว ทว่าผลไม้หรือของสดอื่น ๆ นั้นหาได้ยาก หากเธอหยิบมันออกมาจากมิติทั้ง ๆ ที่ไม่มีแหล่งอ้างอิงอาจจะทำให้เป็นที่ผิดสังเกต

 

“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” มังกรหนุ่มเห็นด้วยและไม่ได้คัดค้านความคิดของภรรยาสาว

 

สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างคู่รักในโลกของภูตนั้น ผู้ชายย่อมเชื่อฟังผู้หญิงเสมอ เพราะผู้หญิงในโลกนี้คือหัวหน้าครอบครัว

 

หลังจากที่หลงโม่เดินออกไปแล้ว หูเจียวเจียวก็หันกลับมามองเตี๋ยฉ่ายอีกครั้งก่อนจะถามขึ้นว่า

 

“เจ้าตัดสินใจได้หรือยังว่าจะอยู่ในเผ่าเยว่หูหรือจะย้ายไปที่เผ่าเฟิงโชวกับพวกเรา?”

 

หญิงสาวแทบไม่ลังเลเลยสักนิด นางตอบอย่างหนักแน่นว่า

 

“แน่นอน ข้าจะไปเผ่าเฟิงโชวพร้อมกับเจ้า!”

 

เนื่องจากนางไม่มีญาติและไม่มีสหายคนอื่นในเผ่าเยว่หู ส่วนสหายเพียงคนเดียวของตนก็กำลังจะจากไป นางจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปกับจิ้งจอกสาวแบบไม่ลังเล

 

มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าต้องอยู่ในเผ่าเยว่หูเพียงลำพัง?

 

อย่างไรก็ตาม นางไม่มีความต้องการอะไรมากนัก ตราบใดที่ตัวเองไม่อดอาหารจนตายกับมีที่บังแดดบังลม เพียงแค่นี้นางก็พอใจแล้ว

 

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานางเคยได้ยินมาว่าเผ่าเฟิงโชวมีเสบียงมากกว่าที่นี่ พวกภูตภายในเผ่านั้นไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอาหาร แถมยังไม่ต้องกลัวที่จะถูกเผ่าอื่นโจมตี ด้วยเหตุนี้นางจึงใจจดใจจ่อที่จะได้เห็นเผ่าเฟิงโชวด้วยตาของตัวเอง

 

และหลังจากไปถึงเผ่าเฟิงโชวแล้ว นางอาจจะมองหาคู่ครองในเผ่าสักคน เพียงเท่านี้ในอนาคตนางก็จะได้อยู่ใกล้ ๆ หูเจียวเจียว

 

แค่คิดก็ทำให้เตี๋ยฉ่ายอดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

 

“แล้วทำไมเจ้าไม่กลับไปเก็บของล่ะ?” หูเจียวเจียวถามอย่างสงสัยเพราะวันนี้เธอเห็นเตี๋ยฉ่ายเอาแต่ช่วยตนเก็บสัมภาระทั้งวัน

 

“ข้าไม่มีของอะไรมากมาย มีแค่ของชิ้นเล็ก ๆ เท่านั้นเอง เพียงแค่หยิบมันขึ้นมา ข้าก็พร้อมที่จะเดินทางได้เสมอ” หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาสีชมพูตอบแบบไม่ใส่ใจ

 

หลังจากประสบกับภัยแล้งรุนแรง อีกทั้งยังต้องอพยพหนีความอดอยาก นางจึงเคยชินกับการอยู่คนเดียวรวมถึงฝึกใช้ชีวิตอยู่อย่างง่าย ๆ มาโดยตลอด

 

นอกจากนี้นางที่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอาจจะไม่สะดวกในการขนย้ายข้าวของมากนักหากต้องเจอกับภัยพิบัติในอนาคต

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสีหน้าของเตี๋ยฉ่ายที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรมากนัก เธอก็เข้าใจได้ในทันที

 

จิ้งจอกสาวจึงทำเพียงแค่ยิ้มแล้วพูดว่า “พอถึงเวลาที่พวกเราออกเดินทาง จะมีภูตคนอื่นกลับไปพร้อมกับเราด้วย ถ้าเจ้าไปถึงที่นั่นแล้ว หัวหน้าเผ่าเฟิงโชวจะอำนวยความสะดวกให้เจ้าเอง”

 

เธอไม่ได้บอกว่าตัวเองจะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้กับอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้นางต้องมีภาระทางจิตใจหรือต้องคิดว่านางติดหนี้บุญคุณเธออีก

 

เมื่อผีเสื้อสาวได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นด้วยความดีใจ “งั้นก็ดีเลย ข้าจะได้ไม่ต้องกังวลว่าข้าจะตามหลังหลงโม่ทันหรือไม่”

 

เดิมทีพืชพรรณผลไม้ประจำท้องถิ่นของเผ่าทั้ง 2 แห่งนั้นแตกต่างกัน ด้วยความสัมพันธ์ของหูเจียวเจียวกับหูหลิน จึงทำให้เผ่าเฟิงโชวกับเผ่าเยว่หูมีความใกล้ชิดสนิทสนมกันโดยที่ทั้ง 2 เผ่าต่างก็นำเสบียงมาแลกเปลี่ยนเพื่อลดปัญหาด้านการขาดแคลนเสบียง

 

ในครั้งแรกที่เผ่าก่อตั้งขึ้น หูเจียวเจียวได้วางแผนที่จะพัฒนาเผ่าทั้ง 2 ไปพร้อม ๆ กัน ซึ่งสถานการณ์ปัจจุบันของเผ่าก็อยู่ในแผนการของเธอด้วยเช่นกัน

 

แม้จะเกิดภัยแล้งรุนแรงขึ้นระหว่างการพัฒนาหรืออาจจะมีปัญหาบางประการเกิดขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยังคงอยู่ในการควบคุม

 

ภายใต้การดูแลของหัวหน้าเผ่าเฟิงโชวทำให้ความแห้งแล้งที่รุนแรงไม่ได้มีผลกระทบต่อชาวเผ่ามากนัก มีเพียงแค่ว่าแหล่งน้ำที่นั่นไม่ได้อุดมสมบูรณ์เหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังถือได้ว่าไม่ขาดแคลน

 

ยามนี้ 2 สาวพูดคุยกันในขณะเก็บสัมภาระ ก่อนจะรีบทำความสะอาดของเล็ก ๆ น้อย ๆ ภายในบ้านแล้วเก็บให้เข้าที่

 

หูเจียวเจียวไม่ได้คิดที่จะนำหม้อ กระทะ หรือเครื่องเรือนกลับไปด้วย เธอเพียงแค่นำอาหารสดที่หูหมินมอบให้กลับไปเท่านั้น

 

นอกเหนือจากของเหล่านี้แล้ว เธอได้เก็บสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้อื่น ๆ ใส่ไว้ในถุงหนังสัตว์ขนาดใหญ่เพียงแค่ 4 ใบ เพราะจิ้งจอกสาวได้แอบเอาสิ่งของบางส่วนใส่เข้าไปในมิติอย่างลับ ๆ มิฉะนั้นของที่ขนกลับอาจมีมากกว่านี้

 

เนื่องจากหูเจียวเจียวเป็นคนที่คอยจัดการดูแลข้าวของภายในบ้าน ดังนั้นเธอจึงเป็นคนเดียวที่รู้ว่าในบ้านมีสิ่งของอะไรอยู่บ้าง หากมีของที่เกินมาหรือขาดไป ตราบใดที่มันไม่ใช่สิ่งของที่ดูโดดเด่นมากนัก คนอื่นก็จะไม่มีทางสังเกตเห็น

 

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวสามารถใช้มิติได้อย่างสบายใจ

 

ในขณะที่จิ้งจอกสาวมองไปยังกระเป๋าเก็บสัมภาระที่ปูดออกมาเพราะของที่ยัดแน่นจนเกินไป เธอก็ได้แต่ปาดเหงื่อบนใบหน้า

 

ยามที่ผู้หญิงอยู่ที่บ้าน พวกเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีมหัศจรรย์มากจริง ๆ เพราะพวกเธอมักจะรู้สึกว่าภายในบ้านขาดอะไรไปบางอย่าง และรู้สึกเสมอว่าบ้านของตนโล่งมาก

 

แต่เมื่อใดที่ต้องเก็บข้าวของเพื่อขนย้าย กลับมีของจากไหนไม่รู้งอกออกมามากมายจนเก็บได้ไม่หมด

 

หลังจากพยายามเก็บสัมภาระเป็นเวลานาน ร่างกายของหญิงสาวทั้ง 2 ก็ชุ่มเหงื่อ หูเจียวเจียวจึงให้เตี๋ยฉ่ายไปนั่งพักก่อน จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปในครัว แล้วนำน้ำผลไม้ที่คั้นไว้ล่วงหน้ากับน้ำแข็งออกมาเพื่อทำเครื่องดื่มเย็น ๆ คลายร้อน

 

ส่วนผีเสื้อสาวกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับใช้พัดเล็ก ๆ ในมือที่จิ้งจอกสาวทำให้ตนโดยเฉพาะพัดตัวเองเบา ๆ

 

เนื่องจากบ้านหินหลังนี้หันหน้าไปทางทิศตะวันออกจึงไม่มีแสงแดดส่องถึงห้องนั่งเล่นในช่วงบ่าย และทำให้ภายในห้องค่อนข้างเย็น หญิงสาวจึงไม่ได้รู้สึกร้อนเท่าไหร่นัก

 

ในตอนที่เตี๋ยฉ่ายกำลังพักผ่อนอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านบน

 

“ท่านแม่ เสี่ยวเหยาจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว!”

 

หลงเหยาวิ่งลงไปชั้นล่างโดยลากถุงเก็บของที่มีขนาดเท่ากับตัวเขาเองลงมาด้วย

 

ซึ่งขนาดของถุงเก็บสัมภาระยังคงสูงเท่าเดิม เพียงแต่มันขยายออกทางด้านข้างมากกว่าขามา

 

แต่เมื่อเด็กชายตัวน้อยกำลังเดินลงไปกลับไม่สามารถขยับตัวได้เลย เขารู้สึกว่ากำลังถูกอะไรบางอย่างรั้งไว้

 

“อ๊ะ! ทำไมเสี่ยวเหยาถึงขยับไม่ได้”

 

หลงเหยาที่ถูกถุงสัมภาระรั้งไว้บนขั้นบันไดก็ตกตะลึง ก่อนจะเริ่มออกแรงดึงถุงนั้นมากขึ้นอีก

 

“ลงมาเดี๋ยวนี้นะเจ้าถุงบ้า! ลงมาเร็วเข้า!”

 

เจ้าตัวเล็กบ่นพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดลากถุงเก็บของโดยไม่รู้ว่าในขณะนั้นถุงที่เขากำลังดึงอยู่ใกล้จะปริแตกเต็มที

 

เพียงไม่กี่อึดใจ หลงเหยาก็ล้มแล้วกลิ้งลงไปพร้อมกับข้าวของของตัวเองที่กระจัดกระจายออกมา

 

“เสี่ยวเหยา! เจ้าเป็นอะไรไหม?” เมื่อเตี๋ยฉ่ายเห็นฉากระทึกใจดังกล่าวก็ตื่นตระหนกในทันที

 

นางปรี่เข้าไปดึงเด็กน้อยให้ยืนขึ้น โชคดีที่ในระหว่างที่เขากลิ้งลงบันได เขาถือถุงสัมภาระเอาไว้ด้วย จึงทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ จะมีก็เพียงแต่อาการเวียนหัวจากการกลิ้งแค่นั้น

 

หลงเหยาที่ถูกหญิงสาวช่วยพยุงขึ้นจากพื้นส่ายหัวไปมาพลางพูดว่า “ท่านป้าเตี๋ยช่วยหยุดขยับตัวไปมาก่อนได้ไหม ตอนนี้เสี่ยวเหยาเวียนหัวมาก”

 

ยามนี้ตัวของเจ้ามังกรน้อยโงนเงนไปมา ในขณะเดียวกันเขาก็พยายามเพ่งสายตาเพื่อให้มองเตี๋ยฉ่ายที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน แต่กลับกลายเป็นว่าตาของเขากำลังเหล่เข้าหากัน

 

พอผีเสื้อสาวเห็นสภาพของคนตัวเล็กก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ นางจึงเอานิ้วจิ้มหน้าผากเล็ก ๆ ของอีกคนแล้วผลักเบา ๆ ให้เขานั่งลงกับพื้น

 

“ป้าเตี๋ยไม่ได้ขยับ เป็นเจ้าต่างหากล่ะที่ขยับ!”

 

หลังจากนั้นไม่นานหลงเหยาก็หายจากอาการวิงเวียน เขาจึงรีบลุกขึ้นแล้วมองหาถุงสัมภาระของตัวเอง

 

แต่สิ่งที่เขามองเห็นเมื่อหันหลังกลับไปคือถุงสัมภาระที่ว่างเปล่ากับของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ทำให้เขาตะโกนขึ้นด้วยความโกรธในทันที

 

“เสี่ยวเหยาเพิ่งเก็บของเสร็จเองนะ!”