บทที่ 225: เอาคืนท่านพ่อ

“...” หูเจียวเจียวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นขนาดหิมะในมือของหลงโม่

 

เขาไม่ได้เล่นจะเล่นปาหิมะแล้ว เขากำลังพยายามจะฆ่าฉัน...

 

ในเวลาเดียวกัน การเคลื่อนไหวของทั้งคู่ในลานบ้านดึงดูดความสนใจของเด็ก ๆ ที่อยู่ในบ้านทันที

 

เหล่าลูกน้อยจึงวิ่งลงมาชั้นล่างทีละคน แล้วเดินมาเกาะประตูเพื่อมองออกไปข้างนอกอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

เมื่อพวกเขาพบว่าพ่อมังกรกำลังถือลูกบอลหิมะก้อนใหญ่ ในขณะที่เขาตั้งท่าจะทุ่มมันใส่แม่จิ้งจอก เด็กตระกูลหลงก็ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะวิ่งไปที่ลานหน้าบ้านโดยไม่สนใจอากาศหนาวเย็นข้างนอก พร้อมกับปั้นลูกบอลหิมะโยนใส่ผู้เป็นพ่อด้วยความเกรี้ยวกราด 

 

“ท่านพ่อคนเลว อย่าทำร้ายท่านแม่นะ!” หลงเหยาคำรามลั่น และปลายจมูกของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูเพราะถูกความเย็นกัด

 

ในบรรดาลูกทั้ง 5 นอกจากหลงหลิงเอ๋อแล้ว พวกเขาทั้งหมดมี ‘ความแค้น’ ส่วนตัวบางอย่างต่อหลงโม่ เด็กแต่ละคนจึงขว้างลูกบอลหิมะขนาดเล็กใส่คนเป็นพ่อแบบไม่ออมแรงราวกับว่าในที่สุดพวกเขาก็พบโอกาสเอาคืนสักที

 

ส่วนหยินชางยืนอยู่ข้างหลังเด็กตระกูลหลงนิ่ง แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่หิมะก้อนใหญ่ในมือของมังกรหนุ่ม

 

แปะ! แปะ! แปะ!

 

เนื่องจากหลงโม่ถูกโจมตีอย่างกะทันหัน ลูกบอลหิมะ 4-5 ก้อนจึงปะทะเข้าใส่ศีรษะและหลังของเขา แล้วเกล็ดหิมะก็ตกลงมาจากด้านบนศีรษะ

 

“ฮ่า ๆๆ…” หูเจียวเจียวที่ทำหน้าสลดอยู่เมื่อครู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

 

กลับกลายเป็นว่าพ่อมังกรที่ประมาทได้รับการ ‘สั่งสอน’ จากลูก ๆ 

 

นั่นทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มมืดลง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หันกลับไปมองลูกทั้ง 4 ที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งหลงเหยาเป็นคนแรกที่รับสายตาอาฆาตไป

 

ยามนี้มุมปากของหลงโม่กระตุก เพียงแค่เขาสะบัดมือเบา ๆ ก้อนหิมะขนาดใหญ่ก็ลอยออกจากมือไปแล้ว

 

ผลั่ก!

 

มันกระแทกเข้าที่ใบหน้าของลูกชายคนสุดท้องอย่างแรง ส่งผลให้เขาหงายหลังล้มลงไปบนหิมะ และทั้งตัวของเขาก็จมอยู่ใต้หิมะ

 

“อ๊ะ! ฮือ ๆๆ!”

 

หลงเหยาผู้เคราะห์ร้ายและน่าสงสารเปล่งเสียงร้องไห้ดังลั่น

 

จังหวะนั้นเด็กที่เหลือหันไปมองก็พบว่าเด็กน้อยได้หายไปแล้ว

 

“น้องห้า!”

 

“เจ้าหายไปไหน น้องห้า…”

 

พวกพี่ ๆ ของหลงเหยาพากันตกตะลึง พวกเขารีบวิ่งไปค้นหาเจ้าตัวเล็กกันจ้าละหวั่น 

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นฉากนี้ เธอก็จ้องไปที่หลงโม่ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ากำลังโกรธเคือง และรีบไปช่วยลูกชายคนเล็กออกจากหิมะ

 

ในโลกนี้มีพ่อที่โหดร้ายแบบนี้ด้วยหรือ?

 

เขาทุ่มหิมะก้อนยักษ์ใส่ลูกชายของตัวเองเหมือนอีกฝ่ายเป็นของเล่น!

 

การกระทำของคนเป็นสามีทำให้จิ้งจอกสาวโกรธมาก แต่มังกรหนุ่มกลับทำหน้าไร้เดียงสา 

 

เจียวเจียวไม่ได้พูดถึงการเล่นปาหิมะหรอกหรือ? นางบอกว่าใช้ก้อนหิมะโยนใส่คนได้นี่...

 

“โฮ…แม่จ๋า ท่านพ่อโยนหิมะก้อนใหญ่ใส่เสี่ยวเหยา…”

 

ในที่สุดหลงเหยาที่จมอยู่ใต้กองหิมะก็ถูกขุดออกมา เมื่อเขาเห็นหน้าหูเจียวเจียว เขาก็ร้องไห้โฮทันที

 

“มันใหญ่มาก หน้าเสี่ยวเหยาถูกบี้จนแบนเลย ฮือ ๆๆ...”

 

ในขณะที่คนตัวเล็กร้องไห้งอแง เขาก็วาดแขนเป็นวงกลมขนาดใหญ่เพราะกลัวแม่จิ้งจอกจะไม่รู้ว่าพ่อมังกรนั้นทำตัวแย่แค่ไหน

 

เด็กที่เหลือต่างพากันส่ายหัวแบบเอือมระอาพลางรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าหลงเหยาไม่เป็นอะไร

 

จากนั้นหลงอวี้ส่ายหัวเงียบ ๆ และพูดในใจว่า

 

ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะไม่ได้ขว้างหิมะใส่เจ้า หน้าเจ้ามันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว…

 

ทางด้านหูเจียวเจียวรีบปัดหิมะออกจากตัวเจ้ามังกรน้อย ก่อนจะถอดถุงมือออกแล้วเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย

 

“ใจเย็น ๆ เหยาเอ๋อไม่ต้องร้องแล้วนะ เราจะไม่เล่นกับท่านพ่ออีก แม่จะไปปั้นตุ๊กตาหิมะกับเจ้า ตกลงไหม?”

 

หลงโม่ขมวดคิ้วแล้วเดินไปยืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ ทว่าไม่มีร่องรอยของความสำนึกผิดบนใบหน้าของเขาเลยสักนิด

 

เมื่อหลงเหยาได้ยินคำพูดปลอบโยนของแม่จิ้งจอก ในที่สุดเสียงร้องไห้คร่ำครวญก็เงียบลง แต่เขายังคงสะอื้นฮึกฮักและถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า

 

“ปั้นตุ๊กตาหิมะ? ตุ๊กตาหิมะคืออะไร?”

 

“ปั้นตุ๊กตาหิมะก็คือการทำภูตขึ้นมาจากหิมะ” จิ้งจอกสาวอธิบาย

 

เจ้าตัวเล็กหันไปสนใจสิ่งที่ผู้เป็นแม่ของตนพูดถึงทันที เขาแอบชำเลืองมองพ่อมังกร ก่อนจะกอดต้นขาของแม่จิ้งจอกพร้อมพูดว่า

 

“เสี่ยวเหยาอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ เสี่ยวเหยาไม่อยากให้ท่านพ่ออยู่ที่นี่ด้วย”

 

“ตกลง”

 

หูเจียวเจียวเห็นด้วยกับคำพูดของลูกชายและหรี่ตามองไปทางชายร่างสูง

 

ซึ่งสายตาเฉียบคมของเธอเหมือนต้องการจะบอกว่า 

 

เจ้าทำให้ลูกของเจ้าร้องไห้ ทำไมยังไม่รีบไปอีก?

 

ทางด้านหลงโม่ปรายตามองหลงเหยาที่มีคนหนุนหลังอยู่ เขากัดฟันกรามอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอยเข้าไปในบ้านเป็นการชั่วคราว

 

หลังจากนี้เอาไว้เขาค่อยสั่งสอนบทเรียนให้เจ้าเด็กตัวแสบในตอนที่เจียวเจียวไม่อยู่

 

ปัจจุบันจึงเหลือเพียงหูเจียวเจียวและลูก ๆ อยู่ที่ลานบ้าน ทำให้หลงเหยามีความสุขมากจนปรบมือตะโกนว่า

 

“เสี่ยวเหยาอยากปั้นตุ๊กตาหิมะให้เป็นท่านพ่อที่หน้าตาอัปลักษณ์! จากนั้นเสี่ยวเหยาจะใช้หิมะก้อนใหญ่มาก ๆ ฟาดให้ท่านพ่อล้มเลย!”

 

เสี่ยวเหยาอยากแก้แค้น!

 

“ได้ เหยาเอ๋อปั้นได้ตามที่ต้องการเลย”

 

“อวี้เอ๋อ หยินชางมาเล่นกับเราสิ!”

 

จิ้งจอกสาวเกลี้ยกล่อมเจ้าตัวเล็กเสร็จแล้วก็โบกมือให้ลูกที่อยู่ข้างหลังมาเล่นด้วยกัน

 

เหล่าเด็ก ๆ แทบรอไม่ไหวแล้วที่จะไปปั้นตุ๊กตาหิมะ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้รีบเดินไปหาแม่จิ้งจอกและทำเพียงยืนมองหน้ากัน แต่พอได้ยินอีกฝ่ายเรียก ทุกคนก็รีบวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่ทันที

 

ส่วนหลงโม่มองดูลูกน้อยทำตุ๊กตาหิมะจากด้านในประตูด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วเขาก็รู้สึกหดหู่ใจมาก

 

เห็นได้ชัดว่าเจ้าเด็กนั่นไม่เป็นอะไรเลย ทำไมเจียวเจียวถึงต้องกังวลมากขนาดนั้นด้วย?

 

ไม่นานชายหนุ่มก็จำได้ทันทีว่าหูเจียวเจียวช่วยเขารักษาบาดแผลอย่างไรยามที่เขากลับมายังเผ่าครั้งแรก

 

รูม่านตาสีทองแคบลงเล็กน้อยราวกับว่าเจ้าตัวเข้าใจอะไรบางอย่าง

 

...

 

ในบ้านหินอีกหลังหนึ่ง

 

“หวงเยว่ เจ้าอยากกินอะไร ข้าจะทำให้เจ้าเอง!”

 

“หวงเยว่ นี่คือผลไม้ที่ข้าเพิ่งปอก ลองชิมดูสิ…”

 

“หวงเยว่ ข้าเพิ่งย่างเนื้อเสร็จ…”

 

หงส์สาวที่นอนอยู่บนเตียงฟังเสียงพูดเจื้อยแจ้วของเป้าเฟิงพลางนวดขมับเพราะอาการปวดหัวตุบ ๆ นางรู้สึกว่าหูของตนกำลังจะชา

 

หญิงสาวไม่เข้าใจเลยสักนิด

 

เจ้าหมอนี่พูดมากขนาดนี้ได้อย่างไร? แล้วก็พูดได้ไม่ซ้ำคำอีกด้วย

 

ในขณะที่คนอื่นหาคู่มาเพื่อดูแลตัวเอง แล้วทำไมนางถึงหาคู่มาเพื่อทรมานตัวเองล่ะ?

 

“ข้าไม่กิน”

 

“ไม่ดีกว่า”

 

“ข้าไม่หิว!”

 

หลังจากที่หวงเยว่ปฏิเสธอีกฝ่ายนับครั้งไม่ถ้วน นางก็ทนไม่ได้อีกต่อไปจึงตบเตียงพร้อมผุดลุกขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด

 

นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะหนึ่ง และเสียงของนางก็ดังขึ้นเล็กน้อย

 

ปฏิกิริยาของหญิงสาวทำให้เป้าเฟิงที่ถือเนื้อย่างชะงักค้างไป ในขณะที่เขามองภรรยาสาวด้วยสายตาเหลือเชื่อประหนึ่งว่าเขาไม่คาดคิดว่าหวงเยว่ผู้อ่อนโยนจะกล้าขึ้นเสียงกับตน

 

บัดนี้บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือก ไม่นานหงส์สาวก็ตระหนักว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดี ดังนั้นนางจึงหลุบสายตาลงขณะที่สมองพยายามคิดหาคำอธิบาย

 

“ข้า…”

 

ทันทีที่หวงเยว่อ้าปาก ดวงตาของเสือดาวหนุ่มก็เบิกกว้าง จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าด้วยกันจนเกิดเสียงดังปั้บ

 

“อ๋อ ข้าเข้าใจแล้ว!”

 

เป้าเฟิงชูนิ้วชี้พลางยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่สว่างไสวในทันใด

 

สีหน้าท่าทางของชายหนุ่มทำให้หวงเยว่อดมองเขาอย่างประหม่าไม่ได้

 

เขาค้นพบตัวตนของนางแล้วหรือเปล่า?

 

ในวินาทีต่อมา เป้าเฟิงยิ้มและพูดว่า

 

“หวงเยว่ เจ้าไม่อยากอาหาร แต่เจ้าต้องกระหายน้ำแน่เลย เจ้าอยากดื่มน้ำใช่ไหม!”

 

“ดีล่ะ ข้าจะไปเอาน้ำมาให้เจ้า ตอนนี้อากาศเย็นมากแล้ว ผู้หญิงคงอยากดื่มน้ำร้อน เจ้ารอก่อนนะ ข้าจะไปต้มน้ำร้อนให้เดี๋ยวนี้!”

 

เสือดาวหนุ่มพูดจบแล้วก็หันหลังวิ่งไปต้มน้ำอย่างรวดเร็ว

 

“...”

 

นี่เจ้าหมอนั่นโง่หรือโง่มากกันแน่?

 

เมื่อสักครู่นางคิดได้อย่างไรว่าภูตโง่เง่าคนนี้จะรู้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับนาง 

 

หวงเยว่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากตัวเอง

 

“หวงเยว่ หิมะข้างนอกหยุดแล้ว!”

 

ในตอนนั้นเอง เป้าเฟิงตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น การที่ไม่มีหิมะในฤดูหนาวเป็นลางดีสำหรับภูต

 

ชายหนุ่มมักจะชอบแบ่งปันเรื่องราวทุกอย่างกับภรรยาสาว 

 

หวงเยว่ที่ได้ยินเช่นนั้นหันมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วหัวใจของนางที่เพิ่งผ่อนคลายลงก็บีบรัดแน่นขึ้น

 

“หิมะหยุดตกแล้ว…”

 

นั่นหมายความว่าภูตพวกนั้นใกล้จะบุกโจมตีที่นี่แล้วหรือไม่?